Κόσμος
Η ιστορία της επιστήμης των υπολογιστών έχει ξεχάσει τις γυναίκες. Ίσως ακόμη και να τις έχει διαγράψει. Αυτό υποστηρίζει η ιστορικός Μαρί Χικς, η οποία μελέτησε τον ρόλο των γυναικών στην ανάπτυξη της βιομηχανίας των υπολογιστών και διαπίστωσε ότι όλα τα στερεότυπα εις βάρος των γυναικών και των ικανοτήτων βρήκαν γόνιμο έδαφος και σε έναν τομέα στον οποίο οι γυναίκες ήταν πρωτοπόρες.
Από τη δεκαετία του 1960, η διαφήμιση με στόχο την πώληση ηλεκτρονικών υπολογιστών γινόταν με γυναίκες, νέες και όμορφες.
«Σάντι η δακτυλογράφος και η Σούζι, το κομπιούτερ της: τεχνολικά εξελιγμένο αλλά οικονομικό», ήταν ένα από τα σλόγκαν που χρησιμοποιήθηκαν εκείνη την εποχή.
Άλλωστε, οι διευθυντές των διαφημιστικών εταιρειών, μπροστά στο δέος της νέας αυτής τεχνολογίας, εκτιμούσαν ότι μόνο έτσι θα μπορούσαν να προωθήσουν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Σύμφωνα με τη Βρετανίδα ιστορικό της τεχνολογίας, Μαρί Χικς, «οι υπολογιστές ήταν ακριβοί και το να χρησιμοποιείς γυναίκες για να τους διαφημίσεις έκανε τους διευθυντές των επιχειρήσεων να πιστεύουν ότι οι θέσεις εργασίας που απαιτούν τη χρήση των κομπιούτερ είναι εύκολες και μπορούν καλυφθούν από φθηνό εργατικό δυναμικό».
Δηλαδή αναπαρήγαγαν όλα τα σεξιστικά στερεότυπα για την προσφορά της γυναίκας στην αγορά εργασίας.
Οι χειρίστριες των υπολογιστών πληρώνονταν σαν δακτυλογράφοι, ωστόσο οι ικανότητές τους ήταν σαφώς μεγαλύτερες και πιο εξειδικευμένες, ήταν προγραμματίστριες και πραγματοποιούσαν πολύπλοκες εργασίες.
Σύμφωνα με τη Μαρί Χικς, που έχει γράψει και ένα βιβλίο με τίτλο «Programmed Inequality» (Προγραμματιστική Ανισότητα), οι γυναίκες ήταν το μεγαλύτερο και το καλύτερα τεχνικά εκπαιδευμένο προσωπικό στη Βρετανία σε όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960.
Χειρίζονταν τους τεράστιους αυτούς υπολογιστές που είχαν μέγεθος δωματίου, έσπαγαν κώδικες, διαχειρίζονταν θέματα στρατιωτικής και πολεμικής επιμελητείας και έκαναν βαλλιστικούς υπολογισμούς στη διάρκεια του πολέμου.
Στη συνέχεια εργάστηκαν στις δημόσιες υπηρεσίες, ώστε οι υπολογιστές τους να συγκεντρώνουν τα αναγκαία στοιχεία και να λειτουργούν με αποτελεσματικότητα.
Και όμως, όλη αυτή η δουλειά «θεωρούνταν μη ειδικευμένη και άκρως γυναικεία», τονίζει η Χικς, την οποία κλήθηκαν να κάνουν οι γυναίκες, «που θεωρούνταν ένα εύκολα χειραγωγήσιμο εργατικό δυναμικό, το οποίο όμως είχε κρίσιμες ευθύνες, τις οποίες όλοι έτειναν να υποτιμούν».
Άλλωστε, οι διευθυντές έβλεπαν τις γυναίκες ιδανικές για τη βιομηχανία των υπολογιστών, διότι θεωρούσαν ότι δεν χρειάζονταν πρόσβαση στις ευκαιρίες για εξέλιξη. «Δεν θα είχαν άγχος και στη συνέχεια θα έκαναν οικογένεια».
Στη δεκαετία του '70 τα πράγματα άλλαξαν προς το χειρότερο. Μόλις η βιομηχανία και οι κυβερνήσεις διαπίστωσαν πόσο σημαντικοι ήταν οι υπολογιστές, επί της ουσίας πέταξαν τις γυναίκες έξω από τον χώρο των υπολογιστών.
Σταδιακά τις αντικατέστησαν από άνδρες, οι οποίοι πληρώνονταν καλύτερα και φυσικά αποκτούσαν πρόσβαση σε θέσεις ευθύνης.
Δυστυχώς, οι διακρίσεις παραμένουν.
Οι επιχειρήσεις, αναφέρει η Χικς, εξακολουθούν να θεωρούν «επικερδές να μεταχειρίζονται τις γυναίκες διαφορετικά από τους άνδρες και φυσικάνα τις πληρώνουν λιγότερο».
Η εταιρεία που διαχειρίζεται το Facebook, η Google και άλλες εταιρείες γίγαντες της τεχνολογίας έχουν κατηγορηθεί ότι συστηματικά πληρώνουν τις γυναίκες υπαλλήλους τους λιγότερο από τους άνδρες, ακόμη και αν αυτές βρίσκονται σε θέσεις ευθύνες.
Η Google, για παράδειγμα, έλαβε αγωγή αρχές Αυγούστου, διότι διέρρευσε ένα 10σέλιδο κείμενο της εταιρείας, στο οποίο ασκούνταν κριτική για τις πρωτοβουλίες που ξεκίνησαν για περιορισμό των διακρίσεων μεταξύ των δύο φύλων στην εταιρεία, με το επιχείρημα ότι οι άνδρες πρέπει να κατέχουν περισσότερες διευθυντικές θέσεις σε σχέση με τις γυναίκες, λόγω «βιολογικών διαφορών».
Η συγγραφέας υποστηρίζε ότι αν είχε επιτραπεί στις γυναίκες να παραμείνουν μια ισχυρή δύναμη στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας, αντί να τις περιθωριοποιήσουν, τότε όλη η εικόνα της βιομηχανίας αυτής θα ήταν πολύ διαφορετική.
Πιθανότητα να είχαμε αποφύγει αυτό τον «αχαλίνωτο σεξισμό και μισογυνισμό από τον οποιο χαρακτηρίζονται τόσο οι χώροι εργασίας όσο και και πολλά προϊόντα και εφαρμογές υπολογιστών», τονίζει.
Επίσης θεωρεί ότι πολλά από τα τεχνολογικά προϊόντα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Η Χικς φέρνει ως παράδειγμα την ντέιμ Στέφανι Σίλρεϊ, που τη δεκαετία του 1960 και σε ηλικία 29 ετών, αφότου η βιομηχανία την έδιωξε από τον χώρο των υπολογιστών, έστησε μόνη της μια επικερδή επιχείρηση λογισμικού με γυναίκες προγραμματίστριες.
Η ίδια η Σίρλεϊ, μιλώντας στον Guardian, είχε πει πως την εποχή που εργαζόταν στα βρετανικά ταχυδρομεία, στον τομέα των ερευνών «ξεκαθάρισα ότι με ενδιέφερε μια δυναμική επαγγελματική καριέρα. τότε ήταν ότι μου έγινε σαφές ότι θα με ανάγκαζαν να φύγω».
Της υποσχέθηκαν μια προαγωγή που δεν ήρθε ποτέ ενώ όταν παντρέυτηκε, της έξήγησαν ότι θα έπρεπε να σταματήσει να εργάζεται.
Η Μαρί Χικς εξηγεί ότι οι γυναίκες εξακολουθούν να «κουβαλάνε αυτό πολιτιστικό φορτίο» και για τον λόγο αυτό βρίσκονται συνέχεια αντιμέτωπες με την υποτίμηση.
«Πρέπει να δράσουμε όλοι και κυρίως τα συνδικάτα ώστε να αλλάξει αυτό», αναφέρει. «Οι επιχειρήσεις δεν πρόκειται να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση».
Και η Χικς καταλήγει:
«Είναι πολύ εύκολο να γράφουμε την ιστορία μελετώντας αυτούς που ξέρουν πώς να πουλήσουν τους εαυτούς τους καλά. Δεν είναι ούτε σέξι ούτε ενδιαφέρον να κοιτάξουμε σε βάθος πυκνές ομάδες απρόσωπων εργαζομένων. Αλλά η ιστορία δεν αλλάζει μόνο από ένα άτομο που κάνει κάτι».
Πηγή: The Guardian - efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Η ιστορία της επιστήμης των υπολογιστών έχει ξεχάσει τις γυναίκες. Ίσως ακόμη και να τις έχει διαγράψει. Αυτό υποστηρίζει η ιστορικός Μαρί Χικς, η οποία μελέτησε τον ρόλο των γυναικών στην ανάπτυξη της βιομηχανίας των υπολογιστών και διαπίστωσε ότι όλα τα στερεότυπα εις βάρος των γυναικών και των ικανοτήτων βρήκαν γόνιμο έδαφος και σε έναν τομέα στον οποίο οι γυναίκες ήταν πρωτοπόρες.
Από τη δεκαετία του 1960, η διαφήμιση με στόχο την πώληση ηλεκτρονικών υπολογιστών γινόταν με γυναίκες, νέες και όμορφες.
«Σάντι η δακτυλογράφος και η Σούζι, το κομπιούτερ της: τεχνολικά εξελιγμένο αλλά οικονομικό», ήταν ένα από τα σλόγκαν που χρησιμοποιήθηκαν εκείνη την εποχή.
Άλλωστε, οι διευθυντές των διαφημιστικών εταιρειών, μπροστά στο δέος της νέας αυτής τεχνολογίας, εκτιμούσαν ότι μόνο έτσι θα μπορούσαν να προωθήσουν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Σύμφωνα με τη Βρετανίδα ιστορικό της τεχνολογίας, Μαρί Χικς, «οι υπολογιστές ήταν ακριβοί και το να χρησιμοποιείς γυναίκες για να τους διαφημίσεις έκανε τους διευθυντές των επιχειρήσεων να πιστεύουν ότι οι θέσεις εργασίας που απαιτούν τη χρήση των κομπιούτερ είναι εύκολες και μπορούν καλυφθούν από φθηνό εργατικό δυναμικό».
Δηλαδή αναπαρήγαγαν όλα τα σεξιστικά στερεότυπα για την προσφορά της γυναίκας στην αγορά εργασίας.
Οι χειρίστριες των υπολογιστών πληρώνονταν σαν δακτυλογράφοι, ωστόσο οι ικανότητές τους ήταν σαφώς μεγαλύτερες και πιο εξειδικευμένες, ήταν προγραμματίστριες και πραγματοποιούσαν πολύπλοκες εργασίες.
Σύμφωνα με τη Μαρί Χικς, που έχει γράψει και ένα βιβλίο με τίτλο «Programmed Inequality» (Προγραμματιστική Ανισότητα), οι γυναίκες ήταν το μεγαλύτερο και το καλύτερα τεχνικά εκπαιδευμένο προσωπικό στη Βρετανία σε όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960.
Χειρίζονταν τους τεράστιους αυτούς υπολογιστές που είχαν μέγεθος δωματίου, έσπαγαν κώδικες, διαχειρίζονταν θέματα στρατιωτικής και πολεμικής επιμελητείας και έκαναν βαλλιστικούς υπολογισμούς στη διάρκεια του πολέμου.
Στη συνέχεια εργάστηκαν στις δημόσιες υπηρεσίες, ώστε οι υπολογιστές τους να συγκεντρώνουν τα αναγκαία στοιχεία και να λειτουργούν με αποτελεσματικότητα.
Και όμως, όλη αυτή η δουλειά «θεωρούνταν μη ειδικευμένη και άκρως γυναικεία», τονίζει η Χικς, την οποία κλήθηκαν να κάνουν οι γυναίκες, «που θεωρούνταν ένα εύκολα χειραγωγήσιμο εργατικό δυναμικό, το οποίο όμως είχε κρίσιμες ευθύνες, τις οποίες όλοι έτειναν να υποτιμούν».
Άλλωστε, οι διευθυντές έβλεπαν τις γυναίκες ιδανικές για τη βιομηχανία των υπολογιστών, διότι θεωρούσαν ότι δεν χρειάζονταν πρόσβαση στις ευκαιρίες για εξέλιξη. «Δεν θα είχαν άγχος και στη συνέχεια θα έκαναν οικογένεια».
Στη δεκαετία του '70 τα πράγματα άλλαξαν προς το χειρότερο. Μόλις η βιομηχανία και οι κυβερνήσεις διαπίστωσαν πόσο σημαντικοι ήταν οι υπολογιστές, επί της ουσίας πέταξαν τις γυναίκες έξω από τον χώρο των υπολογιστών.
Σταδιακά τις αντικατέστησαν από άνδρες, οι οποίοι πληρώνονταν καλύτερα και φυσικά αποκτούσαν πρόσβαση σε θέσεις ευθύνης.
Δυστυχώς, οι διακρίσεις παραμένουν.
Οι επιχειρήσεις, αναφέρει η Χικς, εξακολουθούν να θεωρούν «επικερδές να μεταχειρίζονται τις γυναίκες διαφορετικά από τους άνδρες και φυσικάνα τις πληρώνουν λιγότερο».
Η εταιρεία που διαχειρίζεται το Facebook, η Google και άλλες εταιρείες γίγαντες της τεχνολογίας έχουν κατηγορηθεί ότι συστηματικά πληρώνουν τις γυναίκες υπαλλήλους τους λιγότερο από τους άνδρες, ακόμη και αν αυτές βρίσκονται σε θέσεις ευθύνες.
Η Google, για παράδειγμα, έλαβε αγωγή αρχές Αυγούστου, διότι διέρρευσε ένα 10σέλιδο κείμενο της εταιρείας, στο οποίο ασκούνταν κριτική για τις πρωτοβουλίες που ξεκίνησαν για περιορισμό των διακρίσεων μεταξύ των δύο φύλων στην εταιρεία, με το επιχείρημα ότι οι άνδρες πρέπει να κατέχουν περισσότερες διευθυντικές θέσεις σε σχέση με τις γυναίκες, λόγω «βιολογικών διαφορών».
Η συγγραφέας υποστηρίζε ότι αν είχε επιτραπεί στις γυναίκες να παραμείνουν μια ισχυρή δύναμη στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας, αντί να τις περιθωριοποιήσουν, τότε όλη η εικόνα της βιομηχανίας αυτής θα ήταν πολύ διαφορετική.
Πιθανότητα να είχαμε αποφύγει αυτό τον «αχαλίνωτο σεξισμό και μισογυνισμό από τον οποιο χαρακτηρίζονται τόσο οι χώροι εργασίας όσο και και πολλά προϊόντα και εφαρμογές υπολογιστών», τονίζει.
Επίσης θεωρεί ότι πολλά από τα τεχνολογικά προϊόντα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Η Χικς φέρνει ως παράδειγμα την ντέιμ Στέφανι Σίλρεϊ, που τη δεκαετία του 1960 και σε ηλικία 29 ετών, αφότου η βιομηχανία την έδιωξε από τον χώρο των υπολογιστών, έστησε μόνη της μια επικερδή επιχείρηση λογισμικού με γυναίκες προγραμματίστριες.
Η ίδια η Σίρλεϊ, μιλώντας στον Guardian, είχε πει πως την εποχή που εργαζόταν στα βρετανικά ταχυδρομεία, στον τομέα των ερευνών «ξεκαθάρισα ότι με ενδιέφερε μια δυναμική επαγγελματική καριέρα. τότε ήταν ότι μου έγινε σαφές ότι θα με ανάγκαζαν να φύγω».
Της υποσχέθηκαν μια προαγωγή που δεν ήρθε ποτέ ενώ όταν παντρέυτηκε, της έξήγησαν ότι θα έπρεπε να σταματήσει να εργάζεται.
Η Μαρί Χικς εξηγεί ότι οι γυναίκες εξακολουθούν να «κουβαλάνε αυτό πολιτιστικό φορτίο» και για τον λόγο αυτό βρίσκονται συνέχεια αντιμέτωπες με την υποτίμηση.
«Πρέπει να δράσουμε όλοι και κυρίως τα συνδικάτα ώστε να αλλάξει αυτό», αναφέρει. «Οι επιχειρήσεις δεν πρόκειται να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση».
Και η Χικς καταλήγει:
«Είναι πολύ εύκολο να γράφουμε την ιστορία μελετώντας αυτούς που ξέρουν πώς να πουλήσουν τους εαυτούς τους καλά. Δεν είναι ούτε σέξι ούτε ενδιαφέρον να κοιτάξουμε σε βάθος πυκνές ομάδες απρόσωπων εργαζομένων. Αλλά η ιστορία δεν αλλάζει μόνο από ένα άτομο που κάνει κάτι».
Πηγή: The Guardian - efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου