Παναγιώτα Μπλέτα
Στο έργο της «ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΘΗΡΙΩΝ», αναλύει τις μεταβλητές που διέπουν τη ζωή με έναν ολότελα δικό της αφυπνιστικό τρόπο.
Πρωταγωνιστής ο άνθρωπος με όπλο του την τέχνη, παλεύει το Θεό, παλεύει τους δαίμονες, για να δημιουργήσει όαση στην έρημο της μοναξιάς του – «Η τέχνη είναι θρησκεία χωρίς Θεό».
Ξεχασμένος από όλους, γίνεται ο τραγικός ήρωας που διαπραγματεύεται με το θάνατο, προκειμένου να αγγίξει τη αλήθεια –«Μήπως τραβά ο Θεός το νήμα της αλήθειας για να ξηλώνεται ο κόσμος υπηρετώντας τη δαιμονική του αυταπάτη;»
Τραυματισμένος από το αίμα του, πονάει τη συνείδησή του, που τον προτρέπει να δράσει – «Ένας αδρανής παρατηρητής του πόνου ήταν ο Θεός ανέκαθεν».
Μέσα στον τεράστιο χρόνο χτίζει και γκρεμίζει το σύμπαν, αμφισβητώντας την ουσία του – «Μήπως το σύμπαν δεν είναι άλλο παρά μονάχα μια ρυτίδα ύλης στο μάγουλο του Θεού;»
Επικαλείται τα αστέρια, το φως της ύπαρξης τους και βρίζει το χρόνο που του τα κλέβει μέσα από τα χέρια – «Ευθύνεσαι χρόνε ταφέα -των αστέρων θάνατε».
Χρησιμοποιεί τη γνώση, για να γνωρίσει τη θνητότητα της ζωής του – «Θνητή ψυχή μου κρατήσου ξύπνια».
Αποποιείται της στέρφας θρησκείας –«Μη λαμβάνετε μεταθανάτια δάνεια. Ας μοιράζουν οι θρησκείες το Θεό με δόσεις».
Εκπαιδεύει το μυαλό να ακούει αντίθετες θεωρίες, να διαμορφώνει άποψη περί φωτιάς και θανάτου – «Εξαίφνης, αντελήφθη πως μονάχα η εκδοχή του μάταιου διαμορφώνει τη νοημοσύνη».
Ζυμώνεται με τον κόσμο, τους νόμους, τα στερεώματα, φέρνει στο φως τα πλαστά έγγραφα της ειρήνης – «Στο αυτί της γαλήνης κοιμούνται οι κρότοι που θα ανατινάξουν το μάτι του κόσμου».
Ερωτεύεται, για να κερδίσει την αθανασία που δεν του προσφέρει ο θεός και τον κάνει ικέτη – «Άδικη του κόσμου η ικεσία».
Ονειρεύεται με τη σιωπή της νοημοσύνης τον μεγάλο έρωτα – «Ο μεγάλος έρωτας δεν ελεεί την προσωρινότητα διότι είναι επενέργεια ανώτερης νοημοσύνης».
Αντιπαλεύει τη φθορά του χρόνου και αγωνίζεται να περάσει όρθιος στην άλλη διάσταση – «Ο χρόνος είναι οντότητα φυλακισμένη. Έξω από τα χωρικά ύδατα δεν υφίσταται».
Αναμοχλεύει τη μνήμη που δεν τον απάτησε, για να καταλάβει τα μελλούμενα. Διαδηλώνει, αντιστέκεται στην τύχη του – «Σβήστε τα κλαδιά των άστρων μην ανάβετε τον ήλιο. Χωρίς τα φωτόνια ο χρόνος δεν βλέπει τη μύτη του».
Ποδοπατά την προσδοκία του θανάτου, κάνοντας ορατή την απέχθεια στην απελπισία του – «Η γνώση του θανάτου ράγιζε ανέκαθεν τα μάτια της ανθρωπότητας…»
Βάζει το Θεό να παλέψει με τον Έρωτα, για να καταγράψει τα αποτελέσματα της έρευνας και να καταλήξει ποιόν πρέπει να εμπιστεύεται, ποιος θα παλέψει πιο σκληρά για να τον κερδίσει, ποιος τον αγαπά τελικά περισσότερο- «Μήπως ο Θεός δεν είναι άλλο παρά μονάχα του έρωτα η συντέλεια καταμεσής στου απείρου τη μελλοθάνατη συνάθροιση;»
Δεν αναγνωρίζει κανένα έλεος , κανένα χάδι αγάπης για τη ζωή – «Μονάχος κανακεύτηκε ο εαυτοσπάραχτος χύνοντας βάλσαμο στο έλκος που έξυνε μέσα του ο θάνατος».
Δεν εμπιστεύεται το αγαθό σαν απόρροια του Θείου, αλλά σαν αυτοδύναμη αρετή – «Ερευνάτε το αγαθό. Δεν είναι απαραίτητα αληθές».
Προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια της ανθρωπότητας στο σκοτάδι – «Σκοτάδι που φλέγεται από ερέβη είναι η ορατότητα».
Ψάχνοντας την αλήθεια, ανακαλύπτει την ΑΝΑΤΡΟΠΗ – «Όσο πιο σφιχτά φιμώνει την αμφιβολία η βεβαιότητα τόσο πιο επίμονα κλαψουρίζει της ανατροπής η πιθανότητα.
Εξυμνεί τη ποίηση, που του δίνει τη δυνατότητα να καταγγέλλει τη συνείδησή του και να πηγαίνει κόντρα στον καιρό, το χρόνο– «Μόνο η ποιητική συνείδηση υφαίνει ανάποδα στον ιστό του χρόνου».
Καταρτίζει καταστατικό ιδεολογίας, για να παλεύει με στόχο –« Η ιδέα είναι βόμβα που τοποθετεί η συνείδηση κάτω από κάθε άφθαρτου Θεού το θρόνο».
Κηρύττει επίθεση – «Θεέ αποκάλυψε επιτέλους την ύλη σου».
Και πηδάει στο κενό- « Μήπως το κενό είναι δυνάμει ζωτικό διότι χρειάζεται χώρο για να υφίσταται;»
Το ποιητικό βιβλίο «ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΘΗΡΙΩΝ», αποτελεί μια πολιτική τομή στην φιλοσοφία ζωής του ανθρώπου, που περιχαράκωσε τη δράση του μέσα από τη θρησκεία και άλλες τεχνικές καθυπόταξης του είδους. Προτρέπει σε γνώση και δράση της τέχνης, που θα υπηρετήσει την ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Ενέργεια που είναι ζητούμενη, στους καιρούς που ο θάνατος εξισώθηκε με την αδικία και την λεηλάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου απέναντι στη ζωή.
Ο λόγος αυτός αποτελεί μαχόμενη ποίηση αξιώσεων. Εμπεριστατωμένος με λυρισμό και φιλοσοφικά νοήματα, δημιουργεί επίκαιρη μάχη με τη ζωή.
Η Τούλα Μπαρνασά έφυγε και μας άφησε πίσω διαθήκη, όχι μόνο το γραπτό της λόγο αλλά και τα ηθικά της δικαιώματα να αντιμετωπίζουμε το θάνατο με την αλαζονική λογική που του πρέπει. Στην δική μου φαντασία, απαντώντας του: "Ειλικρινά αγαπητέ μου δεν δίνω δεκάρα...".
Γιατί, τη μάχη με τη ζωή την κερδίζει πάντα, όποιος έχει το σθένος να μην υπολογίζει ακόμη και το θάνατο του.
Ένα μάθημα ζωής και θανάτου, για όλους εμάς τους πεθαμένους ζωντανούς που δεν τολμάμε ούτε το ανάστημα μας να σηκώσουμε, στον ανοιχτό τάφο που αναπνέουμε…
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Μια οργισμένη ποιήτρια της ζωής και του λόγου.
Στο έργο της «ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΘΗΡΙΩΝ», αναλύει τις μεταβλητές που διέπουν τη ζωή με έναν ολότελα δικό της αφυπνιστικό τρόπο.
Πρωταγωνιστής ο άνθρωπος με όπλο του την τέχνη, παλεύει το Θεό, παλεύει τους δαίμονες, για να δημιουργήσει όαση στην έρημο της μοναξιάς του – «Η τέχνη είναι θρησκεία χωρίς Θεό». Ξεχασμένος από όλους, γίνεται ο τραγικός ήρωας που διαπραγματεύεται με το θάνατο, προκειμένου να αγγίξει τη αλήθεια –«Μήπως τραβά ο Θεός το νήμα της αλήθειας για να ξηλώνεται ο κόσμος υπηρετώντας τη δαιμονική του αυταπάτη;»
Τραυματισμένος από το αίμα του, πονάει τη συνείδησή του, που τον προτρέπει να δράσει – «Ένας αδρανής παρατηρητής του πόνου ήταν ο Θεός ανέκαθεν».
Μέσα στον τεράστιο χρόνο χτίζει και γκρεμίζει το σύμπαν, αμφισβητώντας την ουσία του – «Μήπως το σύμπαν δεν είναι άλλο παρά μονάχα μια ρυτίδα ύλης στο μάγουλο του Θεού;»
Επικαλείται τα αστέρια, το φως της ύπαρξης τους και βρίζει το χρόνο που του τα κλέβει μέσα από τα χέρια – «Ευθύνεσαι χρόνε ταφέα -των αστέρων θάνατε».
Χρησιμοποιεί τη γνώση, για να γνωρίσει τη θνητότητα της ζωής του – «Θνητή ψυχή μου κρατήσου ξύπνια».
Αποποιείται της στέρφας θρησκείας –«Μη λαμβάνετε μεταθανάτια δάνεια. Ας μοιράζουν οι θρησκείες το Θεό με δόσεις».
Εκπαιδεύει το μυαλό να ακούει αντίθετες θεωρίες, να διαμορφώνει άποψη περί φωτιάς και θανάτου – «Εξαίφνης, αντελήφθη πως μονάχα η εκδοχή του μάταιου διαμορφώνει τη νοημοσύνη».
Ζυμώνεται με τον κόσμο, τους νόμους, τα στερεώματα, φέρνει στο φως τα πλαστά έγγραφα της ειρήνης – «Στο αυτί της γαλήνης κοιμούνται οι κρότοι που θα ανατινάξουν το μάτι του κόσμου».
Ερωτεύεται, για να κερδίσει την αθανασία που δεν του προσφέρει ο θεός και τον κάνει ικέτη – «Άδικη του κόσμου η ικεσία».
Ονειρεύεται με τη σιωπή της νοημοσύνης τον μεγάλο έρωτα – «Ο μεγάλος έρωτας δεν ελεεί την προσωρινότητα διότι είναι επενέργεια ανώτερης νοημοσύνης».
Αντιπαλεύει τη φθορά του χρόνου και αγωνίζεται να περάσει όρθιος στην άλλη διάσταση – «Ο χρόνος είναι οντότητα φυλακισμένη. Έξω από τα χωρικά ύδατα δεν υφίσταται».
Αναμοχλεύει τη μνήμη που δεν τον απάτησε, για να καταλάβει τα μελλούμενα. Διαδηλώνει, αντιστέκεται στην τύχη του – «Σβήστε τα κλαδιά των άστρων μην ανάβετε τον ήλιο. Χωρίς τα φωτόνια ο χρόνος δεν βλέπει τη μύτη του».
Ποδοπατά την προσδοκία του θανάτου, κάνοντας ορατή την απέχθεια στην απελπισία του – «Η γνώση του θανάτου ράγιζε ανέκαθεν τα μάτια της ανθρωπότητας…»
Βάζει το Θεό να παλέψει με τον Έρωτα, για να καταγράψει τα αποτελέσματα της έρευνας και να καταλήξει ποιόν πρέπει να εμπιστεύεται, ποιος θα παλέψει πιο σκληρά για να τον κερδίσει, ποιος τον αγαπά τελικά περισσότερο- «Μήπως ο Θεός δεν είναι άλλο παρά μονάχα του έρωτα η συντέλεια καταμεσής στου απείρου τη μελλοθάνατη συνάθροιση;»
Δεν αναγνωρίζει κανένα έλεος , κανένα χάδι αγάπης για τη ζωή – «Μονάχος κανακεύτηκε ο εαυτοσπάραχτος χύνοντας βάλσαμο στο έλκος που έξυνε μέσα του ο θάνατος».
Δεν εμπιστεύεται το αγαθό σαν απόρροια του Θείου, αλλά σαν αυτοδύναμη αρετή – «Ερευνάτε το αγαθό. Δεν είναι απαραίτητα αληθές».
Προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια της ανθρωπότητας στο σκοτάδι – «Σκοτάδι που φλέγεται από ερέβη είναι η ορατότητα».
Ψάχνοντας την αλήθεια, ανακαλύπτει την ΑΝΑΤΡΟΠΗ – «Όσο πιο σφιχτά φιμώνει την αμφιβολία η βεβαιότητα τόσο πιο επίμονα κλαψουρίζει της ανατροπής η πιθανότητα.
Εξυμνεί τη ποίηση, που του δίνει τη δυνατότητα να καταγγέλλει τη συνείδησή του και να πηγαίνει κόντρα στον καιρό, το χρόνο– «Μόνο η ποιητική συνείδηση υφαίνει ανάποδα στον ιστό του χρόνου».
Καταρτίζει καταστατικό ιδεολογίας, για να παλεύει με στόχο –« Η ιδέα είναι βόμβα που τοποθετεί η συνείδηση κάτω από κάθε άφθαρτου Θεού το θρόνο».
Κηρύττει επίθεση – «Θεέ αποκάλυψε επιτέλους την ύλη σου».
Και πηδάει στο κενό- « Μήπως το κενό είναι δυνάμει ζωτικό διότι χρειάζεται χώρο για να υφίσταται;»
Το ποιητικό βιβλίο «ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΘΗΡΙΩΝ», αποτελεί μια πολιτική τομή στην φιλοσοφία ζωής του ανθρώπου, που περιχαράκωσε τη δράση του μέσα από τη θρησκεία και άλλες τεχνικές καθυπόταξης του είδους. Προτρέπει σε γνώση και δράση της τέχνης, που θα υπηρετήσει την ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Ενέργεια που είναι ζητούμενη, στους καιρούς που ο θάνατος εξισώθηκε με την αδικία και την λεηλάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου απέναντι στη ζωή.
Ο λόγος αυτός αποτελεί μαχόμενη ποίηση αξιώσεων. Εμπεριστατωμένος με λυρισμό και φιλοσοφικά νοήματα, δημιουργεί επίκαιρη μάχη με τη ζωή.
Η Τούλα Μπαρνασά έφυγε και μας άφησε πίσω διαθήκη, όχι μόνο το γραπτό της λόγο αλλά και τα ηθικά της δικαιώματα να αντιμετωπίζουμε το θάνατο με την αλαζονική λογική που του πρέπει. Στην δική μου φαντασία, απαντώντας του: "Ειλικρινά αγαπητέ μου δεν δίνω δεκάρα...".
Γιατί, τη μάχη με τη ζωή την κερδίζει πάντα, όποιος έχει το σθένος να μην υπολογίζει ακόμη και το θάνατο του.
Ένα μάθημα ζωής και θανάτου, για όλους εμάς τους πεθαμένους ζωντανούς που δεν τολμάμε ούτε το ανάστημα μας να σηκώσουμε, στον ανοιχτό τάφο που αναπνέουμε…
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου