Αρχοντία Κάτσουρα
Σε μια λίγο πιο μακρινή από τη δική μου γειτονιά -αν μπορείς να χαρακτηρίσεις γειτονιές πια τους τόπους που ορίζουν τα οικοδομικά τετράγωνα- υπάρχει ένας δρόμος που πάντα μου άρεσε να περπατώ και προσπαθώ όσο μπορώ πιο συχνά να τον περνάω – ακόμη και με το αυτοκίνητο.
Κι αυτό γιατί είναι γεμάτος δέντρα και σπίτια παλιά -έχει και κάποια καινούργια-, αρχοντικά, από εκείνα που έχτιζαν κάποτε οι αστοί της Αθήνας για να μπορούν να ξεκαλοκαιριάζουν μακριά από το κέντρο μιας πόλης που σίγουρα δεν έμοιαζε με αυτό που είναι σήμερα.
Ο δρόμος είναι ήσυχος, ίσως δεν μπορούσε να είναι κι αλλιώς: βρίσκεται μακριά από τα καταστήματα και τα εμπορικά κέντρα, έχει μεγάλα οικόπεδα και σπίτια με κήπους. Ακόμη και τα πιο μοντέρνα κτίσματα έχουν κήπους (πολύ αγαπώ τους κήπους, ίσως να φταίει που μεγάλωσα σε πολυκατοικία).
Τα απογεύματα του καλοκαιριού η διαδρομή είναι ο πιο δροσερός περίπατος που μπορεί κανείς να κάνει χωρίς να φοβάται τη δύναμη του ήλιου. Την άνοιξη, έρχονται ευωδιές από παντού και το φθινόπωρο, ειδικά όταν έχει λίγη συννεφιά και είναι σούρουπο, αν δεν φοβάσαι να περπατάς κοιτάζοντας τον ουρανό, απολαμβάνεις χρώματα και πινελιές που κανείς δεν θα μπορούσε να ζωγραφίσει.
Αλλά η πιο όμορφη εποχή του είναι ο χειμώνας. Τα δέντρα του, αειθαλή και φυλλοβόλα, είναι ό,τι πιο όμορφο και γαλήνιο μπορεί να δει κανείς. Σκούρα πράσινα και πυκνά φυλλώματα πλάι σε στεγνά από φύλλα και χυμούς κλαδιά και, λίγο πιο κάτω ασημιά και ξανά σκούρα πράσινα. Ψηλοί κέδροι και ελιές, πεύκα, λεύκες και άλλα που δεν ξέρω το όνομά τους. Ολα εκεί, να υπομένουν τον καιρό και να περιμένουν την άλλη εποχή.
Η γοητεία τους έχει να κάνει με τη σκιά. Καθώς το φως είναι πιο αδύναμο, ψυχρό και το πλάτος του δρόμου μάλλον μικρό, σε ορισμένα σημεία έχει σχεδόν σκοτάδι, ένα ημίφως που θυμίζει σούρουπο. Οι ψηλές μάντρες που κρύβουν τα παλιά πέτρινα σπίτια με τα στενά παράθυρα και τα κεραμίδια εντείνουν το αίσθημα της απομόνωσης και τότε, αν αφεθείς -και αν δεν σε ξυπνήσει κάποιος εισβολέας- βουτάς σε μια ατέλειωτη γαλήνη. Ειδικά αν ο καιρός ετοιμάζεται να βρέξει…
Η λεωφόρος, δύο τετράγωνα πιο κάτω, δεν ακούγεται, οι κόρνες και τα μαρσαρίσματα δεν σε αγγίζουν. Απλώς περπατάς. Δεν θέλεις και πολλή τύχη για να ακούσεις πουλιά. Πόσο δυνατός μπορείς να αισθανθείς, πόση ισχύ να αποκτήσει η θέλησή του και τι υπέροχες αποφάσεις θα πάρεις, δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι κάτι πέρα από τη γνώση, πέρα από τη συνείδηση, μόνο το αισθάνεσαι.
Ολο αυτό οφείλεται στα δέντρα, τα δέντρα τα ιερά, όπως λέει και ο Στρατής Πασχάλης*, που μέσα στην αιώνια σοφία τους διαλέγουν να μείνουν εκεί που κάποιος τα τοποθέτησε – άνθρωπος, θεός, τύχη;
Ισως γιατί παίρνουν δύναμη από πολύ βαθιά, από αυτό που τα πάντα γεννά και τα πάντα υποδέχεται, κι έτσι μπορούν να τα υπομένουν όλα. Τον κακό καιρό, τον ζωοδότη ήλιο, την ποτιστική βροχή και τη σαρωτική καταιγίδα.
Είναι υπέροχη αυτή η βόλτα στον δρόμο με τα δέντρα. Ειδικά όταν ακούσεις να κελαηδούν τα πουλιά.
Υπάρχει μόνο ένας κίνδυνος. Να αναρωτηθείς τι είσαι εσύ και τι θα ήθελες να έχεις γεννηθεί. Αν είσαι δέντρο ή πουλί.
Είναι σκληρό να νιώθεις πουλί και να καταλάβεις ότι είσαι δέντρο, αλλά το συνηθίζεις, βλέπεις την πηγή της δύναμής σου.
Το πιο επώδυνο είναι να νιώθεις φτερά στην πλάτη που αγωνίζονται να ανοίξουν και η γη να σε τραβάει κάτω, να σου ζητά να βγάλεις ρίζες για τους καιρούς που έρχονται και συ ας μην το θέλεις.
Χρόνια την κάνω την ερώτηση στον δρόμο με τα δέντρα – απάντηση δεν πήρα.
*«Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα», Κοιτάζοντας τα δάση, Μεταίχμιο
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Σε μια λίγο πιο μακρινή από τη δική μου γειτονιά -αν μπορείς να χαρακτηρίσεις γειτονιές πια τους τόπους που ορίζουν τα οικοδομικά τετράγωνα- υπάρχει ένας δρόμος που πάντα μου άρεσε να περπατώ και προσπαθώ όσο μπορώ πιο συχνά να τον περνάω – ακόμη και με το αυτοκίνητο.
Κι αυτό γιατί είναι γεμάτος δέντρα και σπίτια παλιά -έχει και κάποια καινούργια-, αρχοντικά, από εκείνα που έχτιζαν κάποτε οι αστοί της Αθήνας για να μπορούν να ξεκαλοκαιριάζουν μακριά από το κέντρο μιας πόλης που σίγουρα δεν έμοιαζε με αυτό που είναι σήμερα.
Ο δρόμος είναι ήσυχος, ίσως δεν μπορούσε να είναι κι αλλιώς: βρίσκεται μακριά από τα καταστήματα και τα εμπορικά κέντρα, έχει μεγάλα οικόπεδα και σπίτια με κήπους. Ακόμη και τα πιο μοντέρνα κτίσματα έχουν κήπους (πολύ αγαπώ τους κήπους, ίσως να φταίει που μεγάλωσα σε πολυκατοικία).
Τα απογεύματα του καλοκαιριού η διαδρομή είναι ο πιο δροσερός περίπατος που μπορεί κανείς να κάνει χωρίς να φοβάται τη δύναμη του ήλιου. Την άνοιξη, έρχονται ευωδιές από παντού και το φθινόπωρο, ειδικά όταν έχει λίγη συννεφιά και είναι σούρουπο, αν δεν φοβάσαι να περπατάς κοιτάζοντας τον ουρανό, απολαμβάνεις χρώματα και πινελιές που κανείς δεν θα μπορούσε να ζωγραφίσει.
Αλλά η πιο όμορφη εποχή του είναι ο χειμώνας. Τα δέντρα του, αειθαλή και φυλλοβόλα, είναι ό,τι πιο όμορφο και γαλήνιο μπορεί να δει κανείς. Σκούρα πράσινα και πυκνά φυλλώματα πλάι σε στεγνά από φύλλα και χυμούς κλαδιά και, λίγο πιο κάτω ασημιά και ξανά σκούρα πράσινα. Ψηλοί κέδροι και ελιές, πεύκα, λεύκες και άλλα που δεν ξέρω το όνομά τους. Ολα εκεί, να υπομένουν τον καιρό και να περιμένουν την άλλη εποχή.
Η γοητεία τους έχει να κάνει με τη σκιά. Καθώς το φως είναι πιο αδύναμο, ψυχρό και το πλάτος του δρόμου μάλλον μικρό, σε ορισμένα σημεία έχει σχεδόν σκοτάδι, ένα ημίφως που θυμίζει σούρουπο. Οι ψηλές μάντρες που κρύβουν τα παλιά πέτρινα σπίτια με τα στενά παράθυρα και τα κεραμίδια εντείνουν το αίσθημα της απομόνωσης και τότε, αν αφεθείς -και αν δεν σε ξυπνήσει κάποιος εισβολέας- βουτάς σε μια ατέλειωτη γαλήνη. Ειδικά αν ο καιρός ετοιμάζεται να βρέξει…
Η λεωφόρος, δύο τετράγωνα πιο κάτω, δεν ακούγεται, οι κόρνες και τα μαρσαρίσματα δεν σε αγγίζουν. Απλώς περπατάς. Δεν θέλεις και πολλή τύχη για να ακούσεις πουλιά. Πόσο δυνατός μπορείς να αισθανθείς, πόση ισχύ να αποκτήσει η θέλησή του και τι υπέροχες αποφάσεις θα πάρεις, δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι κάτι πέρα από τη γνώση, πέρα από τη συνείδηση, μόνο το αισθάνεσαι.
Ολο αυτό οφείλεται στα δέντρα, τα δέντρα τα ιερά, όπως λέει και ο Στρατής Πασχάλης*, που μέσα στην αιώνια σοφία τους διαλέγουν να μείνουν εκεί που κάποιος τα τοποθέτησε – άνθρωπος, θεός, τύχη;
Ισως γιατί παίρνουν δύναμη από πολύ βαθιά, από αυτό που τα πάντα γεννά και τα πάντα υποδέχεται, κι έτσι μπορούν να τα υπομένουν όλα. Τον κακό καιρό, τον ζωοδότη ήλιο, την ποτιστική βροχή και τη σαρωτική καταιγίδα.
Είναι υπέροχη αυτή η βόλτα στον δρόμο με τα δέντρα. Ειδικά όταν ακούσεις να κελαηδούν τα πουλιά.
Υπάρχει μόνο ένας κίνδυνος. Να αναρωτηθείς τι είσαι εσύ και τι θα ήθελες να έχεις γεννηθεί. Αν είσαι δέντρο ή πουλί.
Είναι σκληρό να νιώθεις πουλί και να καταλάβεις ότι είσαι δέντρο, αλλά το συνηθίζεις, βλέπεις την πηγή της δύναμής σου.
Το πιο επώδυνο είναι να νιώθεις φτερά στην πλάτη που αγωνίζονται να ανοίξουν και η γη να σε τραβάει κάτω, να σου ζητά να βγάλεις ρίζες για τους καιρούς που έρχονται και συ ας μην το θέλεις.
Χρόνια την κάνω την ερώτηση στον δρόμο με τα δέντρα – απάντηση δεν πήρα.
*«Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα», Κοιτάζοντας τα δάση, Μεταίχμιο
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου