Στέφανος Μαντζαρίδης
Πενήντα ένα χρόνια πέρασαν από το μαύρο εκείνο ξημέρωμα που οι Αθηναίοι ξύπνησαν από τον φρικιαστικό ήχο που κάνουν οι ερπύστριες στην άσφαλτο της πόλης τους, στην καρδιά της χώρας μας. Πενήντα ένα χρόνια από τότε που το σκοτάδι κάλυψε τα πάντα για εφτά ολόκληρα χρόνια διώχνοντας το φως μακριά και φυλακίζοντας το στα κολαστήρια του Αιγαίου...
Τα χρόνια περνάνε αμείλικτα και σιγά σιγά χάνονται οι γενιές που ένιωσαν τον ήλιο να σκεπάζεται από τις μαύρες φτερούγες του τέρατος για μια επταετία. Οι μνήμες ξεθωριάζουν, το θηρίο βρίσκει όλο και [περισσότερο να βγει από την τρύπα που κρυβόταν για μισό αιώνα ακονίζοντας τα νύχια του και περιμένοντας να σβήσει τη δίψα του για αίμα παρέα με τη λήθη και τη λησμονιά...
Τον τελευταίο καιρό, πολλοί άρπαξαν την ευκαιρία από τη γενικότερη διάλυση του κοινωνικού ιστού στη χώρα μας λόγω της τεχνητής οικονομικής κρίσης που γέννησε ο καπιταλισμός και των μνημονίων κι άρχισαν και πάλι να μιλάνε για τα υποτιθέμενα ''καλά'' της χούντας. Τολμάνε να ψελλίζουν για ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Λένε πως όποιος κοίταζε τη δουλίτσα του δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα και πως όλα είναι μια υπερβολή της Μεταπολίτευσης. Μιλάνε για δήθεν οικονομικά θαύματα της χούντας και τέτοιες άλλες γραφικότητες παραβλέποντας πως υπάρχουμε ακόμα κι εμείς που ζήσαμε εκείνες τις ημέρες έστω και στα παιδικά μας χρόνια και μπορούμε να τους φτύσουμε κατάμουτρα και να φωνάξουμε ακόμα με όση δύναμη έχει απομείνει στην ψυχή μας την αλήθεια.
Ψέματα! Τεράστια ψέματα βγαλμένα από την αρρωστημένη φαντασία μικρών Γκαιμπελίσκων και νοσταλγών ενός ανόσιου παρελθόντος. Χούντα καλή δεν υπάρχει! Δεν υπήρξε ποτέ, δεν υπάρχει πουθενά και δεν θα υπάρξει ποτέ στο μέλλον!
Υπάρχουν μονάχα οι κραυγές που βγαίνουν τα μεσάνυχτα από την ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας και σκίζουν τις ψυχές μας... Υπάρχουν μονάχα τα δάκρυα που κυλάνε στα νερά του Αιγαίου στη Γυάρο και το Μακρονήσι... Υπάρχει μονάχα η γραμμή που σκίζει στα δυο την Κύπρο... Υπάρχουν μονάχα τα σμπαραλιασμένα από το άρμα κάγκελα της πόρτας του Πολυτεχνείου... Υπάρχουν, υπάρχουν, υπάρχουν... Υπάρχουν μονάχα όλες εκείνες οι μνήμες που συντροφεύουν τον ύπνο μας κάθε βράδυ παλεύοντας ν' απαλύνουν τους άγριους εφιάλτες μας...
Κι όσο υπάρχουν αυτά δεν θα υπάρξει ποτέ χώρος για τα ψέμματα που αραδιάζουν δίχως αισχύνη οι φασίστες...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Πενήντα ένα χρόνια πέρασαν από το μαύρο εκείνο ξημέρωμα που οι Αθηναίοι ξύπνησαν από τον φρικιαστικό ήχο που κάνουν οι ερπύστριες στην άσφαλτο της πόλης τους, στην καρδιά της χώρας μας. Πενήντα ένα χρόνια από τότε που το σκοτάδι κάλυψε τα πάντα για εφτά ολόκληρα χρόνια διώχνοντας το φως μακριά και φυλακίζοντας το στα κολαστήρια του Αιγαίου...
Τα χρόνια περνάνε αμείλικτα και σιγά σιγά χάνονται οι γενιές που ένιωσαν τον ήλιο να σκεπάζεται από τις μαύρες φτερούγες του τέρατος για μια επταετία. Οι μνήμες ξεθωριάζουν, το θηρίο βρίσκει όλο και [περισσότερο να βγει από την τρύπα που κρυβόταν για μισό αιώνα ακονίζοντας τα νύχια του και περιμένοντας να σβήσει τη δίψα του για αίμα παρέα με τη λήθη και τη λησμονιά...
Τον τελευταίο καιρό, πολλοί άρπαξαν την ευκαιρία από τη γενικότερη διάλυση του κοινωνικού ιστού στη χώρα μας λόγω της τεχνητής οικονομικής κρίσης που γέννησε ο καπιταλισμός και των μνημονίων κι άρχισαν και πάλι να μιλάνε για τα υποτιθέμενα ''καλά'' της χούντας. Τολμάνε να ψελλίζουν για ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Λένε πως όποιος κοίταζε τη δουλίτσα του δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα και πως όλα είναι μια υπερβολή της Μεταπολίτευσης. Μιλάνε για δήθεν οικονομικά θαύματα της χούντας και τέτοιες άλλες γραφικότητες παραβλέποντας πως υπάρχουμε ακόμα κι εμείς που ζήσαμε εκείνες τις ημέρες έστω και στα παιδικά μας χρόνια και μπορούμε να τους φτύσουμε κατάμουτρα και να φωνάξουμε ακόμα με όση δύναμη έχει απομείνει στην ψυχή μας την αλήθεια.
Ψέματα! Τεράστια ψέματα βγαλμένα από την αρρωστημένη φαντασία μικρών Γκαιμπελίσκων και νοσταλγών ενός ανόσιου παρελθόντος. Χούντα καλή δεν υπάρχει! Δεν υπήρξε ποτέ, δεν υπάρχει πουθενά και δεν θα υπάρξει ποτέ στο μέλλον!
Υπάρχουν μονάχα οι κραυγές που βγαίνουν τα μεσάνυχτα από την ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας και σκίζουν τις ψυχές μας... Υπάρχουν μονάχα τα δάκρυα που κυλάνε στα νερά του Αιγαίου στη Γυάρο και το Μακρονήσι... Υπάρχει μονάχα η γραμμή που σκίζει στα δυο την Κύπρο... Υπάρχουν μονάχα τα σμπαραλιασμένα από το άρμα κάγκελα της πόρτας του Πολυτεχνείου... Υπάρχουν, υπάρχουν, υπάρχουν... Υπάρχουν μονάχα όλες εκείνες οι μνήμες που συντροφεύουν τον ύπνο μας κάθε βράδυ παλεύοντας ν' απαλύνουν τους άγριους εφιάλτες μας...
Κι όσο υπάρχουν αυτά δεν θα υπάρξει ποτέ χώρος για τα ψέμματα που αραδιάζουν δίχως αισχύνη οι φασίστες...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου