Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

Η πιο έναστρη νύχτα της ζωής μου

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης


Βράδυ του Ιούλη. Κοντεύουνε μεσάνυχτα. Έχω ξεμείνει στο χωράφι με τη μάνα μου. Τα μπεκ ποτίζουν. Δεν πρέπει να την αφήνω μόνη. Τέτοια εποχή ο πατέρας μου δουλεύει με τη θεριζοαλωνιστική στην Κοζάνη ή στη Φλώρινα.

Είναι δε το χωράφι σε σχετικά μικρή απόσταση από το σπίτι. Με φορτώνει στο καρότσι της δουλειάς, για να φύγουμε. Εννιά ή δέκα χρονών εγώ. Ξαπλώνω και περιεργάζομαι με ενδιαφέρον τα αστέρια. Με ένα πρωτόγνωρο αίσθημα απορίας. Και κάποιες ερωτήσεις που αρχίζουν να κεντρίζουν το μυαλό μου.

Πόσα αστέρια χωράει ο ουρανός, γιατί να πεθαίνουνε οι άνθρωποι, αν υπάρχει Θεός, για ποιο λόγο να γεννιόμαστε.

Όθεν και η εικόνα που συχνά-πυκνά επικαλούμαι κάθε φορά που προσπαθώ να δώσω στους μαθητές μου ένα βασικό περίγραμμα της υπαρξιακής αγωνίας:

απορίες δεκάχρονου παιδιού κάτω από τον έναστρο θόλο του ουρανού, ενόσω η μάνα του ασθμαίνει, τα τζιτζίκια τερετίζουν και ένα αστέρι πέφτει και χάνεται στο βάθος του ορίζοντα.

Πηγή: artinews.gr



Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης: Σχετικά με τον συντάκτη




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου