Εύα Πετροπούλου-Λιανού
Έτσι όπως τόσοι και τόσοι έχω κι εγώ ένα μαγικό κρυμμένο κήπο. Καμωμένο από βασιλικούς και τριανταφυλλιές αναρριχώμενες. Όταν σπίτι επιστρέφω δε σκέφτομαι και πολλά, παρά μόνο πως αυτό το κήπο το μαγικό να καλλιεργώ με χάρη. Μια μέρα ξαφνικά βρήκα κάτι σπόρους σε χρώμα χρυσαφί τους έσπειρα και μέρα με τη μέρα πότιζα και τους μίλαγα γλυκά και με καλοσύνη.
Ξαφνικά όλα τα πράγματα και θάματα μαζεύτηκαν σε εκείνο εκεί το ίχνος από δέντρο, που άρχισε να φαίνεται από της γης τα χώματα. Ξετρύπωσε σαν ένα παιδί που βλέπει για πρώτη φορά τον κόσμο και άρχισε να μεγαλώνει. Το Χρυσόδεντρο εψήλωσε και οι ρίζες του προχώρησαν βαθιά στο χώμα κι ανακάλυψε ένα μυστικό υπόγειο ποταμάκι, πίνοντας νερό πήρε κι άλλο μπόι. Έβγαλε κλαδάκια και πρασίνισαν τα φύλλα του που έλαμπαν ακόμη πιο πολύ στον ήλιο.
Όλα τα πλάσματα της φύσης τριγύρω ήρθαν για το καλώς όρισες στην πλάση και μπόλικες ευχές του έδιναν και γινόταν ακόμη πιο ψηλό. Οι πιο πολλοί έλεγαν ότι ήταν μαγικό κι άλλοι απαντούσαν πως οι σπόροι ήταν κρυμμένοι στην έρημο, από τότε που ήταν θάλασσα και κολυμπούσαν εκεί δελφίνια.
Μα το Χρυσόδεντρο παρόλο το νεαρό της ηλικίας τους, σοφά αποκρινόταν:
- Μα είναι όμορφη η ζωή κι ας έχει κακουχίες
- Μα είναι όμορφη η φύση και ας έχει και τυφώνες, σας άκουγα καθημερινά να μου μιλάτε με αγάπη και σεβασμό στο λυγερό μου τον κορμό.
- Έχω κλαδιά δυνατά και γερά που έτοιμα είναι να κρατήσουν, να στηρίξουν και να γύρουν για τους πιστούς μου φίλους για προστασία αλλά και για σκιά όταν ο Ήλιος καίει δυνατά τις ώρες του μεσημεριού.
Γύρισα και κοίταξα το Χρυσόδεντρο στο μαγικό μου κήπο, το κρυμμένο από τα βλέμματα τα αρνητικά κι ένιωσα γαλήνη και σιγουριά, για τους ανθρώπους. Γέμισα με αισιοδοξία κι ελπίδα. γιατί όλοι θα έχουν σπείρει σίγουρα ένα καρπό από αυτούς που μάζεψα κι ύστερα μοιράστηκα στη γιορτή της Άνοιξης. Όλοι τότε έτρεξαν στους μυστικούς τους κήπους και έναν - έναν τους καρπούς στο χώμα τους φυτέψαν στο βάθος της ψυχής τους.
Σιγά σιγά όταν όλοι ενωθούμε και τα λάθη μας συγχωρέσουμε και τα εγώ μας πετάξουμε, τότε τα χρυσόδεντρα που βρίσκονται στου καθενός το μυστικό κήπο - θα μπορέσουμε να τα αγκαλιάσουμε. Αφού ονειρευτούμε την ευτυχία και την ειρήνη, τότε στο Χρυσόδεντρο όλων μας θα καρπίσουν φρούτα, για αυτόν τον χρόνο ή και τον επόμενο το χρόνο. Αυτοί οι καρποί θα φτάσουν για να χορτάσουν, όχι μόνο οι κάτοικοι της πόλης αυτής, αλλά κι οι κάτοικοι όλης της Οικουμένης.
Εύα Πετροπούλου-Λιανού: Σχετικά με τον συντάκτη
Μια μικρή ιστορία...
Έτσι όπως τόσοι και τόσοι έχω κι εγώ ένα μαγικό κρυμμένο κήπο. Καμωμένο από βασιλικούς και τριανταφυλλιές αναρριχώμενες. Όταν σπίτι επιστρέφω δε σκέφτομαι και πολλά, παρά μόνο πως αυτό το κήπο το μαγικό να καλλιεργώ με χάρη. Μια μέρα ξαφνικά βρήκα κάτι σπόρους σε χρώμα χρυσαφί τους έσπειρα και μέρα με τη μέρα πότιζα και τους μίλαγα γλυκά και με καλοσύνη.
Ξαφνικά όλα τα πράγματα και θάματα μαζεύτηκαν σε εκείνο εκεί το ίχνος από δέντρο, που άρχισε να φαίνεται από της γης τα χώματα. Ξετρύπωσε σαν ένα παιδί που βλέπει για πρώτη φορά τον κόσμο και άρχισε να μεγαλώνει. Το Χρυσόδεντρο εψήλωσε και οι ρίζες του προχώρησαν βαθιά στο χώμα κι ανακάλυψε ένα μυστικό υπόγειο ποταμάκι, πίνοντας νερό πήρε κι άλλο μπόι. Έβγαλε κλαδάκια και πρασίνισαν τα φύλλα του που έλαμπαν ακόμη πιο πολύ στον ήλιο. Όλα τα πλάσματα της φύσης τριγύρω ήρθαν για το καλώς όρισες στην πλάση και μπόλικες ευχές του έδιναν και γινόταν ακόμη πιο ψηλό. Οι πιο πολλοί έλεγαν ότι ήταν μαγικό κι άλλοι απαντούσαν πως οι σπόροι ήταν κρυμμένοι στην έρημο, από τότε που ήταν θάλασσα και κολυμπούσαν εκεί δελφίνια.
Μα το Χρυσόδεντρο παρόλο το νεαρό της ηλικίας τους, σοφά αποκρινόταν:
- Μα είναι όμορφη η ζωή κι ας έχει κακουχίες
- Μα είναι όμορφη η φύση και ας έχει και τυφώνες, σας άκουγα καθημερινά να μου μιλάτε με αγάπη και σεβασμό στο λυγερό μου τον κορμό.
- Έχω κλαδιά δυνατά και γερά που έτοιμα είναι να κρατήσουν, να στηρίξουν και να γύρουν για τους πιστούς μου φίλους για προστασία αλλά και για σκιά όταν ο Ήλιος καίει δυνατά τις ώρες του μεσημεριού.
Γύρισα και κοίταξα το Χρυσόδεντρο στο μαγικό μου κήπο, το κρυμμένο από τα βλέμματα τα αρνητικά κι ένιωσα γαλήνη και σιγουριά, για τους ανθρώπους. Γέμισα με αισιοδοξία κι ελπίδα. γιατί όλοι θα έχουν σπείρει σίγουρα ένα καρπό από αυτούς που μάζεψα κι ύστερα μοιράστηκα στη γιορτή της Άνοιξης. Όλοι τότε έτρεξαν στους μυστικούς τους κήπους και έναν - έναν τους καρπούς στο χώμα τους φυτέψαν στο βάθος της ψυχής τους.
Σιγά σιγά όταν όλοι ενωθούμε και τα λάθη μας συγχωρέσουμε και τα εγώ μας πετάξουμε, τότε τα χρυσόδεντρα που βρίσκονται στου καθενός το μυστικό κήπο - θα μπορέσουμε να τα αγκαλιάσουμε. Αφού ονειρευτούμε την ευτυχία και την ειρήνη, τότε στο Χρυσόδεντρο όλων μας θα καρπίσουν φρούτα, για αυτόν τον χρόνο ή και τον επόμενο το χρόνο. Αυτοί οι καρποί θα φτάσουν για να χορτάσουν, όχι μόνο οι κάτοικοι της πόλης αυτής, αλλά κι οι κάτοικοι όλης της Οικουμένης.
Εύα Πετροπούλου-Λιανού: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου