Νίκος Μπογιόπουλος
«Είναι απόλυτα δυνατό μια κομματική ηγεσία να ανήκει κατά κάποιο τρόπο στο κατεστημένο, ακόμα κι αν το κόμμα υποστηρίζει ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι φανερό πως το κόμμα δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει το πρόγραμμά του όταν βρεθεί στην εξουσία».
Ποιος το είπε αυτό; Θα το δούμε στη συνέχεια. Ας ξεκινήσουμε, όμως, από τα τρέχοντα:
α) Στο ερώτημα «Ήταν ο Ανδρέας (Παπανδρέου) ψεύτης;», επιχειρεί να απαντήσει με άρθρο του στην εφημερίδα Documento ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Για το ερώτημα «Πασχίζει ο Τσίπρας να παραστήσει τον Ανδρέα;», ακόμα δεν έχει γραφτεί κάποιο σχετικό άρθρο του πρωθυπουργού. Θα αναμένουμε…
Παρατήρηση: Δυστυχώς ο κ.Τσίπρας στο άρθρο για τον Ανδρέα δεν εξηγεί τι εννοεί όταν λέει «ψεύτης». Ούτε πόσο «ψεύτης» μπορεί να είναι κάποιος, σύμφωνα με τα δικά του (του κ.Τσίπρα) τα κριτήρια. Για παράδειγμα: Τόσο ώστε να λέει «σκίζω Μνημόνια την ώρα που ψηφίζει Μνημόνια; Ή τόσο ώστε τα «όχι» να τα κάνει «ναι»; Αυτά δεν τα διευκρινίζει ο πρωθυπουργός. Δεν πειράζει, το προσπερνάμε.
β) Το σίγουρο είναι ότι με αφορμή το άρθρο του κ.Τσίπρα, η κυρία Φώφη Γεννηματά και το ΠΑΣΟΚ «μαλλιοτραβιούνται» με τον ΣΥΡΙΖΑ ανήμερα της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ για το ποιος είναι ο γνήσιος απόγονος του Ανδρέα…
Παρατήρηση: Δεν θα παρέμβουμε στην αντιδικία τους.
γ) Όσο για τον κ.Μητσοτάκη παρενέβη κι αυτός και για να σχολιάσει την περί τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ αρθρογραφία του κ.Τσίπρα επικαλέστηκε την ρήση του Μαρξ ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Παρατήρηση: Πήρε την άδεια του Γεωργιάδη και του Βορίδη ο κ.Μητσοτάκης για να επικαλεστεί τον Μαρξ; Αυτός δεν ήταν «εγκληματίας κομμουνιστής»;
Θα σταθούμε στο τελευταίο σημείο του άρθρου του κ.Τσίπρα όπου «με υπερηφάνεια» – όπως δηλώνει – κάνει δεκτή την κατηγορία ότι ο ίδιος και το κόμμα του «έχει ξαναπιάσει το νήμα» των στόχων της «εθνικής ανεξαρτησίας», της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της «δημοκρατίας» που – κατά τον κ.Τσίπρα – εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων κόντρα σε «κατεστημένο», σε «επικυρίαρχους», σε «διαπλοκή» και «επιτροπεία».
Αφού αυτά εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη – κατά τον κ.Τσίπρα – τότε και εμείς (λέει ο κ.Τσίπρας) είμαστε περήφανοι να μας θεωρούν συνέχεια εκείνου του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα…
Για το τι εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ από τα γεννοφάσκια του και άρα για τους βαθύτερους λόγους της «υπερηφάνειας» του κ.Τσίπρα θα δανειστούμε τα λόγια κάποιου υπεράνω υποψίας ότι μπορεί να διακατέχεται από εμπάθεια προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Θα δανειστούμε τα λόγια του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου!
Ορίστε:
«Είναι απόλυτα δυνατό μια κομματική ηγεσία να ανήκει κατά κάποιο τρόπο στο κατεστημένο, ακόμα κι αν το κόμμα υποστηρίζει ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι φανερό πως το κόμμα δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει το πρόγραμμά του όταν βρεθεί στην εξουσία».
Δεν υπάρχει ίσως καλύτερη περιγραφή για το ρόλο που έπαιξε το ΠΑΣΟΚ (ή μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ;) στο πολιτικό σύστημα της χώρας, από τη μέρα της ίδρυσής του, στις 3 Σεπτέμβρη του 1974.
Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, να το πούμε: Πρόκειται για περιγραφή που κάνει ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου, στο βιβλίο του «Πατερναλιστικός Καπιταλισμός»…
Εν ολίγοις – και χωρίς να θέλουμε να στεναχωρήσουμε τον «υπερήφανο» κ.Τσίπρα για τις καταβολές που διεκδικεί να του αναγνωριστούν:
Είναι προφανές ότι ο χαρακτήρας του ΠΑΣΟΚ είχε προσδιοριστεί πολύ πριν αυτό γεννηθεί. Είναι προφανές ότι ο Α. Παπανδρέου, όταν ίδρυε στις 3 Σεπτέμβρη 1974 ένα ακόμα κόμμα του κατεστημένου, τον πολιτικό φορέα που καλύπτοντας το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα αποτέλεσε τον ένα εκ των δυο εταίρων του δικομματισμού και λειτούργησε ως βασικό πολιτικό όχημα για την προώθηση των συμφερόντων της ολιγαρχίας, γνώριζε ότι ταυτόχρονα ξεκινούσε μια παρατεταμένη περίοδος εξαπάτησης του λαού, καπηλείας αριστερών συνθημάτων και ιδανικών, ευνουχισμού του λαϊκού κινήματος.
Για να θυμούνται, λοιπόν, οι παλιότεροι και για να μαθαίνουν οι νεώτεροι (όπως ο κ.Τσίπρας):
Αλλά ήταν αυτό, το «πρώτο» ΠΑΣΟΚ, που με το που ανήλθε στην κυβέρνηση, υπέγραψε με τις «σύμμαχες» ΗΠΑ την παραμονή των βάσεων στην Ελλάδα και ήταν αυτός, ο πρόεδρος του «πρώτου ΠΑΣΟΚ», που αναφώνησε το «πάμε χέρι χέρι με τον Κλίντον».
Από αυτό, από το «πρώτο ΠΑΣΟΚ», και όχι από παρθενογένεση, ξεπήδησε και ο διάδοχος του Ανδρέα, ο Κ. Σημίτης, που ξεστόμισε εκείνο το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» μετά τα Ίμια.
Αλλά, από το 1981 και εντεύθεν, το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, το «πρώτο ΠΑΣΟΚ» δηλαδή, αυτό ήταν που ανακάλυψε και τα «νέα τζάκια» μαζί και την «διαπλοκή» μαζί τους, και ότι δεν πρέπει να σπάσει ο «διαβρωτικός» ρόλος των πολυεθνικών στην Ελλάδα, και πως δεν πρέπει να βγει η χώρα από την «ΕΟΚ των μονοπωλίων».
Κάπως έτσι, από εκείνο, από το «πρώτο ΠΑΣΟΚ» που έφτιαξε και γαλούχησε ο Ανδρέας, από το ΠΑΣΟΚ που από το παπατζηλίκι «το κόστος της αποχώρησης από την ΕΟΚ είναι μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής» πήγαμε στο Μάαστριχτ κι από εκεί, με το ΠΑΣΟΚ όπως το έφτιαξε ο Α. Παπανδρέου – φτάσαμε στην «Μεγάλη Ιδέα» της ΟΝΕ και παρέα με το «ντόπιο μεταπρατικό κεφάλαιο» στο ΔΝΤ.
Όμως, ακριβώς το ίδιο ΠΑΣΟΚ, αυτό το ΠΑΣΟΚ της «πρώτης περιόδου» ήταν που ελεεινολογούσε κατά των λίγο πριν «μη προνομιούχων» βαφτίζοντάς τους «ρετιρέ», «συντεχνίες» και λίγο αργότερα – παρόντος του Ανδρέα Παπανδρέου – «γαϊδούρια» (!), σύμφωνα με τις… αβρότητες του μακαρίτη Γιαννόπουλου κατά των αγροτών. Από εκείνο, λοιπόν, από το «πρώτο ΠΑΣΟΚ» που τόσο λατρεύει ο κ.Τσίπρας, σπάρθηκε και καρποφόρησε το δέντρο του «κοινωνικού αυτοματισμού».
Αλλά ακριβώς αυτό το ΠΑΣΟΚ, το «πρώτο ΠΑΣΟΚ», ήταν ο συντάκτης των «άρθρων 4», ο υποβολέας των πραξικοπημάτων στη ΓΣΕΕ, ο νομοθέτης του παγώματος μισθών και συντάξεων. Να γιατί κάθε συσχετισμός με το σημερινό ΠΑΣΟΚ, με το ΠΑΣΟΚ που μαζί του ο κ.Τσίπρας ψηφίζει Μνημόνια, μόνο αυθαίρετος δεν είναι.
Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά για την επέτειο του ΠΑΣΟΚ, βγαλμένα μέσα από τη διαδρομή αυτού του κόμματος. Το συμπέρασμα θα ήταν το ίδιο: Και ηφετινή επέτειος – στην οποία έσπευσε για τους δικούς του λόγους να τεθεί πρωτοπανηγυριώτης ο κ.Τσίπρας – είναι μια «επέτειος» της πλουτοκρατίας.
Εκείνο που δεν πρέπει να παρακαμφθεί είναι το εξής: Η προσπάθεια του κ.Τσίπρα να στεφθεί σημαιοφόρος της προσέγγισης ότι τότε το ΠΑΣΟΚ «ήταν καλό και αργότερα χάλασε»… τουτέστιν υπάρχει και «καλή», «σταθερή», «συνεπής» σοσιαλδημοκρατία (βλέπε: ΣΥΡΙΖΑ).
Αλλά η σοσιαλδημοκρατία τους, που ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ερίζουν για το ποιος ποζάρει σαν γνησιότερος εκπρόσωπός της, ήταν πάντα ίδια: Χώρος – υπηρέτης των συμφερόντων της ολιγαρχίας, που προσάρμοζε και προσαρμόζει την τακτική της (σ.σ.: τακτική άλλοτε «φιλολαϊκότερων» διακηρύξεων, άλλοτε στυγνότερων διακηρύξεων και πάντα σταθερά προσανατολισμένων πρακτικών στην εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης) στα πλαίσια της κάθε συγκεκριμένης εποχής, όπως αυτή καθορίζεται από το επίπεδο του συσχετισμού των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στα πλαίσια της ταξικής πάλης.
Η σοσιαλδημοκρατία τους, αυτή που αρέσκεται να παριστάνει ότι δονείται από συνθήματα όπως «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», είναι εκείνη που ψηφίζει Μνημόνια… μαζί με την «Δεξιά».
Υστερόγραφο: Ο όρος «ψεύτης» ενίοτε είναι ρηχός για να περιγράψει με κοινωνικοοικονομική επάρκεια πολιτικές καταστάσεις ή πρόσωπα. Ωστόσο αν ήθελε κανείς να έχει μια άποψη για το πώς οι Αριστεροί (οι κανονικοί, έτσι;…) εννοούν την συγκεκριμένη λέξη, για το πώς χρησιμοποιούν τους όρους «ατιμία» και «απάτη» στην περίπτωση του «ψεύτη» που «απαρνιέται τις προσδοκίες του λαού», υπάρχει μια περιγραφή του Τσε Γκεβάρα που δεν επιδέχεται παρερμηνειών:
«Και εμείς είχαμε πάντα απορρίψει να (…) απαρνιόμαστε τις προσδοκίες του λαού. Γιατί δεν υπάρχει πιο άτιμη απάτη από το να παριστάνεις το δημοκράτη. Είναι προτιμότερο να είσαι ακόμη και ένας Σομόσα, που όλος ο κόσμος ξέρει ποιος είναι, παρά να παριστάνεις τον πατριώτη, τον επαναστάτη, τον αριστερό, αλλά «μετριοπαθή» (…) και να προδίδεις τα συμφέροντα του λαού. Και εμείς δεν θα μπορούσαμε να είμαστε κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσε να απευθυνόμαστε στο λαό με τη γλώσσα της επανάστασης και από πίσω του να συζητάμε με τα μεγάλα μονοπώλια. Επιλέξαμε έναν πολύ δύσκολο, και πιστεύουμε πολύ δίκαιο δρόμο, και όλος ο λαός είναι μαζί μας σε αυτό το δρόμο»
(Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, «Κείμενα», έκδ. Σύγχρονη Εποχή», σελίδα 56)
Πηγή: imerodromos.gr
Νίκος Μπογιόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
«Είναι απόλυτα δυνατό μια κομματική ηγεσία να ανήκει κατά κάποιο τρόπο στο κατεστημένο, ακόμα κι αν το κόμμα υποστηρίζει ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι φανερό πως το κόμμα δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει το πρόγραμμά του όταν βρεθεί στην εξουσία».
Ποιος το είπε αυτό; Θα το δούμε στη συνέχεια. Ας ξεκινήσουμε, όμως, από τα τρέχοντα:
α) Στο ερώτημα «Ήταν ο Ανδρέας (Παπανδρέου) ψεύτης;», επιχειρεί να απαντήσει με άρθρο του στην εφημερίδα Documento ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Για το ερώτημα «Πασχίζει ο Τσίπρας να παραστήσει τον Ανδρέα;», ακόμα δεν έχει γραφτεί κάποιο σχετικό άρθρο του πρωθυπουργού. Θα αναμένουμε…
Παρατήρηση: Δυστυχώς ο κ.Τσίπρας στο άρθρο για τον Ανδρέα δεν εξηγεί τι εννοεί όταν λέει «ψεύτης». Ούτε πόσο «ψεύτης» μπορεί να είναι κάποιος, σύμφωνα με τα δικά του (του κ.Τσίπρα) τα κριτήρια. Για παράδειγμα: Τόσο ώστε να λέει «σκίζω Μνημόνια την ώρα που ψηφίζει Μνημόνια; Ή τόσο ώστε τα «όχι» να τα κάνει «ναι»; Αυτά δεν τα διευκρινίζει ο πρωθυπουργός. Δεν πειράζει, το προσπερνάμε.
β) Το σίγουρο είναι ότι με αφορμή το άρθρο του κ.Τσίπρα, η κυρία Φώφη Γεννηματά και το ΠΑΣΟΚ «μαλλιοτραβιούνται» με τον ΣΥΡΙΖΑ ανήμερα της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ για το ποιος είναι ο γνήσιος απόγονος του Ανδρέα…
Παρατήρηση: Δεν θα παρέμβουμε στην αντιδικία τους.
γ) Όσο για τον κ.Μητσοτάκη παρενέβη κι αυτός και για να σχολιάσει την περί τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ αρθρογραφία του κ.Τσίπρα επικαλέστηκε την ρήση του Μαρξ ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Παρατήρηση: Πήρε την άδεια του Γεωργιάδη και του Βορίδη ο κ.Μητσοτάκης για να επικαλεστεί τον Μαρξ; Αυτός δεν ήταν «εγκληματίας κομμουνιστής»;
***
Θα σταθούμε στο τελευταίο σημείο του άρθρου του κ.Τσίπρα όπου «με υπερηφάνεια» – όπως δηλώνει – κάνει δεκτή την κατηγορία ότι ο ίδιος και το κόμμα του «έχει ξαναπιάσει το νήμα» των στόχων της «εθνικής ανεξαρτησίας», της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της «δημοκρατίας» που – κατά τον κ.Τσίπρα – εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων κόντρα σε «κατεστημένο», σε «επικυρίαρχους», σε «διαπλοκή» και «επιτροπεία».
Αφού αυτά εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη – κατά τον κ.Τσίπρα – τότε και εμείς (λέει ο κ.Τσίπρας) είμαστε περήφανοι να μας θεωρούν συνέχεια εκείνου του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα…
Για το τι εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ από τα γεννοφάσκια του και άρα για τους βαθύτερους λόγους της «υπερηφάνειας» του κ.Τσίπρα θα δανειστούμε τα λόγια κάποιου υπεράνω υποψίας ότι μπορεί να διακατέχεται από εμπάθεια προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Θα δανειστούμε τα λόγια του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου!
Ορίστε:
«Είναι απόλυτα δυνατό μια κομματική ηγεσία να ανήκει κατά κάποιο τρόπο στο κατεστημένο, ακόμα κι αν το κόμμα υποστηρίζει ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι φανερό πως το κόμμα δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει το πρόγραμμά του όταν βρεθεί στην εξουσία».
Δεν υπάρχει ίσως καλύτερη περιγραφή για το ρόλο που έπαιξε το ΠΑΣΟΚ (ή μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ;) στο πολιτικό σύστημα της χώρας, από τη μέρα της ίδρυσής του, στις 3 Σεπτέμβρη του 1974.
Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, να το πούμε: Πρόκειται για περιγραφή που κάνει ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου, στο βιβλίο του «Πατερναλιστικός Καπιταλισμός»…
Εν ολίγοις – και χωρίς να θέλουμε να στεναχωρήσουμε τον «υπερήφανο» κ.Τσίπρα για τις καταβολές που διεκδικεί να του αναγνωριστούν:
Είναι προφανές ότι ο χαρακτήρας του ΠΑΣΟΚ είχε προσδιοριστεί πολύ πριν αυτό γεννηθεί. Είναι προφανές ότι ο Α. Παπανδρέου, όταν ίδρυε στις 3 Σεπτέμβρη 1974 ένα ακόμα κόμμα του κατεστημένου, τον πολιτικό φορέα που καλύπτοντας το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα αποτέλεσε τον ένα εκ των δυο εταίρων του δικομματισμού και λειτούργησε ως βασικό πολιτικό όχημα για την προώθηση των συμφερόντων της ολιγαρχίας, γνώριζε ότι ταυτόχρονα ξεκινούσε μια παρατεταμένη περίοδος εξαπάτησης του λαού, καπηλείας αριστερών συνθημάτων και ιδανικών, ευνουχισμού του λαϊκού κινήματος.
***
Για να θυμούνται, λοιπόν, οι παλιότεροι και για να μαθαίνουν οι νεώτεροι (όπως ο κ.Τσίπρας):
- Όταν πριν από 43 χρόνια ο Α. Παπανδρέου προχωρούσε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, στην περίφημη «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη» έκανε λόγο για «αδίστακτη επεκτατική πολιτική του Πενταγώνου (των ΗΠΑ) στα πλαίσια του ΝΑΤΟ» και για «απαλλαγή» της χώρας από την εξάρτηση, που «διαμορφώνει την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική μας πορεία»…
Αλλά ήταν αυτό, το «πρώτο» ΠΑΣΟΚ, που με το που ανήλθε στην κυβέρνηση, υπέγραψε με τις «σύμμαχες» ΗΠΑ την παραμονή των βάσεων στην Ελλάδα και ήταν αυτός, ο πρόεδρος του «πρώτου ΠΑΣΟΚ», που αναφώνησε το «πάμε χέρι χέρι με τον Κλίντον».
Από αυτό, από το «πρώτο ΠΑΣΟΚ», και όχι από παρθενογένεση, ξεπήδησε και ο διάδοχος του Ανδρέα, ο Κ. Σημίτης, που ξεστόμισε εκείνο το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» μετά τα Ίμια.
- Τότε, σε κείνη τη Διακήρυξη, το ΠΑΣΟΚ μιλούσε περί της «διάβρωσης της οικονομίας μας από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ και της Δύσης, με τη συνεργασία πάντα του ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου».
Αλλά, από το 1981 και εντεύθεν, το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, το «πρώτο ΠΑΣΟΚ» δηλαδή, αυτό ήταν που ανακάλυψε και τα «νέα τζάκια» μαζί και την «διαπλοκή» μαζί τους, και ότι δεν πρέπει να σπάσει ο «διαβρωτικός» ρόλος των πολυεθνικών στην Ελλάδα, και πως δεν πρέπει να βγει η χώρα από την «ΕΟΚ των μονοπωλίων».
Κάπως έτσι, από εκείνο, από το «πρώτο ΠΑΣΟΚ» που έφτιαξε και γαλούχησε ο Ανδρέας, από το ΠΑΣΟΚ που από το παπατζηλίκι «το κόστος της αποχώρησης από την ΕΟΚ είναι μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής» πήγαμε στο Μάαστριχτ κι από εκεί, με το ΠΑΣΟΚ όπως το έφτιαξε ο Α. Παπανδρέου – φτάσαμε στην «Μεγάλη Ιδέα» της ΟΝΕ και παρέα με το «ντόπιο μεταπρατικό κεφάλαιο» στο ΔΝΤ.
- Τότε το ΠΑΣΟΚ μιλούσε για τους «μη προνομιούχους»…
Όμως, ακριβώς το ίδιο ΠΑΣΟΚ, αυτό το ΠΑΣΟΚ της «πρώτης περιόδου» ήταν που ελεεινολογούσε κατά των λίγο πριν «μη προνομιούχων» βαφτίζοντάς τους «ρετιρέ», «συντεχνίες» και λίγο αργότερα – παρόντος του Ανδρέα Παπανδρέου – «γαϊδούρια» (!), σύμφωνα με τις… αβρότητες του μακαρίτη Γιαννόπουλου κατά των αγροτών. Από εκείνο, λοιπόν, από το «πρώτο ΠΑΣΟΚ» που τόσο λατρεύει ο κ.Τσίπρας, σπάρθηκε και καρποφόρησε το δέντρο του «κοινωνικού αυτοματισμού».
- Τότε το ΠΑΣΟΚ μιλούσε για συνδικαλιστικές και κοινωνικές ελευθερίες.
Αλλά ακριβώς αυτό το ΠΑΣΟΚ, το «πρώτο ΠΑΣΟΚ», ήταν ο συντάκτης των «άρθρων 4», ο υποβολέας των πραξικοπημάτων στη ΓΣΕΕ, ο νομοθέτης του παγώματος μισθών και συντάξεων. Να γιατί κάθε συσχετισμός με το σημερινό ΠΑΣΟΚ, με το ΠΑΣΟΚ που μαζί του ο κ.Τσίπρας ψηφίζει Μνημόνια, μόνο αυθαίρετος δεν είναι.
***
Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά για την επέτειο του ΠΑΣΟΚ, βγαλμένα μέσα από τη διαδρομή αυτού του κόμματος. Το συμπέρασμα θα ήταν το ίδιο: Και ηφετινή επέτειος – στην οποία έσπευσε για τους δικούς του λόγους να τεθεί πρωτοπανηγυριώτης ο κ.Τσίπρας – είναι μια «επέτειος» της πλουτοκρατίας.
Εκείνο που δεν πρέπει να παρακαμφθεί είναι το εξής: Η προσπάθεια του κ.Τσίπρα να στεφθεί σημαιοφόρος της προσέγγισης ότι τότε το ΠΑΣΟΚ «ήταν καλό και αργότερα χάλασε»… τουτέστιν υπάρχει και «καλή», «σταθερή», «συνεπής» σοσιαλδημοκρατία (βλέπε: ΣΥΡΙΖΑ).
Αλλά η σοσιαλδημοκρατία τους, που ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ερίζουν για το ποιος ποζάρει σαν γνησιότερος εκπρόσωπός της, ήταν πάντα ίδια: Χώρος – υπηρέτης των συμφερόντων της ολιγαρχίας, που προσάρμοζε και προσαρμόζει την τακτική της (σ.σ.: τακτική άλλοτε «φιλολαϊκότερων» διακηρύξεων, άλλοτε στυγνότερων διακηρύξεων και πάντα σταθερά προσανατολισμένων πρακτικών στην εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης) στα πλαίσια της κάθε συγκεκριμένης εποχής, όπως αυτή καθορίζεται από το επίπεδο του συσχετισμού των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στα πλαίσια της ταξικής πάλης.
Η σοσιαλδημοκρατία τους, αυτή που αρέσκεται να παριστάνει ότι δονείται από συνθήματα όπως «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», είναι εκείνη που ψηφίζει Μνημόνια… μαζί με την «Δεξιά».
***
Υστερόγραφο: Ο όρος «ψεύτης» ενίοτε είναι ρηχός για να περιγράψει με κοινωνικοοικονομική επάρκεια πολιτικές καταστάσεις ή πρόσωπα. Ωστόσο αν ήθελε κανείς να έχει μια άποψη για το πώς οι Αριστεροί (οι κανονικοί, έτσι;…) εννοούν την συγκεκριμένη λέξη, για το πώς χρησιμοποιούν τους όρους «ατιμία» και «απάτη» στην περίπτωση του «ψεύτη» που «απαρνιέται τις προσδοκίες του λαού», υπάρχει μια περιγραφή του Τσε Γκεβάρα που δεν επιδέχεται παρερμηνειών:
«Και εμείς είχαμε πάντα απορρίψει να (…) απαρνιόμαστε τις προσδοκίες του λαού. Γιατί δεν υπάρχει πιο άτιμη απάτη από το να παριστάνεις το δημοκράτη. Είναι προτιμότερο να είσαι ακόμη και ένας Σομόσα, που όλος ο κόσμος ξέρει ποιος είναι, παρά να παριστάνεις τον πατριώτη, τον επαναστάτη, τον αριστερό, αλλά «μετριοπαθή» (…) και να προδίδεις τα συμφέροντα του λαού. Και εμείς δεν θα μπορούσαμε να είμαστε κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσε να απευθυνόμαστε στο λαό με τη γλώσσα της επανάστασης και από πίσω του να συζητάμε με τα μεγάλα μονοπώλια. Επιλέξαμε έναν πολύ δύσκολο, και πιστεύουμε πολύ δίκαιο δρόμο, και όλος ο λαός είναι μαζί μας σε αυτό το δρόμο»
(Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, «Κείμενα», έκδ. Σύγχρονη Εποχή», σελίδα 56)
Πηγή: imerodromos.gr
Νίκος Μπογιόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου