Φίλιππος Γαλιάσος
Αυτό το καλοκαίρι ένιωσα ένα μεγάλο κενό. Σαν αυτό που αφήνουν οι γενιές μεταξύ τους. "Μεγαλώνω, απλά μεγαλώνω, αυτό είναι". Και έτσι είναι, θα συμφωνήσω μαζί μου. Μεγαλώνω και δεν φταίει πως οι νέοι άνθρωποι είναι καλύτεροι ή χειρότεροι από τη δική μου γενιά. Φταίει απλά που μεγαλώνω και ενώ τα παράξενα της δικής μου γενιάς τα έχω αποδεχτεί, ορισμένα παράξενα της νέας γενιάς τα παρατηρώ σαν να έχω βρεθεί σε ένα άλλο και αχαρτογράφητο πλανήτη.
Ξεκινάω λοιπόν να σας πω μια μικρή ιστορία με την θερμή και καλοκαιρινή παράκληση να μη χαρακτηριστώ ως άλλος ένας μεσήλικας που καταριέται τη νέα γενιά. Μου αρέσει η νέα γενιά γιατί δείχνει ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο, όπως και η δική μου γενιά επίσης.
Ήταν λοιπόν μεσημέρι και με βρήκε κατάχαμα στην άμμο μιας παραλίας. Ήμουν χαρούμενος που ξεκινούσε όλο αυτό. Ξέρετε, η ανεμελιά των καλοκαιρινών διακοπών, η ψευδαίσθηση πως αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να γίνει τρόπος ζωής (στην ουσία αυτό που πιστεύω είναι πως οι διακοπές είναι χρήσιμες όχι τόσο γιατί ξεκουράζουν σώμα και πνεύμα αλλά γιατί μοιάζει να διαχέουν μέσα στο σώμα κάτι σα ναρκωτική ουσία η οποία ως ένα άλλο LSD σου προσφέρει την αυταπάτη πως η ζωή σου θα μπορούσε να συνεχίσει κάπως έτσι.
Ε αυτή η δόση ψευδαίσθησης είναι αρκετή για να σε βγάλει κάμποσες εβδομάδες ή μήνες έως ότου αρχίζεις να αναζητάς και πάλι μια δόση της).
Καθόμουν λοιπόν εκεί και λιαζόμουν και που και πού τύγχανε να δω αυτή την εικόνα. Την πρώτη φορά έλεγα πως ήταν τυχαίο, τη δεύτερη πως παίζει ξανά η ίδια σκηνή, τις επόμενες φορές κάθισα στο καρεκλάκι μου και παρατηρούσα με αγωνία στην παραλία για να δω πόσες φορές αυτό θα μπορούσε να συμβεί. Και σας πληροφορώ πως συνέβει πολλές φορές. Σε αυτή αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες παραλίες, όλων των υπόλοιπων διακοπών μου. Ήταν κάτι σα μάστιγα. Νεαρόκοσμος (εντάξει, υπήρχαν και εξαιρέσεις) πετάγονταν από παντού κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα. Πολλές φορές ξεχύνονταν σε ορδές, άλλες πάλι το εξασκούσαν μοναχικά.
Είχα μείνει άναυδος, στο καρεκλάκι μου.
"Είναι κάτι σαν επιδημία ή εξωγήινοι έχουν καταλάβει τα σώματα αυτών των ανθρώπων" σκεφτόμουν.
Και μετά μου ήρθε μια εικόνα που βρισκόταν πολύ κοντά σε αυτό που παρατηρούσα: Το στρουμφοχωριό! Και όχι όλο αλλά ένας συγκεκριμένος του κάτοικος.
"Το στρουμφοχωριό όμως έχει μόνο έναν! Εδώ πέρα γίνεται χαμός" σκεφτόμουν ξανά και προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου μια καθαρότερη εικόνα του Μελένιου. Εκείνου δηλαδή που από την τόση αγάπη για τον εαυτό του, κυκλοφορούσε όλη την ώρα με ένα καθρεφτάκι στο χέρι.
Να βλέπατε πόζες! Και όλες ίδιες, απαράλλαχτες. Σα να είχαν βγει από την ίδια σχολή. Η μόνη διαφορά από το ναρκισσιστικό στρουμφάκι ήταν πως οι μοντέρνοι Μελένιοι και Μελένιες κρατούσαν κινητό. Σηκώνανε το χέρι, κρατώντας το κινητό και προχωρώντας εκεί που το κύμα έσκαγε και τσουπ ξεπετάγανε και μια selfie με μόνο τον ίδιο τους τον εαυτό μέσα ως τον απόλυτο ήρωα. Το πιο περίεργο δε ήταν στις παρέες. Να είναι όλοι μαζί, μια παρέα, μια ψυχή, και να στοχεύουν τις κάμερες των κινητών τους μόνο στους ίδιους. Όχι στην μια αυτή παρέα και ψυχή. Αυτό ομολογώ πως ήταν περισσότερο ακατανόητο για μένα και η μόνη εξήγηση που έβρισκα είναι πως οι εξωγήινοι που εγκαστάθηκαν σε αυτά τα γήινα σώματα με σκοπό κάποια στιγμή να αποκτήσουν τον έλεγχο της γης, ήταν λίγο περισσότερο πειραγμένοι από τους υπόλοιπους.
Μελένιος και Μελένια λοιπόν.
Αυτό ήταν το μήνυμα αυτών των διακοπών.
Ήταν πάρα μα πάρα πολλοί! Άνθρωποι που όχι μόνο είχαν την ανάγκη να κοιτάξουν για λίγο τον εαυτό τους σε ένα καθρεφτάκι σαν τον Μελένιο, αλλά απαθανάτιζαν τη στιγμή αυτή σε μια φωτογραφία, θεωρώντας πως είναι μια μοναδική στιγμή.
Ο κόσμος κλεινόταν όλο και περισσότερο στον εαυτό του. Αυτή ήταν η αλήθεια.
Και το μεγάλο γαμώτο ήταν πως κανείς από αυτούς δε μου ζήτησε να τους τραβήξω μια φωτογραφία, δίνοντας μου το κινητό. Όλους μαζί, ως μια παρέα παρά μόνο φωτογράφιζε ο καθένας τον δικό του εαυτό και αν η σύλληψη της πόζας και του σκηνικού ήταν τέτοια, τότε έδιναν το κινητό σε κάποιον άλλο για να τους απαθανατίσει. Μόνους. Μόνους και ωραίους. Και σαν αυτοί οι άνθρωποι κάποτε γεράσουν και αν πάλι εξακολουθεί το να μαζεύονται οι γέροι στα καφενεία, τότε τι εικόνα και αυτή ε; Τόσοι γέροι μαζεμένοι, ο καθένας μόνος του στο δικό του τραπέζι, να κρατά το κινητό και να φυλλομετρά τις φωτογραφίες της δικής του αψεγάδιαστης νιότης λέγοντας:
"Νόντα πιάσε ένα διπλό ελληνικό. Σκέτο. Είναι και το ζάχαρο βλέπεις"
Φίλιππος Γαλιάσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Αυτό το καλοκαίρι ένιωσα ένα μεγάλο κενό. Σαν αυτό που αφήνουν οι γενιές μεταξύ τους. "Μεγαλώνω, απλά μεγαλώνω, αυτό είναι". Και έτσι είναι, θα συμφωνήσω μαζί μου. Μεγαλώνω και δεν φταίει πως οι νέοι άνθρωποι είναι καλύτεροι ή χειρότεροι από τη δική μου γενιά. Φταίει απλά που μεγαλώνω και ενώ τα παράξενα της δικής μου γενιάς τα έχω αποδεχτεί, ορισμένα παράξενα της νέας γενιάς τα παρατηρώ σαν να έχω βρεθεί σε ένα άλλο και αχαρτογράφητο πλανήτη.
Ξεκινάω λοιπόν να σας πω μια μικρή ιστορία με την θερμή και καλοκαιρινή παράκληση να μη χαρακτηριστώ ως άλλος ένας μεσήλικας που καταριέται τη νέα γενιά. Μου αρέσει η νέα γενιά γιατί δείχνει ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο, όπως και η δική μου γενιά επίσης.
Ήταν λοιπόν μεσημέρι και με βρήκε κατάχαμα στην άμμο μιας παραλίας. Ήμουν χαρούμενος που ξεκινούσε όλο αυτό. Ξέρετε, η ανεμελιά των καλοκαιρινών διακοπών, η ψευδαίσθηση πως αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να γίνει τρόπος ζωής (στην ουσία αυτό που πιστεύω είναι πως οι διακοπές είναι χρήσιμες όχι τόσο γιατί ξεκουράζουν σώμα και πνεύμα αλλά γιατί μοιάζει να διαχέουν μέσα στο σώμα κάτι σα ναρκωτική ουσία η οποία ως ένα άλλο LSD σου προσφέρει την αυταπάτη πως η ζωή σου θα μπορούσε να συνεχίσει κάπως έτσι.
Ε αυτή η δόση ψευδαίσθησης είναι αρκετή για να σε βγάλει κάμποσες εβδομάδες ή μήνες έως ότου αρχίζεις να αναζητάς και πάλι μια δόση της).
Καθόμουν λοιπόν εκεί και λιαζόμουν και που και πού τύγχανε να δω αυτή την εικόνα. Την πρώτη φορά έλεγα πως ήταν τυχαίο, τη δεύτερη πως παίζει ξανά η ίδια σκηνή, τις επόμενες φορές κάθισα στο καρεκλάκι μου και παρατηρούσα με αγωνία στην παραλία για να δω πόσες φορές αυτό θα μπορούσε να συμβεί. Και σας πληροφορώ πως συνέβει πολλές φορές. Σε αυτή αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες παραλίες, όλων των υπόλοιπων διακοπών μου. Ήταν κάτι σα μάστιγα. Νεαρόκοσμος (εντάξει, υπήρχαν και εξαιρέσεις) πετάγονταν από παντού κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα. Πολλές φορές ξεχύνονταν σε ορδές, άλλες πάλι το εξασκούσαν μοναχικά.
Είχα μείνει άναυδος, στο καρεκλάκι μου.
"Είναι κάτι σαν επιδημία ή εξωγήινοι έχουν καταλάβει τα σώματα αυτών των ανθρώπων" σκεφτόμουν.
Και μετά μου ήρθε μια εικόνα που βρισκόταν πολύ κοντά σε αυτό που παρατηρούσα: Το στρουμφοχωριό! Και όχι όλο αλλά ένας συγκεκριμένος του κάτοικος.
"Το στρουμφοχωριό όμως έχει μόνο έναν! Εδώ πέρα γίνεται χαμός" σκεφτόμουν ξανά και προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου μια καθαρότερη εικόνα του Μελένιου. Εκείνου δηλαδή που από την τόση αγάπη για τον εαυτό του, κυκλοφορούσε όλη την ώρα με ένα καθρεφτάκι στο χέρι.
Να βλέπατε πόζες! Και όλες ίδιες, απαράλλαχτες. Σα να είχαν βγει από την ίδια σχολή. Η μόνη διαφορά από το ναρκισσιστικό στρουμφάκι ήταν πως οι μοντέρνοι Μελένιοι και Μελένιες κρατούσαν κινητό. Σηκώνανε το χέρι, κρατώντας το κινητό και προχωρώντας εκεί που το κύμα έσκαγε και τσουπ ξεπετάγανε και μια selfie με μόνο τον ίδιο τους τον εαυτό μέσα ως τον απόλυτο ήρωα. Το πιο περίεργο δε ήταν στις παρέες. Να είναι όλοι μαζί, μια παρέα, μια ψυχή, και να στοχεύουν τις κάμερες των κινητών τους μόνο στους ίδιους. Όχι στην μια αυτή παρέα και ψυχή. Αυτό ομολογώ πως ήταν περισσότερο ακατανόητο για μένα και η μόνη εξήγηση που έβρισκα είναι πως οι εξωγήινοι που εγκαστάθηκαν σε αυτά τα γήινα σώματα με σκοπό κάποια στιγμή να αποκτήσουν τον έλεγχο της γης, ήταν λίγο περισσότερο πειραγμένοι από τους υπόλοιπους.
Μελένιος και Μελένια λοιπόν.
Αυτό ήταν το μήνυμα αυτών των διακοπών.
Ήταν πάρα μα πάρα πολλοί! Άνθρωποι που όχι μόνο είχαν την ανάγκη να κοιτάξουν για λίγο τον εαυτό τους σε ένα καθρεφτάκι σαν τον Μελένιο, αλλά απαθανάτιζαν τη στιγμή αυτή σε μια φωτογραφία, θεωρώντας πως είναι μια μοναδική στιγμή.
Ο κόσμος κλεινόταν όλο και περισσότερο στον εαυτό του. Αυτή ήταν η αλήθεια.
Και το μεγάλο γαμώτο ήταν πως κανείς από αυτούς δε μου ζήτησε να τους τραβήξω μια φωτογραφία, δίνοντας μου το κινητό. Όλους μαζί, ως μια παρέα παρά μόνο φωτογράφιζε ο καθένας τον δικό του εαυτό και αν η σύλληψη της πόζας και του σκηνικού ήταν τέτοια, τότε έδιναν το κινητό σε κάποιον άλλο για να τους απαθανατίσει. Μόνους. Μόνους και ωραίους. Και σαν αυτοί οι άνθρωποι κάποτε γεράσουν και αν πάλι εξακολουθεί το να μαζεύονται οι γέροι στα καφενεία, τότε τι εικόνα και αυτή ε; Τόσοι γέροι μαζεμένοι, ο καθένας μόνος του στο δικό του τραπέζι, να κρατά το κινητό και να φυλλομετρά τις φωτογραφίες της δικής του αψεγάδιαστης νιότης λέγοντας:
"Νόντα πιάσε ένα διπλό ελληνικό. Σκέτο. Είναι και το ζάχαρο βλέπεις"
Φίλιππος Γαλιάσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου