Αλέξανδρος Αρδαβάνης
Τον ακολουθώ κι απόψε σε κάθε βήμα. Τόσα χρόνια η σκιά του είμαι και δεν έχει καν υποψιαστεί πως τον παρακολουθώ.
Μουρμουρίζει… Δε με νοιάζει τι και πώς θα γίνει, αρκεί να σωθεί η αναπνοή αυτού εδώ του ανθρώπου, ένα ρεύμα αέρα να φτάσει ανεμπόδιστο στους πνεύμονες, να σωθεί έστω και ενός μόνο ανθρώπου η ανάσα, ας είναι του άσπονδου εχθρού μου. Η ιερότερη μάχη του γιατρού, λέει τώρα ξαναμμένος, είναι να σώσει την αναπνοή· όχι την καρδιά, ο.χι τον εγκέφαλο, όχι ένα μέλος, μα την αναπνοή. Το πιο άγριο τέλος είναι της Ασφυξίας!
Μαντεύω πως η λάμψη της μάχης στα βλέμματα των νέων γιατρών που του παραστέκονται και τον ακολουθούν είναι η δαιμονισμένη τουρμπίνα του καλπασμού του. Είναι το στραφτάλισμα της σπάθας καθώς σέρνεται έξω από το θηκάρι για να πολεμήσει· για μιαν αναπνοή. Αγνοώντας τους τρίτους, αφηφώντας τον κίνδυνο, αδιαφορώντας για την έκβαση, περιφρονώντας το έπαθλο.
Ένας Συρανό ταξιδεύοντας στον χρόνο, αμετανόητα έτοιμος να αναμετρηθεί με τους εχθρούς των ιδανικών του, ακόμα και ξεψυχώντας «Je me bats! Mon salut balaiera largement le seuil bleu..j’ emporte malgré vous mon panache!»
Τον παρακολουθώ τόσα χρόνια. Νόμιζα πως έχει πια κουραστεί. Απόψε αναθάρρησα: ακόμα τραβάει, ακόμα στη στάχτη των αμέτρητων συμβιβασμών σαλεύουν σπινθήρες νεανικού ενθουσιασμού.
Για μια μόνη ανάσα, ένας πόλεμος μανιασμένος.
Το υπόδειγμα της ματαιοπονίας, το απόγειο της Ομορφιάς.
Να γινόταν να φυσήξει αυτήν την κερδισμένη ανάσα στη γονατισμένη πατρίδα μου στον κόσμο όλο…
Ας μην ξέρω σε ποιο Χάος θα οδηγούσε η ελεύθερη ανάσα όλων ανθρώπων, η ελευθερία παντού…
Α.Σ.Α «επί τοίχων εικονικών», 2014
Πηγή: presspublica.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Τον ακολουθώ κι απόψε σε κάθε βήμα. Τόσα χρόνια η σκιά του είμαι και δεν έχει καν υποψιαστεί πως τον παρακολουθώ.
Μουρμουρίζει… Δε με νοιάζει τι και πώς θα γίνει, αρκεί να σωθεί η αναπνοή αυτού εδώ του ανθρώπου, ένα ρεύμα αέρα να φτάσει ανεμπόδιστο στους πνεύμονες, να σωθεί έστω και ενός μόνο ανθρώπου η ανάσα, ας είναι του άσπονδου εχθρού μου. Η ιερότερη μάχη του γιατρού, λέει τώρα ξαναμμένος, είναι να σώσει την αναπνοή· όχι την καρδιά, ο.χι τον εγκέφαλο, όχι ένα μέλος, μα την αναπνοή. Το πιο άγριο τέλος είναι της Ασφυξίας!
Μαντεύω πως η λάμψη της μάχης στα βλέμματα των νέων γιατρών που του παραστέκονται και τον ακολουθούν είναι η δαιμονισμένη τουρμπίνα του καλπασμού του. Είναι το στραφτάλισμα της σπάθας καθώς σέρνεται έξω από το θηκάρι για να πολεμήσει· για μιαν αναπνοή. Αγνοώντας τους τρίτους, αφηφώντας τον κίνδυνο, αδιαφορώντας για την έκβαση, περιφρονώντας το έπαθλο.
Ένας Συρανό ταξιδεύοντας στον χρόνο, αμετανόητα έτοιμος να αναμετρηθεί με τους εχθρούς των ιδανικών του, ακόμα και ξεψυχώντας «Je me bats! Mon salut balaiera largement le seuil bleu..j’ emporte malgré vous mon panache!»
Τον παρακολουθώ τόσα χρόνια. Νόμιζα πως έχει πια κουραστεί. Απόψε αναθάρρησα: ακόμα τραβάει, ακόμα στη στάχτη των αμέτρητων συμβιβασμών σαλεύουν σπινθήρες νεανικού ενθουσιασμού.
Για μια μόνη ανάσα, ένας πόλεμος μανιασμένος.
Το υπόδειγμα της ματαιοπονίας, το απόγειο της Ομορφιάς.
Να γινόταν να φυσήξει αυτήν την κερδισμένη ανάσα στη γονατισμένη πατρίδα μου στον κόσμο όλο…
Ας μην ξέρω σε ποιο Χάος θα οδηγούσε η ελεύθερη ανάσα όλων ανθρώπων, η ελευθερία παντού…
Α.Σ.Α «επί τοίχων εικονικών», 2014
Πηγή: presspublica.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου