Παντελής Μπουκάλας
«Κυκλοθυμικός καιρός, σου αλλάζει γνώμες και κουστούμια» τραγουδούσε το 1979 ο Δημήτρης Κοντογιάννης, σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη και μουσική του Νίκου Ξυδάκη, στα «Δήθεν», έναν χρόνο μετά τον ωραίο αιφνιδιασμό με την «Εκδίκηση της γυφτιάς». Το ζευγάρι των λέξεων, «κυκλοθυμικός καιρός», το βλέπουμε ακόμα να στεγάζει τίτλους σε εφημερίδες και στη μικρή οθόνη καμιά φορά, ξέρουν-δεν ξέρουν την καταγωγή του όσοι το επιστρατεύουν. Εμφανίζεται επίσης συχνά στις κουβέντες μας, στα παράπονά μας μάλλον, κάθε φορά που ο καιρός περνάει απότομα από το χαμόγελο στον θυμό.
Εχουν πληθύνει αυτές οι απότομες εναλλαγές. Και πιθανόν αποτελούν για μας εδώ, και γενικά για όσους ζουν μακριά από τους πόλους, ισχυρότερη απόδειξη της κλιματικής αλλοίωσης απ’ ό,τι η αποκοπή τεράστιων παγόβουνων από την εστία τους και η περιπλάνησή τους στους ωκεανούς. Τα παγόβουνα της Αρκτικής και της Ανταρκτικής και το ξερίζωμά τους έπειτα από εκατομμύρια χρόνια τα βλέπουμε στην τηλεόραση, σαν μια εικόνα που καταναλώνεται σχεδόν όπως και οι άλλες. Την αλλαγή του καιρού, τη γρήγορη μετάβαση από τον καύσωνα στις καταιγίδες, τη ζούμε με το δέρμα μας, με τα πνευμόνια, με το μυαλό μας. Την πληρώνουμε αμέσως. Η άνοδος της στάθμης των ωκεανών από το λιώσιμο των πάγων παραμένει για μας ένα σενάριο για το βάθος του χρόνου.
Αλλά είναι πράγματι μακρινός και αδιάφορος χρόνος το 2065; Είναι αδιάφορη δηλαδή η πρόβλεψη (της μετεωρολογίας, όχι της μυθιστορηματικής φαντασίας ή των ελαφρολαϊκών πρωτοσέλιδων) ότι το 2065, αν δεν υπάρξει πραγματική οικολογική στροφή, πλανητικά, αν δεν ηττηθεί το πνεύμα Τραμπ, η Ελλάδα θα πληρώσει ακριβά, όπως όλος ο κόσμος: Θα χάσει το 3,5% της έκτασής της. Δηλαδή, χοντρικά, το νερό θα σκεπάσει τα 4.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα από τα 132.000 που είναι η συνολική έκταση της χώρας. Μας περισσεύει άραγε, αναλογικά, η Εύβοια, που μόλις ξεπερνάει τα 4.000 τ. χλμ.; Μας περισσεύει η Λέσβος, συν η Χίος, συν η Σάμος, συν η Μύκονος; Θα στέκεται τόσο γερά στα πόδια της η πατρίδα μας σε μισόν αιώνα, ώστε να μην την απασχολεί ο τουρισμός, άρα και η εξαφάνιση από τον χάρτη ελκυστικών παραλιακών θερέτρων;
Ούτε τόπος μας περισσεύει ούτε και χρόνος. Το «δε βαριέσαι» ή το «και λοιπόν; Εμείς δεν θα ’μαστε εδώ» ούτε για τη λογική τους μπορούν να περηφανεύονται ούτε για την ηθική τους. Η κυκλοθυμία του καιρού είναι οιωνός. Ευανάγνωστος. Δεν αντιμετωπίζεται με τη συνήθη γκρίνια ή με ευχέλαια.
Πηγή: kathimerini.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
«Κυκλοθυμικός καιρός, σου αλλάζει γνώμες και κουστούμια» τραγουδούσε το 1979 ο Δημήτρης Κοντογιάννης, σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη και μουσική του Νίκου Ξυδάκη, στα «Δήθεν», έναν χρόνο μετά τον ωραίο αιφνιδιασμό με την «Εκδίκηση της γυφτιάς». Το ζευγάρι των λέξεων, «κυκλοθυμικός καιρός», το βλέπουμε ακόμα να στεγάζει τίτλους σε εφημερίδες και στη μικρή οθόνη καμιά φορά, ξέρουν-δεν ξέρουν την καταγωγή του όσοι το επιστρατεύουν. Εμφανίζεται επίσης συχνά στις κουβέντες μας, στα παράπονά μας μάλλον, κάθε φορά που ο καιρός περνάει απότομα από το χαμόγελο στον θυμό.
Εχουν πληθύνει αυτές οι απότομες εναλλαγές. Και πιθανόν αποτελούν για μας εδώ, και γενικά για όσους ζουν μακριά από τους πόλους, ισχυρότερη απόδειξη της κλιματικής αλλοίωσης απ’ ό,τι η αποκοπή τεράστιων παγόβουνων από την εστία τους και η περιπλάνησή τους στους ωκεανούς. Τα παγόβουνα της Αρκτικής και της Ανταρκτικής και το ξερίζωμά τους έπειτα από εκατομμύρια χρόνια τα βλέπουμε στην τηλεόραση, σαν μια εικόνα που καταναλώνεται σχεδόν όπως και οι άλλες. Την αλλαγή του καιρού, τη γρήγορη μετάβαση από τον καύσωνα στις καταιγίδες, τη ζούμε με το δέρμα μας, με τα πνευμόνια, με το μυαλό μας. Την πληρώνουμε αμέσως. Η άνοδος της στάθμης των ωκεανών από το λιώσιμο των πάγων παραμένει για μας ένα σενάριο για το βάθος του χρόνου.
Αλλά είναι πράγματι μακρινός και αδιάφορος χρόνος το 2065; Είναι αδιάφορη δηλαδή η πρόβλεψη (της μετεωρολογίας, όχι της μυθιστορηματικής φαντασίας ή των ελαφρολαϊκών πρωτοσέλιδων) ότι το 2065, αν δεν υπάρξει πραγματική οικολογική στροφή, πλανητικά, αν δεν ηττηθεί το πνεύμα Τραμπ, η Ελλάδα θα πληρώσει ακριβά, όπως όλος ο κόσμος: Θα χάσει το 3,5% της έκτασής της. Δηλαδή, χοντρικά, το νερό θα σκεπάσει τα 4.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα από τα 132.000 που είναι η συνολική έκταση της χώρας. Μας περισσεύει άραγε, αναλογικά, η Εύβοια, που μόλις ξεπερνάει τα 4.000 τ. χλμ.; Μας περισσεύει η Λέσβος, συν η Χίος, συν η Σάμος, συν η Μύκονος; Θα στέκεται τόσο γερά στα πόδια της η πατρίδα μας σε μισόν αιώνα, ώστε να μην την απασχολεί ο τουρισμός, άρα και η εξαφάνιση από τον χάρτη ελκυστικών παραλιακών θερέτρων;
Ούτε τόπος μας περισσεύει ούτε και χρόνος. Το «δε βαριέσαι» ή το «και λοιπόν; Εμείς δεν θα ’μαστε εδώ» ούτε για τη λογική τους μπορούν να περηφανεύονται ούτε για την ηθική τους. Η κυκλοθυμία του καιρού είναι οιωνός. Ευανάγνωστος. Δεν αντιμετωπίζεται με τη συνήθη γκρίνια ή με ευχέλαια.
Πηγή: kathimerini.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου