Στέφανος Μαντζαρίδης
Ανεβαίνεις... Νιώθεις τα πόδια σου να λυγίζουν. Η ανάσα σου κόβεται, παλεύεις με μανία να ρουφήξεις δυο τρεις στάλες παραπάνω αέρα μπας κι αντέξεις μα δεν τα καταφέρνεις. Τα πνευμόνια σου αδειάζουν. Πνίγεσαι...
Αγχώνεσαι... Νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει όλο και πιο δυνατά... Τα βήματα σου γίνονται όλο και πιο αργά. Πασχίζεις να προχωρήσεις μπροστά μα το κορμί σου πηγαίνει όλο και πιο πίσω. Νιώθεις ανήμπορος να το κατευθύνεις. Μια μαριονέτα που απλά ακολουθεί απλά αυτό που τα νήματα της ορίζουν...
Κρυώνεις... Νιώθεις το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια σου. Γλιστράει και σε παρασέρνει μαζί του κάτω, στην άβυσσο που τόσο φοβόσουν. Κι όλο και περισσότερο νιώθεις την κλεψύδρα της ψυχής σου να αδειάζει...
Τρομάζεις... Νιώθεις ολόκληρη τη ζωή σου να περνάει μπροστά στα μάτια σου. Σαν μια παλιά, ασπρόμαυρη ταινία. Βουβή. Κι εσύ εκεί, σε πρώτο πλάνο. Πρωταγωνιστής δίχως ρόλο. Δίχως ατάκες και λόγια...
Βουρκώνεις... Νιώθεις το στήθος σου ν' ανοίγει διάπλατα και να λευτερώνει την ψυχή σου. Πασχίζεις να την κρατήσεις μέσα σου. Μάταια όμως... Γύρω σου παντού σκοτάδι. Ο ήλιος που ζέσταινε την ψυχή σου έχει χαθεί εδώ και ώρα. Κι οι δυο τρεις αχτίδες φωτός που είχαν απομείνει να παλεύουν μπας και το διαλύσουν πάνε, χάθηκαν κι αυτές...
Παραδίνεσαι... Νιώθεις την κορυφή που πάσχιζες να φτάσεις όλο και να μικραίνει. Να φεύγει μακριά σου όπως ακριβώς έκαναν τα όνειρα σου. Χάνεται για πάντα... Δεν είναι παρά μια μακρινή ανάμνηση...
Νικήθηκες...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Ανεβαίνεις... Νιώθεις τα πόδια σου να λυγίζουν. Η ανάσα σου κόβεται, παλεύεις με μανία να ρουφήξεις δυο τρεις στάλες παραπάνω αέρα μπας κι αντέξεις μα δεν τα καταφέρνεις. Τα πνευμόνια σου αδειάζουν. Πνίγεσαι...
Αγχώνεσαι... Νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει όλο και πιο δυνατά... Τα βήματα σου γίνονται όλο και πιο αργά. Πασχίζεις να προχωρήσεις μπροστά μα το κορμί σου πηγαίνει όλο και πιο πίσω. Νιώθεις ανήμπορος να το κατευθύνεις. Μια μαριονέτα που απλά ακολουθεί απλά αυτό που τα νήματα της ορίζουν...
Κρυώνεις... Νιώθεις το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια σου. Γλιστράει και σε παρασέρνει μαζί του κάτω, στην άβυσσο που τόσο φοβόσουν. Κι όλο και περισσότερο νιώθεις την κλεψύδρα της ψυχής σου να αδειάζει...
Τρομάζεις... Νιώθεις ολόκληρη τη ζωή σου να περνάει μπροστά στα μάτια σου. Σαν μια παλιά, ασπρόμαυρη ταινία. Βουβή. Κι εσύ εκεί, σε πρώτο πλάνο. Πρωταγωνιστής δίχως ρόλο. Δίχως ατάκες και λόγια...
Βουρκώνεις... Νιώθεις το στήθος σου ν' ανοίγει διάπλατα και να λευτερώνει την ψυχή σου. Πασχίζεις να την κρατήσεις μέσα σου. Μάταια όμως... Γύρω σου παντού σκοτάδι. Ο ήλιος που ζέσταινε την ψυχή σου έχει χαθεί εδώ και ώρα. Κι οι δυο τρεις αχτίδες φωτός που είχαν απομείνει να παλεύουν μπας και το διαλύσουν πάνε, χάθηκαν κι αυτές...
Παραδίνεσαι... Νιώθεις την κορυφή που πάσχιζες να φτάσεις όλο και να μικραίνει. Να φεύγει μακριά σου όπως ακριβώς έκαναν τα όνειρα σου. Χάνεται για πάντα... Δεν είναι παρά μια μακρινή ανάμνηση...
Νικήθηκες...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου