Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Ποιος ΣΕ θυμάται Κατερίνα εξόν απ’ τους ρομαντικούς γραφιάδες, που ξετυλίγουν κάθε επέτειο το κουβάρι της ζωής σου.
Η φτώχεια κληρονομική συνεχίζει να ‘ναι κι ο Δεσποτισμός πολιτικός.
Οι ταξικές συγκρούσεις γίναν ασύμμετρες φιλοδοξίες.
Αβασίλευτες οι Δημοκρατίες μα ριζική των Μοιχών η αποχαύνωση.
Όλοι οπισθοχώρησαν στου μυαλού την κατάκτηση.
Οι γεύσεις κουλουριασμένες κι η Ηδονή θιγμένη στου Ιπποδρόμου τις ιαχές.
ΕΣΥ ήσουν η Κατερίνα!
Εμείς ποιοι είμαστε;
Φυλακισμένοι σε κέλυφος προστατευτικής ειρωνείας.
Καταδικασμένοι σε μια ζωή αγγαρείας.
«Δειλιάζουμε να ζήσουμε τη ζωή μας» λέει.
Η Ζωή!
Οι πλάνες οι αδημιούργητες κι αδιαμόρφωτες στη διαφυλάττουσα Αντιουτοπία.
Τα μεροκάματα στα σαπισμένα μα νομότυπα λάβαρα.
Σε μια Κοινωνία αδειοδοτική σε μορφές πατριαρχικής αυθεντίας κι εξουσίας θεσμοθετημένης.
Σε μια Κοινωνία επιτρεπτική σε σχήματα ανώμαλου ατομικισμού και θρησκείας ναρκισσσιστικής.
Σε μια Κοινωνία αχαλίνωτου εγωτισμού με τα ένστικτά της ν’ ατροφούν στην αιχμαλωσία.
Η Ζωή πάλι για τους ευνοημένους!
Ο Κέρβερος στις πύλες,
Στα πρόθυρα μιας γνώσης βαθιάς…
Η Εκπαίδευση μαζική θυμίζει κατήχηση
Η διανοητική χειραφέτηση θυμίζει προσαρμογή
Η μύηση στη Λογοτεχνία θυμίζει εκκοινωνισμό
Η επίγνωση του φύλου θυμίζει πλουραλισμό στενοκέφαλο
Η Ελευθερία θυμίζει ανορθολογική δεισιδαιμονία
Η Μέδουσα ονειρεύεται πως είναι φαλακρή
Το δίπολο του ασβέστη και της ταπετσαρίας
Τα διόδια είναι αρθριτικά, μη σκιάζεσαι…
Φωτιά-Σεισμός ανέκφραστη επιδίωξη
Να έχουν ενστερνιστεί της αυτό-διακυβέρνησης την Αρχή
Σε μιαν αναπαράσταση θεατρική
Τη στιγμή που παγώνει ο φωτισμός
Τη στιγμή που οι σταγόνες πετρώνουν
Όταν καίγονται τα βιβλία στην πυρρά
Άξεστα βλέμματα
Και πέφτουν πολύ χαμηλά
Για τον βιοπορισμό
Για την προβολή
Για τον ανταγωνισμό
Άξεστα βλέμματα
Βρισιές σαν τη διόγκωση της Γραφειοκρατίας
Τα «λευκά» στους όρκους των λουλουδιών πεταμένα
Τα μουσικά κλειδιά σε σκοτεινά νερά
Και τα «κόκκινα» στη μαγνητισμένη λάσπη
Όταν η ενάργεια σκόπιμα συνδυάζεται με περιπλοκές δημιουργημένες
Όταν τα παιχνίδια χωρίς σαγήνη να συνεισφέρουν στην ανεμελιά
Και μια Σιωπή στην κλίμακα Ρίχτερ να έχει αναχθεί
Στην Ισημερία εξαρτήσεις χωρίς καρπούς
Τη συνείδηση ν’ απαλείφουν της πραγματικότητας
ΕΣΥ ήσουν η Κατερίνα!
ΕΓΩ ποια είμαι;
Όταν χορεύω μόνη μου, αφού οι καβαλιέροι χωρίς πρωταρχικές φαντασιώσεις.
Όταν μόνη τραγουδώ, αφού οι λατέρνες φορτισμένες μ’ οργή σαδιστική.
Όταν ειδήμων έγινα της παρακμής, αφού η Κοινωνία δεν καυχιέται για κανένα μέλλον.
Όταν η αίσθηση του παραλόγου υπόσταση παραχωρεί στον εφιάλτη.
ΕΣΥ ήσουν η Κατερίνα!
Των κινδύνων η συνειδητοποίηση.
Των γνώσεων η εμπέδωση.
Η αφομοίωση των διδαχθέντων.
Ο Κόσμος είν’ η φωτιά πάνω στον πάγο
Ένα υπόδειγμα γλυκερό διασκεδάσεων συμμετοχικών, διότι η καταστολή χτίζεται πάνω στην αλληλέγγυα ενοχή.
Κι ΕΓΩ μιαν αδυναμία της Ρητορικής
Τη στιγμή που τεντώνω τα δάχτυλα
Κι όλα απομακρύνονται…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Ποιος ΣΕ θυμάται Κατερίνα εξόν απ’ τους ρομαντικούς γραφιάδες, που ξετυλίγουν κάθε επέτειο το κουβάρι της ζωής σου.
Η φτώχεια κληρονομική συνεχίζει να ‘ναι κι ο Δεσποτισμός πολιτικός.
Οι ταξικές συγκρούσεις γίναν ασύμμετρες φιλοδοξίες.
Αβασίλευτες οι Δημοκρατίες μα ριζική των Μοιχών η αποχαύνωση.
Όλοι οπισθοχώρησαν στου μυαλού την κατάκτηση.
Οι γεύσεις κουλουριασμένες κι η Ηδονή θιγμένη στου Ιπποδρόμου τις ιαχές.
ΕΣΥ ήσουν η Κατερίνα!
Εμείς ποιοι είμαστε;
Φυλακισμένοι σε κέλυφος προστατευτικής ειρωνείας.
Καταδικασμένοι σε μια ζωή αγγαρείας.
«Δειλιάζουμε να ζήσουμε τη ζωή μας» λέει.
Η Ζωή!
Οι πλάνες οι αδημιούργητες κι αδιαμόρφωτες στη διαφυλάττουσα Αντιουτοπία.
Τα μεροκάματα στα σαπισμένα μα νομότυπα λάβαρα.
Σε μια Κοινωνία αδειοδοτική σε μορφές πατριαρχικής αυθεντίας κι εξουσίας θεσμοθετημένης.
Σε μια Κοινωνία επιτρεπτική σε σχήματα ανώμαλου ατομικισμού και θρησκείας ναρκισσσιστικής.
Σε μια Κοινωνία αχαλίνωτου εγωτισμού με τα ένστικτά της ν’ ατροφούν στην αιχμαλωσία.
Η Ζωή πάλι για τους ευνοημένους!
Ο Κέρβερος στις πύλες,
Στα πρόθυρα μιας γνώσης βαθιάς…
Η Εκπαίδευση μαζική θυμίζει κατήχηση
Η διανοητική χειραφέτηση θυμίζει προσαρμογή
Η μύηση στη Λογοτεχνία θυμίζει εκκοινωνισμό
Η επίγνωση του φύλου θυμίζει πλουραλισμό στενοκέφαλο
Η Ελευθερία θυμίζει ανορθολογική δεισιδαιμονία
Η Μέδουσα ονειρεύεται πως είναι φαλακρή
Το δίπολο του ασβέστη και της ταπετσαρίας
Τα διόδια είναι αρθριτικά, μη σκιάζεσαι…
Φωτιά-Σεισμός ανέκφραστη επιδίωξη
Να έχουν ενστερνιστεί της αυτό-διακυβέρνησης την Αρχή
Σε μιαν αναπαράσταση θεατρική
Τη στιγμή που παγώνει ο φωτισμός
Τη στιγμή που οι σταγόνες πετρώνουν
Όταν καίγονται τα βιβλία στην πυρρά
Άξεστα βλέμματα
Και πέφτουν πολύ χαμηλά
Για τον βιοπορισμό
Για την προβολή
Για τον ανταγωνισμό
Άξεστα βλέμματα
Βρισιές σαν τη διόγκωση της Γραφειοκρατίας
Τα «λευκά» στους όρκους των λουλουδιών πεταμένα
Τα μουσικά κλειδιά σε σκοτεινά νερά
Και τα «κόκκινα» στη μαγνητισμένη λάσπη
Όταν η ενάργεια σκόπιμα συνδυάζεται με περιπλοκές δημιουργημένες
Όταν τα παιχνίδια χωρίς σαγήνη να συνεισφέρουν στην ανεμελιά
Και μια Σιωπή στην κλίμακα Ρίχτερ να έχει αναχθεί
Στην Ισημερία εξαρτήσεις χωρίς καρπούς
Τη συνείδηση ν’ απαλείφουν της πραγματικότητας
ΕΣΥ ήσουν η Κατερίνα!
ΕΓΩ ποια είμαι;
Όταν χορεύω μόνη μου, αφού οι καβαλιέροι χωρίς πρωταρχικές φαντασιώσεις.
Όταν μόνη τραγουδώ, αφού οι λατέρνες φορτισμένες μ’ οργή σαδιστική.
Όταν ειδήμων έγινα της παρακμής, αφού η Κοινωνία δεν καυχιέται για κανένα μέλλον.
Όταν η αίσθηση του παραλόγου υπόσταση παραχωρεί στον εφιάλτη.
ΕΣΥ ήσουν η Κατερίνα!
Των κινδύνων η συνειδητοποίηση.
Των γνώσεων η εμπέδωση.
Η αφομοίωση των διδαχθέντων.
Ο Κόσμος είν’ η φωτιά πάνω στον πάγο
Ένα υπόδειγμα γλυκερό διασκεδάσεων συμμετοχικών, διότι η καταστολή χτίζεται πάνω στην αλληλέγγυα ενοχή.
Κι ΕΓΩ μιαν αδυναμία της Ρητορικής
Τη στιγμή που τεντώνω τα δάχτυλα
Κι όλα απομακρύνονται…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου