Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Σήμερα, ο ανθρώπινος πολιτισμός μοιάζει να είναι για χρόνια κολλημένος στο ίδιο σημείο αδυνατώντας να κάνει το επόμενο ουσιαστικό βήμα στην εξέλιξή του, καθώς τα εφαρμοσμένα κοινωνικά μας συστήματα δεν μπορούν να αφομοιώσουν την επιστημονική γνώση και να συμβαδίσουν με αυτή.
Σε μία εποχή ραγδαίας παγκοσμιοποίησης, μία διεθνής μειοψηφική ελίτ, με όπλα της το χρήμα και την απάτη, οδηγεί το ανθρώπινο γένος στην καταστροφή. Μεθόδευσε απατηλή ύφεση και στερεί από τους λαούς της γης όλα τα υλικά και πνευματικά εφόδια της επιβίωσης των ανθρώπων, μετατρέποντας τους σιγά – σιγά σε κοινωνία δούλων.
H παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε στις HΠA το 2008 και επεκτάθηκε, στη συνέχεια, σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, περνώντας από διάφορες φάσεις και συνεχίζοντας αμείωτα, μέχρι σήμερα, την καταστροφική της πορεία πάνω στους λαούς, σκόρπισε τις θεωρίες των απολογητών του ιμπεριαλισμού για την παγκοσμιοποίηση και τα αντιδραστικά ιδεολογήματα για τη «ζωντάνια» και την «ανωτερότητα» του καπιταλισμού, για την ανάπτυξη και την ευημερία που προσφέρει δήθεν στους λαούς, αποκαλύπτοντας τη γύμνια και τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού συστήματος, τον απάνθρωπο και καταστροφικό του χαρακτήρα.
Άμεσες συνέπειες της οικονομικής κρίσης που συνεχίζει να εκδηλώνεται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνοντας διάφορες μορφές όπως η κρίση χρέους στις χώρες της νότιας Ευρώπης, ήταν το πέταγμα δεκάδων εκατομμυρίων εργαζομένων στην ανεργία και την εξαθλίωση, η ραγδαία χειροτέρευση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, η άγρια οικονομική εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης, η επιβολή ενός νέου καθεστώτος εργασιακού μεσαίωνα και, ταυτόχρονα, η παραπέρα όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα.
Ζούμε ήδη την εποχή της ψηφιακής επανάστασης, η οποία πλέον εκτείνεται σχεδόν σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Τα πλεονεκτήματά της είναι πολλαπλά για τη κοινωνία, την επιστήμη, τον πολιτισμό, την οικονομία. Η ψηφιακή επανάσταση συνοδεύεται από πολλές προκλήσεις, οι οποίες δημιουργούνται σε ρυθμούς στους οποίους η κοινωνία και κυρίως το πολιτικό και οικονομικό σύστημα αδυνατούν να προσαρμοστούν. Καθημερινά, ανθρώπινα δικαιώματα όπως η ελευθερία της έκφρασης, η προστασία της προσωπικότητας, το προσωπικό απόρρητο, η πρόσβαση στη γνώση και τον πολιτισμό, πλήττονται στο όνομα της καταπολέμησης της πειρατείας, του κέρδους και της εξυπηρέτησης ισχυρών μονοπωλίων.
Ταυτόχρονα, ο αντιιμπεριαλιστικός, επαναστατικός αγώνας των λαών του τρίτου κόσμου και ο εργατικός αγώνας και το λαϊκό κίνημα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες συναντά μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες λόγω των δυσμενών συσχετισμών δυνάμεων, της υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος και της αρνητικής επίδρασης διαφόρων λαθεμένων και επικίνδυνων ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων.
H ιστορική πείρα δείχνει πως το ξεπέρασμα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και η διάσωση της κλονιζόμενης καπιταλιστικής οικονομίας περνά μέσα από μεγάλες καταστροφές των παραγωγικών δυνάμεων και την εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών, μέσα από πολύχρονους οικονομικούς ανταγωνισμούς και ανακατατάξεις στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που σπρώχνουν και βρίσκουν διέξοδο στον πόλεμο και το μακέλεμα των λαών.
Η επίθεση αυτή εκδηλώνεται και εναντίων των κρατών τα οποία οδηγεί μαθηματικά σε διαμελισμό. Η χώρα μας δέχεται αυτήν την επίθεση συντονισμένα σε όλα τα επίπεδα. Από τη μια χτυπιέται ο Έλληνας πολίτης με τη ραγδαία πτώση του βιοτικού του επιπέδου για να μην μπορεί να αντιδράσει, και από την άλλη επιχειρείται η γιγαντιαία κλοπή του φυσικού πλούτου μας. Όσοι ζούμε στην Ελλάδα, διαπιστώνουμε ότι, κάθε ημέρα και περισσότερο, συρρικνώνεται η κοινωνική, οικονομική, πνευματική, ηθική, και εθνική ελευθερία μας.
Διαπιστώνουμε ότι η χώρα μας τελεί σήμερα υπό κατοχή από τις μη θεσμικά ελεγχόμενες κεφαλές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και τους υπηρέτες του, άμεσους ή έμμεσους. Δυστυχώς, αρκετά αργά ο ελληνικός λαός αντιλήφθηκε ότι στην παρούσα ιδιότυπη κατοχή και ανελευθερία τον παρέδωσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, παραβιάζοντας προκλητικά κάθε αίσθημα ηθικής και δικαίου, αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, και αυτό το Ελληνικό Σύνταγμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και αυτό το κάποτε ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Θεωρώ ότι οι όποιες εγχώριες ή διεθνείς πολιτικές που προτείνονται σαν λύσεις στο σημερινό αδιέξοδο είναι μετέωρες, έωλες, άχρηστες και αναποτελεσματικές, όσο δεν αγγίζουν την ουσία της τραγικής κατάστασης που επικρατεί στην πατρίδα μας, αλλά και παγκοσμίως, αφού η αιτία της πολιτικής κακοδαιμονίας είναι η διαμόρφωση των ελληνικών κομμάτων της Βουλής από ξένα κέντρα, γνωστά και άγνωστα, και η χειραγώγησή τους από τα κέντρα αυτά άμεση και συνεχής.
Δεν είναι τυχαίο, ούτε συμπτωματικό το γεγονός ότι τα περισσότερα ελληνικά κόμματα έχουν «μαύρα μεσάνυχτα» για τις πνευματικές παραδόσεις της πατρίδας μας. Απόρροια αυτής της αποξένωσης των πολιτικών μας κομμάτων από την παράδοση είναι και η ολοένα αυξανόμενη δουλοπρέπεια τους απέναντι στους ισχυρούς της γης, η μειοδοτική στάση τους στα θέματα της εθνικής μας κυριαρχίας, η παραγωγή αμοραλιστικών νόμων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τις προδιαγραφές κάθε φαύλου, κάθε αμοραλιστή, κάθε καταχραστή και εκμεταλλευτή και όχι με βάση τις ηθικές αξίες, την πραγματική δικαιοσύνη. Άθλια κατάληξη αυτής της πολιτικής είναι η πνευματική και οικονομική χρεωκοπία του λαού μας.
Φυσικά το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί σαν εργαλείο διαφθοράς τους ιδιοκτήτες ΜΜΕ, τα οποία αφού στήριξαν διαχρονικά τα διεφθαρμένα κόμματα με τους διεφθαρμένους βουλευτές και Υπουργούς, τώρα διατηρούν τον λαό σε αγωνία, προβάλλοντάς του γεγονότα στα οποία δεν μπορεί να επέμβει, μέσω όμως των οποίων διαμορφώνεται η δική του ζωή και το δικό του μέλλον.
Ενώ το πολίτευμα της χώρας φέρεται ως δημοκρατικό, και ενώ ο λαός ψηφίζει για να αναδείξει αυτούς που θα τον κυβερνήσουν, η πραγματικότητα είναι ότι οι αιρετοί αυτοί άρχοντες έχουν παύσει από καιρό να ενεργούν ως φωνή του λαού. Ενεργούν ως όργανα άλλων συμφερόντων, τα οποία αποδεικνύεται ότι είναι απάνθρωπα. Αυτό δεν είναι μια φαντασία ή υπερβολή, αλλά αυτό που ζει ο ελληνικός λαός πλέον ολοφάνερα, όσο και αν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ως όργανα αυτών των συμφερόντων, προσπαθούν να τον πείσουν, πρώτον, ότι του αξίζει αυτή η τύχη και, δεύτερον, ότι δεν έχει άλλη επιλογή, αλλά είναι μοιραίο γι’ αυτόν να αποδεχθεί ότι άλλοι θα διαμορφώνουν στο εξής την ιστορία του και την ταυτότητά του, ότι άλλοι τώρα διαχειρίζονται το μέλλον του, την παιδεία του ακόμη και το τι θα πίνει, την διατροφή του και την υγεία του.
Όλα όσα πλήρωσαν και πληρώνουν οι λαοί δεν είναι κάποιες θυσίες με ημερομηνία λήξης. Αντίθετα, είναι το απαραίτητο πλαίσιο και προαπαιτούμενο ώστε το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός να διαχειριστούν τις επιταγές αλλά και τις τρομακτικές αντιφάσεις και αντιθέσεις που διακρίνουν και χαρακτηρίζουν το διεθνές ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα. Τα δεινά που υφίσταται ο λαός, η απώλεια της κυριαρχίας, η διάλυση και η καταστροφή, πηγάζουν από έναν διεθνή μηχανισμό εκμετάλλευσης με αιχμή του δόρατος ένα ολωσδιόλου παρασιτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι λοιπόν χρέος των πρωτοπόρων αγωνιστών, όσο και αν η φωνή τους αντιμετωπίζει σαφή όρια και περιορισμούς, να διαμορφώσουν, με βάση τα πραγματικά δεδομένα, ένα ολόκληρο φορτίο και οπλοστάσιο αποκάλυψης της συστηματικής και καθημερινής παραπληροφόρησης του συστήματος.
Πρώτον, ότι όταν το σύστημα και οι παρατρεχάμενοί του μιλούν για την ανάπτυξη, ουσιαστικά εννοούν τη δυνατότητα να συνεχίσει το σύστημα να λειτουργεί, να παράγει, να κερδίζει, με όρους όμως πολύ πιο διαφορετικούς και πιο αποδοτικούς γι’ αυτούς απ’ ό,τι πριν από δεκαετίες. Ουσιαστικά εννοούν να αναπροσαρμόσουν, να τροποποιήσουν, να αποκαταστήσουν, ένα ολόκληρο πλέγμα και δίκτυο παραγωγής και εμπορίας, γύρω και δίπλα από τις 5-10 μεγάλες οικογένειες που έχουν συγκεντρώσει το συντριπτικά μεγάλο μέρος του πλούτου της χώρας. Ουσιαστικά επιδιώκεται, και μέσα απ’ αυτό το σχέδιο, η επιμέρους αποκατάσταση κάποιων κοινωνικών συμβολαίων στρωμάτων που έχουν πληγεί από την κρίση με την ντόπια μεγαλοαστική τάξη.
Είναι επίσης αφέλεια να πιστεύει κάποιος σοβαρός μελετητής ότι το έργο της «ανάπτυξης» μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την εποπτεία, επιτήρηση, στήριξη, δηλαδή την εξάρτηση από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η προσπάθεια, με άλλα λόγια, για χώρες σαν την Ελλάδα, να αποκατασταθεί ξανά όλη αυτή η «μπίζνα», αλλά και να διευρυνθεί, πρέπει να έχει μια συμπληρωματική σχέση με τη διαδρομή του μεγάλου διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και φυσικά τη στήριξη του διεθνούς χρηματιστικού-τραπεζικού κεφαλαίου. Μια σχέση, λοιπόν, εξάρτησης, η οποία για να περπατήσει έχει επίσης πολλά προαπαιτούμενα, κυρίως στις σχέσεις των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους, αλλά και αναζήτησης από πλευράς τους των διάφορων διασταυρώσεων που πιθανόν να προκύψουν όσον αφορά τις στρατηγικές συμμαχίες.
Το πώς θα ρυθμίζονται σε κάθε φάση οι ποικίλες σχέσεις, διασυνδέσεις του ντόπιου πλουτοκρατικού συστήματος με τους ιμπεριαλιστές, και πως η ελληνική κοινωνία και οικονομία θα διαμορφώνουν τις εξαρτήσεις τις οποίες έχει δείξει και η πρόσφατη ιστορία, θα κρίνεται. Η ουσία όμως της σχέσης μεταξύ τους θα παραμένει εξαρτημένη και προφανώς ανισότιμη. Και φυσικά, όπως είναι σήμερα η κατάσταση του κινήματος και οι προτεραιότητες της ανασυγκρότησής του, το πρώτο ενδιαφέρον μας δεν θα πέφτει στο αν η Ελλάδα, το δεδομένο χρέος της θα το «εξυπηρετεί» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αυτό άλλωστε δεν θα το διαμορφώνει η ίδια, αλλά οι ξένοι καρχαρίες ανάλογα με το πώς κρίνουν.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, αγρότες και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν καλούνται απλώς να πληρώσουν τον λογαριασμό ενός χρέους, που έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε όσο περισσότερο το πληρώνεις, τόσο περισσότερο να αυξάνει, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση και εκποίηση της χώρας τους από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτό υπόσχεται η κυβέρνηση και το επίσημο πολιτικό σύστημα στον ελληνικό λαό. Επιχειρούν να κρύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με τα «πακέτα στήριξης» δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» που θα κληθούν να υποστούν τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της ΕΕ ο Έλληνας εργαζόμενος δεν κινδυνεύει να χάσει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του αλλά και την ίδια την χώρα του.
H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, όπου η πολιτική της άρχουσας τάξης υποδουλώνει τη χώρα στον ιμπεριαλισμό και καταδικάζει το λαό σε αργό θάνατο, δεν υπάρχει άλλος δρόμος αγωνιστικής απάντησης από την παλλαϊκή ενότητα και πάλη. Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός θα πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και θα αναλάβουν δράση για τη διάσωση της χώρας, ή καταδικάζουμε τους εαυτούς μας και κυρίως τις γενιές που έρχονται στην πιο σκοτεινή ίσως περίοδο της νεοελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας.
Κι αυτό γιατί το κεντρικό ζήτημα σήμερα δεν είναι οι εκλογές, αλλά η εξουσία. Στη σημερινή κατάσταση δεν υπάρχουν πια περιθώρια παραδοσιακής αντιπολίτευσης. Δεν υπάρχουν δυνατότητες αποτροπής της κυρίαρχης πολιτικής, ή απόσπασης κάποιων υποχωρήσεων. Αν δεν ανατραπεί το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αν δεν συντριβεί το σημερινό καθεστώς, αν δεν αναγεννηθεί η δημοκρατία στον τόπο με όρους πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας, τότε δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτε.
Πιστεύω ότι το δημοκρατικό μας πολίτευμα, κληρονομιά των αρχαίων προγόνων μας και κατάκτηση των προηγούμενων γενεών, είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη του ατόμου σε μια ευνομούμενη και προοδευτική κοινωνία. Το οικουμενικό Ελληνικό πνεύμα στηρίζεται πάνω σε πανανθρώπινα αποδεκτές αξίες τις οποίες ανέδειξε και καλλιέργησε, και για το λόγο αυτό παγκοσμίως αναγνωρίζεται και θαυμάζεται. Παράλληλα, η εν Χριστώ Οικουμενικότητα σημαίνει την ειρήνη και την αδελφοσύνη ανθρώπων και λαών, με ταυτόχρονη αναγνώριση της μοναδικής και απαράμιλλης αξίας του ανθρωπίνου προσώπου, ως εικόνας του Θεού, και κατά συνέπεια, απόλυτο σεβασμό στην υλική και πνευματική ελευθερία, στην ιδιοπροσωπία κάθε έθνους, αλλά και τη διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου. Αυτό το πνεύμα τοποθετεί το ανθρώπινο πρόσωπο πάνω από κάθε ιδιοτελές συμφέρον και για αυτό το λόγο αντιτίθεται αλλά και προλαμβάνει κάθε μορφή ανθρώπινης εκμετάλλευσης και υλικής ή πνευματικής καταπίεσης που μπορεί να ασκείται από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Η αντιπαράθεση με την οπορτουνιστική-ρεφορμιστική γραμμή στο κίνημα αφορά συνεπώς τη διαπάλη και στα αιτήματα και τους στόχους, στην ίδια την κατεύθυνση της πάλης.
Σήμερα, η γραμμή της σύγκρουσης ανάμεσα στις επαναστατικές δυνάμεις και στις δυνάμεις του ρεφορμισμού εκτυλίσσεται σ' ένα ευρύ ιδεολογικό-πολιτικό μέτωπο.
Ορισμένα από αυτά τα ζητήματα είναι:
Στη μάχη αυτή ο ελληνικός λαός δεν βρίσκεται μόνος του. Δίπλα του βρίσκονται και οι άλλοι λαοί των χωρών της νότιας ευρωζώνης, της ΕΕ και διεθνώς που πλήττονται από αντίστοιχες ληστρικές πολιτικές. Το καθήκον να ξεμπερδέψει με το καθεστώς της δουλοπαροικίας του χρέους πρώτα απ’ όλα στην χώρα του, ο ελληνικός λαός δεν το οφείλει μόνο στον εαυτό του, αλλά και σε όλους τους λαούς που βρίσκονται υπό τα δεσμά της ίδιας διεθνούς ληστοσυμμορίας. Κάθε δικό του απελευθερωτικό βήμα στην Ελλάδα, κάθε καίριο πλήγμα στο καθεστώς κατοχής, θα δώσει πνοή, δύναμη και αποφασιστικότητα σ’ όλους τους μαχόμενους λαούς. Η δική του εθνική και κοινωνική απελευθέρωση θα σηματοδοτήσει μια τέτοια γενικευμένη άνοιξη των λαών στην Ευρώπη, που κανενός είδους αντίδραση δεν θα μπορέσει να αναχαιτίσει.
Πρέπει όλοι μας να αγωνισθούμε για τη γη των Πατέρων μας, «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».
Είναι η Πατρίδα μας και την θέλουμε πίσω!
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Σήμερα, ο ανθρώπινος πολιτισμός μοιάζει να είναι για χρόνια κολλημένος στο ίδιο σημείο αδυνατώντας να κάνει το επόμενο ουσιαστικό βήμα στην εξέλιξή του, καθώς τα εφαρμοσμένα κοινωνικά μας συστήματα δεν μπορούν να αφομοιώσουν την επιστημονική γνώση και να συμβαδίσουν με αυτή.
Σε μία εποχή ραγδαίας παγκοσμιοποίησης, μία διεθνής μειοψηφική ελίτ, με όπλα της το χρήμα και την απάτη, οδηγεί το ανθρώπινο γένος στην καταστροφή. Μεθόδευσε απατηλή ύφεση και στερεί από τους λαούς της γης όλα τα υλικά και πνευματικά εφόδια της επιβίωσης των ανθρώπων, μετατρέποντας τους σιγά – σιγά σε κοινωνία δούλων.
H παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε στις HΠA το 2008 και επεκτάθηκε, στη συνέχεια, σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, περνώντας από διάφορες φάσεις και συνεχίζοντας αμείωτα, μέχρι σήμερα, την καταστροφική της πορεία πάνω στους λαούς, σκόρπισε τις θεωρίες των απολογητών του ιμπεριαλισμού για την παγκοσμιοποίηση και τα αντιδραστικά ιδεολογήματα για τη «ζωντάνια» και την «ανωτερότητα» του καπιταλισμού, για την ανάπτυξη και την ευημερία που προσφέρει δήθεν στους λαούς, αποκαλύπτοντας τη γύμνια και τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού συστήματος, τον απάνθρωπο και καταστροφικό του χαρακτήρα.
Άμεσες συνέπειες της οικονομικής κρίσης που συνεχίζει να εκδηλώνεται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνοντας διάφορες μορφές όπως η κρίση χρέους στις χώρες της νότιας Ευρώπης, ήταν το πέταγμα δεκάδων εκατομμυρίων εργαζομένων στην ανεργία και την εξαθλίωση, η ραγδαία χειροτέρευση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, η άγρια οικονομική εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης, η επιβολή ενός νέου καθεστώτος εργασιακού μεσαίωνα και, ταυτόχρονα, η παραπέρα όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα.
Ζούμε ήδη την εποχή της ψηφιακής επανάστασης, η οποία πλέον εκτείνεται σχεδόν σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Τα πλεονεκτήματά της είναι πολλαπλά για τη κοινωνία, την επιστήμη, τον πολιτισμό, την οικονομία. Η ψηφιακή επανάσταση συνοδεύεται από πολλές προκλήσεις, οι οποίες δημιουργούνται σε ρυθμούς στους οποίους η κοινωνία και κυρίως το πολιτικό και οικονομικό σύστημα αδυνατούν να προσαρμοστούν. Καθημερινά, ανθρώπινα δικαιώματα όπως η ελευθερία της έκφρασης, η προστασία της προσωπικότητας, το προσωπικό απόρρητο, η πρόσβαση στη γνώση και τον πολιτισμό, πλήττονται στο όνομα της καταπολέμησης της πειρατείας, του κέρδους και της εξυπηρέτησης ισχυρών μονοπωλίων.
Ταυτόχρονα, ο αντιιμπεριαλιστικός, επαναστατικός αγώνας των λαών του τρίτου κόσμου και ο εργατικός αγώνας και το λαϊκό κίνημα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες συναντά μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες λόγω των δυσμενών συσχετισμών δυνάμεων, της υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος και της αρνητικής επίδρασης διαφόρων λαθεμένων και επικίνδυνων ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων.
H ιστορική πείρα δείχνει πως το ξεπέρασμα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και η διάσωση της κλονιζόμενης καπιταλιστικής οικονομίας περνά μέσα από μεγάλες καταστροφές των παραγωγικών δυνάμεων και την εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών, μέσα από πολύχρονους οικονομικούς ανταγωνισμούς και ανακατατάξεις στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που σπρώχνουν και βρίσκουν διέξοδο στον πόλεμο και το μακέλεμα των λαών.
Η επίθεση αυτή εκδηλώνεται και εναντίων των κρατών τα οποία οδηγεί μαθηματικά σε διαμελισμό. Η χώρα μας δέχεται αυτήν την επίθεση συντονισμένα σε όλα τα επίπεδα. Από τη μια χτυπιέται ο Έλληνας πολίτης με τη ραγδαία πτώση του βιοτικού του επιπέδου για να μην μπορεί να αντιδράσει, και από την άλλη επιχειρείται η γιγαντιαία κλοπή του φυσικού πλούτου μας. Όσοι ζούμε στην Ελλάδα, διαπιστώνουμε ότι, κάθε ημέρα και περισσότερο, συρρικνώνεται η κοινωνική, οικονομική, πνευματική, ηθική, και εθνική ελευθερία μας.
Διαπιστώνουμε ότι η χώρα μας τελεί σήμερα υπό κατοχή από τις μη θεσμικά ελεγχόμενες κεφαλές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και τους υπηρέτες του, άμεσους ή έμμεσους. Δυστυχώς, αρκετά αργά ο ελληνικός λαός αντιλήφθηκε ότι στην παρούσα ιδιότυπη κατοχή και ανελευθερία τον παρέδωσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, παραβιάζοντας προκλητικά κάθε αίσθημα ηθικής και δικαίου, αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, και αυτό το Ελληνικό Σύνταγμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και αυτό το κάποτε ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Θεωρώ ότι οι όποιες εγχώριες ή διεθνείς πολιτικές που προτείνονται σαν λύσεις στο σημερινό αδιέξοδο είναι μετέωρες, έωλες, άχρηστες και αναποτελεσματικές, όσο δεν αγγίζουν την ουσία της τραγικής κατάστασης που επικρατεί στην πατρίδα μας, αλλά και παγκοσμίως, αφού η αιτία της πολιτικής κακοδαιμονίας είναι η διαμόρφωση των ελληνικών κομμάτων της Βουλής από ξένα κέντρα, γνωστά και άγνωστα, και η χειραγώγησή τους από τα κέντρα αυτά άμεση και συνεχής.
Δεν είναι τυχαίο, ούτε συμπτωματικό το γεγονός ότι τα περισσότερα ελληνικά κόμματα έχουν «μαύρα μεσάνυχτα» για τις πνευματικές παραδόσεις της πατρίδας μας. Απόρροια αυτής της αποξένωσης των πολιτικών μας κομμάτων από την παράδοση είναι και η ολοένα αυξανόμενη δουλοπρέπεια τους απέναντι στους ισχυρούς της γης, η μειοδοτική στάση τους στα θέματα της εθνικής μας κυριαρχίας, η παραγωγή αμοραλιστικών νόμων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τις προδιαγραφές κάθε φαύλου, κάθε αμοραλιστή, κάθε καταχραστή και εκμεταλλευτή και όχι με βάση τις ηθικές αξίες, την πραγματική δικαιοσύνη. Άθλια κατάληξη αυτής της πολιτικής είναι η πνευματική και οικονομική χρεωκοπία του λαού μας.
Φυσικά το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί σαν εργαλείο διαφθοράς τους ιδιοκτήτες ΜΜΕ, τα οποία αφού στήριξαν διαχρονικά τα διεφθαρμένα κόμματα με τους διεφθαρμένους βουλευτές και Υπουργούς, τώρα διατηρούν τον λαό σε αγωνία, προβάλλοντάς του γεγονότα στα οποία δεν μπορεί να επέμβει, μέσω όμως των οποίων διαμορφώνεται η δική του ζωή και το δικό του μέλλον.
Ενώ το πολίτευμα της χώρας φέρεται ως δημοκρατικό, και ενώ ο λαός ψηφίζει για να αναδείξει αυτούς που θα τον κυβερνήσουν, η πραγματικότητα είναι ότι οι αιρετοί αυτοί άρχοντες έχουν παύσει από καιρό να ενεργούν ως φωνή του λαού. Ενεργούν ως όργανα άλλων συμφερόντων, τα οποία αποδεικνύεται ότι είναι απάνθρωπα. Αυτό δεν είναι μια φαντασία ή υπερβολή, αλλά αυτό που ζει ο ελληνικός λαός πλέον ολοφάνερα, όσο και αν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ως όργανα αυτών των συμφερόντων, προσπαθούν να τον πείσουν, πρώτον, ότι του αξίζει αυτή η τύχη και, δεύτερον, ότι δεν έχει άλλη επιλογή, αλλά είναι μοιραίο γι’ αυτόν να αποδεχθεί ότι άλλοι θα διαμορφώνουν στο εξής την ιστορία του και την ταυτότητά του, ότι άλλοι τώρα διαχειρίζονται το μέλλον του, την παιδεία του ακόμη και το τι θα πίνει, την διατροφή του και την υγεία του.
Όλα όσα πλήρωσαν και πληρώνουν οι λαοί δεν είναι κάποιες θυσίες με ημερομηνία λήξης. Αντίθετα, είναι το απαραίτητο πλαίσιο και προαπαιτούμενο ώστε το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός να διαχειριστούν τις επιταγές αλλά και τις τρομακτικές αντιφάσεις και αντιθέσεις που διακρίνουν και χαρακτηρίζουν το διεθνές ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα. Τα δεινά που υφίσταται ο λαός, η απώλεια της κυριαρχίας, η διάλυση και η καταστροφή, πηγάζουν από έναν διεθνή μηχανισμό εκμετάλλευσης με αιχμή του δόρατος ένα ολωσδιόλου παρασιτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι λοιπόν χρέος των πρωτοπόρων αγωνιστών, όσο και αν η φωνή τους αντιμετωπίζει σαφή όρια και περιορισμούς, να διαμορφώσουν, με βάση τα πραγματικά δεδομένα, ένα ολόκληρο φορτίο και οπλοστάσιο αποκάλυψης της συστηματικής και καθημερινής παραπληροφόρησης του συστήματος.
Πρώτον, ότι όταν το σύστημα και οι παρατρεχάμενοί του μιλούν για την ανάπτυξη, ουσιαστικά εννοούν τη δυνατότητα να συνεχίσει το σύστημα να λειτουργεί, να παράγει, να κερδίζει, με όρους όμως πολύ πιο διαφορετικούς και πιο αποδοτικούς γι’ αυτούς απ’ ό,τι πριν από δεκαετίες. Ουσιαστικά εννοούν να αναπροσαρμόσουν, να τροποποιήσουν, να αποκαταστήσουν, ένα ολόκληρο πλέγμα και δίκτυο παραγωγής και εμπορίας, γύρω και δίπλα από τις 5-10 μεγάλες οικογένειες που έχουν συγκεντρώσει το συντριπτικά μεγάλο μέρος του πλούτου της χώρας. Ουσιαστικά επιδιώκεται, και μέσα απ’ αυτό το σχέδιο, η επιμέρους αποκατάσταση κάποιων κοινωνικών συμβολαίων στρωμάτων που έχουν πληγεί από την κρίση με την ντόπια μεγαλοαστική τάξη.
Είναι επίσης αφέλεια να πιστεύει κάποιος σοβαρός μελετητής ότι το έργο της «ανάπτυξης» μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την εποπτεία, επιτήρηση, στήριξη, δηλαδή την εξάρτηση από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η προσπάθεια, με άλλα λόγια, για χώρες σαν την Ελλάδα, να αποκατασταθεί ξανά όλη αυτή η «μπίζνα», αλλά και να διευρυνθεί, πρέπει να έχει μια συμπληρωματική σχέση με τη διαδρομή του μεγάλου διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και φυσικά τη στήριξη του διεθνούς χρηματιστικού-τραπεζικού κεφαλαίου. Μια σχέση, λοιπόν, εξάρτησης, η οποία για να περπατήσει έχει επίσης πολλά προαπαιτούμενα, κυρίως στις σχέσεις των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους, αλλά και αναζήτησης από πλευράς τους των διάφορων διασταυρώσεων που πιθανόν να προκύψουν όσον αφορά τις στρατηγικές συμμαχίες.
Το πώς θα ρυθμίζονται σε κάθε φάση οι ποικίλες σχέσεις, διασυνδέσεις του ντόπιου πλουτοκρατικού συστήματος με τους ιμπεριαλιστές, και πως η ελληνική κοινωνία και οικονομία θα διαμορφώνουν τις εξαρτήσεις τις οποίες έχει δείξει και η πρόσφατη ιστορία, θα κρίνεται. Η ουσία όμως της σχέσης μεταξύ τους θα παραμένει εξαρτημένη και προφανώς ανισότιμη. Και φυσικά, όπως είναι σήμερα η κατάσταση του κινήματος και οι προτεραιότητες της ανασυγκρότησής του, το πρώτο ενδιαφέρον μας δεν θα πέφτει στο αν η Ελλάδα, το δεδομένο χρέος της θα το «εξυπηρετεί» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αυτό άλλωστε δεν θα το διαμορφώνει η ίδια, αλλά οι ξένοι καρχαρίες ανάλογα με το πώς κρίνουν.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, αγρότες και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν καλούνται απλώς να πληρώσουν τον λογαριασμό ενός χρέους, που έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε όσο περισσότερο το πληρώνεις, τόσο περισσότερο να αυξάνει, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση και εκποίηση της χώρας τους από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτό υπόσχεται η κυβέρνηση και το επίσημο πολιτικό σύστημα στον ελληνικό λαό. Επιχειρούν να κρύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με τα «πακέτα στήριξης» δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» που θα κληθούν να υποστούν τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της ΕΕ ο Έλληνας εργαζόμενος δεν κινδυνεύει να χάσει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του αλλά και την ίδια την χώρα του.
H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, όπου η πολιτική της άρχουσας τάξης υποδουλώνει τη χώρα στον ιμπεριαλισμό και καταδικάζει το λαό σε αργό θάνατο, δεν υπάρχει άλλος δρόμος αγωνιστικής απάντησης από την παλλαϊκή ενότητα και πάλη. Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός θα πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και θα αναλάβουν δράση για τη διάσωση της χώρας, ή καταδικάζουμε τους εαυτούς μας και κυρίως τις γενιές που έρχονται στην πιο σκοτεινή ίσως περίοδο της νεοελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας.
Κι αυτό γιατί το κεντρικό ζήτημα σήμερα δεν είναι οι εκλογές, αλλά η εξουσία. Στη σημερινή κατάσταση δεν υπάρχουν πια περιθώρια παραδοσιακής αντιπολίτευσης. Δεν υπάρχουν δυνατότητες αποτροπής της κυρίαρχης πολιτικής, ή απόσπασης κάποιων υποχωρήσεων. Αν δεν ανατραπεί το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αν δεν συντριβεί το σημερινό καθεστώς, αν δεν αναγεννηθεί η δημοκρατία στον τόπο με όρους πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας, τότε δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτε.
Πιστεύω ότι το δημοκρατικό μας πολίτευμα, κληρονομιά των αρχαίων προγόνων μας και κατάκτηση των προηγούμενων γενεών, είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη του ατόμου σε μια ευνομούμενη και προοδευτική κοινωνία. Το οικουμενικό Ελληνικό πνεύμα στηρίζεται πάνω σε πανανθρώπινα αποδεκτές αξίες τις οποίες ανέδειξε και καλλιέργησε, και για το λόγο αυτό παγκοσμίως αναγνωρίζεται και θαυμάζεται. Παράλληλα, η εν Χριστώ Οικουμενικότητα σημαίνει την ειρήνη και την αδελφοσύνη ανθρώπων και λαών, με ταυτόχρονη αναγνώριση της μοναδικής και απαράμιλλης αξίας του ανθρωπίνου προσώπου, ως εικόνας του Θεού, και κατά συνέπεια, απόλυτο σεβασμό στην υλική και πνευματική ελευθερία, στην ιδιοπροσωπία κάθε έθνους, αλλά και τη διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου. Αυτό το πνεύμα τοποθετεί το ανθρώπινο πρόσωπο πάνω από κάθε ιδιοτελές συμφέρον και για αυτό το λόγο αντιτίθεται αλλά και προλαμβάνει κάθε μορφή ανθρώπινης εκμετάλλευσης και υλικής ή πνευματικής καταπίεσης που μπορεί να ασκείται από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Η αντιπαράθεση με την οπορτουνιστική-ρεφορμιστική γραμμή στο κίνημα αφορά συνεπώς τη διαπάλη και στα αιτήματα και τους στόχους, στην ίδια την κατεύθυνση της πάλης.
Σήμερα, η γραμμή της σύγκρουσης ανάμεσα στις επαναστατικές δυνάμεις και στις δυνάμεις του ρεφορμισμού εκτυλίσσεται σ' ένα ευρύ ιδεολογικό-πολιτικό μέτωπο.
Ορισμένα από αυτά τα ζητήματα είναι:
- Η αναγνώριση της επικαιρότητας και αναγκαιότητας του σοσιαλισμού.
- Η υπεράσπιση των κατακτήσεων της Οκτωβριανής Επανάστασης.
- Η άντληση διδαγμάτων από την ανατροπή του σοσιαλισμού.
- Το ζήτημα των αιτιών της καπιταλιστικής κρίσης και η διολίσθηση σε πολιτικές στήριξης αστικών μεταρρυθμίσεων διαχείρισης του συστήματος.
- Η πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, πρώτα απ' όλα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αλλά και συμμαχίες όπως οι BRICS και άλλες που πλέον συγκροτούνται, ενάντια στην αταξική προσέγγιση των διακρατικών ιμπεριαλιστικών ενώσεων, αλλά και την πολιτική στήριξη αστικών επιλογών απόσχισης από κάποια ιμπεριαλιστική ένωση.
- Το ζήτημα της σχέσης της πάλης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο και η αντίληψη πως έχει εξαφανιστεί το επίπεδο της πάλης σε εθνικό επίπεδο.
Στη μάχη αυτή ο ελληνικός λαός δεν βρίσκεται μόνος του. Δίπλα του βρίσκονται και οι άλλοι λαοί των χωρών της νότιας ευρωζώνης, της ΕΕ και διεθνώς που πλήττονται από αντίστοιχες ληστρικές πολιτικές. Το καθήκον να ξεμπερδέψει με το καθεστώς της δουλοπαροικίας του χρέους πρώτα απ’ όλα στην χώρα του, ο ελληνικός λαός δεν το οφείλει μόνο στον εαυτό του, αλλά και σε όλους τους λαούς που βρίσκονται υπό τα δεσμά της ίδιας διεθνούς ληστοσυμμορίας. Κάθε δικό του απελευθερωτικό βήμα στην Ελλάδα, κάθε καίριο πλήγμα στο καθεστώς κατοχής, θα δώσει πνοή, δύναμη και αποφασιστικότητα σ’ όλους τους μαχόμενους λαούς. Η δική του εθνική και κοινωνική απελευθέρωση θα σηματοδοτήσει μια τέτοια γενικευμένη άνοιξη των λαών στην Ευρώπη, που κανενός είδους αντίδραση δεν θα μπορέσει να αναχαιτίσει.
Πρέπει όλοι μας να αγωνισθούμε για τη γη των Πατέρων μας, «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».
Είναι η Πατρίδα μας και την θέλουμε πίσω!
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου