Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Πριν καιρό βρέθηκα σε μία ελληνική πόλη για να παρακολουθήσω μία καλλιτεχνική εκδήλωση. Φτάνοντας πάρκαρα το αυτοκίνητο και με ζέση ρίχτηκα στην αναζήτηση της αίθουσας, όπου θα τελούταν το θέαμα. Καθότι ρομαντική κι ονειροπόλα, αφέθηκα να με συνεπάρουν τα δαιδαλώδη δρομάκια, «ρωτώντας πας στην πόλη» ως γνωστόν. Μέσα στο παραλήρημα ωστόσο της ανιχνευτικής μέθης, ξέχασα να βάλω σημάδια. Όταν με το καλό τελείωσε η παράσταση άρχισα να ψάχνω το όχημα, αλλά καθόλου εύκολο να το εντοπίσω, διότι αυτό δεν ήταν διάσημο τίνι τρόπω όπως το Ίδρυμα για τον οποίο ήταν πανεύκολο να συλλέξω πληροφορίες ως προς την κατεύθυνσή μου…
Βγήκαν οι Καταλανοί στους δρόμους ν’ αξιώνουν την ανεξαρτησία τους. Χέρι-χέρι κι οι κάθε λογής πικραμένοι να φωνασκούν για τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου-προσωπικότητάς τους…
Να μην ξεχάσω και την υπερηφάνεια που βιώσαμε μπροστά στις οθόνες παρακολουθώντας τον Πρωθυπουργό να γεύεται τα περίεργα horsd’oeuvre. Κοντά στην ηλικία είμαστε με τον κύριο Τσίπρα. Οι Έλληνες εδώ είχαν μυηθεί στα gourmet από τόσο νωρίς; Εγώ πως θυμάμαι στα μικρά μου χρόνια να μεγάλωσα με φακές-ρύζι-γαύρο-σαρδέλα, παρόλο που γεννήθηκα και στο εξωτερικό, αφού οι γονείς μου μετανάστες…
Πόσα ευτράπελα ν’ ανεχτεί ένας μέσος νους, διότι για τον νου τον λίγο πιο σκεπτόμενο απ’ τον μέσο όρο η κατάσταση κρίνεται πια σχιζοφρενική κι ο χαρακτηρισμός λίαν επιεικής.
Απ’ το «παιδοποιητικό ζευγάρι» της βικτωριανής σεμνοτυφίας και μέσα από αλλεπάλληλες κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικές ζυμώσεις φτάσαμε αισίως στα «παιδιά των λουλουδιών». Ο Μάιος του ’68 συνιστά μία χρονική στιγμή αναπροσαρμογών. Φοιτητές κι εργάτες ενώνουν τις δυνάμεις τους με σκοπό την αποκαθήλωση του συντηρητισμού. Ο De Gaulle σε προσπάθεια ανάσχεσης της έκρυθμης κατάστασης ανακοινώνει δημοψήφισμα, το οποίο ποτέ δεν διενεργήθη, αφού η διεθνιστική αλληλεγγύη διαχύθηκε με πρωτόγνωρη αφομοίωση ανά τους Κλάδους. Κάπως έτσι εισερχόμαστε σε τροχιά «νομιμότητας-ομαλότητας», η ελευθερία έκφρασης -η ενίσχυση εργασιακών δικαιωμάτων-άνοδος βιοτικού επιπέδου κληροδοτείται έκτοτε από γενιά σε γενιά. Γιατί μετά από 49 έτη συνεχίζουν οι άνθρωποι να προτάσσουν διακύβευμα περί σεξουαλικής ελευθερίας, τη στιγμή που στη Δύση όλα είναι αναγνωρισμένα;; Δεν διανύουμε μεσαιωνική περίοδο, αντιμεταρρυθμίσεις ποδηγέτησης του σεξουαλικού ενστίκτου δεν υφίστανται, η εξομολόγηση δεν είναι επιβεβλημένη για τους θρήσκους, μετάνοιες για αμαρτίες δεν κάνουμε, εκτός κι αν τόσο πια μας πήρε το μαράζι για τους σεξουαλικά καταπιεσμένους των ισλαμικών χωρών, οι οποίοι να τονίσουμε συνιστούν στατιστικά τα μεγαλύτερα θύματα αγοραπωλησίας. Και γιατί δεν μας προβληματίζει η πασιφανής κι εύγλωττη διαφορά: όσο η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της σεξουαλικής αυτοτέλειας ο αντίστοιχος στατήρας, που αφορά σε ενίσχυση εργασιακών δικαιωμάτων-άνοδος βιοτικού επιπέδου λυγίζει;; Τα ευαίσθητα βαρόμετρα των ταξικών τάσεων έχουν υποπέσει εκούσια -ενσυνείδητα ή ακούσια-υποσυνείδητα σε υποστύλωση του κατεστημένου. Όταν το σεξ απαγορευόταν, το άτομο αποκτούσε μία μορφή εξουσίας δια της λεκτικής-πραγματικής ενασχόλησής του με την καυτή πατάτα. Στις ημέρες μας, όπου η διατύπωση της σεξουαλικότητας έχει αναχθεί σε αδιαμφισβήτητο δικαίωμα ποιες ανατροπές προοιωνίζεται;;
Η σεξουαλικότητα αποτελεί ένα άκρως προσωπικό και ταυτοχρόνως πολυπρισματικό δεδομένο και ο προσανατολισμός στην επίλυση μιας ανύπαρκτης προβληματικής γίνεται τεχνηέντως για να συνομαδώσει καταπίεση-κήρυγμα, οι οποίες παραπέμπουν σε άλλες οπτικές γωνίες και σε απόκρυψη ψευδών προορισμένων δυσδιάκριτων μεν-εργαλειακών δε ως προς την εντατικοποίηση παγίωσης νέων θεμελίων. Σίγουρα οι άνθρωποι στο λυκαυγές του 21ου αιώνα δυσκολεύονται να σχετιστούν αλλά όχι λόγω χαλιναγωγημένης σάρκας. Το άτομο έχει περιέλθει σε κατάσταση ομφαλοσκοπικού avatar, η συμπεριφορά του οποίου παρεμφαίνει προσωρινή καταναλωτική απόλαυση, η οποία με τη σειρά της ενέχει ξεκάθαρη τελετουργική ευθυνοφοβία και συναισθηματική ανωριμότητα. Ενώ βρισκόμαστε σε ιστορικό-κοινωνικό κολοφώνα έξαρσης των ενορμήσεων-κραδασμών του αισθησιασμού, παρατηρούμε να επιτυγχάνεται η συμμόρφωση επί των μαζών με προνοητικότητα θα λέγαμε.
Άξιον απορίας γιατί δεν μας παραξενεύει όταν ο ανδρικός πληθυσμός «απαιτεί» σεξουαλική ελευθερία, κάτι το οποίο υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων ως αποδεκτή παροχή: Τη στιγμή που το φαινόμενο παράνομης διακίνησης γυναικών-εμπόριο λευκής σαρκός λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις. Τη στιγμή που χιλιάδες γυναίκες στιγματίζονται κοινωνικά και υπόκεινται σε έμφυλη βία. Τη στιγμή που το φαινόμενο της παιδοφιλίας εκρήγνυται κι έχουμε καταγεγραμμένα πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιά να δέχονται διαδικτυακή παρενόχληση-εκφοβισμό. Πρόκειται για τρόπους μετάθεσης ευθυνών ενός σαθρού συστήματος στους αδύναμους κρίκους, γυναίκες-παιδιά. Η εμμονή σε απερίφραστες αναφορές-απεριόριστες λεπτομέρειες εντάσσεται σε προμελετημένα χυδαίο εγχείρημα-έγκλημα καθοδηγητικού χαρακτήρα.
Όταν πλέον οι σχέσεις δεν είναι κεντροθετημένες σε προσχηματικούς πυλώνες και τα Δικαστήρια ενδιατρίβουν σε ανατομικές δομές διαφορετικότητας των προτιμήσεων, για τους ανθρώπους οι οποίοι επιμένουν να κήδονται του δικαιώματος της σεξουαλικής τους ελευθερίας. Όταν σε πολλές χώρες της Ανατολής επιτρέπεται ο σεξοτουρισμός και ο ίδιος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού τον καθορίζει ως ταξιδιωτική μορφή, η οποία υπόκειται σε εμπορική συναλλαγή και σαν ερμηνεία σαφώς εμπίπτει σε πλαίσιο ανεκτό. Αυτό που θα όφειλε να ενοχλεί είναι όταν συστηματικά αναγορεύουμε το παιδί σε «υπεύθυνο ομιλητή» και τη γυναίκα σε «απελευθερωμένο υποκείμενο» για να μπορούμε να τα καταστήσουμε νομότυπα εργαλεία ηδονής -ψυχωφελή αναγνώσματα. Αυτό που θα όφειλε να ενοχλεί είναι όταν η κάθε σοδομία μετατρέπεται σε μυστηριώδη φυσιολογία για να διεκδικήσει δικαιώματα.
Όταν οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για τη δημιουργία του συστήματος Tor, το οποίο προσφέρει πρόσβαση με πληρωμένους κωδικούς στο Deep Web=μηχανή αναζήτησης για παράνομη διακίνηση ναρκωτικών - πλαστών εγγράφων - όπλων - πορνογραφικού υλικού, η φλυαρία σαν μέριμνα γύρω απ’ τη σεξουαλικότητα μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί για μία οργάνωση οικονομικής χρησιμότητας στην πραγματικότητα ενός ενστίκτου. Μία αμερικανίδα ερευνήτρια που κατάφερε να φτιάξει κωδικούς, ώστε να εισέλθει στα άδυτα του μηχανισμού αναφέρει: «Κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι, φοβόμουν ότι ήταν το FBI που με εντόπισε και ότι πρέπει να αποδείξω ότι είμαι ερευνήτρια. Ξέρετε ποιο είναι το πιο τρομακτικό; Ότι το FBI δεν χτύπησε το κουδούνι ποτέ.»
Απ’ τον πουριτανισμό περάσαμε στη μαστροπεία, όροι στη βάση τους άκρως καθοδηγητικοί στην εξέταση συνειδήσεως. Όταν το σεξ εμφανιζόταν «σαν χώρος παθολογικής ευπάθειας αντανακλώντας μία εστία ιδιαίτερης νοσογραφίας» σύμφωνα με τον Michel Paul Foucault, τώρα που απενοχοποιείται συγκροτεί ένα καθεστώς γνώσης όχι απλώς για ατομική χρήση αλλά για εξοικονόμηση συλλογικών συμβάσεων περιστολής αντιδράσεων σε μείζονα θέματα. Το ανθρώπινο σώμα μεταλλάσσεται σε στρεπτό άξονα, πάνω στον οποίο χαράζονται μεθοδεύσεις. Μετεξελίσσεται σε προμαχώνα συμπαιγνίας, αφού Ηδονή κι Εξουσία δεν αλληλο-αναιρούνται αλλά συμπορεύονται εμφυτεύοντας πολλαπλές διαστροφές. Επιστήμες όπως Ψυχιατρική - Ιατρική - Νομική - Παιδαγωγική δυστυχώς συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση δια μέσω κατάρτισης ολοκληρωμένων φακέλων παρορμήσεων - τάσεων. Μονάδες νοσοκομείων-σχολείων λειτουργούν σα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, των οποίων οι θαμώνες προσφέρουν εν αγνοία τους στοιχεία ικανά προς προσδιορισμό αμφιλεγόμενων συναρτήσεων.
Η Δύση καπηλεύτηκε με ειδεχθή τρόπο την arserotica της Ανατολής για να την ιδιωτευτεί ως scientasexualis…
Οι ανήλικοι βιάζονται να ενηλικιωθούν, ώστε να δραπετεύσουν απ’ τον στενό κλοιό του γονικού ελέγχου. Οι ενήλικες βιάζονται να παγιώσουν θέσφατα, όπως οι έννοιες της «ισότητας» και της «διαφοράς», ώστε να προλάβουν επίπονες ανακατατάξεις. Η «ισότητα» βιάζεται να επιρρίψει μομφές στη δεύτερη περί τορπιλισμών στην κοινωνική συνοχή - επιλεκτικής μεγαθυμίας προς τους ακίνδυνους αδύνατους - μονομερούς εξύψωσης πολιτισμικών ψηγμάτων εις βάρος άλλων τάσεων. Η «διαφορά» βιάζεται να εξονειδίσει την πρώτη για ψευδεπίγραφες διαδικασίες εξισωτισμού - μονολιθικό προσανατολισμό της κατανάλωσης - φονταμενταλιστικές επιδιώξεις ισοπέδωσης της διεθνικής δυναμικής που εκπηγάζει απ’ την ποικιλομορφία.
Μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ιδρύεται η Κοινωνία των Εθνών, ο ρόλος της οποίας προσανατολίζεται στην πρόληψη του πολέμου και στην συλλογική ασφάλεια, πράγμα ιστορικά ανυπόστατο, αφού η Ανθρωπότητα οδηγήθηκε άρδην στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνακόλουθα οι ιθύνοντες πέτυχαν την ομαλή μετάβαση απ’ την «Κοινωνία των Εχθρών», όπως την αποκαλούσε η Γερμανία ή την «Ιερά Συμμαχία της Μπουρζουαζίας», όπως την αποκαλούσε η Σοβιετική Ένωση, στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Ο χάρτης της Ευρώπης διαμορφώνεται πάνω σε κρηπίδα δύο ταχυτήτων: στη Δυτική Ευρώπη ενοποιητικές-κεντρομόλες δομές σταθεροποιούν το εθνικό αίσθημα ως μοχλό διαχάραξης συνόρων - στην Ανατολική Ευρώπη αδιάκοποι εκπατρισμοί ομάδων ανακινεί ζήτημα μειονοτήτων. Η έννοια του όρου ταυτίζεται ενίοτε με την έννοια του εθνικού κράτους.
Και στις δύο περιπτώσεις εγείρονται σοβαρά προβλήματα, τα οποία ζητούν επίλυση. Έκτοτε έθνη και μειονότητες στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν επάγονται τη μία ιδιότητα ή την άλλη. Η ενδυνάμωση της ταυτότητας απαιτεί εγκόλπωση οιασδήποτε εξωγενούς τάσης και επίκριση σε οιαδήποτε ενδογενή αντιδιαστολή. Στην παράγραφο 17 συμβουλευτικής γνώμης του διαρκούς Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαιοσύνης αναφέρεται: «κοινότητα αποτελεί μια ομάδα ανθρώπων που ζουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή, έχοντας ιδιαίτερα φυλετικά χαρακτηριστικά - θρησκεία - γλώσσα - παραδόσεις και όντας ενωμένοι απ’ τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της φυλής - της γλώσσας - της παράδοσης με αίσθημα αλληλεγγύης και στόχο τη διατήρηση των παραδόσεών τους - του τρόπου λατρείας τους - την εξασφάλιση της ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους σύμφωνα με το πνεύμα και την παράδοση της φυλής τους βοηθώντας ο ένας τον άλλον».
Αφ ης στιγμής το έθνος συνυφαίνεται με το αστικό κράτος, η σύμπραξη απολήγει σε ιδεολογικό μηχανισμό, ο οποίος στοχεύει στην ομογενοποίηση του πληθυσμού. Ο HomoNationalis συνιστά τη θεμέλιο λίθο επικουρίας στα οικονομικά συμφέροντα κι όσον αφορά στην φιλελευθερική οπτική του ΟΗΕ άνθρακας ο θησαυρός περί πανάκειας ή μετριασμού. Η Αρχή της «μη διάκρισης» αφ’ ενός αγκαλιάζει στην ομπρέλα της τις μειονότητες και αφ’ ετέρου εμβολίζει την ομοιογένεια του εθνικού κορμού της πλειονότητας. Η απειλή δεν εδράζεται στη μερική ανομοιογένεια στους κόλπους ενός κράτους αλλά στην προκρούστεια κλίνη της παγκοσμιοποίησης. Κατ’ εφαπτομένη οι μειονότητες - έθνη - λαοί ανακινούν θέματα μοναδικότητας - απόσχισης. Δεν είναι ωστόσο τόσο απλή η σύνδεση αν λάβουμε υπ’ όψιν πως ειδικότερα μετά την είσοδό μας στον 21ο αιώνα διάφοροι Διεθνείς Οργανισμοί εφεσιβάλλουν τίνι τρόπω την κρατική αρμοδιότητα υπάγοντάς την στα «οικουμενικά κελεύσματα».
Διάφορες απειλές, όπως η τρομοκρατικές ενέργειες - η εξάπλωση των ναρκωτικών ουσιών - η μόλυνση του περιβάλλοντος επικρέμανται σαν δαμόκλειος σπάθη, με αποτέλεσμα «το συμφέρον του κάθε κράτους να προσλαμβάνει μετακρατικό χαρακτήρα και να ωθεί στη σφυρηλάτηση υπερεθνικών θεσμών-κανόνων» σύμφωνα με τον κύριο Παναγιωτίδη Ναθαναήλ στο βιβλίο του «Δικαιώματα και μειονότητες». Η λέξη Έθνος ενέχει μία αδιαίρετη ενότητα, ένα συλλογικό υποκείμενο ομοιογενές κι αδιαφοροποίητο στον χρόνο. Ιστορικά λοιπόν οι Καταλανοί διεκδικούν τη «φυσική οντότητά τους - υπερχρονική αξία τους». Όταν ωστόσο διάφορα έθνη έχουν συγκροτήσει κράτος, τότε νομιμοποιούνται μεν οι πολιτισμικές συσσωματώσεις αλλά προβληματικοποιείται η ανάδειξη μονοπωλιακής κυριαρχίας κάποιου εκ των πολλών. Η ποικιλομορφία υφίσταται αλλά η σύγκρουση καραδοκεί, διότι η κάθε επιμέρους συνιστώσα νιώθει να απειλείται. Συχνά οι Κυβερνήσεις προβαίνουν σε δυϊκή ικανοποίηση: διαχωρισμός της ταυτότητας ως πολίτης απ’ αυτή του θρησκεύματος - ιδεολογίας - κομματικής παρατάξεως - γλωσσικής εκφράσεως, τακτική η οποία όμως δίνει αυθαίρετα το προβάδισμα στην ταυτότητα του πολίτη παραγκωνίζοντας τις υπόλοιπες. Η πρακτική αυτή οδηγεί με τη σειρά της σε μετασχηματισμό των κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία ζυμώνονται με την μερική αποδυνάμωσή τους σε επίπεδο ταυτοτήτων, παρόλο που, σύμφωνα με την οδηγία της Ουνέσκο, άρθρ.5 παρ. γ: «Είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί το δικαίωμα στα μέλη των εθνικών μειονοτήτων να ασκούν τις δικές τους εκπαιδευτικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένης της διατήρησης σχολείων, και ανάλογα με την εκπαιδευτική πολιτική του κάθε κράτους της χρήσης ή διδασκαλίας της δικής τους γλώσσας». Το Διεθνές Δίκαιο αναγνωρίζει επίσης ότι η εκπαίδευση πέραν του ότι είναι ένα γενικό ανθρώπινο δικαίωμα, συνιστά και κρίσιμο τομέα των μειονοτικών δικαιωμάτων.
Στην παγκόσμια Χάρτα πλέον οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές ανάμεσα στους όρους έθνος - κράτος - μειονότητα, με αποτέλεσμα το νομικό δόγμα να φέρει ως κυρίαρχο πρόταγμα τον «αναγκαίο παρεμβατισμό» είτε πολιτικό είτε στρατιωτικό.
Οι συνδέσεις που έγιναν με αφορμή την περίπτωση της Καταλονίας σε αναφορά στη Θράκη και στην Κρήτη θα κρίνονταν άτοπες, σύμφωνα με τα παραπάνω. Η Καταλονία αποτελούσε μία εδαφική-κρατική οντότητα, η οποία προσαρτήθηκε. Στις Θράκη-Κρήτη ο εδαφικό-πολιτισμικός ιστός είναι κυρίως ελληνικός αλλά διανθισμένος, κι ας επιτραπεί η έκφραση, από μειονοτικούς πληθυσμούς με τα δικά τους χαρακτηριστικά.
«Να χρησιμοποιείς ό,τι ταλέντα έχεις. Το δάσος θα ήταν ένα πολύ σιωπηλό μέρος αν τα μόνα πουλιά που κελαηδούσαν, ήταν αυτά που κελαηδούν καλύτερα.», δια στόματος του Αμερικανού Ποιητή Henry Van Dyke…
Δια της πλαγίας οδού όλα επιτυγχάνονται. Μία διάσπαση της Ελληνικής Επικράτειας σε επιμέρους νεότευκτα κρατίδια, σίγουρα θα είχε απήχηση στις «μασέλες» που αναμένουν. Εδώ και καιρό ακούμε τη διάνοιξη τεράστιας σήραγγας ως λύση εξόδου απ’ τη Μαύρη Θάλασσα. Πως θα αναδειχτεί η Τουρκία ως Μεσανατολική Δύναμη αν δεν έχει ρόλο στην εν λόγω διευθέτηση; Και ποια διαδικασία θα αδειοδοτήσει την απρόσκοπτη έξοδο της Ρωσίας προς την Μεσόγειο; Πολιτικά διλήμματα που επικρέμανται εδώ και δεκαετίες. Η περιοχή συνιστά ένα γεωπολιτικό τρίγωνο αστάθειας. Η βάση της Σούδας συνιστά το «κέρας της Αμάλθειας» για τις ΗΠΑ, αφού λειτουργεί σαν σταθμός ανεφοδιασμού - επισκευών - ανατροφοδότησης προς επικουρία πιθανών δράσεων των ΗΠΑ.
Οι περιστολές προνοιακών κονδυλίων στα Πανεπιστήμια συνεχίζονται με αμείωτους ρυθμούς. Στεγαστικό επίδομα - σίτιση - δωρεάν βιβλία καταργούνται. Οι φοιτητές στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης είναι εδώ και κάποιες ημέρες επί ποδός. Γιατί τα παπαγαλάκια στα «τηλε-παντοπωλεία», από κάπου δανείστηκα την έξοχη παρομοίωση αλλά δεν θυμάμαι τον εμπνευστή για να τον αναφέρω, δεν κάνουν μνεία στο σημαντικότατο γεγονός; Η ιδιωτικοποίηση της παιδείας έχει δρομολογηθεί, ώστε οι λαϊκές μάζες να παραμένουν από τούδε και στο εξής ακατάρτιστες.
Για την τρίτη αξιολόγηση επίσης οι ειδήμονες ποιούν την νήσσαν. Το θεσμικό πλαίσιο θα επιτρέπει στις επιχειρήσεις μαζικές απολύσεις, με γνώμονα την προσέλκυση των επενδύσεων. Οι συμμορίτες δεν φορούν κουκούλες αλλά κοστούμια.
Και για να συνδέσω την έναρξη του άρθρου, όπως εγώ θα περιπλανιέμαι να βρω το όχημα χωρίς αποτέλεσμα, αφού δεν προνόησα να βάλω σημάδια, αναλόγως θα βολοδείρουμε οι Έλληνες, αφού προς ώρας εντρυφούμε περί ψηφισμάτων αλλαγής φύλου -αυτοπροσδιορισμού προσωπικότητας- ανταγωνιστικότητα των όρων, τη στιγμή που η Χώρα κατακρημνίζεται και οι υπήκοοί της περί άλλα τυρβάζουν. Να μην ξεχάσω τους επαίσχυντους ψόγους, τους οποίους δέχτηκε ένα δεκάχρονο που πετροβόλησε ένα γατάκι. Σαφώς δεν δηλώνω υπέρ της πράξεως. Οι απαράδεκτοι ωστόσο σχολιαστές που έσπευσαν να καταδικάσουν ένα ανήλικο με την τακτική: «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω» και να του προσάπτουν χαρακτηρισμούς του τύπου: δολοφόνος - παράσιτο - μούλος - μπάσταρδος, στιγματίζοντάς το ανελέητα, δηλοποιούν κανιβαλική τάση σ’ ένα άτομο μικρής ηλικίας, το οποίο θα μπορούσε να αντιτάξει: «εικόνα σου είμαι Κοινωνία και σου μοιάζω»…
Κι εγώ σήμερα ξύπνησα με διάθεση, ν’ αποκολληθώ απ’ το γιγάντιο πέτρωμα∙ Η διαρκής πάλη με τη βαρύτητα με κούρασε. Για ν’ αποφύγω τη βαρυτική κατάρρευση υποχρεώνομαι να εκτοξεύω το μεγαλύτερο μέρος της υπόστασής μου στο διάστημα.
Τώρα είν’ η ώρα για ελευθερία, είπα!
Όλες οι ηλεκτρικές ώσεις τ’ αδιέξοδο επισημαίνουν∙ Την ύπαρξή μου προς το επέκεινα να ελευθερώσω. Χωρίς φόβο, μήτε δισταγμό.Μα στα σύνορα με γύρισαν πίσω. Μες στην «ελευθερία» μου ξέχασα να πάρω: Τον Αριθμό Δελτίου Ταυτότητας- Τον Αριθμό Φορολογικού Μητρώου - Τον Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης - Αντίγραφο Ποινικού Μητρώου. Κι αφού έχω γεννηθεί στο εξωτερικό πρέπει να γίνει έλεγχος απ’ το Υπουργείο Δικαιοσύνης…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Πριν καιρό βρέθηκα σε μία ελληνική πόλη για να παρακολουθήσω μία καλλιτεχνική εκδήλωση. Φτάνοντας πάρκαρα το αυτοκίνητο και με ζέση ρίχτηκα στην αναζήτηση της αίθουσας, όπου θα τελούταν το θέαμα. Καθότι ρομαντική κι ονειροπόλα, αφέθηκα να με συνεπάρουν τα δαιδαλώδη δρομάκια, «ρωτώντας πας στην πόλη» ως γνωστόν. Μέσα στο παραλήρημα ωστόσο της ανιχνευτικής μέθης, ξέχασα να βάλω σημάδια. Όταν με το καλό τελείωσε η παράσταση άρχισα να ψάχνω το όχημα, αλλά καθόλου εύκολο να το εντοπίσω, διότι αυτό δεν ήταν διάσημο τίνι τρόπω όπως το Ίδρυμα για τον οποίο ήταν πανεύκολο να συλλέξω πληροφορίες ως προς την κατεύθυνσή μου…
Βγήκαν οι Καταλανοί στους δρόμους ν’ αξιώνουν την ανεξαρτησία τους. Χέρι-χέρι κι οι κάθε λογής πικραμένοι να φωνασκούν για τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου-προσωπικότητάς τους…
Να μην ξεχάσω και την υπερηφάνεια που βιώσαμε μπροστά στις οθόνες παρακολουθώντας τον Πρωθυπουργό να γεύεται τα περίεργα horsd’oeuvre. Κοντά στην ηλικία είμαστε με τον κύριο Τσίπρα. Οι Έλληνες εδώ είχαν μυηθεί στα gourmet από τόσο νωρίς; Εγώ πως θυμάμαι στα μικρά μου χρόνια να μεγάλωσα με φακές-ρύζι-γαύρο-σαρδέλα, παρόλο που γεννήθηκα και στο εξωτερικό, αφού οι γονείς μου μετανάστες…
Πόσα ευτράπελα ν’ ανεχτεί ένας μέσος νους, διότι για τον νου τον λίγο πιο σκεπτόμενο απ’ τον μέσο όρο η κατάσταση κρίνεται πια σχιζοφρενική κι ο χαρακτηρισμός λίαν επιεικής.
LOAT-GAY-STRAIGHT-CIS…
Απ’ το «παιδοποιητικό ζευγάρι» της βικτωριανής σεμνοτυφίας και μέσα από αλλεπάλληλες κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικές ζυμώσεις φτάσαμε αισίως στα «παιδιά των λουλουδιών». Ο Μάιος του ’68 συνιστά μία χρονική στιγμή αναπροσαρμογών. Φοιτητές κι εργάτες ενώνουν τις δυνάμεις τους με σκοπό την αποκαθήλωση του συντηρητισμού. Ο De Gaulle σε προσπάθεια ανάσχεσης της έκρυθμης κατάστασης ανακοινώνει δημοψήφισμα, το οποίο ποτέ δεν διενεργήθη, αφού η διεθνιστική αλληλεγγύη διαχύθηκε με πρωτόγνωρη αφομοίωση ανά τους Κλάδους. Κάπως έτσι εισερχόμαστε σε τροχιά «νομιμότητας-ομαλότητας», η ελευθερία έκφρασης -η ενίσχυση εργασιακών δικαιωμάτων-άνοδος βιοτικού επιπέδου κληροδοτείται έκτοτε από γενιά σε γενιά. Γιατί μετά από 49 έτη συνεχίζουν οι άνθρωποι να προτάσσουν διακύβευμα περί σεξουαλικής ελευθερίας, τη στιγμή που στη Δύση όλα είναι αναγνωρισμένα;; Δεν διανύουμε μεσαιωνική περίοδο, αντιμεταρρυθμίσεις ποδηγέτησης του σεξουαλικού ενστίκτου δεν υφίστανται, η εξομολόγηση δεν είναι επιβεβλημένη για τους θρήσκους, μετάνοιες για αμαρτίες δεν κάνουμε, εκτός κι αν τόσο πια μας πήρε το μαράζι για τους σεξουαλικά καταπιεσμένους των ισλαμικών χωρών, οι οποίοι να τονίσουμε συνιστούν στατιστικά τα μεγαλύτερα θύματα αγοραπωλησίας. Και γιατί δεν μας προβληματίζει η πασιφανής κι εύγλωττη διαφορά: όσο η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της σεξουαλικής αυτοτέλειας ο αντίστοιχος στατήρας, που αφορά σε ενίσχυση εργασιακών δικαιωμάτων-άνοδος βιοτικού επιπέδου λυγίζει;; Τα ευαίσθητα βαρόμετρα των ταξικών τάσεων έχουν υποπέσει εκούσια -ενσυνείδητα ή ακούσια-υποσυνείδητα σε υποστύλωση του κατεστημένου. Όταν το σεξ απαγορευόταν, το άτομο αποκτούσε μία μορφή εξουσίας δια της λεκτικής-πραγματικής ενασχόλησής του με την καυτή πατάτα. Στις ημέρες μας, όπου η διατύπωση της σεξουαλικότητας έχει αναχθεί σε αδιαμφισβήτητο δικαίωμα ποιες ανατροπές προοιωνίζεται;;
Η σεξουαλικότητα αποτελεί ένα άκρως προσωπικό και ταυτοχρόνως πολυπρισματικό δεδομένο και ο προσανατολισμός στην επίλυση μιας ανύπαρκτης προβληματικής γίνεται τεχνηέντως για να συνομαδώσει καταπίεση-κήρυγμα, οι οποίες παραπέμπουν σε άλλες οπτικές γωνίες και σε απόκρυψη ψευδών προορισμένων δυσδιάκριτων μεν-εργαλειακών δε ως προς την εντατικοποίηση παγίωσης νέων θεμελίων. Σίγουρα οι άνθρωποι στο λυκαυγές του 21ου αιώνα δυσκολεύονται να σχετιστούν αλλά όχι λόγω χαλιναγωγημένης σάρκας. Το άτομο έχει περιέλθει σε κατάσταση ομφαλοσκοπικού avatar, η συμπεριφορά του οποίου παρεμφαίνει προσωρινή καταναλωτική απόλαυση, η οποία με τη σειρά της ενέχει ξεκάθαρη τελετουργική ευθυνοφοβία και συναισθηματική ανωριμότητα. Ενώ βρισκόμαστε σε ιστορικό-κοινωνικό κολοφώνα έξαρσης των ενορμήσεων-κραδασμών του αισθησιασμού, παρατηρούμε να επιτυγχάνεται η συμμόρφωση επί των μαζών με προνοητικότητα θα λέγαμε.
Άξιον απορίας γιατί δεν μας παραξενεύει όταν ο ανδρικός πληθυσμός «απαιτεί» σεξουαλική ελευθερία, κάτι το οποίο υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων ως αποδεκτή παροχή: Τη στιγμή που το φαινόμενο παράνομης διακίνησης γυναικών-εμπόριο λευκής σαρκός λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις. Τη στιγμή που χιλιάδες γυναίκες στιγματίζονται κοινωνικά και υπόκεινται σε έμφυλη βία. Τη στιγμή που το φαινόμενο της παιδοφιλίας εκρήγνυται κι έχουμε καταγεγραμμένα πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιά να δέχονται διαδικτυακή παρενόχληση-εκφοβισμό. Πρόκειται για τρόπους μετάθεσης ευθυνών ενός σαθρού συστήματος στους αδύναμους κρίκους, γυναίκες-παιδιά. Η εμμονή σε απερίφραστες αναφορές-απεριόριστες λεπτομέρειες εντάσσεται σε προμελετημένα χυδαίο εγχείρημα-έγκλημα καθοδηγητικού χαρακτήρα.
Όταν πλέον οι σχέσεις δεν είναι κεντροθετημένες σε προσχηματικούς πυλώνες και τα Δικαστήρια ενδιατρίβουν σε ανατομικές δομές διαφορετικότητας των προτιμήσεων, για τους ανθρώπους οι οποίοι επιμένουν να κήδονται του δικαιώματος της σεξουαλικής τους ελευθερίας. Όταν σε πολλές χώρες της Ανατολής επιτρέπεται ο σεξοτουρισμός και ο ίδιος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού τον καθορίζει ως ταξιδιωτική μορφή, η οποία υπόκειται σε εμπορική συναλλαγή και σαν ερμηνεία σαφώς εμπίπτει σε πλαίσιο ανεκτό. Αυτό που θα όφειλε να ενοχλεί είναι όταν συστηματικά αναγορεύουμε το παιδί σε «υπεύθυνο ομιλητή» και τη γυναίκα σε «απελευθερωμένο υποκείμενο» για να μπορούμε να τα καταστήσουμε νομότυπα εργαλεία ηδονής -ψυχωφελή αναγνώσματα. Αυτό που θα όφειλε να ενοχλεί είναι όταν η κάθε σοδομία μετατρέπεται σε μυστηριώδη φυσιολογία για να διεκδικήσει δικαιώματα.
Όταν οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για τη δημιουργία του συστήματος Tor, το οποίο προσφέρει πρόσβαση με πληρωμένους κωδικούς στο Deep Web=μηχανή αναζήτησης για παράνομη διακίνηση ναρκωτικών - πλαστών εγγράφων - όπλων - πορνογραφικού υλικού, η φλυαρία σαν μέριμνα γύρω απ’ τη σεξουαλικότητα μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί για μία οργάνωση οικονομικής χρησιμότητας στην πραγματικότητα ενός ενστίκτου. Μία αμερικανίδα ερευνήτρια που κατάφερε να φτιάξει κωδικούς, ώστε να εισέλθει στα άδυτα του μηχανισμού αναφέρει: «Κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι, φοβόμουν ότι ήταν το FBI που με εντόπισε και ότι πρέπει να αποδείξω ότι είμαι ερευνήτρια. Ξέρετε ποιο είναι το πιο τρομακτικό; Ότι το FBI δεν χτύπησε το κουδούνι ποτέ.»
Απ’ τον πουριτανισμό περάσαμε στη μαστροπεία, όροι στη βάση τους άκρως καθοδηγητικοί στην εξέταση συνειδήσεως. Όταν το σεξ εμφανιζόταν «σαν χώρος παθολογικής ευπάθειας αντανακλώντας μία εστία ιδιαίτερης νοσογραφίας» σύμφωνα με τον Michel Paul Foucault, τώρα που απενοχοποιείται συγκροτεί ένα καθεστώς γνώσης όχι απλώς για ατομική χρήση αλλά για εξοικονόμηση συλλογικών συμβάσεων περιστολής αντιδράσεων σε μείζονα θέματα. Το ανθρώπινο σώμα μεταλλάσσεται σε στρεπτό άξονα, πάνω στον οποίο χαράζονται μεθοδεύσεις. Μετεξελίσσεται σε προμαχώνα συμπαιγνίας, αφού Ηδονή κι Εξουσία δεν αλληλο-αναιρούνται αλλά συμπορεύονται εμφυτεύοντας πολλαπλές διαστροφές. Επιστήμες όπως Ψυχιατρική - Ιατρική - Νομική - Παιδαγωγική δυστυχώς συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση δια μέσω κατάρτισης ολοκληρωμένων φακέλων παρορμήσεων - τάσεων. Μονάδες νοσοκομείων-σχολείων λειτουργούν σα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, των οποίων οι θαμώνες προσφέρουν εν αγνοία τους στοιχεία ικανά προς προσδιορισμό αμφιλεγόμενων συναρτήσεων.
Η Δύση καπηλεύτηκε με ειδεχθή τρόπο την arserotica της Ανατολής για να την ιδιωτευτεί ως scientasexualis…
Το δάσος με τα πουλιά…
Οι ανήλικοι βιάζονται να ενηλικιωθούν, ώστε να δραπετεύσουν απ’ τον στενό κλοιό του γονικού ελέγχου. Οι ενήλικες βιάζονται να παγιώσουν θέσφατα, όπως οι έννοιες της «ισότητας» και της «διαφοράς», ώστε να προλάβουν επίπονες ανακατατάξεις. Η «ισότητα» βιάζεται να επιρρίψει μομφές στη δεύτερη περί τορπιλισμών στην κοινωνική συνοχή - επιλεκτικής μεγαθυμίας προς τους ακίνδυνους αδύνατους - μονομερούς εξύψωσης πολιτισμικών ψηγμάτων εις βάρος άλλων τάσεων. Η «διαφορά» βιάζεται να εξονειδίσει την πρώτη για ψευδεπίγραφες διαδικασίες εξισωτισμού - μονολιθικό προσανατολισμό της κατανάλωσης - φονταμενταλιστικές επιδιώξεις ισοπέδωσης της διεθνικής δυναμικής που εκπηγάζει απ’ την ποικιλομορφία.
Μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ιδρύεται η Κοινωνία των Εθνών, ο ρόλος της οποίας προσανατολίζεται στην πρόληψη του πολέμου και στην συλλογική ασφάλεια, πράγμα ιστορικά ανυπόστατο, αφού η Ανθρωπότητα οδηγήθηκε άρδην στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνακόλουθα οι ιθύνοντες πέτυχαν την ομαλή μετάβαση απ’ την «Κοινωνία των Εχθρών», όπως την αποκαλούσε η Γερμανία ή την «Ιερά Συμμαχία της Μπουρζουαζίας», όπως την αποκαλούσε η Σοβιετική Ένωση, στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Ο χάρτης της Ευρώπης διαμορφώνεται πάνω σε κρηπίδα δύο ταχυτήτων: στη Δυτική Ευρώπη ενοποιητικές-κεντρομόλες δομές σταθεροποιούν το εθνικό αίσθημα ως μοχλό διαχάραξης συνόρων - στην Ανατολική Ευρώπη αδιάκοποι εκπατρισμοί ομάδων ανακινεί ζήτημα μειονοτήτων. Η έννοια του όρου ταυτίζεται ενίοτε με την έννοια του εθνικού κράτους.
Και στις δύο περιπτώσεις εγείρονται σοβαρά προβλήματα, τα οποία ζητούν επίλυση. Έκτοτε έθνη και μειονότητες στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν επάγονται τη μία ιδιότητα ή την άλλη. Η ενδυνάμωση της ταυτότητας απαιτεί εγκόλπωση οιασδήποτε εξωγενούς τάσης και επίκριση σε οιαδήποτε ενδογενή αντιδιαστολή. Στην παράγραφο 17 συμβουλευτικής γνώμης του διαρκούς Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαιοσύνης αναφέρεται: «κοινότητα αποτελεί μια ομάδα ανθρώπων που ζουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή, έχοντας ιδιαίτερα φυλετικά χαρακτηριστικά - θρησκεία - γλώσσα - παραδόσεις και όντας ενωμένοι απ’ τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της φυλής - της γλώσσας - της παράδοσης με αίσθημα αλληλεγγύης και στόχο τη διατήρηση των παραδόσεών τους - του τρόπου λατρείας τους - την εξασφάλιση της ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους σύμφωνα με το πνεύμα και την παράδοση της φυλής τους βοηθώντας ο ένας τον άλλον».
Αφ ης στιγμής το έθνος συνυφαίνεται με το αστικό κράτος, η σύμπραξη απολήγει σε ιδεολογικό μηχανισμό, ο οποίος στοχεύει στην ομογενοποίηση του πληθυσμού. Ο HomoNationalis συνιστά τη θεμέλιο λίθο επικουρίας στα οικονομικά συμφέροντα κι όσον αφορά στην φιλελευθερική οπτική του ΟΗΕ άνθρακας ο θησαυρός περί πανάκειας ή μετριασμού. Η Αρχή της «μη διάκρισης» αφ’ ενός αγκαλιάζει στην ομπρέλα της τις μειονότητες και αφ’ ετέρου εμβολίζει την ομοιογένεια του εθνικού κορμού της πλειονότητας. Η απειλή δεν εδράζεται στη μερική ανομοιογένεια στους κόλπους ενός κράτους αλλά στην προκρούστεια κλίνη της παγκοσμιοποίησης. Κατ’ εφαπτομένη οι μειονότητες - έθνη - λαοί ανακινούν θέματα μοναδικότητας - απόσχισης. Δεν είναι ωστόσο τόσο απλή η σύνδεση αν λάβουμε υπ’ όψιν πως ειδικότερα μετά την είσοδό μας στον 21ο αιώνα διάφοροι Διεθνείς Οργανισμοί εφεσιβάλλουν τίνι τρόπω την κρατική αρμοδιότητα υπάγοντάς την στα «οικουμενικά κελεύσματα».
Διάφορες απειλές, όπως η τρομοκρατικές ενέργειες - η εξάπλωση των ναρκωτικών ουσιών - η μόλυνση του περιβάλλοντος επικρέμανται σαν δαμόκλειος σπάθη, με αποτέλεσμα «το συμφέρον του κάθε κράτους να προσλαμβάνει μετακρατικό χαρακτήρα και να ωθεί στη σφυρηλάτηση υπερεθνικών θεσμών-κανόνων» σύμφωνα με τον κύριο Παναγιωτίδη Ναθαναήλ στο βιβλίο του «Δικαιώματα και μειονότητες». Η λέξη Έθνος ενέχει μία αδιαίρετη ενότητα, ένα συλλογικό υποκείμενο ομοιογενές κι αδιαφοροποίητο στον χρόνο. Ιστορικά λοιπόν οι Καταλανοί διεκδικούν τη «φυσική οντότητά τους - υπερχρονική αξία τους». Όταν ωστόσο διάφορα έθνη έχουν συγκροτήσει κράτος, τότε νομιμοποιούνται μεν οι πολιτισμικές συσσωματώσεις αλλά προβληματικοποιείται η ανάδειξη μονοπωλιακής κυριαρχίας κάποιου εκ των πολλών. Η ποικιλομορφία υφίσταται αλλά η σύγκρουση καραδοκεί, διότι η κάθε επιμέρους συνιστώσα νιώθει να απειλείται. Συχνά οι Κυβερνήσεις προβαίνουν σε δυϊκή ικανοποίηση: διαχωρισμός της ταυτότητας ως πολίτης απ’ αυτή του θρησκεύματος - ιδεολογίας - κομματικής παρατάξεως - γλωσσικής εκφράσεως, τακτική η οποία όμως δίνει αυθαίρετα το προβάδισμα στην ταυτότητα του πολίτη παραγκωνίζοντας τις υπόλοιπες. Η πρακτική αυτή οδηγεί με τη σειρά της σε μετασχηματισμό των κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία ζυμώνονται με την μερική αποδυνάμωσή τους σε επίπεδο ταυτοτήτων, παρόλο που, σύμφωνα με την οδηγία της Ουνέσκο, άρθρ.5 παρ. γ: «Είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί το δικαίωμα στα μέλη των εθνικών μειονοτήτων να ασκούν τις δικές τους εκπαιδευτικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένης της διατήρησης σχολείων, και ανάλογα με την εκπαιδευτική πολιτική του κάθε κράτους της χρήσης ή διδασκαλίας της δικής τους γλώσσας». Το Διεθνές Δίκαιο αναγνωρίζει επίσης ότι η εκπαίδευση πέραν του ότι είναι ένα γενικό ανθρώπινο δικαίωμα, συνιστά και κρίσιμο τομέα των μειονοτικών δικαιωμάτων.
Στην παγκόσμια Χάρτα πλέον οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές ανάμεσα στους όρους έθνος - κράτος - μειονότητα, με αποτέλεσμα το νομικό δόγμα να φέρει ως κυρίαρχο πρόταγμα τον «αναγκαίο παρεμβατισμό» είτε πολιτικό είτε στρατιωτικό.
Οι συνδέσεις που έγιναν με αφορμή την περίπτωση της Καταλονίας σε αναφορά στη Θράκη και στην Κρήτη θα κρίνονταν άτοπες, σύμφωνα με τα παραπάνω. Η Καταλονία αποτελούσε μία εδαφική-κρατική οντότητα, η οποία προσαρτήθηκε. Στις Θράκη-Κρήτη ο εδαφικό-πολιτισμικός ιστός είναι κυρίως ελληνικός αλλά διανθισμένος, κι ας επιτραπεί η έκφραση, από μειονοτικούς πληθυσμούς με τα δικά τους χαρακτηριστικά.
«Να χρησιμοποιείς ό,τι ταλέντα έχεις. Το δάσος θα ήταν ένα πολύ σιωπηλό μέρος αν τα μόνα πουλιά που κελαηδούσαν, ήταν αυτά που κελαηδούν καλύτερα.», δια στόματος του Αμερικανού Ποιητή Henry Van Dyke…
Ακόμη ψάχνω το αυτοκίνητό μου…
Δια της πλαγίας οδού όλα επιτυγχάνονται. Μία διάσπαση της Ελληνικής Επικράτειας σε επιμέρους νεότευκτα κρατίδια, σίγουρα θα είχε απήχηση στις «μασέλες» που αναμένουν. Εδώ και καιρό ακούμε τη διάνοιξη τεράστιας σήραγγας ως λύση εξόδου απ’ τη Μαύρη Θάλασσα. Πως θα αναδειχτεί η Τουρκία ως Μεσανατολική Δύναμη αν δεν έχει ρόλο στην εν λόγω διευθέτηση; Και ποια διαδικασία θα αδειοδοτήσει την απρόσκοπτη έξοδο της Ρωσίας προς την Μεσόγειο; Πολιτικά διλήμματα που επικρέμανται εδώ και δεκαετίες. Η περιοχή συνιστά ένα γεωπολιτικό τρίγωνο αστάθειας. Η βάση της Σούδας συνιστά το «κέρας της Αμάλθειας» για τις ΗΠΑ, αφού λειτουργεί σαν σταθμός ανεφοδιασμού - επισκευών - ανατροφοδότησης προς επικουρία πιθανών δράσεων των ΗΠΑ.
Οι περιστολές προνοιακών κονδυλίων στα Πανεπιστήμια συνεχίζονται με αμείωτους ρυθμούς. Στεγαστικό επίδομα - σίτιση - δωρεάν βιβλία καταργούνται. Οι φοιτητές στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης είναι εδώ και κάποιες ημέρες επί ποδός. Γιατί τα παπαγαλάκια στα «τηλε-παντοπωλεία», από κάπου δανείστηκα την έξοχη παρομοίωση αλλά δεν θυμάμαι τον εμπνευστή για να τον αναφέρω, δεν κάνουν μνεία στο σημαντικότατο γεγονός; Η ιδιωτικοποίηση της παιδείας έχει δρομολογηθεί, ώστε οι λαϊκές μάζες να παραμένουν από τούδε και στο εξής ακατάρτιστες.
Για την τρίτη αξιολόγηση επίσης οι ειδήμονες ποιούν την νήσσαν. Το θεσμικό πλαίσιο θα επιτρέπει στις επιχειρήσεις μαζικές απολύσεις, με γνώμονα την προσέλκυση των επενδύσεων. Οι συμμορίτες δεν φορούν κουκούλες αλλά κοστούμια.
Και για να συνδέσω την έναρξη του άρθρου, όπως εγώ θα περιπλανιέμαι να βρω το όχημα χωρίς αποτέλεσμα, αφού δεν προνόησα να βάλω σημάδια, αναλόγως θα βολοδείρουμε οι Έλληνες, αφού προς ώρας εντρυφούμε περί ψηφισμάτων αλλαγής φύλου -αυτοπροσδιορισμού προσωπικότητας- ανταγωνιστικότητα των όρων, τη στιγμή που η Χώρα κατακρημνίζεται και οι υπήκοοί της περί άλλα τυρβάζουν. Να μην ξεχάσω τους επαίσχυντους ψόγους, τους οποίους δέχτηκε ένα δεκάχρονο που πετροβόλησε ένα γατάκι. Σαφώς δεν δηλώνω υπέρ της πράξεως. Οι απαράδεκτοι ωστόσο σχολιαστές που έσπευσαν να καταδικάσουν ένα ανήλικο με την τακτική: «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω» και να του προσάπτουν χαρακτηρισμούς του τύπου: δολοφόνος - παράσιτο - μούλος - μπάσταρδος, στιγματίζοντάς το ανελέητα, δηλοποιούν κανιβαλική τάση σ’ ένα άτομο μικρής ηλικίας, το οποίο θα μπορούσε να αντιτάξει: «εικόνα σου είμαι Κοινωνία και σου μοιάζω»…
Περί ελευθερίας…
Κι εγώ σήμερα ξύπνησα με διάθεση, ν’ αποκολληθώ απ’ το γιγάντιο πέτρωμα∙ Η διαρκής πάλη με τη βαρύτητα με κούρασε. Για ν’ αποφύγω τη βαρυτική κατάρρευση υποχρεώνομαι να εκτοξεύω το μεγαλύτερο μέρος της υπόστασής μου στο διάστημα.
Τώρα είν’ η ώρα για ελευθερία, είπα!
Όλες οι ηλεκτρικές ώσεις τ’ αδιέξοδο επισημαίνουν∙ Την ύπαρξή μου προς το επέκεινα να ελευθερώσω. Χωρίς φόβο, μήτε δισταγμό.Μα στα σύνορα με γύρισαν πίσω. Μες στην «ελευθερία» μου ξέχασα να πάρω: Τον Αριθμό Δελτίου Ταυτότητας- Τον Αριθμό Φορολογικού Μητρώου - Τον Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης - Αντίγραφο Ποινικού Μητρώου. Κι αφού έχω γεννηθεί στο εξωτερικό πρέπει να γίνει έλεγχος απ’ το Υπουργείο Δικαιοσύνης…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου