Τάσος Σιδερίδης
Αθώος ο Τάσος Θεοφίλου…
Ε ! και…
Αθώος ήταν πάντοτε και αυτό το ήξεραν όλοι.
Το ήξερε και το σύστημα, για αυτό τον έκλεισε πέντε χρόνια φυλακή.
Αν ήταν ένοχος και παραβατικός, η ποινή εγκλεισμού που θα του επιβαλλόταν, ούτε θα προβλημάτιζε, ούτε θα φόβιζε κάποιους. Θα θεωρείτο μια φυσική συνέπεια ως αποτέλεσμα παραβίασης θεμελιωδών αξιών, της έστω και έτσι αυταρχικής καταπιεστικά δομημένης αστικής δημοκρατίας και κράτους.
Μια ποινή όμως που αναίτια και ατεκμηρίωτα επιβάλλεται, γιατί έτσι γούσταραν κάποιοι εκπρόσωποι των κατασταλτικών μηχανισμών και της δικαστικής εξουσίας έχει άλλο νόημα.
Μήπως είναι απόρροια ανθρωπίνου λάθους ή δικαστικής πλάνης?
Ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Είναι προσχεδιασμένη, καλά μελετημένη και άριστα εκτελεσμένη. Ο Τάσος Θεοφίλου και ο κάθε Θεοφίλου απλά βρέθηκε σε λάθος θέση την κακιά στιγμή. Θα μπορούσε να βρεθεί ο οποιοσδήποτε στη θέση του Τάσου. Και όταν λέμε οποιοσδήποτε το εννοούμε. Όποιος ισχυρίζεται… «γιατί δεν συλλάβανε εμένα να κλείσουν μέσα» απλά προκαλεί την τύχη που του έχει σταθεί ευνοϊκά μέχρι τα τώρα.
Το σύστημα όταν αποφασίζει να εφαρμόσει μεθόδους εκφοβισμού των υπηκόων του, δεν επιλέγει τα πρόσωπα με τα οποία θα τους εκφοβίσει αλλά τη μέθοδο, τον τρόπο. Τα πρόσωπα είναι οι παράπλευρες απώλειες στον πόλεμο που κατά καιρούς διεξαγάγει το κατεστημένο και η επικυρίαρχη εξουσία πάνω στις «μάζες». Και λέμε «μάζες» επειδή τους λαούς με τον όρο αυτό τους ομογενοποιεί και τους έχει έτοιμους για την κρεατομηχανή.
Αυτό που θέλει να πετύχει το σύστημα, δηλαδή την τρομοκράτηση και τον εκφοβισμό των πολιτών, δεν το πετυχαίνει με την καταδίκη ενός ενόχου αλλά με την καταδίκη ενός αθώου. Ενός αθώου όχι με αποχρώσεις ενδείξεις αλλά με το πασιφανές και πασίδηλο της αθωότητας. Και μάλιστα για να γίνει ακόμα μεγαλύτερος ο εκφοβισμός και η κρατική τρομοκρατία στο υποσυνείδητο του κάθε πολίτη, το σύστημα ολοκληρώνει το σχέδιο με την μετά από καιρό αθώωση του κατηγορούμενου. Γιατί το κάνει? Για να δείξει ότι στα χέρια τα δικά του είναι ο θάνατος και η ζωή. Αυτό ασκεί εξουσία πάνω στον καθένα μας.
Βγαίνει με ένα απλό «συγνώμη κάναμε λάθος» και ξεμπερδεύει. Με άλλα λόγια, οι δυνάστες σου λένε... μπορούμε ότι ώρα και στιγμή γουστάρουμε να σε φυλακίσουμε, γιατί «δεν μας αρέσει η μάπα σου», ή γιατί «μοιάζεις με τον γκόμενο που πήδησε τη γυναίκα ενός δικαστή» ή γιατί απλά «πέρασες από μπροστά μας» και μας έδωσε την ευκαιρία να γίνεις το αντικείμενο στο υποκειμενικό σχέδιο τρομοκράτησης που θέλουμε να εφαρμόσουμε.
Αυτός είναι ο στόχος, να κάνει όλους τους πολίτες «εν δυνάμει κατηγορούμενους». Λειτουργεί σαν τον ευερέθιστο, ευέξαπτο και σχιζοφρενή καουμπόι στην άγρια δύση που απέφευγες να τον δεις στα μάτια μην τυχόν και σε πυροβολήσει. Η επιτυχία του τρελαμένου καουμπόι αυτή είναι, να πίνει μόνος του στη μπάρα του σαλούν χωρίς να τον πλησιάζει κανείς. Αυτό ακριβώς θέλει και μια διεφθαρμένη και σχιζοφρενής εξουσία, να απολαμβάνει τα αγαθά, χωρίς να την ενοχλεί ή παρεμποδίζει κάποιος.
Και βέβαια κατορθώνει πάντα να παίζει το παιχνίδι στην έδρα της.
Τι κάνει…?
Εξαναγκάζει τους πάντες να αποδείξουν ότι αυτοί δεν είναι ελέφαντες και όχι ότι οι εκπρόσωποι της κρατικής βίας, κατασταλτικοί μηχανισμοί και δικαστική εξουσία είναι διεφθαρμένοι μέχρι το μεδούλι, συμμετέχοντες σε ένα άθλιο και κατασκευασμένο παιχνίδι των αφεντικών τους.
Στην Ελλάδα τη δεκαετία του 70 και μετά την μεταπολίτευση που η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήθελε να κρύψει το ολίσθημα του περί «στιγμιαίου» αδικήματος των πραξικοπηματιών της χούντας, τις δολοφονίες φοιτητών στις διαδηλώσεις, τα πραξικοπήματα πιτζάμας, την προδοσία της Κύπρου, τα σταγονίδια του Αβέρωφ και το κυριότερο τις συνεχείς διαδηλώσεις του κόσμου αλλά και μια έντονη συνδικαλιστική δράση που αναπτυσσόταν για τα δικαιώματα των εργαζόμενων είχε κατασκευάσει μόνιμο τρομοκράτη έναν απλό εργαζόμενο το Γιάννη Σερίφη, επειδή μόνο και μόνο είχε έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα και κινούταν στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Την Δευτέρα τον κατηγορούσε, την Τρίτη τον φυλάκιζε, την Παρασκευή (φαίνεται λόγω Σαββατοκύριακου) τον αθώωνε και την επόμενη εβδομάδα τα ίδια δικαστήρια που τον αθώωναν, τον ξανακαλούσαν για δίκη με το ίδιο κατηγορητήριο για το οποία είχε αθωωθεί. Τριάντα δύο φορές κάθισε ο Σερίφης στο εδώλιο του κατηγορούμενο με το ίδιο κατηγορητήριο. Τριάντα δύο φορές φυλακίσθηκε και άλλες τόσες απελευθερώθηκε.
Αυτό ακριβώς θα υποστεί και ο Τάσος Θεοφίλου. Θα βρεθεί κάποιο εντεταλμένο πιόνι που θα κάνει ένσταση στην αθώωση και θα έχουμε πάλι δίκη. Γιατί ο κρατικός μηχανισμός μια καλή διαφήμιση τρομοκράτησης ποτέ δεν την εγκαταλείπει ή τουλάχιστον δεν την εγκαταλείπει όσο διατηρείται στην επικαιρότητα. Αν φύγει από την επικαιρότητα δυο τινά θα συμβούν, θα πάψει να ασχολείται μαζί της και θα ξεχάσει τον Τάσο Θεοφίλου και κάθε Θεοφίλου να σαπίζει στη φυλακή.
Πηγή: Tasos Sideridis
Η Σφήκα: Επιλογές
Αθώος ο Τάσος Θεοφίλου…
Ε ! και…
Αθώος ήταν πάντοτε και αυτό το ήξεραν όλοι.
Το ήξερε και το σύστημα, για αυτό τον έκλεισε πέντε χρόνια φυλακή.
Αν ήταν ένοχος και παραβατικός, η ποινή εγκλεισμού που θα του επιβαλλόταν, ούτε θα προβλημάτιζε, ούτε θα φόβιζε κάποιους. Θα θεωρείτο μια φυσική συνέπεια ως αποτέλεσμα παραβίασης θεμελιωδών αξιών, της έστω και έτσι αυταρχικής καταπιεστικά δομημένης αστικής δημοκρατίας και κράτους.
Μια ποινή όμως που αναίτια και ατεκμηρίωτα επιβάλλεται, γιατί έτσι γούσταραν κάποιοι εκπρόσωποι των κατασταλτικών μηχανισμών και της δικαστικής εξουσίας έχει άλλο νόημα.
Μήπως είναι απόρροια ανθρωπίνου λάθους ή δικαστικής πλάνης?
Ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Είναι προσχεδιασμένη, καλά μελετημένη και άριστα εκτελεσμένη. Ο Τάσος Θεοφίλου και ο κάθε Θεοφίλου απλά βρέθηκε σε λάθος θέση την κακιά στιγμή. Θα μπορούσε να βρεθεί ο οποιοσδήποτε στη θέση του Τάσου. Και όταν λέμε οποιοσδήποτε το εννοούμε. Όποιος ισχυρίζεται… «γιατί δεν συλλάβανε εμένα να κλείσουν μέσα» απλά προκαλεί την τύχη που του έχει σταθεί ευνοϊκά μέχρι τα τώρα.
Το σύστημα όταν αποφασίζει να εφαρμόσει μεθόδους εκφοβισμού των υπηκόων του, δεν επιλέγει τα πρόσωπα με τα οποία θα τους εκφοβίσει αλλά τη μέθοδο, τον τρόπο. Τα πρόσωπα είναι οι παράπλευρες απώλειες στον πόλεμο που κατά καιρούς διεξαγάγει το κατεστημένο και η επικυρίαρχη εξουσία πάνω στις «μάζες». Και λέμε «μάζες» επειδή τους λαούς με τον όρο αυτό τους ομογενοποιεί και τους έχει έτοιμους για την κρεατομηχανή.
Αυτό που θέλει να πετύχει το σύστημα, δηλαδή την τρομοκράτηση και τον εκφοβισμό των πολιτών, δεν το πετυχαίνει με την καταδίκη ενός ενόχου αλλά με την καταδίκη ενός αθώου. Ενός αθώου όχι με αποχρώσεις ενδείξεις αλλά με το πασιφανές και πασίδηλο της αθωότητας. Και μάλιστα για να γίνει ακόμα μεγαλύτερος ο εκφοβισμός και η κρατική τρομοκρατία στο υποσυνείδητο του κάθε πολίτη, το σύστημα ολοκληρώνει το σχέδιο με την μετά από καιρό αθώωση του κατηγορούμενου. Γιατί το κάνει? Για να δείξει ότι στα χέρια τα δικά του είναι ο θάνατος και η ζωή. Αυτό ασκεί εξουσία πάνω στον καθένα μας.
Βγαίνει με ένα απλό «συγνώμη κάναμε λάθος» και ξεμπερδεύει. Με άλλα λόγια, οι δυνάστες σου λένε... μπορούμε ότι ώρα και στιγμή γουστάρουμε να σε φυλακίσουμε, γιατί «δεν μας αρέσει η μάπα σου», ή γιατί «μοιάζεις με τον γκόμενο που πήδησε τη γυναίκα ενός δικαστή» ή γιατί απλά «πέρασες από μπροστά μας» και μας έδωσε την ευκαιρία να γίνεις το αντικείμενο στο υποκειμενικό σχέδιο τρομοκράτησης που θέλουμε να εφαρμόσουμε.
Αυτός είναι ο στόχος, να κάνει όλους τους πολίτες «εν δυνάμει κατηγορούμενους». Λειτουργεί σαν τον ευερέθιστο, ευέξαπτο και σχιζοφρενή καουμπόι στην άγρια δύση που απέφευγες να τον δεις στα μάτια μην τυχόν και σε πυροβολήσει. Η επιτυχία του τρελαμένου καουμπόι αυτή είναι, να πίνει μόνος του στη μπάρα του σαλούν χωρίς να τον πλησιάζει κανείς. Αυτό ακριβώς θέλει και μια διεφθαρμένη και σχιζοφρενής εξουσία, να απολαμβάνει τα αγαθά, χωρίς να την ενοχλεί ή παρεμποδίζει κάποιος.
Και βέβαια κατορθώνει πάντα να παίζει το παιχνίδι στην έδρα της.
Τι κάνει…?
Εξαναγκάζει τους πάντες να αποδείξουν ότι αυτοί δεν είναι ελέφαντες και όχι ότι οι εκπρόσωποι της κρατικής βίας, κατασταλτικοί μηχανισμοί και δικαστική εξουσία είναι διεφθαρμένοι μέχρι το μεδούλι, συμμετέχοντες σε ένα άθλιο και κατασκευασμένο παιχνίδι των αφεντικών τους.
Στην Ελλάδα τη δεκαετία του 70 και μετά την μεταπολίτευση που η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήθελε να κρύψει το ολίσθημα του περί «στιγμιαίου» αδικήματος των πραξικοπηματιών της χούντας, τις δολοφονίες φοιτητών στις διαδηλώσεις, τα πραξικοπήματα πιτζάμας, την προδοσία της Κύπρου, τα σταγονίδια του Αβέρωφ και το κυριότερο τις συνεχείς διαδηλώσεις του κόσμου αλλά και μια έντονη συνδικαλιστική δράση που αναπτυσσόταν για τα δικαιώματα των εργαζόμενων είχε κατασκευάσει μόνιμο τρομοκράτη έναν απλό εργαζόμενο το Γιάννη Σερίφη, επειδή μόνο και μόνο είχε έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα και κινούταν στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Την Δευτέρα τον κατηγορούσε, την Τρίτη τον φυλάκιζε, την Παρασκευή (φαίνεται λόγω Σαββατοκύριακου) τον αθώωνε και την επόμενη εβδομάδα τα ίδια δικαστήρια που τον αθώωναν, τον ξανακαλούσαν για δίκη με το ίδιο κατηγορητήριο για το οποία είχε αθωωθεί. Τριάντα δύο φορές κάθισε ο Σερίφης στο εδώλιο του κατηγορούμενο με το ίδιο κατηγορητήριο. Τριάντα δύο φορές φυλακίσθηκε και άλλες τόσες απελευθερώθηκε.
Αυτό ακριβώς θα υποστεί και ο Τάσος Θεοφίλου. Θα βρεθεί κάποιο εντεταλμένο πιόνι που θα κάνει ένσταση στην αθώωση και θα έχουμε πάλι δίκη. Γιατί ο κρατικός μηχανισμός μια καλή διαφήμιση τρομοκράτησης ποτέ δεν την εγκαταλείπει ή τουλάχιστον δεν την εγκαταλείπει όσο διατηρείται στην επικαιρότητα. Αν φύγει από την επικαιρότητα δυο τινά θα συμβούν, θα πάψει να ασχολείται μαζί της και θα ξεχάσει τον Τάσο Θεοφίλου και κάθε Θεοφίλου να σαπίζει στη φυλακή.
Πηγή: Tasos Sideridis
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου