Παρασκευή 2 Ιουνίου 2017

«Το πρόσωπό μου, εκείνο του άλλου…»

Κυριακή Μπεϊόγλου


Καθώς γράφω, οι λέξεις μού φαίνονται λίγες, ανίσχυρες για να περιγράψω την εικόνα. Αλλο ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Δεκάδες νεκροί στην Καμπούλ. Νιώθω ξανά πως ζω σ’ έναν παράλληλο κόσμο που δεν μπορεί να είναι δικός μας.

Στο αρνητικό του -όπως στα φωτογραφικά φιλμ- κλυδωνίζεται κι εμείς ταλαντευόμαστε ανάλογα με το πόσο κοντά βρισκόμαστε στην καινούργια εστία τρόμου που ξεσπάει. Πόνεσε περισσότερο τον δυτικό κόσμο το χτύπημα στο Μάντσεστερ από αυτά της Αιγύπτου και της Καμπούλ; Και αντίστροφα, πως ένιωσε η Μέση Ανατολή για τα χτυπήματα στις Βρυξέλλες, στο «Μπατακλάν»;

Ολοι οι άνθρωποι όμως, όπου κι αν βρισκόμαστε, στεκόμαστε πίσω, στο βάθος, σε απόσταση, παρακολουθώντας ανήμποροι στην τηλεόραση τις ειδήσεις.

Μικροί, μεγάλοι, αναρίθμητοι «σεισμοί» κάνουν τον κόσμο να μοιάζει εξαιρετικά εύθραυστος. Θα ήθελα αυτά τα δισεκατομμύρια ανθρώπων, εικόνων, φωνών στον πλανήτη να στηρίζονται σε κάποια αμετάβλητα, βασικά θεμέλια που εγγυώνται την ακλόνητη ύπαρξη του κόσμου μας.

Υπάρχουν; Οχι ότι και παλιότερα δεν έζησε ο κόσμος αβέβαιες περιόδους. Η ζωή όμως μοιάζει πιο εξιδανικευμένη, πιο γοητευτική όταν κοιτάς πίσω. Και η μνήμη, επιλεκτική πάντα, είναι κάτι σαν σπίτι που επιστρέφεις. Κλείνεις τα σκοτεινά δωμάτια και κυκλοφορείς στους φωτεινούς και ευχάριστους διαδρόμους.

Μπήκε επίσημα πια το καλοκαίρι. Ζούμε σε μια μικρή χώρα που δοκιμάζεται σκληρά, αλλά είναι μια όμορφη χώρα. Κοντινές και μακρινές παραλίες θα γεμίσουν κόσμο. Λέω να κλείσουμε τις τηλεοράσεις. Ας βολτάρουμε τις νύχτες κάτω από τον δικό μας ουρανό, με τα αστέρια να κρέμονται τόσο χαμηλά που αιωνίως θα πιστεύουν οι ρομαντικοί ότι με μια σκάλα θα τα φτάσουν.

Υπάρχουν μονοπάτια αγαπημένα που θα μας φέρουν κοντά. Οι φίλοι, οι παρέες. Και τα στέκια, που στο διπλανό κάθισμα μπορεί να κάθεται ένας άγνωστος. Θα ανταλλάξουμε μαζί του δυο κουβέντες, κι ας μην ξέρουμε το όνομά του. Εχουμε δει τις ίδιες ειδήσεις, κάνουμε τις ίδιες σκέψεις, φοβόμαστε και ελπίζουμε πάνω-κάτω για τα ίδια πράγματα. Συμπολεμιστής μας κι αυτός στη δύσκολη καθημερινότητα.

Δεν λέω πως θα ξεχάσουμε τα άσχημα. Μαζί θα τα κουβεντιάζουμε. Διαφωνώντας ή συμφωνώντας, όπως πάντα. Κι έτσι σαν την «Ηλιόπετρα» να περνούν οι νύχτες: «δείξε την όψη σου επιτέλους για να δω το γνήσιο πρόσωπό μου, εκείνο του άλλου, το αλλότριο πρόσωπό μας ολόκληρο δικό μας… Πρόσωπο ομαδικού ερημίτη, ξύπνα με, να που γεννιέμαι». (Οκτάβιο Πας)

Πηγή: efsyn.gr



Η Σφήκα: Επιλογές




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου