Του Ρούντι Ρινάλντι
Πολλοί αναρωτιούνται αν έχει βάση το κλίμα που προσπαθεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση για έξοδο στις αγορές και χαλάρωση της επιτήρησης. Τα διαφημιστικά και επικοινωνιακά κόλπα που επιστρατεύονται δεν μπορούν να χαλαρώσουν διόλου τις θηλιές που έχουν γύρω από το λαιμό τους οι Έλληνες εργαζόμενοι (απλήρωτοι – μισοπληρωμένοι – κάπως πληρωμένοι) και φορολογούμενοι (με ή χωρίς δουλειά). Η νέα επιχείρηση των εφοριακών «διασταυρώσεων» στοιχείων θα πλήξει αυτούς που πάντα και σχεδιασμένα πλήττονται.
Υπάρχει σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού σκηνικού; Πόσο ισχυρός είναι πράγματι ο Τσίπρας; Ποια είναι τα νέα ποιοτικά στοιχεία του πολιτικού σκηνικού; Σε αυτά τα ερωτήματα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε ξεφεύγοντας από τα στερεοτυπικά καταγγελτικά χαρακτηριστικά του αριστερού λόγου. Με μια αριστερή λογική καπιταλισμός υπήρχε πριν τα μνημόνια, καπιταλισμός και τώρα. Καπιταλισμός με Δεξιά, Κεντροδεξιά διαχείριση, καπιταλισμός με Κεντροαριστερή διαχείριση. Κι αφού είναι καπιταλισμός, κάτω ο καπιταλισμός και δεν χωρά κάποια ανάλυση για φάσεις, αλλαγές σκηνικού, ειδικές πολιτικές και άλλα «βαρετά».
Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, αλλά και το μνημονιακό ημιαποικιακό καθεστώς, έχει πετύχει μια σταθεροποίηση με μία και μόνο έννοια, αλλά ιδιαίτερης σημασίας. Υπάρχει, διαιωνίζεται, αναπαράγεται χωρίς να νοιώθει κάποια απειλή από τον λαϊκό παράγοντα. Όσοι έχουν βυθιστεί στην έλλειψη ελπίδας και προοπτικής ξεχνούν εύκολα πόση ανάσα νοιώθουν, και πράγματι πήραν, οι συστημικές δυνάμεις από την υποχώρηση του λαϊκού κινήματος της εποχής 2010-2012, για να προχωρήσουμε στην ανάθεση της διετίας 2012-2014, να ακολουθήσουν τα σκιρτήματα του Γενάρη και του Ιούλη του 2015 και να σπάσει το κύμα αυτό στη μεγαλόκαρδη φιλοξενία και αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες. Στην πραγματικότητα, ρεύματα του κύματος υπάρχουν σε κάθε χώρο (νοσοκομεία, εκπαίδευση, πολιτισμός κ.λπ.) όπου πολλά λειτουργούν πάνω στο εθελοντικό πνεύμα που δημιουργήθηκε από τον ριζοσπαστισμό των χρόνων 2010-2012.
Η απουσία μαζικής πολιτικής αμφισβήτησης είναι το κύριο χαρακτηριστικό της συγκυρίας και είναι αυτό που δίνει την αίσθηση της σταθεροποίησης και της έλλειψης κινδύνου που νοιώθουν οι πολιτικοί. Ξεχνούν πώς για να στηθούν οι φιέστες τους κάθε φορά χρειάζονται τη συνδρομή των ΜΑΤ.
Αν αφαιρέσουμε από τον λογαριασμό αυτό το κομβικό στοιχείο, η σταθεροποίηση, είναι εντελώς συζητήσιμη από πολλές πλευρές. Οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, γεωπολιτικά συσσωρεύονται όροι για ακριβώς το αντίθετο.
Υπάρχει μια αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και αυτή πρέπει να αναλυθεί. Το πολιτικό σκηνικό, η πολιτική διαδικασία μετακυλίεται ραγδαία στο έδαφος του μαύρου χρήματος, του χώρου της παραβατικής διαπλοκής, του υπόκοσμου. Όταν ο Υπουργός Άμυνας της χώρας συνομιλεί με κρατούμενο στις φυλακές και αυτό τυχαίνει πλήρους κάλυψης από την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, είναι κραυγαλέο σημάδι μιας άλλης ποιότητας, μιας σημαντικής αλλαγής στο πολιτικό σκηνικό που πλέον βουλιάζει στο βούρκο των ναρκω-πεδίων, του (λαθρ)εμπορίου, σιγαρέτων και καυσίμων.
Πολιτική διαδικασία και υπόκοσμος δημιουργούν ένα νέο επικίνδυνο παρασιτικό σύμπλεγμα. Κι αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου και του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας.
Τη μπαγκέτα αυτής της εξέλιξης την έχει στα χέρια του το κυβερνών σχήμα, το Μαξίμου. Το ερώτημα είναι γιατί ωθήθηκε σε αυτή την επιλογή, γιατί περί επιλογής πρόκειται.
Όπως είναι γνωστό ο Τσίπρας μελετά Ανδρέα Παπανδρέου και προσπαθεί να τον αντιγράψει σε πολλά. Οι συνθήκες είναι όμως διαφορετικές. Για παράδειγμα, με ικανότητα προώθησε την απομόνωση και διαφοροποίηση εντός της Δεξιάς παράταξης. Συμμάχησε με τους ΑΝΕΛ, επέλεξε Πρόεδρο Δημοκρατίας Καραμανλικό πρώην υπουργό, υφυπουργό Δικαιοσύνης Καραμανλικό στέλεχος πρώην διοικητή της ΕΥΠ, και εξαπολύει πολλά πυρά προς τον Μητσοτάκη που παρουσιάζεται ως ακραιφνής νεοφιλελεύθερος, ενώ ο ίδιος ο Τσίπρας έχει υπογράψει πράγματα που δεν θα τολμούσε κανείς δεξιός να περάσει. Ο Πολάκης έχει ειδικό ρόλο (είναι η φωνή του Τσίπρα) στο να βρίζει και να προκαλεί την Δεξιά, τα βοθροκάναλα, κι ότι άλλο χρειαστεί, ως νέος Πάγκαλος του καλού ΠΑΣΟΚ. Ως εδώ καλά. Ο Αντρέας Παπανδρέου σε μεγάλο βαθμό έλεγχε την πολιτική διαδικασία, παρόλο που έρχονταν σε συμβιβασμό με τα παλιά τζάκια και μέσω των δημόσιων έργων και αναθέσεων δημιούργησε νέα τζάκια, χρησιμοποιώντας το χρήμα που έρχονταν από την ΕΕ. Τότε το χρήμα υπήρχε, όπως υπήρχαν και ικανοί να κάνουν τη «δουλειά». Ο «κύριος 3%» ήταν γνωστός και αποτελεσματικός, όπως και οι κάθε φορά «ταμίες» του κόμματος. Ο «προμηθευτής του δημοσίου» (Κόκκαλης) είχε την εύνοια του ΠΑΣΟΚ, διέθετε τις ομάδες του στις κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., χρηματοδοτούσε όλα κόμματα (και της αριστεράς). Δεν έλεγχε ούτε μπορούσε να εκβιάσει όλη την πολιτική διαδικασία ο «προμηθευτής.» Έτσι λειτουργούσε ο τότε καπιταλισμός…
Τώρα, δεν υπάρχει το χρήμα, δεν υπάρχει η ικανότητα και υπάρχει η βιασύνη της δημιουργίας ενός Συριζικού κράτους (μηχανισμού) ώστε να κρατηθεί ο όποιος έλεγχος και να είναι ο Τσίπρας εντός της πολιτικής διαδικασίας, ακόμα κι αν αποτελέσει μειοψηφική δύναμη στις επόμενες αναμετρήσεις. Αυτές οι ανάγκες και η πολυπραγμοσύνη του περιβάλλοντος τον έσπρωξε από νωρίς σε συμβιβασμούς και συμφωνίες με Μελισσανίδηδες, Μαρινάκηδες, Σαββίδηδες, που από υπόδικοι τη μια μέρα μπορεί να βρεθούν σε καίριες θέσεις του μιντιακού συστήματος την επόμενη. Το χρήμα, που πρέπει να ρέει, υπάρχει σε αφθονία σε τέτοια περιβάλλοντα κι όχι στα κονδύλια από Ε.Ε. και μάλιστα σε συνθήκες σκληρής επιτροπείας και καταγραφής και του τελευταίου σεντς. Μόνο που έτσι χάνεται εντελώς ο έλεγχος της πολιτικής διαδικασίας. Κασέτες, βίντεο, μικρόφωνα, μάρτυρες που εξαφανίζονται και μάρτυρες που συνομιλούν με υπουργούς, μας μεταφέρουν σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Η αυλαία άνοιξε, η παράσταση αρχίζει…
Οι πολιτικοί σχηματισμοί εκπροσωπούν συμφέροντα και διαμεσολαβούν οικονομικές δυνάμεις, μέσω της πολιτικής διαδικασίας και του ελέγχου της. Οι επιφανείς πολιτικοί της αστικής τάξης ήταν αυτοί που έθεταν κανόνες, ήξεραν να προωθούν τα διάφορα συμφέροντα, έκαναν επιλογές που μερικές φορές δεν άρεσαν σε τμήματα του κεφαλαίου, αλλά προσπαθούσαν να δουν πιο συνολικά τα συμφέροντα της τάξης τους. Το ζήτημα, αν ο έλεγχος της πολιτικής διαδικασίας θα είναι στο πολιτικό – κομματικό προσωπικό και τους πολιτικούς ηγέτες ή γενικά στις δυνάμεις της αγοράς, στον υπουργό οικονομικών, ή στο Γιούρογκρουπ, ή στο Χίλτον, ή ακόμα χειρότερα σε ένα ναρκωλαθροπολιτικό σύμπλεγμα έχει μια μεγάλη σημασία.
Ο εκπεσμός της πολιτικής διαδικασίας στο σύμπλεγμα που αναφέρουμε δείχνει αδυναμία και όχι σταθεροποίηση του Μαξίμου. Η αυταπάτη ότι θα «μανιπουλαριστεί» το σύμπλεγμα αυτό στη βάση των αναγκών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα μετατραπεί σε οδυνηρή και επικίνδυνη κατρακύλα χωρίς επιστροφή. Εκτός κι αν νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ιδεολόγους και αρκετά αφελείς πρώην Συριζαίους.
Όμως ο εκπεσμός αυτός ενδιαφέρει και όσους αγωνίζονται ενάντια στο καθεστώς. Γιατί η δημιουργία του συμπλέγματος αυτού έχει και ιδεολογική διαβρωτική επίδραση στο λαό, στις υποτελείς τάξεις. Εθίζει στην αποδοχή των προϊόντων του εγκλήματος, δυναμώνει στοιχειακές τάσεις στην παραβατικότητα, μετατρέπει εργαζόμενους, οπαδούς και πολίτες σε χειροκροτητές ολιγαρχών. Η ζωή, η εργασία και το μέλλον εξαρτώνται από τον ολιγάρχη και το φέουδό του κι όχι από το «κακό δημόσιο» που έχει ήδη ξεχαρβαλωθεί.
Ο εκπεσμός είναι γενικός. Είναι καθολικός. Πραγματοποιείται από την Αριστερά στην διακυβέρνηση και στο όνομά της. Μην το ξεχνάμε ούτε στιγμή. Για όσους νομίζουν ότι η κατάσταση αυτή είναι καλύτερη από αυτήν που θα είχαμε με Κούλη ή Σαμαρά, τους θυμίζουμε ότι εκπεσμός γίνεται και διευκολύνεται γιατί η «πρώτη φορά αριστερά» ανοίγει διάπλατα το δρόμο στον πλήρη εκπεσμό. Και χρησιμοποιούμε εσκεμμένα ήπιες εκφράσεις.
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Το παρασιτικό σύμπλεγμα εξουσίας-υποκόσμου με ενορχηστρωτή το Μαξίμου
Πολλοί αναρωτιούνται αν έχει βάση το κλίμα που προσπαθεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση για έξοδο στις αγορές και χαλάρωση της επιτήρησης. Τα διαφημιστικά και επικοινωνιακά κόλπα που επιστρατεύονται δεν μπορούν να χαλαρώσουν διόλου τις θηλιές που έχουν γύρω από το λαιμό τους οι Έλληνες εργαζόμενοι (απλήρωτοι – μισοπληρωμένοι – κάπως πληρωμένοι) και φορολογούμενοι (με ή χωρίς δουλειά). Η νέα επιχείρηση των εφοριακών «διασταυρώσεων» στοιχείων θα πλήξει αυτούς που πάντα και σχεδιασμένα πλήττονται.
Υπάρχει σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού σκηνικού; Πόσο ισχυρός είναι πράγματι ο Τσίπρας; Ποια είναι τα νέα ποιοτικά στοιχεία του πολιτικού σκηνικού; Σε αυτά τα ερωτήματα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε ξεφεύγοντας από τα στερεοτυπικά καταγγελτικά χαρακτηριστικά του αριστερού λόγου. Με μια αριστερή λογική καπιταλισμός υπήρχε πριν τα μνημόνια, καπιταλισμός και τώρα. Καπιταλισμός με Δεξιά, Κεντροδεξιά διαχείριση, καπιταλισμός με Κεντροαριστερή διαχείριση. Κι αφού είναι καπιταλισμός, κάτω ο καπιταλισμός και δεν χωρά κάποια ανάλυση για φάσεις, αλλαγές σκηνικού, ειδικές πολιτικές και άλλα «βαρετά».
Η «σταθεροποίηση»
Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, αλλά και το μνημονιακό ημιαποικιακό καθεστώς, έχει πετύχει μια σταθεροποίηση με μία και μόνο έννοια, αλλά ιδιαίτερης σημασίας. Υπάρχει, διαιωνίζεται, αναπαράγεται χωρίς να νοιώθει κάποια απειλή από τον λαϊκό παράγοντα. Όσοι έχουν βυθιστεί στην έλλειψη ελπίδας και προοπτικής ξεχνούν εύκολα πόση ανάσα νοιώθουν, και πράγματι πήραν, οι συστημικές δυνάμεις από την υποχώρηση του λαϊκού κινήματος της εποχής 2010-2012, για να προχωρήσουμε στην ανάθεση της διετίας 2012-2014, να ακολουθήσουν τα σκιρτήματα του Γενάρη και του Ιούλη του 2015 και να σπάσει το κύμα αυτό στη μεγαλόκαρδη φιλοξενία και αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες. Στην πραγματικότητα, ρεύματα του κύματος υπάρχουν σε κάθε χώρο (νοσοκομεία, εκπαίδευση, πολιτισμός κ.λπ.) όπου πολλά λειτουργούν πάνω στο εθελοντικό πνεύμα που δημιουργήθηκε από τον ριζοσπαστισμό των χρόνων 2010-2012.
Η απουσία μαζικής πολιτικής αμφισβήτησης είναι το κύριο χαρακτηριστικό της συγκυρίας και είναι αυτό που δίνει την αίσθηση της σταθεροποίησης και της έλλειψης κινδύνου που νοιώθουν οι πολιτικοί. Ξεχνούν πώς για να στηθούν οι φιέστες τους κάθε φορά χρειάζονται τη συνδρομή των ΜΑΤ.
Αν αφαιρέσουμε από τον λογαριασμό αυτό το κομβικό στοιχείο, η σταθεροποίηση, είναι εντελώς συζητήσιμη από πολλές πλευρές. Οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, γεωπολιτικά συσσωρεύονται όροι για ακριβώς το αντίθετο.
Η ποιότητα που ξεχνιέται από όλους
Υπάρχει μια αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και αυτή πρέπει να αναλυθεί. Το πολιτικό σκηνικό, η πολιτική διαδικασία μετακυλίεται ραγδαία στο έδαφος του μαύρου χρήματος, του χώρου της παραβατικής διαπλοκής, του υπόκοσμου. Όταν ο Υπουργός Άμυνας της χώρας συνομιλεί με κρατούμενο στις φυλακές και αυτό τυχαίνει πλήρους κάλυψης από την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, είναι κραυγαλέο σημάδι μιας άλλης ποιότητας, μιας σημαντικής αλλαγής στο πολιτικό σκηνικό που πλέον βουλιάζει στο βούρκο των ναρκω-πεδίων, του (λαθρ)εμπορίου, σιγαρέτων και καυσίμων.
Πολιτική διαδικασία και υπόκοσμος δημιουργούν ένα νέο επικίνδυνο παρασιτικό σύμπλεγμα. Κι αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου και του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας.
Τη μπαγκέτα αυτής της εξέλιξης την έχει στα χέρια του το κυβερνών σχήμα, το Μαξίμου. Το ερώτημα είναι γιατί ωθήθηκε σε αυτή την επιλογή, γιατί περί επιλογής πρόκειται.
Όπως είναι γνωστό ο Τσίπρας μελετά Ανδρέα Παπανδρέου και προσπαθεί να τον αντιγράψει σε πολλά. Οι συνθήκες είναι όμως διαφορετικές. Για παράδειγμα, με ικανότητα προώθησε την απομόνωση και διαφοροποίηση εντός της Δεξιάς παράταξης. Συμμάχησε με τους ΑΝΕΛ, επέλεξε Πρόεδρο Δημοκρατίας Καραμανλικό πρώην υπουργό, υφυπουργό Δικαιοσύνης Καραμανλικό στέλεχος πρώην διοικητή της ΕΥΠ, και εξαπολύει πολλά πυρά προς τον Μητσοτάκη που παρουσιάζεται ως ακραιφνής νεοφιλελεύθερος, ενώ ο ίδιος ο Τσίπρας έχει υπογράψει πράγματα που δεν θα τολμούσε κανείς δεξιός να περάσει. Ο Πολάκης έχει ειδικό ρόλο (είναι η φωνή του Τσίπρα) στο να βρίζει και να προκαλεί την Δεξιά, τα βοθροκάναλα, κι ότι άλλο χρειαστεί, ως νέος Πάγκαλος του καλού ΠΑΣΟΚ. Ως εδώ καλά. Ο Αντρέας Παπανδρέου σε μεγάλο βαθμό έλεγχε την πολιτική διαδικασία, παρόλο που έρχονταν σε συμβιβασμό με τα παλιά τζάκια και μέσω των δημόσιων έργων και αναθέσεων δημιούργησε νέα τζάκια, χρησιμοποιώντας το χρήμα που έρχονταν από την ΕΕ. Τότε το χρήμα υπήρχε, όπως υπήρχαν και ικανοί να κάνουν τη «δουλειά». Ο «κύριος 3%» ήταν γνωστός και αποτελεσματικός, όπως και οι κάθε φορά «ταμίες» του κόμματος. Ο «προμηθευτής του δημοσίου» (Κόκκαλης) είχε την εύνοια του ΠΑΣΟΚ, διέθετε τις ομάδες του στις κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., χρηματοδοτούσε όλα κόμματα (και της αριστεράς). Δεν έλεγχε ούτε μπορούσε να εκβιάσει όλη την πολιτική διαδικασία ο «προμηθευτής.» Έτσι λειτουργούσε ο τότε καπιταλισμός…
Τώρα, δεν υπάρχει το χρήμα, δεν υπάρχει η ικανότητα και υπάρχει η βιασύνη της δημιουργίας ενός Συριζικού κράτους (μηχανισμού) ώστε να κρατηθεί ο όποιος έλεγχος και να είναι ο Τσίπρας εντός της πολιτικής διαδικασίας, ακόμα κι αν αποτελέσει μειοψηφική δύναμη στις επόμενες αναμετρήσεις. Αυτές οι ανάγκες και η πολυπραγμοσύνη του περιβάλλοντος τον έσπρωξε από νωρίς σε συμβιβασμούς και συμφωνίες με Μελισσανίδηδες, Μαρινάκηδες, Σαββίδηδες, που από υπόδικοι τη μια μέρα μπορεί να βρεθούν σε καίριες θέσεις του μιντιακού συστήματος την επόμενη. Το χρήμα, που πρέπει να ρέει, υπάρχει σε αφθονία σε τέτοια περιβάλλοντα κι όχι στα κονδύλια από Ε.Ε. και μάλιστα σε συνθήκες σκληρής επιτροπείας και καταγραφής και του τελευταίου σεντς. Μόνο που έτσι χάνεται εντελώς ο έλεγχος της πολιτικής διαδικασίας. Κασέτες, βίντεο, μικρόφωνα, μάρτυρες που εξαφανίζονται και μάρτυρες που συνομιλούν με υπουργούς, μας μεταφέρουν σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Η αυλαία άνοιξε, η παράσταση αρχίζει…
Πολιτικό σύστημα και πολιτική διαδικασία
Οι πολιτικοί σχηματισμοί εκπροσωπούν συμφέροντα και διαμεσολαβούν οικονομικές δυνάμεις, μέσω της πολιτικής διαδικασίας και του ελέγχου της. Οι επιφανείς πολιτικοί της αστικής τάξης ήταν αυτοί που έθεταν κανόνες, ήξεραν να προωθούν τα διάφορα συμφέροντα, έκαναν επιλογές που μερικές φορές δεν άρεσαν σε τμήματα του κεφαλαίου, αλλά προσπαθούσαν να δουν πιο συνολικά τα συμφέροντα της τάξης τους. Το ζήτημα, αν ο έλεγχος της πολιτικής διαδικασίας θα είναι στο πολιτικό – κομματικό προσωπικό και τους πολιτικούς ηγέτες ή γενικά στις δυνάμεις της αγοράς, στον υπουργό οικονομικών, ή στο Γιούρογκρουπ, ή στο Χίλτον, ή ακόμα χειρότερα σε ένα ναρκωλαθροπολιτικό σύμπλεγμα έχει μια μεγάλη σημασία.
Ο εκπεσμός της πολιτικής διαδικασίας στο σύμπλεγμα που αναφέρουμε δείχνει αδυναμία και όχι σταθεροποίηση του Μαξίμου. Η αυταπάτη ότι θα «μανιπουλαριστεί» το σύμπλεγμα αυτό στη βάση των αναγκών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα μετατραπεί σε οδυνηρή και επικίνδυνη κατρακύλα χωρίς επιστροφή. Εκτός κι αν νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ιδεολόγους και αρκετά αφελείς πρώην Συριζαίους.
Όμως ο εκπεσμός αυτός ενδιαφέρει και όσους αγωνίζονται ενάντια στο καθεστώς. Γιατί η δημιουργία του συμπλέγματος αυτού έχει και ιδεολογική διαβρωτική επίδραση στο λαό, στις υποτελείς τάξεις. Εθίζει στην αποδοχή των προϊόντων του εγκλήματος, δυναμώνει στοιχειακές τάσεις στην παραβατικότητα, μετατρέπει εργαζόμενους, οπαδούς και πολίτες σε χειροκροτητές ολιγαρχών. Η ζωή, η εργασία και το μέλλον εξαρτώνται από τον ολιγάρχη και το φέουδό του κι όχι από το «κακό δημόσιο» που έχει ήδη ξεχαρβαλωθεί.
Ο εκπεσμός είναι γενικός. Είναι καθολικός. Πραγματοποιείται από την Αριστερά στην διακυβέρνηση και στο όνομά της. Μην το ξεχνάμε ούτε στιγμή. Για όσους νομίζουν ότι η κατάσταση αυτή είναι καλύτερη από αυτήν που θα είχαμε με Κούλη ή Σαμαρά, τους θυμίζουμε ότι εκπεσμός γίνεται και διευκολύνεται γιατί η «πρώτη φορά αριστερά» ανοίγει διάπλατα το δρόμο στον πλήρη εκπεσμό. Και χρησιμοποιούμε εσκεμμένα ήπιες εκφράσεις.
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου