Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

Κεραμιδάκια

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης


Όταν ήμουνα παιδί, παίζαμε τα κεραμιδάκια, ως εξής:

καθένας ήταν μονάχος, είχαμε μια πλαστική ή καλύτερα δερμάτινη μπάλα και σε απόσταση οχτώ μέτρων τοποθετούσαμε μια μικρή στοίβα κεραμίδια. Παίρναμε θέση με τη μπάλα στο χέρι. Σημαδεύοντας τα κεραμίδια. Νικητής έβγαινε όποιος σκορπούσε τη στοίβα.

Σε μπόουλινγκ πρωτοπήγα φοιτητής. Όπου αντιλήφθηκα τις ομοιότητες. Αλλά ποτέ δεν κόλλησα. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Όσο έβλεπα απέναντί μου τις κορίνες, σαν να έχανα το κίνητρο να σημαδέψω. Τα δικά μας τα κεραμιδάκια δεν ήταν έτσι, εννοώ ομοιόμορφα και ταχτοποιημένα.

Το φθινόπωρο ξανοιγόμασταν στα χωράφια. Με το που όργωναν οι μπαμπάδες γέμιζε ο τόπος σπασμένα κεραμίδια. Τα παίρναμε και τα καθαρίζαμε. Το πιο ωραίο μέρος του παιχνιδιού ήταν ακριβώς τότε. Πριν δηλαδή από το παιχνίδι. Που βγάζαμε τα καθαρισμένα κεραμίδια, για να διαλέξουμε όσα είχαν τις πιο ωραίες ζωγραφιές.

Στεκόμασταν μετά να τα θαυμάσουμε. Κι ύστερα τα στήναμε σε μια στοίβα και τα σημαδεύαμε με τη μπάλα.

Πηγή: artinews.gr



Arti News: Επιλογές




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου