Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Όχι πολύ καιρό πριν είχε παίξει στο προσκήνιο ξανά, τόσο στο πολιτικό όσο και στο δικαστικό ρεπορτάζ, το ζήτημα της ανέγερσης του αποκαλούμενου «Τάματος του Έθνους» και έκτοτε συνεχίζει να σέρνεται.
Αποτελεί εδραία μου πεποίθηση πως οι άνθρωποι που έδωσαν την ζωή τους για την Ελευθερία αξίζουν ένα μνημείο αντάξιο. Το ερώτημα είναι όμως είναι το συγκεκριμένο όνομα ιστορικά και πολιτικά ορθό;
Οποιοσδήποτε μελετήσει τις κλασσικές πηγές για την Επανάσταση του’21 αντιλαμβάνεται με τη μία πως το συντριπτικό βάρος του αίματος το σήκωσαν οι μάζες των φτωχών αγροτών και ναυτών σχεδόν σε πείσμα της ελίτ των καραβοκύρηδων και των κοτζαμπάσηδων οι οποίοι κατά πλειοψηφία και αφού προσπάθησαν να αναστείλουν ή και να ακυρώσουν το ξέσπασμα, προκάλεσαν δύο εμφυλίους, χρέωσαν το αγέννητο ακόμη κράτος ως το λαιμό στο ξένο κεφάλαιο και εν τέλει θα είχαν βυθίσει την Επανάσταση εάν δεν παρενέβαιναν οι Προστάτιδες Δυνάμεις για να μας σώσουν(!!!)
Στη συνέχεια και αφού ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας διεξήγαγε με επιτυχία τις εχθροπραξίες μέχρι και το τέλος του πολέμου και ξεκίνησε την ανοικοδόμηση του τόπου, προκάλεσαν και τρίτη εμφύλια σύρραξη και κατόπιν τον δολοφόνησαν για να μπορέσει να επιβληθεί και τυπικά το καθεστώς της πλήρους εξάρτησης με τον ερχομό ξένου Βασιλέως και φυσικά την κατάλυση της Δημοκρατίας.
Από ιστορική υλιστική σκοπιά το έθνος-κράτος αποτελεί τον μοχλό επιβολής της αστικής τάξης αρχικά στους φεουδάρχες και κατόπιν στα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα όσο και στις αντίπαλες εθνικές αστικές τάξεις. Τον πόνο που έχει προκαλέσει στην ανθρωπότητα η έννοια του Έθνους δεν θα τον αναπτύξω γιατί δε χωρά στα γραπτά.
Οι Έλληνες προϋπήρχαμε κατά χιλιετίες της δημιουργίας της έννοιας του Έθνους και (ελπίζω πως) θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε και χιλιετίες μετά την εγκατάλειψη της. Τα ελληνικά από καταγωγή φύλα όχι μόνο δεν έχασαν τίποτε κατά τη διάρκεια των χιλιετηρίδων αλλά αφομοίωσαν και γειτονικά τους και μετέφεραν τον (εν πολλοίς κοινής προελεύσεως με τα Ιταλικά, Ιβηρικά, Κέλτικα φύλα κλπ) πολιτισμό μας στα πέρατα της Γης.
Εις ότι με αφορά δεν παραχωρώ στους καπιταλιστές το δικαίωμα να ορίζουν τι είμαι και τι δεν είμαι. Συνεπώς πιστεύω πως πρέπει να αναζητηθεί μια ονομασία η οποία θα συμπυκνώνει το νόημα του συλλογικού αισθήματος συγγένειας και συνέχειας με την οποία το μνημείο θα δημιουργηθεί στη Λαϊκή Εξουσία.
Εδώ θα πρέπει να προσδιοριστεί ο όρος Λαϊκή Εξουσία. Κατά την άποψη μου αυτή μπορεί να οριστεί μόνον ως μια Συμπολιτεία αμεσοδημοκρατικά διοικούμενων κοινοτήτων με πλήθος ασφαλιστικών δικλείδων έναντι της αδηφάγου κεντρικής εξουσίας. Το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης όσο και της Κίνας δεικνύει πως υπό συνθήκες διοικητικού συγκεντρωτισμού ο καπιταλισμός έχει την ιδιότητα να αναγεννάται από τις στάχτες του.
Οι δεσμοί συγγένειας και συνέχειας συνεπώς παίζουν άμεσο ρόλο ενότητας του συνόλου εσωτερικά όσο και της καλλιέργειας δεσμών ισότητας κατανόησης και συμβίωσης με άλλα σύνολα εξίσου υπερήφανα για την ύπαρξη και ιδιαιτερότητα τους. Κατά τη γνώμη μου μόνον ο όρος Γένος αποδίδει την ουσία αυτού του συναισθήματος. Συνεπώς η ορθότερη ονομασία θα ήταν το Τάμα του Γένους.
Άνθρωπος χωρίς συγγενείς και μνήμη πιστεύω δε λογίζεται. Είναι άνθρωπος μόνος και ως εκ τούτου ή Θεός ή Θηρίο. Υπό αυτήν την έννοια ούτε ο πατριωτισμός ούτε ο διεθνισμός μπορούν να οριστούν ατομοκεντρικά ως στάση ζωής αδέσμευτου και ανεπηρέαστου υποκειμένου.
Μόνο μαζί με αυτούς και αυτά που αγαπούμε είμαστε άνθρωποι και πιστεύω βαθύτατα πως οι όροι που επιλέγουμε θα έπρεπε να το μαρτυρούν αυτό με τρόπο που να βγαίνει από τα μέσα και χωρίς καμία ιδεολογική-πολιτική υποχώρηση στο εξουσιαστικό φαινόμενο.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Όχι πολύ καιρό πριν είχε παίξει στο προσκήνιο ξανά, τόσο στο πολιτικό όσο και στο δικαστικό ρεπορτάζ, το ζήτημα της ανέγερσης του αποκαλούμενου «Τάματος του Έθνους» και έκτοτε συνεχίζει να σέρνεται.
Αποτελεί εδραία μου πεποίθηση πως οι άνθρωποι που έδωσαν την ζωή τους για την Ελευθερία αξίζουν ένα μνημείο αντάξιο. Το ερώτημα είναι όμως είναι το συγκεκριμένο όνομα ιστορικά και πολιτικά ορθό;
Οποιοσδήποτε μελετήσει τις κλασσικές πηγές για την Επανάσταση του’21 αντιλαμβάνεται με τη μία πως το συντριπτικό βάρος του αίματος το σήκωσαν οι μάζες των φτωχών αγροτών και ναυτών σχεδόν σε πείσμα της ελίτ των καραβοκύρηδων και των κοτζαμπάσηδων οι οποίοι κατά πλειοψηφία και αφού προσπάθησαν να αναστείλουν ή και να ακυρώσουν το ξέσπασμα, προκάλεσαν δύο εμφυλίους, χρέωσαν το αγέννητο ακόμη κράτος ως το λαιμό στο ξένο κεφάλαιο και εν τέλει θα είχαν βυθίσει την Επανάσταση εάν δεν παρενέβαιναν οι Προστάτιδες Δυνάμεις για να μας σώσουν(!!!)
Στη συνέχεια και αφού ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας διεξήγαγε με επιτυχία τις εχθροπραξίες μέχρι και το τέλος του πολέμου και ξεκίνησε την ανοικοδόμηση του τόπου, προκάλεσαν και τρίτη εμφύλια σύρραξη και κατόπιν τον δολοφόνησαν για να μπορέσει να επιβληθεί και τυπικά το καθεστώς της πλήρους εξάρτησης με τον ερχομό ξένου Βασιλέως και φυσικά την κατάλυση της Δημοκρατίας.
Από ιστορική υλιστική σκοπιά το έθνος-κράτος αποτελεί τον μοχλό επιβολής της αστικής τάξης αρχικά στους φεουδάρχες και κατόπιν στα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα όσο και στις αντίπαλες εθνικές αστικές τάξεις. Τον πόνο που έχει προκαλέσει στην ανθρωπότητα η έννοια του Έθνους δεν θα τον αναπτύξω γιατί δε χωρά στα γραπτά.
Οι Έλληνες προϋπήρχαμε κατά χιλιετίες της δημιουργίας της έννοιας του Έθνους και (ελπίζω πως) θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε και χιλιετίες μετά την εγκατάλειψη της. Τα ελληνικά από καταγωγή φύλα όχι μόνο δεν έχασαν τίποτε κατά τη διάρκεια των χιλιετηρίδων αλλά αφομοίωσαν και γειτονικά τους και μετέφεραν τον (εν πολλοίς κοινής προελεύσεως με τα Ιταλικά, Ιβηρικά, Κέλτικα φύλα κλπ) πολιτισμό μας στα πέρατα της Γης.
Εις ότι με αφορά δεν παραχωρώ στους καπιταλιστές το δικαίωμα να ορίζουν τι είμαι και τι δεν είμαι. Συνεπώς πιστεύω πως πρέπει να αναζητηθεί μια ονομασία η οποία θα συμπυκνώνει το νόημα του συλλογικού αισθήματος συγγένειας και συνέχειας με την οποία το μνημείο θα δημιουργηθεί στη Λαϊκή Εξουσία.
Εδώ θα πρέπει να προσδιοριστεί ο όρος Λαϊκή Εξουσία. Κατά την άποψη μου αυτή μπορεί να οριστεί μόνον ως μια Συμπολιτεία αμεσοδημοκρατικά διοικούμενων κοινοτήτων με πλήθος ασφαλιστικών δικλείδων έναντι της αδηφάγου κεντρικής εξουσίας. Το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης όσο και της Κίνας δεικνύει πως υπό συνθήκες διοικητικού συγκεντρωτισμού ο καπιταλισμός έχει την ιδιότητα να αναγεννάται από τις στάχτες του.
Οι δεσμοί συγγένειας και συνέχειας συνεπώς παίζουν άμεσο ρόλο ενότητας του συνόλου εσωτερικά όσο και της καλλιέργειας δεσμών ισότητας κατανόησης και συμβίωσης με άλλα σύνολα εξίσου υπερήφανα για την ύπαρξη και ιδιαιτερότητα τους. Κατά τη γνώμη μου μόνον ο όρος Γένος αποδίδει την ουσία αυτού του συναισθήματος. Συνεπώς η ορθότερη ονομασία θα ήταν το Τάμα του Γένους.
Άνθρωπος χωρίς συγγενείς και μνήμη πιστεύω δε λογίζεται. Είναι άνθρωπος μόνος και ως εκ τούτου ή Θεός ή Θηρίο. Υπό αυτήν την έννοια ούτε ο πατριωτισμός ούτε ο διεθνισμός μπορούν να οριστούν ατομοκεντρικά ως στάση ζωής αδέσμευτου και ανεπηρέαστου υποκειμένου.
Μόνο μαζί με αυτούς και αυτά που αγαπούμε είμαστε άνθρωποι και πιστεύω βαθύτατα πως οι όροι που επιλέγουμε θα έπρεπε να το μαρτυρούν αυτό με τρόπο που να βγαίνει από τα μέσα και χωρίς καμία ιδεολογική-πολιτική υποχώρηση στο εξουσιαστικό φαινόμενο.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου