Δημήτρης Νανούρης
Φεύγω, αναχωρώ, βγάζω φτερά και γίνομαι πουλί να πετάξω ώς το γυναικοχώρι μου, σώγαμπρος γαρ σε νησί μακρινό, συννεφιασμένο και κρύο, μα με απλόχωρη ζεστασιά στις καρδιές των οικείων και σε ορισμένες γωνιές πατροπαράδοτων παμπ. Βαρέθηκα στην Αθήνα να βλέπω μαθητευόμενους σαλτιμπάγκους να επιδίδονται σε διαρκείς κωλοτούμπες, αυταπατώμενοι πως παραμένουν σταθεροί στην αρχική τους θέση. Τουτέστιν, η πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά με μοιραίες δόσεις Ακροδεξιάς διαπρέπει εσχάτως και στο πεδίο της αλχημείας. Παραδίδει φαρμακοποιούς και ασθενείς σιδηροδέσμιους με πολυεθνικές αλυσίδες σε αλλότρια, άνομα συμφέροντα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις κάποτε. Καραμπινάτος νεοφιλελευθερισμός ντεμέκ κομμουνιστικής κοπής. Τι να πεις; Δεύτερη ντροπολογία ψηφίστηκε νυχτιάτικα, χρονιάρες μέρες –οι εμπνευστές της δεν αισχύνονται παρά ταύτα–, η οποία ορθώνει δίχτυ προστασίας, όχι ασφαλώς στην πρώτη κατοικία του αναξιοπαθούντος πόπολου, αλλά στη διαδικασία των πλειστηριασμών, με τη θέσπιση ποινής φυλάκισης σε όσους εμποδίσουν εφεξής τη διεξαγωγή τους.
Ωσαύτως οι τράπεζες θα βγάζουν τα τσαρδάκια του κοσμάκη στο σφυρί, τα αρπακτικά θα κερδοσκοπούν αγρίως και οι ξεσπιτωμένοι ιδιοκτήτες θα διασωθούν μόνο αν είναι τυχεροί και συλληφθούν διαμαρτυρόμενοι, εξασφαλίζοντας δωρεάν στέγη για κάμποσα τέρμινα στην ψειρού. Τα κελιά προς το παρόν δεν κατάσχονται. Αν μη τι άλλο, για να ξεμπροστιαστούν οι κακεντρεχείς και οπισθόβουλοι που χαρακτηρίζουν ανάλγητο το εθνοσωτήριο γκοβέρνο. Και πού ’σαι ακόμα! Βρισκόμαστε στην αρχή. «Πολλά τα προαπαιτούμενα, Αρη». Την κοπανάω, λοιπόν, μπας και γλιτώσω απ’ τη συλλογική κατάθλιψη. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά προσφέρονται για κατάνυξη, οικογενειακή ευωχία, φαγοπότι και ευοί ευάν πά’ να πει, να αναπτερωθεί κομμάτι η ελπίδα μέσα μας, ολίγη αισιοδοξία βρε αδελφέ, να διασταυρωθούμε επιτέλους με τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Κάνω, ως εκ τούτου, σύντομη στάση στα Τοπόλιανα, κατά Αγραφα μεριά, με οδηγό τον «Ευρυτάνα Ιχνηλάτη» (eyrytixn.blogspot.gr), ιστοσελίδα που συμβουλεύομαι συχνά και αλιεύω ενίοτε διδακτικές ιστορίες, όπως η παρακάτω που κολλάει γάντι στο πνεύμα των Εορτών και διαδραματίζεται σε παρεμφερείς εποχές με την τρέχουσα. Γερμανική Κατοχή. 1942. Πείνα. Φοβέρα. Σκλαβιά.
Σώμα του ΕΛΑΣ με τον Αρη εισέρχεται στη μικράν κώμην παραμονή Χριστουγέννων. Οι Τοπολιανίσιοι «δεν είχανε ούτε παπά και θα μένανε αλειτούργητοι, μεγάλο βάσανο και κρίμα στην ψυχή τους, όπως βαριά το νιώθανε με πίστη αληθινή». Ο πρωτοκαπετάνιος κλείνει το μάτι στον παπα-Κουμπούρα κι αυτός χτυπά την καμπάνα. Σε λίγο μαζεύονται οι λιγοστοί κάτοικοι. «Ανάβουν τα κεριά τους στην εκκλησία, βλέπουν τον ιερωμένο με τα σκεπασμένα κάτω από τα άμφια φυσεκλίκια να λειτουργεί, ακούνε και τους ελασίτες, που πιάσανε τα ψαλτήρια, να ψέλνουν τη Θεία Γέννηση, ξαφνιάζονται και θαυμάζουν και μονολογούνε όλοι μαζί: “Θαύμα είναι τούτο αληθινό”». Στους πάγκους του καφενέ γεύονται αργότερα άπαντες τα φτωχικά εδέσματα, τον άκρατο οίνο και, κυρίως, τη λυτρωτική αίσθηση της ελευθερίας από την αναπάντεχη μέθεξη. Το αστέρι της Βηθλεέμ πάνω απ’ το γιοφύρι της Τέμπας. Χαρισματικός ο αρχηγός. Καμία σχέση με τον αργυρώνητο παρά τρίχα φονιά του άλλου Αρη, της «Λόλας», που προανέφερα. Μόνο οι κουμουνδουριστές τούς συγχέουν. Εχουμε ανάγκη από φωτεινές προσωπικότητες στους δίσεκτους καιρούς μας. Και από απροσκύνητους γενικώς. Ετη πολλά και του χρόνου σπίτια μας. Μην ανησυχήσετε οι υποψιασμένοι. Θα τα ξαναπούμε μετά του Αϊ-Γιαννιού.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Φεύγω, αναχωρώ, βγάζω φτερά και γίνομαι πουλί να πετάξω ώς το γυναικοχώρι μου, σώγαμπρος γαρ σε νησί μακρινό, συννεφιασμένο και κρύο, μα με απλόχωρη ζεστασιά στις καρδιές των οικείων και σε ορισμένες γωνιές πατροπαράδοτων παμπ. Βαρέθηκα στην Αθήνα να βλέπω μαθητευόμενους σαλτιμπάγκους να επιδίδονται σε διαρκείς κωλοτούμπες, αυταπατώμενοι πως παραμένουν σταθεροί στην αρχική τους θέση. Τουτέστιν, η πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά με μοιραίες δόσεις Ακροδεξιάς διαπρέπει εσχάτως και στο πεδίο της αλχημείας. Παραδίδει φαρμακοποιούς και ασθενείς σιδηροδέσμιους με πολυεθνικές αλυσίδες σε αλλότρια, άνομα συμφέροντα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις κάποτε. Καραμπινάτος νεοφιλελευθερισμός ντεμέκ κομμουνιστικής κοπής. Τι να πεις; Δεύτερη ντροπολογία ψηφίστηκε νυχτιάτικα, χρονιάρες μέρες –οι εμπνευστές της δεν αισχύνονται παρά ταύτα–, η οποία ορθώνει δίχτυ προστασίας, όχι ασφαλώς στην πρώτη κατοικία του αναξιοπαθούντος πόπολου, αλλά στη διαδικασία των πλειστηριασμών, με τη θέσπιση ποινής φυλάκισης σε όσους εμποδίσουν εφεξής τη διεξαγωγή τους.
Ωσαύτως οι τράπεζες θα βγάζουν τα τσαρδάκια του κοσμάκη στο σφυρί, τα αρπακτικά θα κερδοσκοπούν αγρίως και οι ξεσπιτωμένοι ιδιοκτήτες θα διασωθούν μόνο αν είναι τυχεροί και συλληφθούν διαμαρτυρόμενοι, εξασφαλίζοντας δωρεάν στέγη για κάμποσα τέρμινα στην ψειρού. Τα κελιά προς το παρόν δεν κατάσχονται. Αν μη τι άλλο, για να ξεμπροστιαστούν οι κακεντρεχείς και οπισθόβουλοι που χαρακτηρίζουν ανάλγητο το εθνοσωτήριο γκοβέρνο. Και πού ’σαι ακόμα! Βρισκόμαστε στην αρχή. «Πολλά τα προαπαιτούμενα, Αρη». Την κοπανάω, λοιπόν, μπας και γλιτώσω απ’ τη συλλογική κατάθλιψη. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά προσφέρονται για κατάνυξη, οικογενειακή ευωχία, φαγοπότι και ευοί ευάν πά’ να πει, να αναπτερωθεί κομμάτι η ελπίδα μέσα μας, ολίγη αισιοδοξία βρε αδελφέ, να διασταυρωθούμε επιτέλους με τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Κάνω, ως εκ τούτου, σύντομη στάση στα Τοπόλιανα, κατά Αγραφα μεριά, με οδηγό τον «Ευρυτάνα Ιχνηλάτη» (eyrytixn.blogspot.gr), ιστοσελίδα που συμβουλεύομαι συχνά και αλιεύω ενίοτε διδακτικές ιστορίες, όπως η παρακάτω που κολλάει γάντι στο πνεύμα των Εορτών και διαδραματίζεται σε παρεμφερείς εποχές με την τρέχουσα. Γερμανική Κατοχή. 1942. Πείνα. Φοβέρα. Σκλαβιά.
Σώμα του ΕΛΑΣ με τον Αρη εισέρχεται στη μικράν κώμην παραμονή Χριστουγέννων. Οι Τοπολιανίσιοι «δεν είχανε ούτε παπά και θα μένανε αλειτούργητοι, μεγάλο βάσανο και κρίμα στην ψυχή τους, όπως βαριά το νιώθανε με πίστη αληθινή». Ο πρωτοκαπετάνιος κλείνει το μάτι στον παπα-Κουμπούρα κι αυτός χτυπά την καμπάνα. Σε λίγο μαζεύονται οι λιγοστοί κάτοικοι. «Ανάβουν τα κεριά τους στην εκκλησία, βλέπουν τον ιερωμένο με τα σκεπασμένα κάτω από τα άμφια φυσεκλίκια να λειτουργεί, ακούνε και τους ελασίτες, που πιάσανε τα ψαλτήρια, να ψέλνουν τη Θεία Γέννηση, ξαφνιάζονται και θαυμάζουν και μονολογούνε όλοι μαζί: “Θαύμα είναι τούτο αληθινό”». Στους πάγκους του καφενέ γεύονται αργότερα άπαντες τα φτωχικά εδέσματα, τον άκρατο οίνο και, κυρίως, τη λυτρωτική αίσθηση της ελευθερίας από την αναπάντεχη μέθεξη. Το αστέρι της Βηθλεέμ πάνω απ’ το γιοφύρι της Τέμπας. Χαρισματικός ο αρχηγός. Καμία σχέση με τον αργυρώνητο παρά τρίχα φονιά του άλλου Αρη, της «Λόλας», που προανέφερα. Μόνο οι κουμουνδουριστές τούς συγχέουν. Εχουμε ανάγκη από φωτεινές προσωπικότητες στους δίσεκτους καιρούς μας. Και από απροσκύνητους γενικώς. Ετη πολλά και του χρόνου σπίτια μας. Μην ανησυχήσετε οι υποψιασμένοι. Θα τα ξαναπούμε μετά του Αϊ-Γιαννιού.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου