Κυριακή Μπεϊόγλου
Καλοκαιράκι στη βεράντα κι ακούμε μουσική. Συζητάμε με τον γιο μου για τον Ντίλαν της δεκαετίας του ’60 και τις ομοιότητες εκείνης της εποχής με τη σημερινή. Το 1962, ο Ντίλαν έγραψε την «Μπαλάντα του Εμετ Τιλ», ενός δεκατετράχρονου Αφροαμερικανού από το Μισισίπι που δολοφονήθηκε γιατί σφύριξε σε μια λευκή.
Ποιος το περίμενε ότι 54 χρόνια αργότερα θα το τραγουδούσαν διαδηλωτές ξανά στους δρόμους του Μισισίπι για έναν παρόμοιο λόγο; Αργότερα έγραψε το σαρκαστικό «Παρανοϊκό μπλουζ του Τζον Μπιρτς», καυτηριάζοντας την αμερικανική Δεξιά. Τώρα ο Τραμπ διώχνει τους μετανάστες.
Η απειλή του πυρηνικού πολέμου, ο ρατσισμός, η φτώχεια, οι εξελισσόμενες πολεμικές συρράξεις δεν έχουν δυστυχώς εκλείψει. Κάνουν ένα εμβληματικό τραγούδι σαν το «Blowin’ in the Wind» επίκαιρο και σημαντικό. «Πόσες φορές να γυρίζει το βλέμμα, μπορεί κάποιος, κάνοντας πως δεν έχει δει; Την απάντηση φίλε φυσάει ο άνεμος…».
Ο Ντίλαν, εξηγώ στον νεαρό που με κοιτά με υψωμένο το φρύδι της αμφισβήτησης, δεν ήταν οργανωμένος πολιτικά. Εγραφε για όσα έβλεπε γύρω του, για όσα ένιωθε άδικα και απάνθρωπα. Πρωτοστάτησε στη μεγάλη «Πορεία της Ουάσινγκτον» ενάντια στον ρατσισμό. Ηταν πίσω στη σκηνή, το ίδιο βράδυ, όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφωνούσε την ιστορική ομιλία του: «Εχω ένα όνειρο…».
«Ο κόσμος τότε έμοιαζε να είναι στο χείλος της καταστροφής», του εξηγώ. «Και τώρα, κάθε βράδυ τα δελτία ειδήσεων αυτό δεν λένε; Τρομοκρατία, πόλεμος, φρίκη κι ο παλαβός Κιμ με το χέρι στο κουμπί;», με ρωτά.
«Πώς να εξηγήσει κανείς το κλίμα εκείνης της εποχής; Η "Κρίση των Πυραύλων", τον Οκτώβρη του 1962, ήταν η σοβαρότερη απειλή κατά της παγκόσμιας ειρήνης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ολος ο πλανήτης αγωνιούσε. Τότε ο Ντίλαν έδωσε φωνή σε όλο τον κόσμο, γράφοντας το A Hard Rain’s A-Gonna Fall».
«Μπράβο οι Σουηδοί!», μου λέει ο νεαρός, «δεν είναι και τόσο μάγκας όμως… Επρεπε να τους πει να το δώσουν στη γιαγιά Μηλίτσα και στη Λέσβο για τους πρόσφυγες, και μετά βλέπουμε».
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες πολλές για την ποίηση και τα τραγούδια του Ντίλαν. Αλλά, η ζωή των εφήβων κυλά ορμητικά σαν πέτρα,«Like a Rolling Stone», μέσα σ’ έναν ονειρικό μικρόκοσμο, που η παρέα περιμένει για βόλτα και αυτό μοιάζει να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Ο 18χρονος συνομιλητής μου έφυγε σφυρίζοντας ενθουσιασμένος: «Την απάντηση φίλε μου φυσάει ο άνεμος…».
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Καλοκαιράκι στη βεράντα κι ακούμε μουσική. Συζητάμε με τον γιο μου για τον Ντίλαν της δεκαετίας του ’60 και τις ομοιότητες εκείνης της εποχής με τη σημερινή. Το 1962, ο Ντίλαν έγραψε την «Μπαλάντα του Εμετ Τιλ», ενός δεκατετράχρονου Αφροαμερικανού από το Μισισίπι που δολοφονήθηκε γιατί σφύριξε σε μια λευκή.
Ποιος το περίμενε ότι 54 χρόνια αργότερα θα το τραγουδούσαν διαδηλωτές ξανά στους δρόμους του Μισισίπι για έναν παρόμοιο λόγο; Αργότερα έγραψε το σαρκαστικό «Παρανοϊκό μπλουζ του Τζον Μπιρτς», καυτηριάζοντας την αμερικανική Δεξιά. Τώρα ο Τραμπ διώχνει τους μετανάστες.
Η απειλή του πυρηνικού πολέμου, ο ρατσισμός, η φτώχεια, οι εξελισσόμενες πολεμικές συρράξεις δεν έχουν δυστυχώς εκλείψει. Κάνουν ένα εμβληματικό τραγούδι σαν το «Blowin’ in the Wind» επίκαιρο και σημαντικό. «Πόσες φορές να γυρίζει το βλέμμα, μπορεί κάποιος, κάνοντας πως δεν έχει δει; Την απάντηση φίλε φυσάει ο άνεμος…».
Ο Ντίλαν, εξηγώ στον νεαρό που με κοιτά με υψωμένο το φρύδι της αμφισβήτησης, δεν ήταν οργανωμένος πολιτικά. Εγραφε για όσα έβλεπε γύρω του, για όσα ένιωθε άδικα και απάνθρωπα. Πρωτοστάτησε στη μεγάλη «Πορεία της Ουάσινγκτον» ενάντια στον ρατσισμό. Ηταν πίσω στη σκηνή, το ίδιο βράδυ, όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφωνούσε την ιστορική ομιλία του: «Εχω ένα όνειρο…».
«Ο κόσμος τότε έμοιαζε να είναι στο χείλος της καταστροφής», του εξηγώ. «Και τώρα, κάθε βράδυ τα δελτία ειδήσεων αυτό δεν λένε; Τρομοκρατία, πόλεμος, φρίκη κι ο παλαβός Κιμ με το χέρι στο κουμπί;», με ρωτά.
«Πώς να εξηγήσει κανείς το κλίμα εκείνης της εποχής; Η "Κρίση των Πυραύλων", τον Οκτώβρη του 1962, ήταν η σοβαρότερη απειλή κατά της παγκόσμιας ειρήνης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ολος ο πλανήτης αγωνιούσε. Τότε ο Ντίλαν έδωσε φωνή σε όλο τον κόσμο, γράφοντας το A Hard Rain’s A-Gonna Fall».
«Μπράβο οι Σουηδοί!», μου λέει ο νεαρός, «δεν είναι και τόσο μάγκας όμως… Επρεπε να τους πει να το δώσουν στη γιαγιά Μηλίτσα και στη Λέσβο για τους πρόσφυγες, και μετά βλέπουμε».
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες πολλές για την ποίηση και τα τραγούδια του Ντίλαν. Αλλά, η ζωή των εφήβων κυλά ορμητικά σαν πέτρα,«Like a Rolling Stone», μέσα σ’ έναν ονειρικό μικρόκοσμο, που η παρέα περιμένει για βόλτα και αυτό μοιάζει να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Ο 18χρονος συνομιλητής μου έφυγε σφυρίζοντας ενθουσιασμένος: «Την απάντηση φίλε μου φυσάει ο άνεμος…».
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου