Αρης Χατζηστεφάνου
Την ουρά κάτω από τα πολιτικά τους σκέλια αναγκάστηκαν να βάλουν τα ακροδεξιά στελέχη της ΝΔ, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ύστερα από την ηχηρή παρέμβαση του Σαμπι Μιωνή σχετικά με την ταύτιση ναζισμού και κομμουνισμού, που επιχειρούσε το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη τις τελευταίες ημέρες.
Να θυμίσουμε ότι ο επιχειρηματίας Σάμπι Μιωνής, που απασχόλησε και την λίστα Λαγκάρντ, υπήρξε εκπρόσωπος των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων και μπορεί να θεωρηθεί βασική φωνή του ισραηλινού λόμπι στην Ελλάδα.
Στο κείμενό του στην Εφημερίδα των Συντακτών (για το οποίο να σημειώσω εξαρχής ότι συμφωνώ με το 95% όσων λέει), ο Μιωνής σημειώνει ότι παρακολουθεί «με φρίκη την προσπάθεια εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, στον βωμό μιας μάταιης πολιτικής αντιπαράθεσης».
Όπως πολύ σωστά επισημαίνει, η ταύτιση ναζισμού – κομμουνισμού «μπορεί να εκληφθεί μόνο ως μια προσπάθεια «ξεπλύματος» των ακραίων στοιχείων που έχουν εισχωρήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας».
Εξίσου εύστοχη είναι και η σύντομη ιστορική αναδρομή που επιχειρεί για τη στάση που επιφύλαξαν ναζιστές και κομμουνιστές απέναντι στην εβραϊκή κοινότητα στην Ελλάδα:
«Η Θεσσαλονίκη είχε το τρίτο μεγαλύτερο ποσοστό εξόντωσης Εβραίων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα που ζούσαν 100.000 Εβραίοι, σήμερα ζουν μόνο 4.500. Από τους λίγους που σώθηκαν, οι περισσότεροι σώθηκαν χάρη στο κουράγιο και την αυτοθυσία των αριστερών και κομμουνιστών συμπατριωτών τους.
Οι ίδιοι αυτοί αριστεροί και κομμουνιστές συμπατριώτες τους κατέληξαν μετά τον πόλεμο στις εξορίες και στις φυλακές, ενώ οι συνεργάτες των Γερμανών κυβέρνησαν την Ελλάδα για δεκαετίες και μάλιστα έγιναν υπουργοί, δήμαρχοι, νομάρχες, δικαστές κ.λπ.
Την Ελλάδα κυβέρνησαν οι Χίτες και οι Ταγματασφαλίτες, ενώ οι αριστεροί και οι κομμουνιστές που διέσωσαν τους Εβραίους κυνηγήθηκαν ανελέητα. Ο κομμουνισμός έχει βάση του «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ, ενώ ο ναζισμός το «Αγών μου» του Χίτλερ. Πώς μπορεί λοιπόν να συγκρίνει κανείς τις δύο ιδεολογίες»;
Δεν θα μπορούσαμε να συμφωνούμε περισσότερο. Υπάρχουν όμως δυο πολιτικές επισημάνσεις που θα πρέπει να γίνουν στο πλαίσιο ενός ευρύτερου διαλόγου.
Καταρχήν, ο Σαμπι Μιωνής σημειώνει ότι «οι ναζί οργάνωσαν με απόλυτη λεπτομέρεια το μεγαλύτερο έγκλημα της ιστορίας της ανθρωπότητας, το Ολοκαύτωμα». Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν αμφισβητεί, βέβαια, ότι το ολοκαύτωμα εναντίον των Εβραίων, των τσιγγάνων και των ομοφυλόφιλων αλλά και οι μαζικές δολοφονίες πολιτικών αντιφρονούντων αποτελούν το πλέον ειδεχθές έγκλημα του 20ου αιώνα.
Με τη φράση του όμως, ο Μιωνής απλώς αναπαράγει ένα βασικό επιχείρημα του κράτους του Ισραήλ και του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ, ότι το ολοκαύτωμα αποτελεί ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο ιστορικό γεγονός το οποίο κανένας δεν έχει δικαίωμα να συγκρίνει με άλλα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας.
Καταρχήν ανάλογη και μεγαλύτερη γενοκτονία είχε πραγματοποιήσει μερικές δεκαετίες νωρίτερα ο Βασιλιάς Λεοπόλδος Β του Βελγίου στην (ιδιωτική) αποικία του Κονγκό. Περίπου δέκα εκατομμύρια άνθρωποι εκτελέστηκαν ενώ ο Βελγικός στρατός έκοβε τα χέρια των εργατών που δεν απέδιδαν αρκετά στη συλλογή καουτσούκ. Στις ΗΠΑ η γενοκτονία των Ινδιάνων έφτασε τα 100 εκατομμύρια θύματα (συμπεριλαμβανομένων όσων πέθαναν από μολυσματικές ασθένειες που εισήγαγαν, συχνά εν γνώσει τους, οι Ευρωπαίοι έποικοι).
Και αυτά μόνο αν μείνουμε στις διεθνώς αναγνωρισμένες γενοκτονίες, γιατί αν συμπεριλάβουμε και τα εκατομμύρια θύματα των αμερικανικών επεμβάσεων από τις αρχές του περασμένου αιώνα, η λίστα των ειδεχθών εγκλημάτων γιγαντώνεται.
Προφανώς οι γενοκτονίες δεν μετριούνται σε αριθμούς και τα θύματα δεν συμψηφίζονται. Ο Χίτλερ ορθώς παραμένει στο συλλογικό υποσυνείδητο της ανθρωπότητας σαν προσωποποίηση της φρίκης. Η θεωρία, όμως, της μοναδικότητας του χιτλερικού ολοκαυτώματος έχει μετατραπεί σε εργαλείο σε αυτό που ο πανεπιστημιακός Νόρμαν Φίνκελστίν αποκαλεί «βιομηχανία του ολοκαυτώματος» – τη χρήση δηλαδή της ναζιστικής θηριωδίας σαν συγχωροχάρτι για τα σύγχρονα εγκλήματα που πραγματοποιεί το κράτος του Ισραήλ στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο.
Το δεύτερο πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η ΝΔ… την έχει πολύ άσχημα. Ορισμένοι ίσως μπορούν να υποθέσουν σε ποιον αναφέρεται ο Σαμπι Μιωνής όταν γράφει τις παρακάτω γραμμές: «Και όσο και να προσπαθούν διάφοροι, δήθεν πατριώτες, νεοναζί πολιτικοί να ονομάσουν την ιδεολογία τους «ακτιβισμό της Δεξιάς», η ιστορική αλήθεια δεν αλλάζει. Η ντροπή ανήκει στα κόμματα που τους δίνουν στέγη, διότι οι ίδιοι είναι ανίκανοι να αισθανθούν ντροπή».
Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι από το κείμενο του Μιωνή, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ – που κάποτε φώναζε συνθήματα του Γκέμπελς και διαφήμιζε τα αντισημιτικά βιβλία του Πλεύρη ενώ στη συνέχεια έγινε τιμητής των εγκλημάτων του Ισραήλ – πραγματοποιούσε μια ακόμη εντυπωσιακή κολοτούμπα:
Το γεγονός, όμως, ότι το κόμμα ενός Μητσοτάκη δέχεται τα πυρά του ισραηλινού λόμπι δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Η οικογένειά του σημερινού προέδρου της ΝΔ διατηρεί προνομιακές σχέσεις με το Τελ Αβίβ από την εποχή που ο προσωπικός σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Ζαν Κοέν, λειτουργούσε σαν άτυπος πρέσβης του Ισραήλ στην Ελλάδα. Το γεγονός ότι ο Κυριάκος κατάφερε να τα θαλασσώσει ακόμη και σε αυτό τον τομέα μαρτυρά πολλά για το πολιτικό του μέλλον.
Φαίνεται πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εκτός από το να ικανοποιεί τις τράπεζες και τους ξένους δανειστές, καλύτερα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, κατάφερε να κλέψει και ένα ακόμη ατού της αντιπολίτευσης. Και η τελευταία, μην μπορώντας να αντιπαρατεθεί στα κρίσιμα θέματα της οικονομίας (όπου οι μνημονιακές απόψεις τους ταυτίζονται) είναι καταδικασμένη να πέφτει όλο και συχνότερα σε λάθη.
Τι έχεις πάθει.
Πηγή: info-war.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Την ουρά κάτω από τα πολιτικά τους σκέλια αναγκάστηκαν να βάλουν τα ακροδεξιά στελέχη της ΝΔ, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ύστερα από την ηχηρή παρέμβαση του Σαμπι Μιωνή σχετικά με την ταύτιση ναζισμού και κομμουνισμού, που επιχειρούσε το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη τις τελευταίες ημέρες.
Να θυμίσουμε ότι ο επιχειρηματίας Σάμπι Μιωνής, που απασχόλησε και την λίστα Λαγκάρντ, υπήρξε εκπρόσωπος των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων και μπορεί να θεωρηθεί βασική φωνή του ισραηλινού λόμπι στην Ελλάδα.
Στο κείμενό του στην Εφημερίδα των Συντακτών (για το οποίο να σημειώσω εξαρχής ότι συμφωνώ με το 95% όσων λέει), ο Μιωνής σημειώνει ότι παρακολουθεί «με φρίκη την προσπάθεια εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, στον βωμό μιας μάταιης πολιτικής αντιπαράθεσης».
Όπως πολύ σωστά επισημαίνει, η ταύτιση ναζισμού – κομμουνισμού «μπορεί να εκληφθεί μόνο ως μια προσπάθεια «ξεπλύματος» των ακραίων στοιχείων που έχουν εισχωρήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας».
Εξίσου εύστοχη είναι και η σύντομη ιστορική αναδρομή που επιχειρεί για τη στάση που επιφύλαξαν ναζιστές και κομμουνιστές απέναντι στην εβραϊκή κοινότητα στην Ελλάδα:
«Η Θεσσαλονίκη είχε το τρίτο μεγαλύτερο ποσοστό εξόντωσης Εβραίων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα που ζούσαν 100.000 Εβραίοι, σήμερα ζουν μόνο 4.500. Από τους λίγους που σώθηκαν, οι περισσότεροι σώθηκαν χάρη στο κουράγιο και την αυτοθυσία των αριστερών και κομμουνιστών συμπατριωτών τους.
Οι ίδιοι αυτοί αριστεροί και κομμουνιστές συμπατριώτες τους κατέληξαν μετά τον πόλεμο στις εξορίες και στις φυλακές, ενώ οι συνεργάτες των Γερμανών κυβέρνησαν την Ελλάδα για δεκαετίες και μάλιστα έγιναν υπουργοί, δήμαρχοι, νομάρχες, δικαστές κ.λπ.
Την Ελλάδα κυβέρνησαν οι Χίτες και οι Ταγματασφαλίτες, ενώ οι αριστεροί και οι κομμουνιστές που διέσωσαν τους Εβραίους κυνηγήθηκαν ανελέητα. Ο κομμουνισμός έχει βάση του «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ, ενώ ο ναζισμός το «Αγών μου» του Χίτλερ. Πώς μπορεί λοιπόν να συγκρίνει κανείς τις δύο ιδεολογίες»;
Δεν θα μπορούσαμε να συμφωνούμε περισσότερο. Υπάρχουν όμως δυο πολιτικές επισημάνσεις που θα πρέπει να γίνουν στο πλαίσιο ενός ευρύτερου διαλόγου.
Καταρχήν, ο Σαμπι Μιωνής σημειώνει ότι «οι ναζί οργάνωσαν με απόλυτη λεπτομέρεια το μεγαλύτερο έγκλημα της ιστορίας της ανθρωπότητας, το Ολοκαύτωμα». Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν αμφισβητεί, βέβαια, ότι το ολοκαύτωμα εναντίον των Εβραίων, των τσιγγάνων και των ομοφυλόφιλων αλλά και οι μαζικές δολοφονίες πολιτικών αντιφρονούντων αποτελούν το πλέον ειδεχθές έγκλημα του 20ου αιώνα.
Με τη φράση του όμως, ο Μιωνής απλώς αναπαράγει ένα βασικό επιχείρημα του κράτους του Ισραήλ και του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ, ότι το ολοκαύτωμα αποτελεί ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο ιστορικό γεγονός το οποίο κανένας δεν έχει δικαίωμα να συγκρίνει με άλλα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας.
Καταρχήν ανάλογη και μεγαλύτερη γενοκτονία είχε πραγματοποιήσει μερικές δεκαετίες νωρίτερα ο Βασιλιάς Λεοπόλδος Β του Βελγίου στην (ιδιωτική) αποικία του Κονγκό. Περίπου δέκα εκατομμύρια άνθρωποι εκτελέστηκαν ενώ ο Βελγικός στρατός έκοβε τα χέρια των εργατών που δεν απέδιδαν αρκετά στη συλλογή καουτσούκ. Στις ΗΠΑ η γενοκτονία των Ινδιάνων έφτασε τα 100 εκατομμύρια θύματα (συμπεριλαμβανομένων όσων πέθαναν από μολυσματικές ασθένειες που εισήγαγαν, συχνά εν γνώσει τους, οι Ευρωπαίοι έποικοι).
Και αυτά μόνο αν μείνουμε στις διεθνώς αναγνωρισμένες γενοκτονίες, γιατί αν συμπεριλάβουμε και τα εκατομμύρια θύματα των αμερικανικών επεμβάσεων από τις αρχές του περασμένου αιώνα, η λίστα των ειδεχθών εγκλημάτων γιγαντώνεται.
Προφανώς οι γενοκτονίες δεν μετριούνται σε αριθμούς και τα θύματα δεν συμψηφίζονται. Ο Χίτλερ ορθώς παραμένει στο συλλογικό υποσυνείδητο της ανθρωπότητας σαν προσωποποίηση της φρίκης. Η θεωρία, όμως, της μοναδικότητας του χιτλερικού ολοκαυτώματος έχει μετατραπεί σε εργαλείο σε αυτό που ο πανεπιστημιακός Νόρμαν Φίνκελστίν αποκαλεί «βιομηχανία του ολοκαυτώματος» – τη χρήση δηλαδή της ναζιστικής θηριωδίας σαν συγχωροχάρτι για τα σύγχρονα εγκλήματα που πραγματοποιεί το κράτος του Ισραήλ στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο.
Το δεύτερο πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η ΝΔ… την έχει πολύ άσχημα. Ορισμένοι ίσως μπορούν να υποθέσουν σε ποιον αναφέρεται ο Σαμπι Μιωνής όταν γράφει τις παρακάτω γραμμές: «Και όσο και να προσπαθούν διάφοροι, δήθεν πατριώτες, νεοναζί πολιτικοί να ονομάσουν την ιδεολογία τους «ακτιβισμό της Δεξιάς», η ιστορική αλήθεια δεν αλλάζει. Η ντροπή ανήκει στα κόμματα που τους δίνουν στέγη, διότι οι ίδιοι είναι ανίκανοι να αισθανθούν ντροπή».
Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι από το κείμενο του Μιωνή, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ – που κάποτε φώναζε συνθήματα του Γκέμπελς και διαφήμιζε τα αντισημιτικά βιβλία του Πλεύρη ενώ στη συνέχεια έγινε τιμητής των εγκλημάτων του Ισραήλ – πραγματοποιούσε μια ακόμη εντυπωσιακή κολοτούμπα:
Το γεγονός, όμως, ότι το κόμμα ενός Μητσοτάκη δέχεται τα πυρά του ισραηλινού λόμπι δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Η οικογένειά του σημερινού προέδρου της ΝΔ διατηρεί προνομιακές σχέσεις με το Τελ Αβίβ από την εποχή που ο προσωπικός σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Ζαν Κοέν, λειτουργούσε σαν άτυπος πρέσβης του Ισραήλ στην Ελλάδα. Το γεγονός ότι ο Κυριάκος κατάφερε να τα θαλασσώσει ακόμη και σε αυτό τον τομέα μαρτυρά πολλά για το πολιτικό του μέλλον.
Φαίνεται πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εκτός από το να ικανοποιεί τις τράπεζες και τους ξένους δανειστές, καλύτερα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, κατάφερε να κλέψει και ένα ακόμη ατού της αντιπολίτευσης. Και η τελευταία, μην μπορώντας να αντιπαρατεθεί στα κρίσιμα θέματα της οικονομίας (όπου οι μνημονιακές απόψεις τους ταυτίζονται) είναι καταδικασμένη να πέφτει όλο και συχνότερα σε λάθη.
Τι έχεις πάθει.
Πηγή: info-war.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου