Γιώργος X. Παπασωτηρίου
"Η συζήτηση δεν είναι η λύση", δήλωσε ο Ντόναλντ Τράμπ, απαντώντας στις συνεχείς εκτοξεύσεις βαλλιστικών πυραύλων από τη Βόρεια Κορέα. Η πτήση πάνω από τη Β. Κορέα αμερικανικών αεροπλάνων ήρθε να καταδείξει ότι ο επικεφαλής του Λευκού Οίκου θα εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα. Η τακτική αυτή παραπέμπει στη λεγόμενη «λογική ανορθολογικότητα», ή αλλιώς στη «θεωρία του τρελού», που εφάρμοσαν οι Ρ. Νίξον-Χ. Κίσινγκερ εναντίον του Βιετνάμ(και ουσιαστικά κατά της Μόσχας).
Σχεδιασμένη από τον Ρίτσαρντ Νίξον και τον σύμβουλό του Χένρι Κίσινγκερ στη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, «η θεωρία του τρελού» είχε ως στόχο να καταστήσει απρόβλεπτη, παράλογη και ασταθή τη στάση των ΗΠΑ έτσι ώστε να αναγκάσει τον αντίπαλο να διαπραγματευτεί.
Η τακτική αυτή θα μπορούσε να ταιριάζει απόλυτα στο νέο αμερικανικό πρόεδρο (και τον σύμβουλό του Χ. Κίσινγκερ), που αυξάνει την επίδραση της έκπληξης και του απρόβλεπτου στην γεωπολιτική σκακιέρα.
Ο ηγέτης, όμως, της Β. Κορέας «αρνείται» να… εκφοβηθεί από τις διεθνείς κυρώσεις και τις απειλές του αμερικανικού προέδρου, και επιμένει να επιδεικνύει την πυρηνική του δύναμη, αφού χάρη σ’ αυτή μέχρι σήμερα η χώρα του απέφυγε τη δραστική δυτική παρέμβαση.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ από την πλευρά του αυξάνει την πίεση, και κανείς δεν ξέρει αν η κλιμάκωση της… λελογισμένης «τρέλας» με την συνεχή αύξηση των αμερικανικών προκλήσεων, ξεφύγει από τα όρια, οδηγώντας σε ανεξέλεγκτες και πραγματικά τρελές και απίστευτα καταστροφικές καταστάσεις. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Γιατί η Β. Κορέα απαγορεύεται να κάνει πυρηνικές δοκιμές, όταν όλοι –μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ- πραγματοποιούν συνεχώς; Γιατί δεν τίθεται το ζήτημα τους γενικού αφοπλισμού; Ίσως γιατί η Β. Κορέα (όπως και το Ιράν) δεν ελέγχονται. Επίσης, το Ιράν και πολύ περισσότερο η Β. Κορέα είναι ο ζωτικός χώρος της νέας αυτοκρατορίας, της Κίνας, την οποία ο Τραμπ θέλει κατά κύριο λόγο να πλήξει.
Βέβαια, πολλοί παρατηρητές αναρωτιούνται αν ο Ντόναλντ Τραμπ κινείται με βάση τη «θεωρία του τρελού», κάνει δηλαδή τον τρελό, ή είναι πραγματικά. Το ίδιο ισχύει και για τον Κιμ Γιονγκ Ουν. Βέβαια, εδώ ισχύει και η σχετική αυτονομία της πολιτικής. Δηλαδή κάνεις τον τρελό και τελικά γίνεσαι, γιατί είναι τα γεγονότα που σε οδηγούν και όχι εσύ αυτά.
Ωστόσο, η ιδέα μιας διεστραμμένης εξωτερικής πολιτικής, που υποσχέθηκε ως υποψήφιος ο Τραμπ, δύσκολα επιβάλλεται, καθώς το αμερικανικό πολιτικό σύστημα έχει ισχυρές ασφαλιστικές δικλείδες. Παρόλα αυτά, μπορεί το ίδιο το αμερικανικό αυτοκρατορικό σύστημα να αντιδρά στην αμφισβήτησή του στο πλανητικό πεδίο από την Κίνα (αλλά ακόμα κι από την Γερμανική Ευρώπη). Αλλά όσες φορές το αμερικανικό σύστημα ακολούθησε αυτή την πολιτική, κατατροπώθηκε, με κορυφαίο παράδειγμα το Βιετνάμ, αλλά και πιο πρόσφατα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Τελικά, υπάρχει ένα δόγμα Τραμπ που είναι συνειδητό ή πρέπει να θεωρείται παρορμητικό ή ακόμα και παράλογο; Και πέρα από τον πρόεδρο, ποιες είναι οι προσωπικότητες που είναι υπεύθυνες για την επεξεργασία του;
Κατά την άποψή μας, το μεγάλο γεωπολιτικό ζήτημα για τις ΗΠΑ είναι η Κίνα, η νέα πλανητική αυτοκρατορία. Είναι γνωστό πως μόνο η μετάβαση από την βρετανική στην αμερικανική αυτοκρατορία έγινε χωρίς πόλεμο. Γι' αυτό πολλοί πρότειναν τις διαπραγματεύσεις με την Κίνα και την πρόκληση "εσωτερικών εμφυλίων" προκειμένου να ελεγχθούν διάφορες χώρες από την Αίγυπτο, τη Συρία, την Ουκρανία μέχρι τη Βενεζουέλα. Ο Ομπάμα το έκανε επιτυχώς, αξιοποιώντας το «δρόμο». Ο Τραμπ αντίθετα επιλέγει την πολιτική των «μικρών πολέμων» αφαιρώντας ζωτικό χώρο από την Κίνα. Όταν όμως εμπλέκονται τα πυρηνικά, όπως στην περίπτωση της Β. Κορέας, τότε ο μικρός πόλεμος οδεύει προς πυρηνικό ολοκαύτωμα. Κι εκεί η θεωρία του… τρελού οδηγεί στον πυρηνικό όλεθρο.
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
"Η συζήτηση δεν είναι η λύση", δήλωσε ο Ντόναλντ Τράμπ, απαντώντας στις συνεχείς εκτοξεύσεις βαλλιστικών πυραύλων από τη Βόρεια Κορέα. Η πτήση πάνω από τη Β. Κορέα αμερικανικών αεροπλάνων ήρθε να καταδείξει ότι ο επικεφαλής του Λευκού Οίκου θα εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα. Η τακτική αυτή παραπέμπει στη λεγόμενη «λογική ανορθολογικότητα», ή αλλιώς στη «θεωρία του τρελού», που εφάρμοσαν οι Ρ. Νίξον-Χ. Κίσινγκερ εναντίον του Βιετνάμ(και ουσιαστικά κατά της Μόσχας).
Σχεδιασμένη από τον Ρίτσαρντ Νίξον και τον σύμβουλό του Χένρι Κίσινγκερ στη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, «η θεωρία του τρελού» είχε ως στόχο να καταστήσει απρόβλεπτη, παράλογη και ασταθή τη στάση των ΗΠΑ έτσι ώστε να αναγκάσει τον αντίπαλο να διαπραγματευτεί.
Η τακτική αυτή θα μπορούσε να ταιριάζει απόλυτα στο νέο αμερικανικό πρόεδρο (και τον σύμβουλό του Χ. Κίσινγκερ), που αυξάνει την επίδραση της έκπληξης και του απρόβλεπτου στην γεωπολιτική σκακιέρα.
Ο ηγέτης, όμως, της Β. Κορέας «αρνείται» να… εκφοβηθεί από τις διεθνείς κυρώσεις και τις απειλές του αμερικανικού προέδρου, και επιμένει να επιδεικνύει την πυρηνική του δύναμη, αφού χάρη σ’ αυτή μέχρι σήμερα η χώρα του απέφυγε τη δραστική δυτική παρέμβαση.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ από την πλευρά του αυξάνει την πίεση, και κανείς δεν ξέρει αν η κλιμάκωση της… λελογισμένης «τρέλας» με την συνεχή αύξηση των αμερικανικών προκλήσεων, ξεφύγει από τα όρια, οδηγώντας σε ανεξέλεγκτες και πραγματικά τρελές και απίστευτα καταστροφικές καταστάσεις. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Γιατί η Β. Κορέα απαγορεύεται να κάνει πυρηνικές δοκιμές, όταν όλοι –μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ- πραγματοποιούν συνεχώς; Γιατί δεν τίθεται το ζήτημα τους γενικού αφοπλισμού; Ίσως γιατί η Β. Κορέα (όπως και το Ιράν) δεν ελέγχονται. Επίσης, το Ιράν και πολύ περισσότερο η Β. Κορέα είναι ο ζωτικός χώρος της νέας αυτοκρατορίας, της Κίνας, την οποία ο Τραμπ θέλει κατά κύριο λόγο να πλήξει.
Βέβαια, πολλοί παρατηρητές αναρωτιούνται αν ο Ντόναλντ Τραμπ κινείται με βάση τη «θεωρία του τρελού», κάνει δηλαδή τον τρελό, ή είναι πραγματικά. Το ίδιο ισχύει και για τον Κιμ Γιονγκ Ουν. Βέβαια, εδώ ισχύει και η σχετική αυτονομία της πολιτικής. Δηλαδή κάνεις τον τρελό και τελικά γίνεσαι, γιατί είναι τα γεγονότα που σε οδηγούν και όχι εσύ αυτά.
Ωστόσο, η ιδέα μιας διεστραμμένης εξωτερικής πολιτικής, που υποσχέθηκε ως υποψήφιος ο Τραμπ, δύσκολα επιβάλλεται, καθώς το αμερικανικό πολιτικό σύστημα έχει ισχυρές ασφαλιστικές δικλείδες. Παρόλα αυτά, μπορεί το ίδιο το αμερικανικό αυτοκρατορικό σύστημα να αντιδρά στην αμφισβήτησή του στο πλανητικό πεδίο από την Κίνα (αλλά ακόμα κι από την Γερμανική Ευρώπη). Αλλά όσες φορές το αμερικανικό σύστημα ακολούθησε αυτή την πολιτική, κατατροπώθηκε, με κορυφαίο παράδειγμα το Βιετνάμ, αλλά και πιο πρόσφατα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Τελικά, υπάρχει ένα δόγμα Τραμπ που είναι συνειδητό ή πρέπει να θεωρείται παρορμητικό ή ακόμα και παράλογο; Και πέρα από τον πρόεδρο, ποιες είναι οι προσωπικότητες που είναι υπεύθυνες για την επεξεργασία του;
Κατά την άποψή μας, το μεγάλο γεωπολιτικό ζήτημα για τις ΗΠΑ είναι η Κίνα, η νέα πλανητική αυτοκρατορία. Είναι γνωστό πως μόνο η μετάβαση από την βρετανική στην αμερικανική αυτοκρατορία έγινε χωρίς πόλεμο. Γι' αυτό πολλοί πρότειναν τις διαπραγματεύσεις με την Κίνα και την πρόκληση "εσωτερικών εμφυλίων" προκειμένου να ελεγχθούν διάφορες χώρες από την Αίγυπτο, τη Συρία, την Ουκρανία μέχρι τη Βενεζουέλα. Ο Ομπάμα το έκανε επιτυχώς, αξιοποιώντας το «δρόμο». Ο Τραμπ αντίθετα επιλέγει την πολιτική των «μικρών πολέμων» αφαιρώντας ζωτικό χώρο από την Κίνα. Όταν όμως εμπλέκονται τα πυρηνικά, όπως στην περίπτωση της Β. Κορέας, τότε ο μικρός πόλεμος οδεύει προς πυρηνικό ολοκαύτωμα. Κι εκεί η θεωρία του… τρελού οδηγεί στον πυρηνικό όλεθρο.
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου