Του Stanley L Cohen
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που το δικαίωμα στην αντίσταση και μάλιστα στον ένοπλο αγώνα έχει παγιωθεί και αναγνωρισθεί βάσει του διεθνούς δικαίου. Σύμφωνα με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, οι πόλεμοι εθνικής απελευθέρωσης έχουν εγκριθεί ρητά με την υιοθέτηση του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου Ι στις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949 (pdf) ως ουσιαστικό δικαίωμα για την προστασία όλων των κατεχόμενων λαών.
Εδώ και δεκαετίες, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών - που περιγράφηκε κάποτε ως η συλλογική συνείδηση του κόσμου - έχει τονίσει το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, την ανεξαρτησία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πράγματι, ήδη από το 1974, το ψήφισμα 3314 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών απαγόρευσε στα κράτη να "ασκούν οποιαδήποτε στρατιωτική κατοχή, όσο προσωρινή κι αν είναι αυτή".
Στο σχετικό μέρος, το ψήφισμα επιβεβαίωσε όχι μόνο το δικαίωμα "της αυτοδιάθεσης, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας [...] των λαών που αναγκάστηκαν να στερηθούν αυτό το δικαίωμα, [...] ιδιαίτερα οι λαοί κάτω από αποικιακά και ρατσιστικά καθεστώτα ή άλλες μορφές ξένης κυριαρχίας", αλλά τόνισε το δικαίωμα των κατακτηθέντων να "αγωνίζονται ... και να ζητούν και να λαμβάνουν υποστήριξη" στην προσπάθειά τους.
Ο όρος "ένοπλος αγώνας" υπονοείται χωρίς συγκεκριμένο ορισμό σε αυτό το ψήφισμα, αλλά και σε άλλα πιο πρόσφατα που υποστηρίζουν το δικαίωμα των αυτοχθόνων να εκδιώξουν έναν κατακτητή.
Αυτή η ανακρίβεια επρόκειτο να αλλάξει στις 3 Δεκεμβρίου 1982. Εκείνη την εποχή, η απόφαση 37/43 του ΟΗΕ έδωσε τέλος σε κάθε αμφιβολία ή συζήτηση σχετικά με το νόμιμο δικαίωμα των λαών να αντιστέκονται στις δυνάμεις κατοχής με οποιοδήποτε νόμιμο μέσο. Το ψήφισμα επιβεβαίωσε "τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από την αποικιοκρατική και ξένη κυριαρχία και την ξένη κατοχή με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα".
Μια χειροπιαστή ψευδαίσθηση
Αν και το Ισραήλ προσπάθησε ξανά και ξανά να αναδιατυπώσει την αναμφισβήτητη πρόθεση αυτού του συγκεκριμένου ψηφίσματος και να θέσει την εδώ και μισό αιώνα κατοχή της Δυτική Όχθης και της Γάζας πέρα από την εφαρμογή του, αποδεικνύεται από το ίδιο το ψήφισμα πως η προσπάθειά του είναι πολύ αδύναμη. Στο σχετικό μέρος, το άρθρο 21 του ψηφίσματος καταδίκασε έντονα τις "επεκτατικές δραστηριότητες του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και τον συνεχή βομβαρδισμό των Παλαιστινίων πολιτών, που αποτελούν σοβαρό εμπόδιο για την πραγματοποίηση της αυτοδιάθεσης και της ανεξαρτησίας του παλαιστινιακού λαού".
Πάντα πρόθυμοι να ξαναγράψουν την ιστορία, πολύ πριν από την ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών, οι Ευρωπαίοι Σιωνιστές μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη χρίζοντας τους εαυτούς τους απελευθερωτές, και με στρατιωτικές ομάδες όπως οι Ιργκούν, Λέχι και άλλες ξεκίνησαν μια μακροχρόνια δεκαετία βασανιστηρίων.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, στόχος δεν ήταν μόνο οι αυτόχθονες Παλαιστίνιοι, από τους οποίους χιλιάδες σφαγιάστηκαν, αλλά και η βρετανική αστυνομία και το στρατιωτικό προσωπικό που διατηρούσε από καιρό μια αποικιακή παρουσία εκεί.
Μια ιστορία των σιωνιστικών επιθέσεων
Καθώς οι Ισραηλινοί θρηνούν την απώλεια δύο στρατιωτών τους που σκοτώθηκαν την περασμένη εβδομάδα (21/07/2017) στην Ιερουσαλήμ από Παλαιστίνιους, σε μια νόμιμη πράξη αντίστασης, είναι χρήσιμο να τοποθετήσουμε τα γεγονότα στο σωστό τους ιστορικό πλαίσιο.
Πολλά χρόνια πριν, περιγράφοντας τους Βρετανούς ως κατοχική δύναμη στην «πατρίδα τους», οι σιωνιστές στόχευαν αμείλικτα τη βρετανική αστυνομία και τις στρατιωτικές μονάδες, σε όλη την Παλαιστίνη και αλλού.
Στις 12 Απριλίου 1938, η σιωνιστική Ιργκούν δολοφόνησε δύο Βρετανούς αστυνομικούς σε βομβαρδισμό αμαξοστοιχιών στη Χάιφα. Στις 26 Αυγούστου 1939, δύο Βρετανοί αξιωματικοί σκοτώθηκαν από νάρκη της Ιργκούν, στην Ιερουσαλήμ. Στις 14 Φεβρουαρίου 1944, δύο βρετανοί αστυνομικοί πυροβολήθηκαν όταν επιχείρησαν να συλλάβουν ανθρώπους που έκαναν αφισοκόλληση στη Χάιφα. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1944, περισσότερα από 100 μέλη της Ιργκούν επιτέθηκαν σε τέσσερις βρετανικές αστυνομικές μονάδες, τραυματίζοντας εκατοντάδες αξιωματικούς. Δύο ημέρες αργότερα ένας ανώτερος Βρετανός αστυνομικός του Τμήματος Πληροφοριών δολοφονήθηκε στην Ιερουσαλήμ.
Την 1η Νοεμβρίου 1945, ένας άλλος αστυνομικός σκοτώθηκε κατά τον βομβαρδισμό τρένου. Στις 27 Δεκεμβρίου 1945, επτά βρετανοί αξιωματικοί έχασαν τη ζωή τους σε βομβιστική επίθεση στην έδρα της αστυνομίας στην Ιερουσαλήμ. Από τις 9 έως τις 13 Νοεμβρίου του 1946, σε μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων με νάρκες και βόμβες σε βαλίτσες σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, τραίνα και τραμ, σκοτώθηκαν 11 Βρετανοί στρατιώτες και αστυνομικοί και οκτώ Άραβες στρατιώτες.
Τέσσερις ακόμα αξιωματικοί δολοφονήθηκαν σε άλλη επίθεση σε έδρα της αστυνομίας, στις 12 Ιανουαρίου 1947. Εννέα μήνες αργότερα, τέσσερις Βρετανοί αστυνομικοί δολοφονήθηκαν σε ληστεία τράπεζας από την Ιργκούν και τρεις ημέρες αργότερα, στις 26 Σεπτεμβρίου 1947, 13 επιπλέον αξιωματικοί σκοτώθηκαν σε άλλη τρομοκρατική επίθεση σε βρετανικό αστυνομικό τμήμα.
Πρόκειται για μερικές από τις πολλές επιθέσεις των σιωνιστών εναντίον της βρετανικής αστυνομίας που από τους Ευρωπαίους Εβραίους θεωρήθηκαν ως νόμιμοι στόχοι μιας εκστρατείας που περιέγραψαν ως απελευθέρωση ενάντια σε μια κατοχική δύναμη.
Καθ 'όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι σιωνιστές πραγματοποίησαν επίσης αμέτρητες επιθέσεις σε βρετανικές στρατιωτικές και αστυνομικές εγκαταστάσεις, κυβερνητικά γραφεία και πλοία, συχνά με βόμβες. Επίσης, είχαν σαμποτάρει σιδηροδρόμους, γέφυρες και εγκαταστάσεις πετρελαίου. Δεκάδες οικονομικοί στόχοι δέχθηκαν επίθεση, μεταξύ των οποίων 20 τραίνα που υπέστησαν βλάβη ή εκτροχιασμό, και πέντε σιδηροδρομικοί σταθμοί. Πραγματοποιήθηκαν πολυάριθμες επιθέσεις εναντίον της πετρελαϊκής βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένης της επίθεσης τον Μάρτιο του 1947, σε ένα διυλιστήριο πετρελαίου Shell στη Χάιφα το οποίο κατέστρεψε περίπου 16.000 τόνους πετρελαίου.
Σιωνιστές σκότωσαν Βρετανούς στρατιώτες σε όλη την Παλαιστίνη, χρησιμοποιώντας παγίδες, ένοπλες εισβολές, ελεύθερους σκοπευτές και εκρήξεις οχημάτων.
Μία επίθεση, ειδικότερα, συνοψίζει τη δραστηριότητα εκείνων που, χωρίς καμία ισχύ του διεθνούς δικαίου εκείνη την εποχή, δεν είδαν κανένα περιορισμό στις προσπάθειές τους να «απελευθερώσουν» μια γη που είχαν, σε μεγάλο βαθμό, μεταναστεύσει μόλις πρόσφατα.
Το 1947, η Ιργκούν απήγαγε δύο ανεξάρτητους αξιωματικούς του Βρετανικού Στρατιωτικού Συνασπισμού και απειλούσε να τους κρεμάσει εάν θα εκτελούνταν με θανατικές ποινές τρία από τα μέλη τους. Όταν αυτά τα τρία μέλη της Ιργκούν εκτελέστηκαν με απαγχονισμό, οι δύο Βρετανοί λοχίες κρεμάστηκαν σε αντίποινα σε ένα άλσος με ευκάλυπτους.
Αναγγέλλοντας την εκτέλεσή τους, η Ιργκούν δήλωσε ότι οι δύο Βρετανοί στρατιώτες κρεμάστηκαν μετά από την καταδίκη τους για «εγκληματικές αντι-εβραϊκές δραστηριότητες» που περιελάμβαναν: παράνομη είσοδο στην εβραϊκή πατρίδα και συμμετοχή σε βρετανική εγκληματική τρομοκρατική οργάνωση - γνωστή ως στρατό κατοχής - η οποία ήταν "υπεύθυνη για τα βασανιστήρια, τη δολοφονία, την απέλαση και την άρνηση του εβραϊκού λαού να ζήσει". Οι στρατιώτες κατηγορήθηκαν επίσης για παράνομη κατοχή όπλων, αντι-εβραϊκή κατασκοπεία με πολιτικά ρούχα και προμελετημένα εχθρικά σχέδια ενάντια στην αντίσταση (pdf).
Πέρα από τα εδαφικά όρια της Παλαιστίνης, στα τέλη του 1946-47 συνεχίστηκε μια εκστρατεία της τρομοκρατίας για τους Βρετανούς. Πράξεις δολιοφθοράς πραγματοποιήθηκαν σε βρετανικές στρατιωτικές οδούς μεταφοράς στη Γερμανία. Ο Λέχι προσπάθησε επίσης ανεπιτυχώς να ρίξει μια βόμβα στη Βουλή των Κοινοτήτων από ένα ναυλωμένο αεροπλάνο που πετούσε από τη Γαλλία και τον Οκτώβριο του 1946 βομβάρδισε τη βρετανική πρεσβεία στη Ρώμη. Ένας αριθμός άλλων εκρηκτικών συσκευών πυροδοτήθηκαν εντός και γύρω από στρατηγικούς στόχους στο Λονδίνο. Κάποιες 21 βόμβες επιστολών απευθύνονταν σε διάφορες χρονικές στιγμές σε ανώτερους βρετανούς πολιτικούς ηγέτες. Πολλοί παρεμποδίστηκαν, ενώ άλλοι έφτασαν στους στόχους τους, αλλά ανακαλύφθηκαν πριν μπορέσουν να αποχωρήσουν.
Η ακριβή τιμή της αυτοδιάθεσης
Η αυτοδιάθεση είναι μια δύσκολη πορεία, που στοιχίζει ακριβά σε όσους είναι υπό κατοχή. Στην Παλαιστίνη, ανεξάρτητα από το όπλο της επιλογής - φωνή, στυλό ή όπλο - υπάρχει μια ακριβή τιμή που πρέπει να πληρωθεί για τη χρήση του.
Σήμερα, η φράση «Λέμε την Αλήθεια στην Εξουσία» έχει γίνει πολύ δημοφιλής έκφραση αντίστασης στους νεοφιλελεύθερους κύκλους και τις κοινωνίες. Στην Παλαιστίνη, ωστόσο, για τους καταδιωκόμενους και καταπιεσμένους, είναι μια ορατή διαδρομή προς τη φυλακή ή το θάνατο. Ωστόσο, για όλες τις γενιές των Παλαιστινίων που τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα της ελευθερίας, η ιστορία διδάσκει ότι απλώς δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Η σιωπή είναι υποταγή. Η σιωπή είναι προδοσία προς όλους εκείνους που ήρθαν και όσους θα ακολουθήσουν.
Όσοι δεν έχουν αισθανθεί ποτέ τον συνεχή ζυγό της καταπίεσης ή που δεν τον έχουν δει από κοντά είναι αδύνατον να τον κατανοήσουν. Η Κατοχή είναι πολύ βαριά για αυτούς που είναι υπό κατοχή κάθε μέρα και με κάθε τρόπο, περιορίζοντας την ίδια την ύπαρξή τους.
Τα σημεία ελέγχου, τα όπλα, οι εντολές, η φυλακή και ο θάνατος είναι οι συντροφικοί ταξιδιώτες για όσους είναι υπό κατοχή είτε πρόκειται για βρέφη, για εφήβους, για ηλικιωμένους είτε για αυτούς που παγιδεύονται από τα τεχνητά όρια των συνόρων τα οποία δεν ελέγχουν.
Στις οικογένειες των δύο ισραηλινών δρούζων αστυνομικών που έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να ελέγξουν ένα μέρος που δεν ήταν δικό τους, εκφράζω τα συλλυπητήριά μου. Αυτοί οι νεαροί άνδρες, όμως, δεν χάθηκαν αγωνιζόμενοι στην αντίσταση, αλλά θυσιάστηκαν πρόθυμα από μια κακή κατοχή που δεν έχει καθόλου νομιμότητα.
Τελικά, αν πρέπει να θρηνήσουμε για κάποιους θα πρέπει να είναι για τους 11.000.000 Παλαιστίνους που έχουν υποστεί την ισραηλινή κατοχή είτε στην Παλαιστίνη είτε έξω από αυτή, που τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα μιας ουσιαστικής φωνής και ευκαιρίας καθώς ο κόσμος υποστηρίζει δικαιολογίες χτισμένες σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική που φέρει το αστέρι του Δαβίδ.
Δεν περνάει ούτε μια μέρα χωρίς τον συγκλονιστικό θρήνο ενός λαού να παρακολουθεί ένα βρέφος του τυλιγμένο σε ταφικό σάβανο, που του αφαίρεσαν τη ζωή γιατί η ηλεκτρική ενέργεια ή η μετακίνηση έχουν γίνει ένα διεστραμμένο προνόμιο που κρατά εκατομμύρια όμηρους στις πολιτικές ιδιοτροπίες των λίγων. Είτε είναι Ισραηλινοί είτε Αιγύπτιοι είτε αυτοί που ισχυρίζονται ότι φέρουν το μανδύα της παλαιστινιακής πολιτικής ηγεσίας, η ευθύνη της παιδοκτονίας στη Γάζα είναι δική τους και μόνο δική τους.
«Εάν δεν υπάρχει αγώνας, δεν υπάρχει πρόοδος»
Οι τρεις νεαροί, ξαδέρφια, που θυσίασαν οικειοθελώς τη ζωή τους στην επίθεση κατά των δύο ισραηλινών αξιωματικών στην Ιερουσαλήμ, δεν το έκαναν σαν μια κενή χειρονομία που γεννήθηκε από απελπισία, αλλά μάλλον μια πράξη που δηλώνει υπερηφάνεια και υποστηρίζει τον αγώνα για την ελευθερία με κάθε κόστος.
Εδώ και 70 χρόνια δεν πέρασε ούτε μια μέρα χωρίς την απώλεια νεαρών παλαιστινίων, γυναικών και ανδρών που, με τραγικό τρόπο, βρήκαν μεγαλύτερη αξιοπρέπεια και ελευθερία στο μαρτύριο από ό, τι στην υποτακτική και παθητική ζωή υπό τον έλεγχο εκείνων που τόλμησαν να καθορίσουν τις παραμέτρους της ζωής τους.
Εκατομμύρια από εμάς σε όλο τον κόσμο ονειρεύονται έναν καλύτερο χρόνο και χώρο για τους Παλαιστίνιους όπου ελεύθεροι θα απλώσουν τα φτερά τους, θα πετάξουν, θα ανακαλύψουν ποιοι είναι και τι θέλουν να γίνουν. Μέχρι τότε, δεν λυπάμαι για την απώλεια εκείνων που σταματούν την πτήση τους. Αντ' αυτού, επικροτώ εκείνους που τολμούν να αγωνιστούν, τολμούν να κερδίσουν - με οποιοδήποτε μέσο είναι απαραίτητο.
Δεν υπάρχει κάτι μαγικό στην αντίσταση και τον αγώνα. Όσοι αντιστέκονται υπερβαίνουν τον χρόνο και τον τόπο και βρίσκουν νόημα και σθένος μέσα από αυτό που είναι το φυσικό και που μας οδηγεί όλους - να είμαστε ελεύθεροι να καθορίζουμε το ρόλο της ζωής μας. Αλλά στην Παλαιστίνη δεν υπάρχει τέτοια ελευθερία.
Στην Παλαιστίνη, το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει τα θεμελιώδη δικαιώματα στην αυτοδιάθεση, την ελευθερία και την ανεξαρτησία των κατεχομένων. Στην Παλαιστίνη, αυτό περιλαμβάνει το δικαίωμα στον ένοπλο αγώνα, αν είναι απαραίτητο.
Πριν από πολύ καιρό, ο φημισμένος υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας, Φρέντερικ Ντάγκλας, πρώην σκλάβος και ο ίδιος, έγραψε κάποια λόγια σχετικά με τη σημασία του αγώνα. Αυτές οι λέξεις ταιριάζουν σήμερα στην Παλαιστίνη όπως ακριβώς ταίριαζαν και πριν από 150 χρόνια στην καρδιά του προπολεμικού Νότου, στις Ηνωμένες Πολιτείες:
"Εάν δεν υπάρχει αγώνας, δεν υπάρχει πρόοδος. Όσοι διακηρύσσουν ότι ευνοούν την ελευθερία ενώ υποτιμούν την αναταραχή, είναι άτομα που θέλουν καλλιέργειες χωρίς να οργώνουν το έδαφος, θέλουν βροχή χωρίς κεραυνούς και αστραπές, θέλουν τον ωκεανό χωρίς τον φοβερό βόμβο των υδάτων του. Αυτός ο αγώνας μπορεί να είναι ηθικός ή μπορεί να είναι σωματικός ή μπορεί να είναι τόσο ηθικός όσο και σωματικός, αλλά σίγουρα πρέπει να υπάρχει αγώνας. Η εξουσία δεν παραχωρεί τίποτα χωρίς απαίτηση. Ποτέ δεν το έκανε και ποτέ δεν θα το κάνει".
Ο Stanley L. Cohen είναι δικηγόρος και ακτιβιστής των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων που έχει κάνει εκτενή δουλειά στη Μέση Ανατολή και την
Αφρική.
aljazeera.com
Πηγή: omniatv.com
Η Σφήκα: Επιλογές
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που το δικαίωμα στην αντίσταση και μάλιστα στον ένοπλο αγώνα έχει παγιωθεί και αναγνωρισθεί βάσει του διεθνούς δικαίου. Σύμφωνα με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, οι πόλεμοι εθνικής απελευθέρωσης έχουν εγκριθεί ρητά με την υιοθέτηση του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου Ι στις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949 (pdf) ως ουσιαστικό δικαίωμα για την προστασία όλων των κατεχόμενων λαών.
Εδώ και δεκαετίες, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών - που περιγράφηκε κάποτε ως η συλλογική συνείδηση του κόσμου - έχει τονίσει το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, την ανεξαρτησία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πράγματι, ήδη από το 1974, το ψήφισμα 3314 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών απαγόρευσε στα κράτη να "ασκούν οποιαδήποτε στρατιωτική κατοχή, όσο προσωρινή κι αν είναι αυτή".
Στο σχετικό μέρος, το ψήφισμα επιβεβαίωσε όχι μόνο το δικαίωμα "της αυτοδιάθεσης, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας [...] των λαών που αναγκάστηκαν να στερηθούν αυτό το δικαίωμα, [...] ιδιαίτερα οι λαοί κάτω από αποικιακά και ρατσιστικά καθεστώτα ή άλλες μορφές ξένης κυριαρχίας", αλλά τόνισε το δικαίωμα των κατακτηθέντων να "αγωνίζονται ... και να ζητούν και να λαμβάνουν υποστήριξη" στην προσπάθειά τους.
Ο όρος "ένοπλος αγώνας" υπονοείται χωρίς συγκεκριμένο ορισμό σε αυτό το ψήφισμα, αλλά και σε άλλα πιο πρόσφατα που υποστηρίζουν το δικαίωμα των αυτοχθόνων να εκδιώξουν έναν κατακτητή.
Αυτή η ανακρίβεια επρόκειτο να αλλάξει στις 3 Δεκεμβρίου 1982. Εκείνη την εποχή, η απόφαση 37/43 του ΟΗΕ έδωσε τέλος σε κάθε αμφιβολία ή συζήτηση σχετικά με το νόμιμο δικαίωμα των λαών να αντιστέκονται στις δυνάμεις κατοχής με οποιοδήποτε νόμιμο μέσο. Το ψήφισμα επιβεβαίωσε "τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από την αποικιοκρατική και ξένη κυριαρχία και την ξένη κατοχή με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα".
Μια χειροπιαστή ψευδαίσθηση
Αν και το Ισραήλ προσπάθησε ξανά και ξανά να αναδιατυπώσει την αναμφισβήτητη πρόθεση αυτού του συγκεκριμένου ψηφίσματος και να θέσει την εδώ και μισό αιώνα κατοχή της Δυτική Όχθης και της Γάζας πέρα από την εφαρμογή του, αποδεικνύεται από το ίδιο το ψήφισμα πως η προσπάθειά του είναι πολύ αδύναμη. Στο σχετικό μέρος, το άρθρο 21 του ψηφίσματος καταδίκασε έντονα τις "επεκτατικές δραστηριότητες του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και τον συνεχή βομβαρδισμό των Παλαιστινίων πολιτών, που αποτελούν σοβαρό εμπόδιο για την πραγματοποίηση της αυτοδιάθεσης και της ανεξαρτησίας του παλαιστινιακού λαού".
Πάντα πρόθυμοι να ξαναγράψουν την ιστορία, πολύ πριν από την ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών, οι Ευρωπαίοι Σιωνιστές μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη χρίζοντας τους εαυτούς τους απελευθερωτές, και με στρατιωτικές ομάδες όπως οι Ιργκούν, Λέχι και άλλες ξεκίνησαν μια μακροχρόνια δεκαετία βασανιστηρίων.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, στόχος δεν ήταν μόνο οι αυτόχθονες Παλαιστίνιοι, από τους οποίους χιλιάδες σφαγιάστηκαν, αλλά και η βρετανική αστυνομία και το στρατιωτικό προσωπικό που διατηρούσε από καιρό μια αποικιακή παρουσία εκεί.
Μια ιστορία των σιωνιστικών επιθέσεων
Καθώς οι Ισραηλινοί θρηνούν την απώλεια δύο στρατιωτών τους που σκοτώθηκαν την περασμένη εβδομάδα (21/07/2017) στην Ιερουσαλήμ από Παλαιστίνιους, σε μια νόμιμη πράξη αντίστασης, είναι χρήσιμο να τοποθετήσουμε τα γεγονότα στο σωστό τους ιστορικό πλαίσιο.
Πολλά χρόνια πριν, περιγράφοντας τους Βρετανούς ως κατοχική δύναμη στην «πατρίδα τους», οι σιωνιστές στόχευαν αμείλικτα τη βρετανική αστυνομία και τις στρατιωτικές μονάδες, σε όλη την Παλαιστίνη και αλλού.
Στις 12 Απριλίου 1938, η σιωνιστική Ιργκούν δολοφόνησε δύο Βρετανούς αστυνομικούς σε βομβαρδισμό αμαξοστοιχιών στη Χάιφα. Στις 26 Αυγούστου 1939, δύο Βρετανοί αξιωματικοί σκοτώθηκαν από νάρκη της Ιργκούν, στην Ιερουσαλήμ. Στις 14 Φεβρουαρίου 1944, δύο βρετανοί αστυνομικοί πυροβολήθηκαν όταν επιχείρησαν να συλλάβουν ανθρώπους που έκαναν αφισοκόλληση στη Χάιφα. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1944, περισσότερα από 100 μέλη της Ιργκούν επιτέθηκαν σε τέσσερις βρετανικές αστυνομικές μονάδες, τραυματίζοντας εκατοντάδες αξιωματικούς. Δύο ημέρες αργότερα ένας ανώτερος Βρετανός αστυνομικός του Τμήματος Πληροφοριών δολοφονήθηκε στην Ιερουσαλήμ.
Την 1η Νοεμβρίου 1945, ένας άλλος αστυνομικός σκοτώθηκε κατά τον βομβαρδισμό τρένου. Στις 27 Δεκεμβρίου 1945, επτά βρετανοί αξιωματικοί έχασαν τη ζωή τους σε βομβιστική επίθεση στην έδρα της αστυνομίας στην Ιερουσαλήμ. Από τις 9 έως τις 13 Νοεμβρίου του 1946, σε μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων με νάρκες και βόμβες σε βαλίτσες σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, τραίνα και τραμ, σκοτώθηκαν 11 Βρετανοί στρατιώτες και αστυνομικοί και οκτώ Άραβες στρατιώτες.
Τέσσερις ακόμα αξιωματικοί δολοφονήθηκαν σε άλλη επίθεση σε έδρα της αστυνομίας, στις 12 Ιανουαρίου 1947. Εννέα μήνες αργότερα, τέσσερις Βρετανοί αστυνομικοί δολοφονήθηκαν σε ληστεία τράπεζας από την Ιργκούν και τρεις ημέρες αργότερα, στις 26 Σεπτεμβρίου 1947, 13 επιπλέον αξιωματικοί σκοτώθηκαν σε άλλη τρομοκρατική επίθεση σε βρετανικό αστυνομικό τμήμα.
Πρόκειται για μερικές από τις πολλές επιθέσεις των σιωνιστών εναντίον της βρετανικής αστυνομίας που από τους Ευρωπαίους Εβραίους θεωρήθηκαν ως νόμιμοι στόχοι μιας εκστρατείας που περιέγραψαν ως απελευθέρωση ενάντια σε μια κατοχική δύναμη.
Καθ 'όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι σιωνιστές πραγματοποίησαν επίσης αμέτρητες επιθέσεις σε βρετανικές στρατιωτικές και αστυνομικές εγκαταστάσεις, κυβερνητικά γραφεία και πλοία, συχνά με βόμβες. Επίσης, είχαν σαμποτάρει σιδηροδρόμους, γέφυρες και εγκαταστάσεις πετρελαίου. Δεκάδες οικονομικοί στόχοι δέχθηκαν επίθεση, μεταξύ των οποίων 20 τραίνα που υπέστησαν βλάβη ή εκτροχιασμό, και πέντε σιδηροδρομικοί σταθμοί. Πραγματοποιήθηκαν πολυάριθμες επιθέσεις εναντίον της πετρελαϊκής βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένης της επίθεσης τον Μάρτιο του 1947, σε ένα διυλιστήριο πετρελαίου Shell στη Χάιφα το οποίο κατέστρεψε περίπου 16.000 τόνους πετρελαίου.
Σιωνιστές σκότωσαν Βρετανούς στρατιώτες σε όλη την Παλαιστίνη, χρησιμοποιώντας παγίδες, ένοπλες εισβολές, ελεύθερους σκοπευτές και εκρήξεις οχημάτων.
Μία επίθεση, ειδικότερα, συνοψίζει τη δραστηριότητα εκείνων που, χωρίς καμία ισχύ του διεθνούς δικαίου εκείνη την εποχή, δεν είδαν κανένα περιορισμό στις προσπάθειές τους να «απελευθερώσουν» μια γη που είχαν, σε μεγάλο βαθμό, μεταναστεύσει μόλις πρόσφατα.
Το 1947, η Ιργκούν απήγαγε δύο ανεξάρτητους αξιωματικούς του Βρετανικού Στρατιωτικού Συνασπισμού και απειλούσε να τους κρεμάσει εάν θα εκτελούνταν με θανατικές ποινές τρία από τα μέλη τους. Όταν αυτά τα τρία μέλη της Ιργκούν εκτελέστηκαν με απαγχονισμό, οι δύο Βρετανοί λοχίες κρεμάστηκαν σε αντίποινα σε ένα άλσος με ευκάλυπτους.
Αναγγέλλοντας την εκτέλεσή τους, η Ιργκούν δήλωσε ότι οι δύο Βρετανοί στρατιώτες κρεμάστηκαν μετά από την καταδίκη τους για «εγκληματικές αντι-εβραϊκές δραστηριότητες» που περιελάμβαναν: παράνομη είσοδο στην εβραϊκή πατρίδα και συμμετοχή σε βρετανική εγκληματική τρομοκρατική οργάνωση - γνωστή ως στρατό κατοχής - η οποία ήταν "υπεύθυνη για τα βασανιστήρια, τη δολοφονία, την απέλαση και την άρνηση του εβραϊκού λαού να ζήσει". Οι στρατιώτες κατηγορήθηκαν επίσης για παράνομη κατοχή όπλων, αντι-εβραϊκή κατασκοπεία με πολιτικά ρούχα και προμελετημένα εχθρικά σχέδια ενάντια στην αντίσταση (pdf).
Πέρα από τα εδαφικά όρια της Παλαιστίνης, στα τέλη του 1946-47 συνεχίστηκε μια εκστρατεία της τρομοκρατίας για τους Βρετανούς. Πράξεις δολιοφθοράς πραγματοποιήθηκαν σε βρετανικές στρατιωτικές οδούς μεταφοράς στη Γερμανία. Ο Λέχι προσπάθησε επίσης ανεπιτυχώς να ρίξει μια βόμβα στη Βουλή των Κοινοτήτων από ένα ναυλωμένο αεροπλάνο που πετούσε από τη Γαλλία και τον Οκτώβριο του 1946 βομβάρδισε τη βρετανική πρεσβεία στη Ρώμη. Ένας αριθμός άλλων εκρηκτικών συσκευών πυροδοτήθηκαν εντός και γύρω από στρατηγικούς στόχους στο Λονδίνο. Κάποιες 21 βόμβες επιστολών απευθύνονταν σε διάφορες χρονικές στιγμές σε ανώτερους βρετανούς πολιτικούς ηγέτες. Πολλοί παρεμποδίστηκαν, ενώ άλλοι έφτασαν στους στόχους τους, αλλά ανακαλύφθηκαν πριν μπορέσουν να αποχωρήσουν.
Η ακριβή τιμή της αυτοδιάθεσης
Η αυτοδιάθεση είναι μια δύσκολη πορεία, που στοιχίζει ακριβά σε όσους είναι υπό κατοχή. Στην Παλαιστίνη, ανεξάρτητα από το όπλο της επιλογής - φωνή, στυλό ή όπλο - υπάρχει μια ακριβή τιμή που πρέπει να πληρωθεί για τη χρήση του.
Σήμερα, η φράση «Λέμε την Αλήθεια στην Εξουσία» έχει γίνει πολύ δημοφιλής έκφραση αντίστασης στους νεοφιλελεύθερους κύκλους και τις κοινωνίες. Στην Παλαιστίνη, ωστόσο, για τους καταδιωκόμενους και καταπιεσμένους, είναι μια ορατή διαδρομή προς τη φυλακή ή το θάνατο. Ωστόσο, για όλες τις γενιές των Παλαιστινίων που τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα της ελευθερίας, η ιστορία διδάσκει ότι απλώς δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Η σιωπή είναι υποταγή. Η σιωπή είναι προδοσία προς όλους εκείνους που ήρθαν και όσους θα ακολουθήσουν.
Όσοι δεν έχουν αισθανθεί ποτέ τον συνεχή ζυγό της καταπίεσης ή που δεν τον έχουν δει από κοντά είναι αδύνατον να τον κατανοήσουν. Η Κατοχή είναι πολύ βαριά για αυτούς που είναι υπό κατοχή κάθε μέρα και με κάθε τρόπο, περιορίζοντας την ίδια την ύπαρξή τους.
Τα σημεία ελέγχου, τα όπλα, οι εντολές, η φυλακή και ο θάνατος είναι οι συντροφικοί ταξιδιώτες για όσους είναι υπό κατοχή είτε πρόκειται για βρέφη, για εφήβους, για ηλικιωμένους είτε για αυτούς που παγιδεύονται από τα τεχνητά όρια των συνόρων τα οποία δεν ελέγχουν.
Στις οικογένειες των δύο ισραηλινών δρούζων αστυνομικών που έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να ελέγξουν ένα μέρος που δεν ήταν δικό τους, εκφράζω τα συλλυπητήριά μου. Αυτοί οι νεαροί άνδρες, όμως, δεν χάθηκαν αγωνιζόμενοι στην αντίσταση, αλλά θυσιάστηκαν πρόθυμα από μια κακή κατοχή που δεν έχει καθόλου νομιμότητα.
Τελικά, αν πρέπει να θρηνήσουμε για κάποιους θα πρέπει να είναι για τους 11.000.000 Παλαιστίνους που έχουν υποστεί την ισραηλινή κατοχή είτε στην Παλαιστίνη είτε έξω από αυτή, που τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα μιας ουσιαστικής φωνής και ευκαιρίας καθώς ο κόσμος υποστηρίζει δικαιολογίες χτισμένες σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική που φέρει το αστέρι του Δαβίδ.
Δεν περνάει ούτε μια μέρα χωρίς τον συγκλονιστικό θρήνο ενός λαού να παρακολουθεί ένα βρέφος του τυλιγμένο σε ταφικό σάβανο, που του αφαίρεσαν τη ζωή γιατί η ηλεκτρική ενέργεια ή η μετακίνηση έχουν γίνει ένα διεστραμμένο προνόμιο που κρατά εκατομμύρια όμηρους στις πολιτικές ιδιοτροπίες των λίγων. Είτε είναι Ισραηλινοί είτε Αιγύπτιοι είτε αυτοί που ισχυρίζονται ότι φέρουν το μανδύα της παλαιστινιακής πολιτικής ηγεσίας, η ευθύνη της παιδοκτονίας στη Γάζα είναι δική τους και μόνο δική τους.
«Εάν δεν υπάρχει αγώνας, δεν υπάρχει πρόοδος»
Οι τρεις νεαροί, ξαδέρφια, που θυσίασαν οικειοθελώς τη ζωή τους στην επίθεση κατά των δύο ισραηλινών αξιωματικών στην Ιερουσαλήμ, δεν το έκαναν σαν μια κενή χειρονομία που γεννήθηκε από απελπισία, αλλά μάλλον μια πράξη που δηλώνει υπερηφάνεια και υποστηρίζει τον αγώνα για την ελευθερία με κάθε κόστος.
Εδώ και 70 χρόνια δεν πέρασε ούτε μια μέρα χωρίς την απώλεια νεαρών παλαιστινίων, γυναικών και ανδρών που, με τραγικό τρόπο, βρήκαν μεγαλύτερη αξιοπρέπεια και ελευθερία στο μαρτύριο από ό, τι στην υποτακτική και παθητική ζωή υπό τον έλεγχο εκείνων που τόλμησαν να καθορίσουν τις παραμέτρους της ζωής τους.
Εκατομμύρια από εμάς σε όλο τον κόσμο ονειρεύονται έναν καλύτερο χρόνο και χώρο για τους Παλαιστίνιους όπου ελεύθεροι θα απλώσουν τα φτερά τους, θα πετάξουν, θα ανακαλύψουν ποιοι είναι και τι θέλουν να γίνουν. Μέχρι τότε, δεν λυπάμαι για την απώλεια εκείνων που σταματούν την πτήση τους. Αντ' αυτού, επικροτώ εκείνους που τολμούν να αγωνιστούν, τολμούν να κερδίσουν - με οποιοδήποτε μέσο είναι απαραίτητο.
Δεν υπάρχει κάτι μαγικό στην αντίσταση και τον αγώνα. Όσοι αντιστέκονται υπερβαίνουν τον χρόνο και τον τόπο και βρίσκουν νόημα και σθένος μέσα από αυτό που είναι το φυσικό και που μας οδηγεί όλους - να είμαστε ελεύθεροι να καθορίζουμε το ρόλο της ζωής μας. Αλλά στην Παλαιστίνη δεν υπάρχει τέτοια ελευθερία.
Στην Παλαιστίνη, το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει τα θεμελιώδη δικαιώματα στην αυτοδιάθεση, την ελευθερία και την ανεξαρτησία των κατεχομένων. Στην Παλαιστίνη, αυτό περιλαμβάνει το δικαίωμα στον ένοπλο αγώνα, αν είναι απαραίτητο.
Πριν από πολύ καιρό, ο φημισμένος υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας, Φρέντερικ Ντάγκλας, πρώην σκλάβος και ο ίδιος, έγραψε κάποια λόγια σχετικά με τη σημασία του αγώνα. Αυτές οι λέξεις ταιριάζουν σήμερα στην Παλαιστίνη όπως ακριβώς ταίριαζαν και πριν από 150 χρόνια στην καρδιά του προπολεμικού Νότου, στις Ηνωμένες Πολιτείες:
"Εάν δεν υπάρχει αγώνας, δεν υπάρχει πρόοδος. Όσοι διακηρύσσουν ότι ευνοούν την ελευθερία ενώ υποτιμούν την αναταραχή, είναι άτομα που θέλουν καλλιέργειες χωρίς να οργώνουν το έδαφος, θέλουν βροχή χωρίς κεραυνούς και αστραπές, θέλουν τον ωκεανό χωρίς τον φοβερό βόμβο των υδάτων του. Αυτός ο αγώνας μπορεί να είναι ηθικός ή μπορεί να είναι σωματικός ή μπορεί να είναι τόσο ηθικός όσο και σωματικός, αλλά σίγουρα πρέπει να υπάρχει αγώνας. Η εξουσία δεν παραχωρεί τίποτα χωρίς απαίτηση. Ποτέ δεν το έκανε και ποτέ δεν θα το κάνει".
Ο Stanley L. Cohen είναι δικηγόρος και ακτιβιστής των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων που έχει κάνει εκτενή δουλειά στη Μέση Ανατολή και την
Αφρική.
Απόδοση-επιμέλεια: Άντζελα Ιωαννίδου
aljazeera.com Πηγή: omniatv.com
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου