Του Ηλία Αλεξανδρή
Πόσες και πόσες φορές τα χρόνια της μνημονιακής καταστροφής δεν γράψαμε, διαβάσαμε ή ακούσαμε οργισμένα σχόλια, στο διαδίκτυο, σε συζητήσεις, σε παρέες.
Πόσες φορές δεν γίναμε μάρτυρες ή πρωταγωνιστές προσωπικών εξομολογήσεων για την οργή που φουντώνει γύρω μας από τις πράξεις και τα λόγια των πολιτικών «μας» και των «θεσμών», από τα αποτελέσματά τους στο πετσί μας κάθε φορά που με άπειρο θράσος μας ανακοινώνουν πόσα παραπάνω σχεδιάζουν να μας αρπάξουν, αυτά τα αδίστακτα ξένα αρπακτικά με τους ντόπιους κοινοβο(υ)λευτικούς συνεργάτες τους.
Οργή και διαπιστώσεις, τόσες πολλές… Αρκούν;
Η απάντηση είναι προφανής: Φυσικά. ΟΧΙ!
Αλλά αφού δεν αρκούν αυτά, τότε τι κάνουμε; Συνεχίζουμε με οργή και διαπιστώσεις, μέχρι η οργή μας να γίνει απογοήτευση, κατάθλιψη ή παραίτηση; Μέχρι οι διαπιστώσεις να γίνουν οδοστρωτήρας που θα περάσει πάνω από τις ζωές όλων μας αφήνοντας πίσω μόνο συντρίμμια, καταστροφές, ξενιτιά ή αυτοκτονίες; Συνεχίζουμε να οργιζόμαστε καθημερινά ο καθένας στον μικρόκοσμό του και να περιμένουμε τάχα να τους τιμωρήσουμε στις επόμενες εκλογές, όταν αυτοί μέρα την μέρα, ώρα την ώρα αρπάζουν, ξεπουλούν και τυραννούν;
Συγγνώμη αδερφέ, αλλά ο χρόνος πλέον κυλά με ιλιγγιώδη ταχύτητα εναντίον μας και δεν υπάρχει πλέον καμιά «πολυτέλεια» για να περιμένουμε ή να κάνουμε ενδοσκοπήσεις και αναλύσεις για το ποιος έκανε τις διαπιστώσεις πρώτος ή ποιος οργίστηκε πιο πολύ από την αρχή!
Όταν η ΔΕΗ ξεπουλιέται για ψίχουλα, σε σχέση με την πραγματική της αξία, τα αεροδρόμια «πουλήθηκαν» στην Fraport με δάνεια από Ελληνική Τράπεζα και εγγυητή το Ελληνικό Δημόσιο, το Υπερταμείο έχει δεσμεύσει για να ξεπουλήσει την δημόσια περιουσία μας για 100 χρόνια, εμείς μπορούμε να περιμένουμε και απλά να οργιζόμαστε και να κάνουμε διαπιστώσεις;
Όταν έρχονται άμεσα οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για να μας ξεσπιτώσουν, όταν μέσω της «αξιολόγησης» αδειάζουν τα ταμεία μας και ταυτόχρονα πετσοκόβουν τις συντάξεις των γονιών μας, τους μισθούς μας και τα εργασιακά μας δικαιώματα, εμείς απλά θα κάνουμε διαπιστώσεις και θα οργιζόμαστε;
Ή μήπως θα παραιτηθούμε παραδομένοι στις λογικές τις νεοφιλελεύθερης «πρωταριστεράς» ΤΙΝΑ και την λούμπεν αντίληψη του «δεν γίνεται τίποτα»;
Κάποιοι έχουν την αυταπάτη ότι «κάνοντας την πάπια» κερδίζουν χρόνο κι ότι θα γίνει τάχα μου κάποιο θαύμα… Όμως, η εμπειρία από τα οκτώ προηγούμενα χρόνια άλλα θα ‘πρεπε να μας έχει μάθει. Γιατί ο μόνος που κερδίζει χρόνο σ’ αυτή την περίπτωση είναι ο εχθρός που κινείται με επιταχυνόμενη κίνηση αρπάζοντας, λεηλατώντας και ποδοπατώντας τις ζωές μας, κι όσο δεν κάνουμε τίποτα για να τον σταματήσουμε, τόσο αυτός θα ανεβάζει ταχύτητα, θα γίνεται πιο αδίστακτος, αδηφάγος και απάνθρωπος.
Το σύνθημα «δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσεις» έχει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωσή μας.
Μα για να τους σταματήσεις με την φόρα που έχουν πάρει οι μνημονιακοί δυνάστες μας, χρειάζεται ισχυρή αντίσταση. Ο κάθε εχέφρων αντιλαμβάνεται πλέον ότι αν σταθεί απέναντί τους εντελώς μόνος, το μόνο που θα καταφέρει είναι να προκαλέσει ένα μικρό αναπήδημα στον οδοστρωτήρα καθώς αυτός θα περνά από πάνω του.
Αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος για τον οποίο η απάντηση στην οργή μας είναι η οργάνωση.
Οργάνωση γιατί; Για να βρούμε σε πιο κόμμα θα ενταχθούμε για να περιμένουμε μέχρι τις επόμενες εκλογές; Μα δεν είδαμε παραπάνω πως δεν υπάρχει χρόνος και που μάλιστα σε μια κατάσταση οικονομικής και πολιτικής κατοχής όπως αυτή που ζούμε, με την επίφαση της «δημοκρατίας» τους να αποτελεί, εργαλείο νομιμοφάνειας στα χέρια του καθεστώτος;
Τότε τι;
Οργάνωση από τα κάτω… Οργάνωση από τον ίδιο τον λαό, για τον ίδιο τον λαό.
Οργάνωση για ενότητα στην δράση και οργάνωση με στόχο την μετωπική πολιτική διεκδίκηση για την απελευθέρωση της πατρίδας και εγκαθίδρυση της δημοκρατίας προς όφελος των πολλών.
Οργάνωση που μπορεί να ξεκινήσει με την απόφασή μας να μιλήσουμε με τον διπλανό μας, να επικοινωνήσουμε με όσους δίνουν τον αγώνα – ο καθένας από το δικό του μετερίζι - και να βρούμε πόσα μας ενώνουν, ποια προβλήματα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ΜΑΖΙ τώρα, με κοινή συλλογική προσπάθεια…
Να βρεθούμε ξανά και να πιστέψουμε, όχι σε «πάνσοφους σωτήρες», αλλά στις δικές μας δυνάμεις, στην αλληλεγγύη, στην συλλογική δράση, στην ανθρωπιά μας που οφείλουμε να διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού μέσα στην καρδιά κάθε αγώνα μας, για να είναι δίκαιος και να οδηγήσει σ’ ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας.
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Δρόμος Ανοιχτός: Επιλογές
Πόσες και πόσες φορές τα χρόνια της μνημονιακής καταστροφής δεν γράψαμε, διαβάσαμε ή ακούσαμε οργισμένα σχόλια, στο διαδίκτυο, σε συζητήσεις, σε παρέες.
Πόσες φορές δεν γίναμε μάρτυρες ή πρωταγωνιστές προσωπικών εξομολογήσεων για την οργή που φουντώνει γύρω μας από τις πράξεις και τα λόγια των πολιτικών «μας» και των «θεσμών», από τα αποτελέσματά τους στο πετσί μας κάθε φορά που με άπειρο θράσος μας ανακοινώνουν πόσα παραπάνω σχεδιάζουν να μας αρπάξουν, αυτά τα αδίστακτα ξένα αρπακτικά με τους ντόπιους κοινοβο(υ)λευτικούς συνεργάτες τους.
Οργή και διαπιστώσεις, τόσες πολλές… Αρκούν;
Η απάντηση είναι προφανής: Φυσικά. ΟΧΙ!
Αλλά αφού δεν αρκούν αυτά, τότε τι κάνουμε; Συνεχίζουμε με οργή και διαπιστώσεις, μέχρι η οργή μας να γίνει απογοήτευση, κατάθλιψη ή παραίτηση; Μέχρι οι διαπιστώσεις να γίνουν οδοστρωτήρας που θα περάσει πάνω από τις ζωές όλων μας αφήνοντας πίσω μόνο συντρίμμια, καταστροφές, ξενιτιά ή αυτοκτονίες; Συνεχίζουμε να οργιζόμαστε καθημερινά ο καθένας στον μικρόκοσμό του και να περιμένουμε τάχα να τους τιμωρήσουμε στις επόμενες εκλογές, όταν αυτοί μέρα την μέρα, ώρα την ώρα αρπάζουν, ξεπουλούν και τυραννούν;
Συγγνώμη αδερφέ, αλλά ο χρόνος πλέον κυλά με ιλιγγιώδη ταχύτητα εναντίον μας και δεν υπάρχει πλέον καμιά «πολυτέλεια» για να περιμένουμε ή να κάνουμε ενδοσκοπήσεις και αναλύσεις για το ποιος έκανε τις διαπιστώσεις πρώτος ή ποιος οργίστηκε πιο πολύ από την αρχή!
Όταν η ΔΕΗ ξεπουλιέται για ψίχουλα, σε σχέση με την πραγματική της αξία, τα αεροδρόμια «πουλήθηκαν» στην Fraport με δάνεια από Ελληνική Τράπεζα και εγγυητή το Ελληνικό Δημόσιο, το Υπερταμείο έχει δεσμεύσει για να ξεπουλήσει την δημόσια περιουσία μας για 100 χρόνια, εμείς μπορούμε να περιμένουμε και απλά να οργιζόμαστε και να κάνουμε διαπιστώσεις;
Όταν έρχονται άμεσα οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για να μας ξεσπιτώσουν, όταν μέσω της «αξιολόγησης» αδειάζουν τα ταμεία μας και ταυτόχρονα πετσοκόβουν τις συντάξεις των γονιών μας, τους μισθούς μας και τα εργασιακά μας δικαιώματα, εμείς απλά θα κάνουμε διαπιστώσεις και θα οργιζόμαστε;
Ή μήπως θα παραιτηθούμε παραδομένοι στις λογικές τις νεοφιλελεύθερης «πρωταριστεράς» ΤΙΝΑ και την λούμπεν αντίληψη του «δεν γίνεται τίποτα»;
Κάποιοι έχουν την αυταπάτη ότι «κάνοντας την πάπια» κερδίζουν χρόνο κι ότι θα γίνει τάχα μου κάποιο θαύμα… Όμως, η εμπειρία από τα οκτώ προηγούμενα χρόνια άλλα θα ‘πρεπε να μας έχει μάθει. Γιατί ο μόνος που κερδίζει χρόνο σ’ αυτή την περίπτωση είναι ο εχθρός που κινείται με επιταχυνόμενη κίνηση αρπάζοντας, λεηλατώντας και ποδοπατώντας τις ζωές μας, κι όσο δεν κάνουμε τίποτα για να τον σταματήσουμε, τόσο αυτός θα ανεβάζει ταχύτητα, θα γίνεται πιο αδίστακτος, αδηφάγος και απάνθρωπος.
Το σύνθημα «δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσεις» έχει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωσή μας.
Μα για να τους σταματήσεις με την φόρα που έχουν πάρει οι μνημονιακοί δυνάστες μας, χρειάζεται ισχυρή αντίσταση. Ο κάθε εχέφρων αντιλαμβάνεται πλέον ότι αν σταθεί απέναντί τους εντελώς μόνος, το μόνο που θα καταφέρει είναι να προκαλέσει ένα μικρό αναπήδημα στον οδοστρωτήρα καθώς αυτός θα περνά από πάνω του.
Αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος για τον οποίο η απάντηση στην οργή μας είναι η οργάνωση.
Οργάνωση γιατί; Για να βρούμε σε πιο κόμμα θα ενταχθούμε για να περιμένουμε μέχρι τις επόμενες εκλογές; Μα δεν είδαμε παραπάνω πως δεν υπάρχει χρόνος και που μάλιστα σε μια κατάσταση οικονομικής και πολιτικής κατοχής όπως αυτή που ζούμε, με την επίφαση της «δημοκρατίας» τους να αποτελεί, εργαλείο νομιμοφάνειας στα χέρια του καθεστώτος;
Τότε τι;
Οργάνωση από τα κάτω… Οργάνωση από τον ίδιο τον λαό, για τον ίδιο τον λαό.
Οργάνωση για ενότητα στην δράση και οργάνωση με στόχο την μετωπική πολιτική διεκδίκηση για την απελευθέρωση της πατρίδας και εγκαθίδρυση της δημοκρατίας προς όφελος των πολλών.
Οργάνωση που μπορεί να ξεκινήσει με την απόφασή μας να μιλήσουμε με τον διπλανό μας, να επικοινωνήσουμε με όσους δίνουν τον αγώνα – ο καθένας από το δικό του μετερίζι - και να βρούμε πόσα μας ενώνουν, ποια προβλήματα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ΜΑΖΙ τώρα, με κοινή συλλογική προσπάθεια…
Να βρεθούμε ξανά και να πιστέψουμε, όχι σε «πάνσοφους σωτήρες», αλλά στις δικές μας δυνάμεις, στην αλληλεγγύη, στην συλλογική δράση, στην ανθρωπιά μας που οφείλουμε να διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού μέσα στην καρδιά κάθε αγώνα μας, για να είναι δίκαιος και να οδηγήσει σ’ ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας.
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Δρόμος Ανοιχτός: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου