Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Έτυχα σε μια κοπή πίτας.
Ξένη ανάμεσα σε ξένους.
Σκεφτόμουν πως επρόκειτο για μία παρωδία κυβερνητική, σαν κι αυτές που το Κράτος μηχανεύεται την πολυδαίδαλη γραφειοκρατία, μέσα στους λαβυρίνθους της οποίας ανθίζει απρόσκοπτα η αυταπάτη - η εξαπάτηση και με τους ιδεολογικούς θεσμούς να συνεργούν ως υπηρετούντες του Νόμου.
Εδώ και 46 χρόνια δεν είχα ποτέ κερδίσει το φλουρί.
Το κέρδισα φέτος σε μία κοπή πίτας ανάμεσα σε ξένους.
Σκεφτόμουν πως επρόκειτο για μία καθοδήγηση πολιτισμική, κατά την οποία η πειθαρχία είναι θεμελιώδης προϋπόθεση, ώστε να επιτευχθεί η αδράνεια των αγωνιστικών στάσεων.
Και το δώρο που αντιστοιχούσε στο φλουρί ήταν ένα σερβίτσιο φλιτζανάκια του καφέ.
Σημειωτέον δεν πίνω ποτέ καφέ!
Σκεφτόμουν πως επιγενέστερα συμβάντα απεικονίζουν πολύ καλά την οπτική του προγενέστερου και πως το κύριο μέλημα ήταν να μην προκληθούν σχόλια για τους πολιτικούς θεσμούς κι αμφισβητηθεί η Κληρωτή Δημοκρατία ως νέα μορφή κοινωνικής παθολογίας.
Εδώ στην Ερημιά άνθρωποι Ξένοι χειροκρότησαν που κέρδισα ένα φλουρί.
Μου είπαν πως φέτος θα ήταν η «χρονιά μου».
Σκεφτόμουν πως κάθε που ήταν η «χρονιά μου» δεν είχα ποτέ κερδίσει ένα φλουρί, σαν να αντικατόπτριζε την κατακρήμνιση των στρατιωτών στο πεδίο της μάχης.
Σκεφτόμουν πως φέτος που η θλίψη με είχε διαβρώσει σίγουρα δεν θα ήταν η «χρονιά μου», επειδή όλες οι ενδιαφέρουσες διατυπώσεις παραφράζονταν. Η «χρονιά μου» ήταν σαν τη Δημοκρατία π’ αναζητούσε ευνοϊκά στοιχεία προς τα συμφέροντα των επενδυτών για να επιβληθεί.
Ευχαρίστησα.
Σκεφτόμουν πως με την ευχαριστία παραμερίζεται το πρόβλημα της διάλυσης των συστημάτων ασφαλείας, που όλοι οι Θνητοί είχαν ανάγκη. Άλλωστε δεν εναντιωνόμαστε στους συμβολαιογράφους που εκπλειστηριάζουν αλλά στις συλλογικότητες που απειλούν με συμμόρφωση τους συμβολαιογράφους. Άλλωστε στη Μανωλάδα δεν θα πήγαινε ποτέ να εργαστεί ο Καμπουράκης κι ο Νταλάρας δεν θα συμπαθούσε ποτέ τον Πανούση.
Χαιρέτησα.
Αισθανόμουν σαν τη Νομιμοφροσύνη των θεσμών, που φοβούνται μήπως εκτεθούν, επειδή όταν η καταστολή δείχνει το άδικο χρώμα της ξεπηδούν ομάδες που δύνανται ή επιθυμούν να προστατεύσουν τα προνόμιά τους.
Έφυγα με το «δώρο» στα χέρια!
Οι δρόμοι πολύβουοι. Άπλωναν τις μπουγάδες μες στο καυσαέριο οι νοικοκυρές. Νεαροί έφτιαχναν γκράφιτι με κόκκινα-μαύρα σπρέι στους τοίχους. Οι ουρές στα ΑΤΜ σαν να είχαν μακρύνει ξαφνικά. Στα χαρτόκουτα κοιμούνταν άστεγοι κι αρουραίοι μαζί. Στο σούπερ-μάρκετ εξαργύρωναν οι εργάτες τα κουπόνια απ’ την πληρωμή στα σφαγεία. Ο σταθμό των λεωφορείων αναμασούσε το αλισβερίσι.
Οι πλάτες σκυφτές και τα υποδήματα τρύπια. Κανένα βλέμμα να με κοιτάξει μ' επιείκεια και ζεστασιά. Η Πίκρα επικρατούσε της Πίκρας…
Κέρδισα φέτος το φλουρί σε μία κοπή πίτας ανάμεσα σε ξένους.
Εδώ στην Ερημιά άνθρωποι Ξένοι χειροκρότησαν που κέρδισα ένα φλουρί.
Μου είπαν πως φέτος θα ήταν η «χρονιά μου».
Κι ύστερα συνάντησα κάποιον τυχαία που έλεγε πως κοντά μου ένιωθε σαν δεκαπεντάχρονος ερωτευμένος, μα στην πορεία το είχε μετανιώσει.
Μου έπεσε το πακέτο απ’ τα χέρια κι έσπασαν όλα τα φλυτζανάκια του καφέ.
Η Λύπη είναι οδοδείκτης εν τέλει με προοπτική…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Έτυχα σε μια κοπή πίτας.
Ξένη ανάμεσα σε ξένους.
Σκεφτόμουν πως επρόκειτο για μία παρωδία κυβερνητική, σαν κι αυτές που το Κράτος μηχανεύεται την πολυδαίδαλη γραφειοκρατία, μέσα στους λαβυρίνθους της οποίας ανθίζει απρόσκοπτα η αυταπάτη - η εξαπάτηση και με τους ιδεολογικούς θεσμούς να συνεργούν ως υπηρετούντες του Νόμου.
Εδώ και 46 χρόνια δεν είχα ποτέ κερδίσει το φλουρί.
Το κέρδισα φέτος σε μία κοπή πίτας ανάμεσα σε ξένους.
Σκεφτόμουν πως επρόκειτο για μία καθοδήγηση πολιτισμική, κατά την οποία η πειθαρχία είναι θεμελιώδης προϋπόθεση, ώστε να επιτευχθεί η αδράνεια των αγωνιστικών στάσεων.
Και το δώρο που αντιστοιχούσε στο φλουρί ήταν ένα σερβίτσιο φλιτζανάκια του καφέ.
Σημειωτέον δεν πίνω ποτέ καφέ!
Σκεφτόμουν πως επιγενέστερα συμβάντα απεικονίζουν πολύ καλά την οπτική του προγενέστερου και πως το κύριο μέλημα ήταν να μην προκληθούν σχόλια για τους πολιτικούς θεσμούς κι αμφισβητηθεί η Κληρωτή Δημοκρατία ως νέα μορφή κοινωνικής παθολογίας.
Εδώ στην Ερημιά άνθρωποι Ξένοι χειροκρότησαν που κέρδισα ένα φλουρί.
Μου είπαν πως φέτος θα ήταν η «χρονιά μου».
Σκεφτόμουν πως κάθε που ήταν η «χρονιά μου» δεν είχα ποτέ κερδίσει ένα φλουρί, σαν να αντικατόπτριζε την κατακρήμνιση των στρατιωτών στο πεδίο της μάχης.
Σκεφτόμουν πως φέτος που η θλίψη με είχε διαβρώσει σίγουρα δεν θα ήταν η «χρονιά μου», επειδή όλες οι ενδιαφέρουσες διατυπώσεις παραφράζονταν. Η «χρονιά μου» ήταν σαν τη Δημοκρατία π’ αναζητούσε ευνοϊκά στοιχεία προς τα συμφέροντα των επενδυτών για να επιβληθεί.
Ευχαρίστησα.
Σκεφτόμουν πως με την ευχαριστία παραμερίζεται το πρόβλημα της διάλυσης των συστημάτων ασφαλείας, που όλοι οι Θνητοί είχαν ανάγκη. Άλλωστε δεν εναντιωνόμαστε στους συμβολαιογράφους που εκπλειστηριάζουν αλλά στις συλλογικότητες που απειλούν με συμμόρφωση τους συμβολαιογράφους. Άλλωστε στη Μανωλάδα δεν θα πήγαινε ποτέ να εργαστεί ο Καμπουράκης κι ο Νταλάρας δεν θα συμπαθούσε ποτέ τον Πανούση.
Χαιρέτησα.
Αισθανόμουν σαν τη Νομιμοφροσύνη των θεσμών, που φοβούνται μήπως εκτεθούν, επειδή όταν η καταστολή δείχνει το άδικο χρώμα της ξεπηδούν ομάδες που δύνανται ή επιθυμούν να προστατεύσουν τα προνόμιά τους.
Έφυγα με το «δώρο» στα χέρια!
Οι δρόμοι πολύβουοι. Άπλωναν τις μπουγάδες μες στο καυσαέριο οι νοικοκυρές. Νεαροί έφτιαχναν γκράφιτι με κόκκινα-μαύρα σπρέι στους τοίχους. Οι ουρές στα ΑΤΜ σαν να είχαν μακρύνει ξαφνικά. Στα χαρτόκουτα κοιμούνταν άστεγοι κι αρουραίοι μαζί. Στο σούπερ-μάρκετ εξαργύρωναν οι εργάτες τα κουπόνια απ’ την πληρωμή στα σφαγεία. Ο σταθμό των λεωφορείων αναμασούσε το αλισβερίσι.
Οι πλάτες σκυφτές και τα υποδήματα τρύπια. Κανένα βλέμμα να με κοιτάξει μ' επιείκεια και ζεστασιά. Η Πίκρα επικρατούσε της Πίκρας…
Κέρδισα φέτος το φλουρί σε μία κοπή πίτας ανάμεσα σε ξένους.
Εδώ στην Ερημιά άνθρωποι Ξένοι χειροκρότησαν που κέρδισα ένα φλουρί.
Μου είπαν πως φέτος θα ήταν η «χρονιά μου».
Κι ύστερα συνάντησα κάποιον τυχαία που έλεγε πως κοντά μου ένιωθε σαν δεκαπεντάχρονος ερωτευμένος, μα στην πορεία το είχε μετανιώσει.
Μου έπεσε το πακέτο απ’ τα χέρια κι έσπασαν όλα τα φλυτζανάκια του καφέ.
Η Λύπη είναι οδοδείκτης εν τέλει με προοπτική…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου