Κατέ Καζάντη
Μέρες τώρα, οι θεράποντες της δύσμοιρης της Θέμιδας, περιφέρουν εαυτούς ως τη βαρύτατα θιγμένη κοινωνικοεπαγγελματική ομάδα. Κι ενώ έχουμε να κάνουμε με συγκεκριμένα όντα, με σάρκα και οστά, (αυτο)πλασάρονται ως καντιανές αξίες που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης ενώ (αυτο)προσδιορίζονται με το βαρύγδουπο, όσο και γενικό, προσωνύμιο θεσμοί. Η μεταφυσική αντιμετώπιση, από μεριάς τους, ενός ολωσδιόλου πολιτικού ζητήματος είναι φανερή.
Αλλά η μετάβαση από το ιδεαλιστικό πεδίο της γενικόλογης περιγραφής στο αντικειμενικό του περιεχομένου δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς λογικά άλματα – σφάλματα. Ούτε γίνεται δίχως δεύτερες –πονηρές το συνηθέστερο- σκέψεις. Διότι οι υπεριστορικές «αλήθειες» που θέτουν χοντροκομμένες, παραπλανητικές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ «καλού και κακού» -εδώ, οι καλοί δικαστές και οι κακοί πολιτικοί- εγκαταλείπουν τον εμπράγματο κόσμο σε επουράνιες ιδέες. Όταν όμως μιλάς για την κοινωνία των ανθρώπων επί της γης, αυτήν με τις ταξικές διαφορές, τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις, κάθε τι νοηματοδοτείται από την ενσάρκωσή του. Αλλιώς μιλάς για κύμβαλα αλαλάζοντα, που αντιπροσωπεύουν το τίποτα και τον κανέναν.
Έτσι, εάν το ζήτημα δεν είναι η διαρκής αναπαραγωγή του υπάρχοντος αλλά η αλήθεια καθεαυτή, το υπάρχον, εφόσον αναζητά το ίδιο την αυθεντικότητά του, πρέπει κάθε στιγμή να αντιμετωπίζει το ρίσκο της κατάρρευσής του: όταν υποκείμενα μιας δεδομένης πραγματικότητας αποφαίνονται για τα του οίκου τους, οφείλουν να έχουν κατά νου πως δεν είναι υπερεμπειρικές νεφέλες, αλλά ιστορικά υποκείμενα που υπόκεινται στους ίδιους κανόνες με τα συναφή άλλα.
Τι κι αν ξέρουμε πως το βαθύ αστικό κράτος δεν είναι παρά μια αλυσίδα υποδόριων διαπλοκών, ένα πλέγμα από «ανεξάρτητες αρχές», «θεσμούς» κ.ο.κ. που καθορίζουν το πρόσωπό του, υπηρετώντας την ταξική του διάρθρωση; Εδώ, μπροστά σε αυταπόδεικτες καταχρήσεις εξουσίας υπέρ των συμφερόντων των ολίγων, συντελείται μια μεταφυσική ιεροποίηση, τύπου πίστευε και μη ερεύνα.
Οι δε συνεχείς αναφορές περί σεβασμού σε μια ακαθόριστη δημοκρατία, καταντούν σαν το αλήστου μνήμης «μη βλασφημείτε τα θεία». Τους δικαστές στην προκειμένη περίπτωση, οι οποίοι, κλεισμένοι στην αταραξία τους, παριστάνουν πως δεν βλέπουν το κάρφος στα μάτια τους.
Το όπιο του λαού έχει πολλές εκφάνσεις, όπως και η θρησκευτικότητα. Εν τέλει, δεν διαφέρει και πολύ να προσκυνάς τα κάστανα ή τις παντόφλες του μακαρίτη του Παΐσιου από το να σέβεσαι, δήθεν, δίχως να αναλύεις, κρίνεις ή να επικρίνεις. Δικαστές και δικαστικοί, ας μην ξεχνιόμαστε, δεν είναι παρά μια επαγγελματική ομάδα, μια συντεχνία, όχι απαραίτητα με την κακή έννοια, όπως και τόσες άλλες.
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Μέρες τώρα, οι θεράποντες της δύσμοιρης της Θέμιδας, περιφέρουν εαυτούς ως τη βαρύτατα θιγμένη κοινωνικοεπαγγελματική ομάδα. Κι ενώ έχουμε να κάνουμε με συγκεκριμένα όντα, με σάρκα και οστά, (αυτο)πλασάρονται ως καντιανές αξίες που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης ενώ (αυτο)προσδιορίζονται με το βαρύγδουπο, όσο και γενικό, προσωνύμιο θεσμοί. Η μεταφυσική αντιμετώπιση, από μεριάς τους, ενός ολωσδιόλου πολιτικού ζητήματος είναι φανερή.
Αλλά η μετάβαση από το ιδεαλιστικό πεδίο της γενικόλογης περιγραφής στο αντικειμενικό του περιεχομένου δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς λογικά άλματα – σφάλματα. Ούτε γίνεται δίχως δεύτερες –πονηρές το συνηθέστερο- σκέψεις. Διότι οι υπεριστορικές «αλήθειες» που θέτουν χοντροκομμένες, παραπλανητικές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ «καλού και κακού» -εδώ, οι καλοί δικαστές και οι κακοί πολιτικοί- εγκαταλείπουν τον εμπράγματο κόσμο σε επουράνιες ιδέες. Όταν όμως μιλάς για την κοινωνία των ανθρώπων επί της γης, αυτήν με τις ταξικές διαφορές, τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις, κάθε τι νοηματοδοτείται από την ενσάρκωσή του. Αλλιώς μιλάς για κύμβαλα αλαλάζοντα, που αντιπροσωπεύουν το τίποτα και τον κανέναν.
Έτσι, εάν το ζήτημα δεν είναι η διαρκής αναπαραγωγή του υπάρχοντος αλλά η αλήθεια καθεαυτή, το υπάρχον, εφόσον αναζητά το ίδιο την αυθεντικότητά του, πρέπει κάθε στιγμή να αντιμετωπίζει το ρίσκο της κατάρρευσής του: όταν υποκείμενα μιας δεδομένης πραγματικότητας αποφαίνονται για τα του οίκου τους, οφείλουν να έχουν κατά νου πως δεν είναι υπερεμπειρικές νεφέλες, αλλά ιστορικά υποκείμενα που υπόκεινται στους ίδιους κανόνες με τα συναφή άλλα.
Τι κι αν ξέρουμε πως το βαθύ αστικό κράτος δεν είναι παρά μια αλυσίδα υποδόριων διαπλοκών, ένα πλέγμα από «ανεξάρτητες αρχές», «θεσμούς» κ.ο.κ. που καθορίζουν το πρόσωπό του, υπηρετώντας την ταξική του διάρθρωση; Εδώ, μπροστά σε αυταπόδεικτες καταχρήσεις εξουσίας υπέρ των συμφερόντων των ολίγων, συντελείται μια μεταφυσική ιεροποίηση, τύπου πίστευε και μη ερεύνα.
Οι δε συνεχείς αναφορές περί σεβασμού σε μια ακαθόριστη δημοκρατία, καταντούν σαν το αλήστου μνήμης «μη βλασφημείτε τα θεία». Τους δικαστές στην προκειμένη περίπτωση, οι οποίοι, κλεισμένοι στην αταραξία τους, παριστάνουν πως δεν βλέπουν το κάρφος στα μάτια τους.
Το όπιο του λαού έχει πολλές εκφάνσεις, όπως και η θρησκευτικότητα. Εν τέλει, δεν διαφέρει και πολύ να προσκυνάς τα κάστανα ή τις παντόφλες του μακαρίτη του Παΐσιου από το να σέβεσαι, δήθεν, δίχως να αναλύεις, κρίνεις ή να επικρίνεις. Δικαστές και δικαστικοί, ας μην ξεχνιόμαστε, δεν είναι παρά μια επαγγελματική ομάδα, μια συντεχνία, όχι απαραίτητα με την κακή έννοια, όπως και τόσες άλλες.
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου