Το πρησμένο είδωλο του εγώ

Αλέξανδρος Αρδαβάνης

Κουβεντιάζουμε κι απόψε, μεσήλικοι έφηβοι αδιόρθωτοι.

Στο επίκεντρο η γεωπολιτική.

Ο Νίκος, μέχρι πρόσφατα αισιόδοξος, έχει αρχίσει να συσπάται μπροστά· δείχνει να πονά από γροθιά στο στομάχι. Είναι ποιητής και το υπογάστριο των ποιητών είναι πάντα αθωράκιστο, ας συμβαίνουν τα σπουδαία στο κρανίο. Επιστρέφει, λέει, και βρίσκει καταφύγιο στα αρχαία κείμενα. Ο Νίκος δεν πιστεύει πια.

Ο Κώστας, αναλυτής εξαίρετος με στέρεα σκέψη και πάτημα σταθερό, μιλάει κουνώντας απελπισμένα τα χέρια. Νιώθω, λέει, να είμαι σε ένα βαγόνι και με πάει· πού, δεν ξέρω, κανένας μέσα στο βαγόνι δεν ξέρει. Γύρω σκοτάδι, μόνο την κίνηση αντιλαμβάνομαι από τον βόμβο των τροχών στις ράγες και το ρυθμικό κροτάλισμα τους καθώς συναντούν τους αρμούς.

Κανείς δεν ξέρει…

• Ποιος ξέρει πού πάει, πού τον πάνε μέσα στη νύχτα της παγκόσμιας Ανθρώπινης Δολοπλοκίας;
• Ποιος ήξερε ποτέ, ποιος έμαθε πριν κλείσει οριστικά τα μάτια πού τον πήγαιναν;
• Ποια είναι η αρχέγονη μήτρα της πανάρχαιας διαμάχης Δόλου και Αθωότητας;
• Ποιοι αποτρέπουν τον θάνατο της Φυσικής Ανισότητας;
• Πώς βρυκολακιάζει Απέθαντος ο Πάντων Πατήρ;

Φυσικά και δεν ξέρω.

Είναι ένας ακόμα Αύγουστος, σαν χτες πριν ένα τέταρτο του αιώνα -ήδη!- έχασα ξαφνικά τη μία μου ρίζα. Όμως επέζησα και προχωρώ, προς τα πού δεν ξέρω ούτε να μάθω θέλω, ποτέ δε θέλησα.

Κινούμαι αντιστικτικά για να πάρω μιαν ανάσα, εδώ στο ιδεοληπτικό μπαλκονάκι μου.

Η διαίσθηση του μικρομεσαίου «ανθρωπάκου» ότι αδυνατεί να επηρεάσει την «τύχη» που άλλοι έχουν σχεδιάσει γι’ αυτόν, άραγε τον αθωώνει όταν θύει και προσκυνά το πρησμένο Είδωλο του Εγώ του;

Ρωτώ μα να μου απαντήσω δεν τολμώ

Η απάντηση μαχαιρώνει πολλές νεανικές μου πλάνες· αυτές μου έχουν μείνει να ζήσω ομαλά την εσχάτη Πλάνη -έστω της Πρώτης χείρονα.

Πηγή: presspublica.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---