Κυριακή Μπεϊόγλου
Τον άφησαν να καρδιοχτυπάει για λίγα λεπτά, απολαμβάνοντας το θέαμα του φοβισμένου άντρα. Υστερα έφυγαν γελώντας, βρίζοντας και φτύνοντας τη γυναίκα δίπλα του. Το ζευγάρι χάθηκε τρέχοντας μέσα στη νύχτα. Στον τοίχο που τον στρίμωξαν, είχε απομείνει η σκιά του. Υπέφερε, ακόμα σκιαγμένη. Μαζεμένη. Μια μαύρη κηλίδα που φωτιζόταν από τις ταμπέλες του διπλανού μαγαζιού.
Κι εκείνος κοίταζε τη σκιά να αναβοσβήνει κι ένιωθε ακόμα το ίδιο άσχημα, άβολα με τον εαυτό του όσο και πριν, που είχε μπροστά του ακόμα τη ζωντανή εικόνα του Πακιστανού που τρομοκρατούσε η παρέα των ρατσιστών νεαρών. Νεαρών, πολύ νεαρών. Και κείνος δεν βρήκε το κουράγιο, ολόκληρος άντρας, να τους διώξει, έστω να τους βρίσει.
Μόνο στέκεται ακόμα εδώ και συλλογίζεται το συμβάν. Οι περισσότεροι φίλοι του θα του έλεγαν ότι έπραξε σωστά. Δεν είναι να μπλέκει κανείς μ’ αυτούς τους τύπους. Χειρότερα θα έκανε τα πράγματα για τον μετανάστη, χειρότερα και για τον εαυτό του που δεν τύπος του καβγά. Απροπόνητος στις χειροδικίες. Την τελευταία φορά που πιάστηκε στα χέρια ήταν στο δημοτικό με τον φίλο του τον Νίκο, που τον πείραζε για την αδυναμία του στη δασκάλα τους.
Ελα όμως που δεν έλεγε να φύγει από μέσα του η ενοχή! Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να ήταν μαζί του κάποιο από τα δυο παιδιά του. Τι παράδειγμα θα τους έδινε; Καλά μας τα λες στη θεωρία πατέρα, να υπερασπιζόμαστε τους αδυνάτους, μα να που εσύ τώρα μας τραβάς να φύγουμε γρήγορα από δω, θα του λέγανε σίγουρα. Και θα είχανε και δίκιο!
Είχε ποθήσει ολόψυχα, όταν ήταν νεαρός, να είναι γενναίος στη ζωή. Συμμετείχε σε αγώνες και σε κινητοποιήσεις. Μιλούσε πάντα για την ισότητα και την ελευθερία. «Γιατί δεν αντέδρασες;», ρώτησε ξανά τον εαυτό του. Μήπως δεν είχε ξεκοκαλίσει τον Αλτουσέρ όταν ήταν φοιτητής;
Η ιδεολογία εγκαλεί το άτομο ως υποκείμενο. Και επειδή η ιδεολογία είναι αιώνια, πρέπει να εξαλείψουμε τη χρονική διάσταση με την οποία παραστήσαμε(!) τη λειτουργία της ιδεολογίας και να πούμε: η ιδεολογία εγκαλεί αείποτε το άτομο ως υποκείμενο…
Δεν τα καταλαβαίνει πια αυτά. Δεν ξέρει αν τα κατάλαβε και ποτέ. Πιο καλά του έρχεται να τραγουδήσει δυνατά μέσα στη νύχτα:
Κλείσ’ το παράθυρο γυναίκα / κοντεύει δώδεκα και δέκα / σου το 'χω πει τόσες φορές οι μέρες είναι πονηρές / Γυναίκα χάθηκαν οι φίλοι / έγινε φίδι ο αδερφός / κόψε την καύτρα στο καντήλι / να 'χουμε απόψε λίγο φως
Ας είναι αυτή η αντίστασή του γι’ απόψε, κι ας τον κοιτούν περίεργα οι περαστικοί.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Τον άφησαν να καρδιοχτυπάει για λίγα λεπτά, απολαμβάνοντας το θέαμα του φοβισμένου άντρα. Υστερα έφυγαν γελώντας, βρίζοντας και φτύνοντας τη γυναίκα δίπλα του. Το ζευγάρι χάθηκε τρέχοντας μέσα στη νύχτα. Στον τοίχο που τον στρίμωξαν, είχε απομείνει η σκιά του. Υπέφερε, ακόμα σκιαγμένη. Μαζεμένη. Μια μαύρη κηλίδα που φωτιζόταν από τις ταμπέλες του διπλανού μαγαζιού.
Κι εκείνος κοίταζε τη σκιά να αναβοσβήνει κι ένιωθε ακόμα το ίδιο άσχημα, άβολα με τον εαυτό του όσο και πριν, που είχε μπροστά του ακόμα τη ζωντανή εικόνα του Πακιστανού που τρομοκρατούσε η παρέα των ρατσιστών νεαρών. Νεαρών, πολύ νεαρών. Και κείνος δεν βρήκε το κουράγιο, ολόκληρος άντρας, να τους διώξει, έστω να τους βρίσει.
Μόνο στέκεται ακόμα εδώ και συλλογίζεται το συμβάν. Οι περισσότεροι φίλοι του θα του έλεγαν ότι έπραξε σωστά. Δεν είναι να μπλέκει κανείς μ’ αυτούς τους τύπους. Χειρότερα θα έκανε τα πράγματα για τον μετανάστη, χειρότερα και για τον εαυτό του που δεν τύπος του καβγά. Απροπόνητος στις χειροδικίες. Την τελευταία φορά που πιάστηκε στα χέρια ήταν στο δημοτικό με τον φίλο του τον Νίκο, που τον πείραζε για την αδυναμία του στη δασκάλα τους.
Ελα όμως που δεν έλεγε να φύγει από μέσα του η ενοχή! Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να ήταν μαζί του κάποιο από τα δυο παιδιά του. Τι παράδειγμα θα τους έδινε; Καλά μας τα λες στη θεωρία πατέρα, να υπερασπιζόμαστε τους αδυνάτους, μα να που εσύ τώρα μας τραβάς να φύγουμε γρήγορα από δω, θα του λέγανε σίγουρα. Και θα είχανε και δίκιο!
Είχε ποθήσει ολόψυχα, όταν ήταν νεαρός, να είναι γενναίος στη ζωή. Συμμετείχε σε αγώνες και σε κινητοποιήσεις. Μιλούσε πάντα για την ισότητα και την ελευθερία. «Γιατί δεν αντέδρασες;», ρώτησε ξανά τον εαυτό του. Μήπως δεν είχε ξεκοκαλίσει τον Αλτουσέρ όταν ήταν φοιτητής;
Η ιδεολογία εγκαλεί το άτομο ως υποκείμενο. Και επειδή η ιδεολογία είναι αιώνια, πρέπει να εξαλείψουμε τη χρονική διάσταση με την οποία παραστήσαμε(!) τη λειτουργία της ιδεολογίας και να πούμε: η ιδεολογία εγκαλεί αείποτε το άτομο ως υποκείμενο…
Δεν τα καταλαβαίνει πια αυτά. Δεν ξέρει αν τα κατάλαβε και ποτέ. Πιο καλά του έρχεται να τραγουδήσει δυνατά μέσα στη νύχτα:
Κλείσ’ το παράθυρο γυναίκα / κοντεύει δώδεκα και δέκα / σου το 'χω πει τόσες φορές οι μέρες είναι πονηρές / Γυναίκα χάθηκαν οι φίλοι / έγινε φίδι ο αδερφός / κόψε την καύτρα στο καντήλι / να 'χουμε απόψε λίγο φως
Ας είναι αυτή η αντίστασή του γι’ απόψε, κι ας τον κοιτούν περίεργα οι περαστικοί.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου