Γιάννα Κουκά
Ανεβαίνουν στα μπαλκόνια τους. Και περιφέρονται. Με τα καλά τους τα ρούχα. Τις σημειώσεις τους, τις λέξεις τους να πουν. Με τα μικρόφωνά τους. Από εδώ κι από εκεί περιφέρονται. Από πόλη σε πόλη. Χωριά γυρίζουν. Σε βάρκες μπαίνουν, σε νησιά να φτάσουν. Ωκεανούς διασχίζουν. Θάλασσες τους ταξιδεύουν σε ξένες χώρες, ν' ακουστούν. Και όλο μιλούν κι όλο μιλούν κι όλο μιλούν κι όλο μιλούν...
Κι οι λέξεις τους δεν ηχούν όπως μιλούν. Μόνο βοή. Και φασαρία. Θόρυβος, Θε μου, θόρυβο που κάνουν οι λέξεις τους. Και τ' αυτιά γεμίζουν από λόγια. Τα ψεύτικα τους, τα μεγάλα. Και μαλαματένια δεν είναι. Και είναι που ποτέ δεν ήταν. Κι αυτοί συνεχίζουν να μιλούν. Κι όλο μιλούν. Κι όλο μιλούν.
Και κάποιοι χειροκροτούν. Και κλαπ, και κλαπ και κλαπ. Τα χέρια κοκκινίζουν στις φασαρίες αυτών που μιλούν. Κι όλο μιλούν. Για περισσότερα κλαπ και κλαπ. Κι οι άλλοι πεινούν. Πεινούν. Μάνα μου φτώχεια. "Δες με μάνα μου φτώχεια. Μάνα μου, κυρά μου, περήφανη κυρά μου, που στα ηλιοσκαλοπάτια μ' έμαθες να ζω" Πώς θα βγει ο μήνας μάνα μου, κυρά μου; Και λογαριασμούς και φροντιστήρια.
Κι είναι μόνο το σύνθημα που πάλι θα ματώσει. Το σύνθημα που πάντα αιμορραγεί. Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Κι είναι που χάθηκε μέσα στα κλαπ και στα κλαπ. Και στα λόγια αυτών που όλο μιλούν κι όλο μιλούν. Κι είναι που ένα κλαπ έσβησε το ψωμί, ένα άλλο την παιδεία. Μα το πιο δυνατό το πιο ξακουστό απ' όλα, την ελευθερία. Κοίτα.
Μην ακούσεις. Μόνο κοίτα. Κοίτα ένας άνθρωπος πως πεινά...
Πηγή: artinews.gr
Γιάννα Κουκά: Σχετικά με τον συντάκτη
Ανεβαίνουν στα μπαλκόνια τους. Και περιφέρονται. Με τα καλά τους τα ρούχα. Τις σημειώσεις τους, τις λέξεις τους να πουν. Με τα μικρόφωνά τους. Από εδώ κι από εκεί περιφέρονται. Από πόλη σε πόλη. Χωριά γυρίζουν. Σε βάρκες μπαίνουν, σε νησιά να φτάσουν. Ωκεανούς διασχίζουν. Θάλασσες τους ταξιδεύουν σε ξένες χώρες, ν' ακουστούν. Και όλο μιλούν κι όλο μιλούν κι όλο μιλούν κι όλο μιλούν...
Κι οι λέξεις τους δεν ηχούν όπως μιλούν. Μόνο βοή. Και φασαρία. Θόρυβος, Θε μου, θόρυβο που κάνουν οι λέξεις τους. Και τ' αυτιά γεμίζουν από λόγια. Τα ψεύτικα τους, τα μεγάλα. Και μαλαματένια δεν είναι. Και είναι που ποτέ δεν ήταν. Κι αυτοί συνεχίζουν να μιλούν. Κι όλο μιλούν. Κι όλο μιλούν.
Και κάποιοι χειροκροτούν. Και κλαπ, και κλαπ και κλαπ. Τα χέρια κοκκινίζουν στις φασαρίες αυτών που μιλούν. Κι όλο μιλούν. Για περισσότερα κλαπ και κλαπ. Κι οι άλλοι πεινούν. Πεινούν. Μάνα μου φτώχεια. "Δες με μάνα μου φτώχεια. Μάνα μου, κυρά μου, περήφανη κυρά μου, που στα ηλιοσκαλοπάτια μ' έμαθες να ζω" Πώς θα βγει ο μήνας μάνα μου, κυρά μου; Και λογαριασμούς και φροντιστήρια.
Κι είναι μόνο το σύνθημα που πάλι θα ματώσει. Το σύνθημα που πάντα αιμορραγεί. Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Κι είναι που χάθηκε μέσα στα κλαπ και στα κλαπ. Και στα λόγια αυτών που όλο μιλούν κι όλο μιλούν. Κι είναι που ένα κλαπ έσβησε το ψωμί, ένα άλλο την παιδεία. Μα το πιο δυνατό το πιο ξακουστό απ' όλα, την ελευθερία. Κοίτα.
Μην ακούσεις. Μόνο κοίτα. Κοίτα ένας άνθρωπος πως πεινά...
Πηγή: artinews.gr
Γιάννα Κουκά: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου