Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Νίκαια - Μάνδρα... κάμποσα χρόνια δρόμος...

Βασίλης Μακρίδης


Καλημέρα στην ομήγυρη!!!

► Επειδή δεν προτίθεμαι να κάνω άλλη ανάρτηση για σήμερα, σας χαιρετώ λίγο πιο νωρίς απ' ό,τι συνήθως, με ένα κείμενο που το νιώθω εκ των προτέρων ότι θα μου βγει «μακρυνάρι», όσο κι αν αυτό δεν μου αρέσει καθόλου...

► Πολύ θα 'θελα τώρα να έγραφα για τη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού στην Πόλη στο μπάσκετ... Πολύ θα 'θελα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα από τις «σοβαρές» αναρτήσεις πολιτικού περιεχομένου, που το 'χω κι εγώ ανάγκη πού και πού για να παίρνω «ανάσες»...

► Δυστυχώς, από το χτες το πρωί μ' έχει «στοιχειώσει» η ανείπωτη τραγωδία στο Θριάσιο Πεδίο και ειδικότερα στη Μάνδρα, τη Νέα Πέραμο και τα Μέγαρα...

► 15 νεκροί μέχρι τώρα (ελπίζω να μην αυξηθούν άλλο), πολλοί τραυματίες, ανυπολόγιστες καταστροφές σε περιουσίες που χτίστηκαν με κόπο και χρόνο... Βλέποντας ένα-δυο πλάνα στην τηλεόραση, σου κόβεται η λαλιά... Άλλωστε, μία εικόνα είναι πιο δυνατή και από χίλιες λέξεις, όπως μας δίδαξαν οι Κινέζοι...

► Στη μνήμη μου ξύπνησε η αντίστοιχη τραγωδία στις 2 Νοέμβρη 1977, παραμονές εκλογών, μάλιστα (έγιναν στις 20 του ίδιου μήνα)... 37 νεκροί συνολικά, οι 20 στην περιοχή μου, τη Νίκαια, οι 14 στην ακόμη πιο στενή μου γειτονιά... Ήμουν 10 χρονών τότε, μα θυμάμαι τα πάντα... Χάθηκαν παιδιά στην ηλικία μου και λίγο μεγαλύτερα, από τους ορμητικούς χειμάρρους που σχηματίστηκαν στους δρόμους της γειτονιάς μου...

► Η τραγωδία αυτή, έγινε η αφορμή για να φτιαχτεί το πρώτο «περιφερειακό», εντός του Λεκανοπεδίου, δίκτυο συλλογής ομβρίων υδάτων, που ένωνε τα δίκτυα τριών δήμων (Κερατσίνι, Νίκαια, Κορυδαλλός) μεταξύ τους και το δικό τους δίκτυο με τον κεντρικό συλλέκτη στον Κηφισό. Τρεις κομμουνιστές -τότε- δήμαρχοι (Σαράφογλου, Λογοθέτης, Μαλαγαρδής) ανέλαβαν ΔΩΡΕΑΝ την εκπόνηση της μελέτης και την υλοποίηση του έργου χωρίς ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ κρατική επιχορήγηση, που ούτως ή άλλως δεν θα δινόταν ποτέ σε... τρεις κομμουνιστές!!! Το έργο πραγματοποιήθηκε με ανταποδοτικές δαπάνες των πολιτών των τριών δήμων, ολοκληρώθηκε το 1985 και από τότε οι περιοχές μας δεν έχουν αντιμετωπίσει, επί της ουσίας, κανένα πρόβλημα με πλημμύρες, όταν άλλες, πανάκριβες περιοχές του Λεκανοπεδίου πνίγονται κάθε φορά που θα πιάσει μια έστω και ελαφρώς δυνατή βροχή...

► Στη μνήμη μου έρχεται, βεβαίως και η 7η Ιουλίου 2002, μέρα που η πλημμύρα με βρήκε, μαζί με τη γυναίκα μου, μέσα στον συρμό του Ηλεκτρικού στον δρόμο για Πειραιά. Ο συρμός σταμάτησε λίγο μετά τον σταθμό του Μοσχάτου, λίγα μέτρα πριν από τη γέφυρα του Κηφισού, την οποία τα νερά είχαν υπερπηδήσει. Γύρω μας έπλεαν αυτοκίνητα, κάδοι απορριμάτων και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Η στάθμη του νερού διαρκώς ανέβαινε και είχε αρχίσει σιγά σιγά να περνάει μέσα στα βαγόνια...

► Η γυναίκα μου ήταν τότε έγκυος στον πρώτο μας γιο και γυρίζαμε από την εξέταση της β' χοριακής, στο πέμπτο μήνα της κύησης. Θυμάμαι τον εαυτό μου να εύχεται ένα και μόνο πράγμα: να ζήσω για να δω να γεννιέται το πρώτο μου παιδί - τίποτε άλλο... Τελικά τα σωστικά συνεργεία της Πυροσβεστικής μας απεγκλώβισαν, όταν η στάθμη του νερού άρχισε να υποχωρεί. Περπατήσαμε περίπου μισό χιλιόμετρο με το νερό πάνω από το γόνατο, φτάσαμε στη μικρή πλατεία ακριβώς έξω από τον σταθμό του Μοσχάτου και περιμέναμε να υποχωρήσει κι άλλο η στάθμη των υδάτων, για να μπορέσουμε να καλέσουμε κάποιον δικό μας να μας πάρει από εκεί με αυτοκίνητο, καθώς συγκοινωνίες ή/και ταξί δεν κυκλοφορούσαν ούτε γι' αστείο... Από τις 12μιση μετά το μεσημέρι η ώρα έφτασε 8μιση το βράδυ για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο σπίτι μας με ασφάλεια, χάρη στον (ελαφρύ το χώμα του) πατέρα μου, που ήρθε τελικά να μας πάρει, έχοντας κάνει με το αυτοκίνητό του έναν απίθανο κύκλο μέχρι να φτάσει από τη Νίκαια στο Μοσχάτο...

► Γι' αυτούς τους λόγους, λοιπόν, σήμερα δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο. Η σκέψη μου είναι μαζί με αυτούς τους ανθρώπους που μέσα σε ελάχιστα λεπτά, αν όχι και δευτερόλεπτα, είδαν τους κόπους μιας ζωής να καταστρέφονται σαν χάρτινος πύργος... Όσο γι' αυτούς που θρηνούν δικούς τους ανθρώπους μετά από αυτήν την ανείπωτη τραγωδία, η μόνη λέξη που βρίσκω να πω είναι «κουράγιο»... Πολύ λίγη, βεβαίως και διόλου παρηγορητική... Αλλά είναι η μόνη...



Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου