Άβα Μπουλούμπαση
Η σιωπή δεν είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος να συμβάλουμε στην υπόθεση μιας λαΪκής, πατριωτικής δημοκρατικής αλλαγής, πόσο μάλλον όταν από τα χρόνια της νιότης έχουμε εντάξει τον εαυτό μας στην υπηρεσία ενός τέτοιου οράματος. Ωστόσο σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της σύγχυσης, του αποπροσανατολισμού και μιας βουβής αγανάκτησης που δεν βρίσκει διέξοδο (για την ώρα...), είναι αναγκαίος ένας αναστοχασμός, μια κριτική-αυτοκριτική, νηφάλια ματιά, μια προσωρινή στάση, με σκοπό την καλύτερη επανεκκίνηση. Κι όσο κι αν έχει και ατομικό χαρακτήρα αυτός ο αναστοχασμός, μια καλύτερη επανεκκίνηση δεν μπορεί παρά να έχει ανοιχτό, συλλογικό χαρακτήρα.
Μετά από χρόνια ελπίδων, αγώνων και κινητοποιήσεων, όχι μόνο εμείς σαν άτομα, αλλά και ολόκληρη η κοινωνία, βρίσκεται σε κατάσταση καθήλωσης, εξατομίκευσης και έχει αποδεχτεί την έλλειψη προοπτικής σαν κάτι το φυσικό και αναπότρεπτο. Η αυτο-ενοχοποίηση του τύπου «όλοι μαζί τα φάγαμε, άρα όλοι φταίμε», οδηγεί ή στην απόλυτη υποταγή-ενσωμάτωση, ή στην παραίτηση, τη μετανάστευση, ακόμη και στα σκοτεινά μονοπάτια της αυτοκτονίας.
Δεν είναι τυχαίο που, απογοητευμένος από την υπαρκτή πολιτική και τους φορείς της, (ειδικά όσους, γοητευμένοι από τις καρέκλες της εξουσίας, αναγνώρισαν όψιμα ότι ...πήρανε τη ζωή τους λάθος και ξεχάσανε όλα αυτά στη βάση των οποίων αναδείχτηκαν), ο κόσμος στρέφεται στον δήθεν αντισυστημικό αποτρόπαιο πάντα νεο-φασισμό, (η δολοφονία του Παύλου Φύσσα για χρόνια θα μας στοιχειώνει...), είτε στην ιδιώτευση, είτε, και ευτυχώς!, σε μη κυριολεκτικά πολιτικά πεδία, όπως αυτό του πολιτισμού.
Ο πολιτισμός, με το ουσιαστικό περιεχόμενο της λέξης, ο ελληνικός, αλλά ταυτόχρονα οικουμενικός πολιτισμός, (πρέπει να) αγκαλιάζει όχι μόνο όσους γεννήθηκαν, αλλά και όσους κατοικούν ή εργάζονται στην χώρα μας, και θέλουν να μετέχουν σε αυτόν. Βέβαια ζούμε την εποχή βάρβαρης κακοποίησης των λέξεων, ανάμεσα στις οποίες είναι και τούτη.
Για να θυμηθούμε λίγο τον Εντουάρντο Γκαλεάνο, άλλος λέει πολιτισμό τις παχυλά χρηματοδοτούμενες συναυλίες σταρ του... Survivor, άλλος τις κλειστές βραδιές ποίησης για μυημένες και αυτοαναφορικές ελίτ, άλλος τα πανηγύρια με μεταλλαγμένη δημοτικότροπη μουσική. Ανάμεσα σε χλιδάτες φεστιβαλικές διοργανώσεις (συνήθως με αρνητικό ποιοτικό πρόσημο) και αρχαιολάγνες αναφορές σε ένα παρελθόν που συνήθως υποσκελίζει νεώτερους σημαντικούς σταθμούς στην ιστορία και τον πολιτισμό μας υπάρχουν και όσοι προσβλέπουν στον πολιτισμό σαν στήριγμα, σαν διέξοδο, σαν φως σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Αναφέρομαι σε πρωτοβουλίες τοπικές, από τα «κάτω», ερασιτεχνών η σοβαρών καλλιτεχνών που συνειδητά παραμένουν στη σκιά του star system. Aναφέρομαι σε σημαντικές εκπομπές του ραδιοφώνου που εκτοπίζει σιγά σιγά την κακόφημη ελληνική τηλεόραση. Αναφέρομαι σε «μικρές» πρωτοβουλίες που αθόρυβα βοηθούν να ξαναβρούμε τις αξίες μας, την πίστη στον εαυτό μας σαν λαός, την ελπίδα μας σαν κοινωνία.
Δυστυχώς η στροφή στον τουρισμό (σαν ...βαριά βιομηχανία της αποδιοργανωμένης ημι-αποικίας-χώρας μας), εις άγραν επενδυτών και ...ανάπτυξης, έχει υποσκελίσει τη στήριξη του πολιτισμού μας, αλλά και των βασικών προΫποθέσεων που θα επιτρέψουν να αναζωογονηθεί. Οι «λευκές νύχτες» επιχειρούν να κρύψουν την πολιτισμική σκοτεινιά, η κατανάλωση αντικαθιστά τη δημιουργία. Στην επαρχία οι συνθήκες είναι ακόμη πιο δύσκολες. Πιεσμένος από τη ζοφερή καθημερινότητα, ο κόσμος έχει ελαχιστοποιήσει τις απαιτήσεις και τα κριτήρια του, έχει χάσει την πραγματική του ταυτότητα, και δέχεται αδιαμαρτύρητα ό,τι του σερβίρεται σε φανταχτερή συσκευασία.
Δέχεται πράγματι? Κι ως πότε?
Η ιστορία και ο πολιτισμός μας είναι μια μακριά αλληλουχία αγώνων και αντιστάσεων, ελπίδων και οραμάτων, όσο κι αν αυτά συνήθως κατέληξαν σε ήττες. Οι πνευματικοί άνθρωποι (άλλων εποχών...) είχαν το σθένος και την τόλμη να ορθώσουν το ανάστημα τους στα δύσκολα (πρόσφατα άκουσα ξανά τη γνωστή δήλωση του βραβευμένου με Νόμπελ Σεφέρη κατά της χούντας), κι ο κόσμος ήξερε να επιλέγει τους πραγματικούς του ηγέτες.
Με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών μας, (και αναφέρομαι σε όσους με καλές προθέσεις αλλά ελλειπή αποτελεσματικότητα δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε αυτή την εκφυλιστική πορεία), δεν μπορούμε παρά να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Είμαστε από καλή γενιά, κι έχουμε πολύτιμη κληρονομιά στις αποσκευές μας .
«Αυτός ο λαός δεν βολεύεται με λιγότερο ουρανό» και αντιπαλεύει με τραγούδια και αγώνες κάθε είδους «κακιά σκουριά». ΔΙΩΞΕ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΨΗΛΑ, όπως τραγουδούσε ο πρόσφατα χαμένος Θάνος Ανεστόπουλος από τα Διάφανα Κρίνα.
Άβα Μπουλούμπαση : Σχετικά με τον Συντάκτη
Η σιωπή δεν είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος να συμβάλουμε στην υπόθεση μιας λαΪκής, πατριωτικής δημοκρατικής αλλαγής, πόσο μάλλον όταν από τα χρόνια της νιότης έχουμε εντάξει τον εαυτό μας στην υπηρεσία ενός τέτοιου οράματος. Ωστόσο σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της σύγχυσης, του αποπροσανατολισμού και μιας βουβής αγανάκτησης που δεν βρίσκει διέξοδο (για την ώρα...), είναι αναγκαίος ένας αναστοχασμός, μια κριτική-αυτοκριτική, νηφάλια ματιά, μια προσωρινή στάση, με σκοπό την καλύτερη επανεκκίνηση. Κι όσο κι αν έχει και ατομικό χαρακτήρα αυτός ο αναστοχασμός, μια καλύτερη επανεκκίνηση δεν μπορεί παρά να έχει ανοιχτό, συλλογικό χαρακτήρα.
Μετά από χρόνια ελπίδων, αγώνων και κινητοποιήσεων, όχι μόνο εμείς σαν άτομα, αλλά και ολόκληρη η κοινωνία, βρίσκεται σε κατάσταση καθήλωσης, εξατομίκευσης και έχει αποδεχτεί την έλλειψη προοπτικής σαν κάτι το φυσικό και αναπότρεπτο. Η αυτο-ενοχοποίηση του τύπου «όλοι μαζί τα φάγαμε, άρα όλοι φταίμε», οδηγεί ή στην απόλυτη υποταγή-ενσωμάτωση, ή στην παραίτηση, τη μετανάστευση, ακόμη και στα σκοτεινά μονοπάτια της αυτοκτονίας.
Δεν είναι τυχαίο που, απογοητευμένος από την υπαρκτή πολιτική και τους φορείς της, (ειδικά όσους, γοητευμένοι από τις καρέκλες της εξουσίας, αναγνώρισαν όψιμα ότι ...πήρανε τη ζωή τους λάθος και ξεχάσανε όλα αυτά στη βάση των οποίων αναδείχτηκαν), ο κόσμος στρέφεται στον δήθεν αντισυστημικό αποτρόπαιο πάντα νεο-φασισμό, (η δολοφονία του Παύλου Φύσσα για χρόνια θα μας στοιχειώνει...), είτε στην ιδιώτευση, είτε, και ευτυχώς!, σε μη κυριολεκτικά πολιτικά πεδία, όπως αυτό του πολιτισμού.
Ο πολιτισμός, με το ουσιαστικό περιεχόμενο της λέξης, ο ελληνικός, αλλά ταυτόχρονα οικουμενικός πολιτισμός, (πρέπει να) αγκαλιάζει όχι μόνο όσους γεννήθηκαν, αλλά και όσους κατοικούν ή εργάζονται στην χώρα μας, και θέλουν να μετέχουν σε αυτόν. Βέβαια ζούμε την εποχή βάρβαρης κακοποίησης των λέξεων, ανάμεσα στις οποίες είναι και τούτη.
Για να θυμηθούμε λίγο τον Εντουάρντο Γκαλεάνο, άλλος λέει πολιτισμό τις παχυλά χρηματοδοτούμενες συναυλίες σταρ του... Survivor, άλλος τις κλειστές βραδιές ποίησης για μυημένες και αυτοαναφορικές ελίτ, άλλος τα πανηγύρια με μεταλλαγμένη δημοτικότροπη μουσική. Ανάμεσα σε χλιδάτες φεστιβαλικές διοργανώσεις (συνήθως με αρνητικό ποιοτικό πρόσημο) και αρχαιολάγνες αναφορές σε ένα παρελθόν που συνήθως υποσκελίζει νεώτερους σημαντικούς σταθμούς στην ιστορία και τον πολιτισμό μας υπάρχουν και όσοι προσβλέπουν στον πολιτισμό σαν στήριγμα, σαν διέξοδο, σαν φως σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Αναφέρομαι σε πρωτοβουλίες τοπικές, από τα «κάτω», ερασιτεχνών η σοβαρών καλλιτεχνών που συνειδητά παραμένουν στη σκιά του star system. Aναφέρομαι σε σημαντικές εκπομπές του ραδιοφώνου που εκτοπίζει σιγά σιγά την κακόφημη ελληνική τηλεόραση. Αναφέρομαι σε «μικρές» πρωτοβουλίες που αθόρυβα βοηθούν να ξαναβρούμε τις αξίες μας, την πίστη στον εαυτό μας σαν λαός, την ελπίδα μας σαν κοινωνία.
Δυστυχώς η στροφή στον τουρισμό (σαν ...βαριά βιομηχανία της αποδιοργανωμένης ημι-αποικίας-χώρας μας), εις άγραν επενδυτών και ...ανάπτυξης, έχει υποσκελίσει τη στήριξη του πολιτισμού μας, αλλά και των βασικών προΫποθέσεων που θα επιτρέψουν να αναζωογονηθεί. Οι «λευκές νύχτες» επιχειρούν να κρύψουν την πολιτισμική σκοτεινιά, η κατανάλωση αντικαθιστά τη δημιουργία. Στην επαρχία οι συνθήκες είναι ακόμη πιο δύσκολες. Πιεσμένος από τη ζοφερή καθημερινότητα, ο κόσμος έχει ελαχιστοποιήσει τις απαιτήσεις και τα κριτήρια του, έχει χάσει την πραγματική του ταυτότητα, και δέχεται αδιαμαρτύρητα ό,τι του σερβίρεται σε φανταχτερή συσκευασία.
Δέχεται πράγματι? Κι ως πότε?
Η ιστορία και ο πολιτισμός μας είναι μια μακριά αλληλουχία αγώνων και αντιστάσεων, ελπίδων και οραμάτων, όσο κι αν αυτά συνήθως κατέληξαν σε ήττες. Οι πνευματικοί άνθρωποι (άλλων εποχών...) είχαν το σθένος και την τόλμη να ορθώσουν το ανάστημα τους στα δύσκολα (πρόσφατα άκουσα ξανά τη γνωστή δήλωση του βραβευμένου με Νόμπελ Σεφέρη κατά της χούντας), κι ο κόσμος ήξερε να επιλέγει τους πραγματικούς του ηγέτες.
Με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών μας, (και αναφέρομαι σε όσους με καλές προθέσεις αλλά ελλειπή αποτελεσματικότητα δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε αυτή την εκφυλιστική πορεία), δεν μπορούμε παρά να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Είμαστε από καλή γενιά, κι έχουμε πολύτιμη κληρονομιά στις αποσκευές μας .
«Αυτός ο λαός δεν βολεύεται με λιγότερο ουρανό» και αντιπαλεύει με τραγούδια και αγώνες κάθε είδους «κακιά σκουριά». ΔΙΩΞΕ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΨΗΛΑ, όπως τραγουδούσε ο πρόσφατα χαμένος Θάνος Ανεστόπουλος από τα Διάφανα Κρίνα.
Άβα Μπουλούμπαση : Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου