Γιώργος Παπαϊωάννου
Δεν περνάει πλέον καμιά σχεδόν μέρα χωρίς να σημειωθεί ένα επεισόδιο στο Αιγαίο, να γίνει μια προκλητική δήλωση από κάποιον εκπρόσωπο της Άγκυρας, ή να αμφισβητηθεί η κυριαρχία ενός νησιού.
Την προπερασμένη βδομάδα είχαμε τη συντριβή του Μιράζ και τον τραγικό θάνατο του πιλότου Γ. Μπαλταδώρου, ενώ άλλοι δυο Έλληνες αξιωματικοί (Κουκλατζής, Μητρετώδης) εξακολουθούν και βρίσκονται για δύο σχεδόν μήνες φυλακισμένοι στην Αδριανούπολη χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες.
Αυτή η βδομάδα, ξεκίνησε με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Γιλντιρίμ ότι η ακτοφυλακή της Τουρκίας κατέβασε ελληνική σημαία από νησί «αμφισβητούμενης» κυριαρχίας. Και συνεχίστηκε, με την επίσημη δήλωση του τουρκικού ΥΠΕΞ ότι «οι βράχοι των Ιμίων, τα χωρικά τους ύδατα και ο εναέριος χώρος τους είναι αποκλειστικά υπό την τουρκική κυριαρχία».
Καθένας πλέον καταλαβαίνει ότι έχουμε μπει σε μια νέα φάση που δεν χαρακτηρίζεται απλώς από ορισμένες λεκτικές προκλήσεις στο πλαίσιο της συνήθους τουρκικής πολιτικής. Διανύουμε, έχουμε μπει για τα καλά δηλαδή, σε φάση διαρκούς προσπάθειας έμπρακτης αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας.
Στο εσωτερικό της Τουρκίας, είναι καθημερινή η προετοιμασία της κοινής γνώμης για μια ένοπλη αναμέτρηση με την Ελλάδα. Προς τη χώρα μας, οι προκλητικές δηλώσεις και ενέργειες είναι συνεχείς και κλιμακώνονται μέρα με τη μέρα.
Στην Ελλάδα, οι αποκοιμιστικές δηλώσεις του προηγούμενου διαστήματος, ότι ο Ερντογάν απλώς «μπλοφάρει», ότι όλα γίνονται για εσωτερική κατανάλωση, ότι δεν αντέχει ένα δεύτερο μέτωπο στα δυτικά του σύνορα, ότι η Δύση θα «τραβήξει το αυτί» της απείθαρχης Άγκυρας, πλέον δεν πείθουν κανέναν. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που έχουν οδηγηθεί σχεδόν σε απόσυρση.
Την ίδια στιγμή, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ δηλώνει: «Υπάρχουν, ως γνωστόν, διαφορές μεταξύ των δύο χωρών. Καλώ την Τουρκία και την Ελλάδα να λύσουν τις διαφορές τους σε πνεύμα καλής γειτονίας και στο πλαίσιο διμερών συναντήσεων (…) Δεν θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο να εισέλθει το ΝΑΤΟ στα συγκεκριμένα θέματα, που προκαλούν προβλήματα τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπιστούν από την Ελλάδα και την Τουρκία».
Από τη μεριά του, πάντως, ο Έλληνας αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Φ. Κουβέλης δείχνει να εμμένει στη φιλολογία του προηγούμενου διαστήματος. Προσπαθώντας να διασκεδάσει τις προηγούμενες δηλώσεις τους περί «ακήρυχτου πολέμου», αντέγραψε σχεδόν κατά λέξη όσα είχε πει παλιότερα ο Αμερικανός πρέσβης, ότι δηλαδή δεν φοβάται θερμό επεισόδιο με επιλογή της Άγκυρας, αλλά μόνο ως «ατύχημα».
Η πραγματικότητα είναι ότι ο ελληνικός λαός είναι πολύ ανήσυχος μπροστά στις εξελίξεις που σημειώνονται. Μπορεί το προηγούμενο διάστημα, αρκετοί να συμμερίζονταν τις προσπάθειες εφησυχασμού των πολιτικών. Είναι λογικό απέναντι σε μια δύσκολη κατάσταση που ο καθένας τείνει να «ξορκίσει». Σήμερα, όμως, η «άρνηση» έχει δώσει, σε μεγάλο βαθμό, τη θέση της στην ανησυχία και την αγωνία, αφού όλοι βλέπουν την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας να εκτυλίσσεται σχεδιασμένα.
Ιδιαίτερα στις ακριτικές περιοχές, στα νησιά που βρίσκονται στο επίκεντρο των εξελίξεων, η ανησυχία είναι έντονη. Μαζί με αυτήν, αναπτύσσεται και μια πατριωτική στάση. Αυτή εκφράζεται με διάφορους τρόπους και βασίζεται στην ισχυρή βούληση των ανθρώπων να μη χαθεί ελληνικό έδαφος, να μην παραδοθεί κυριαρχία.
Στα νησιά, αυτά δεν είναι σκέτα «συνθήματα» αλλά σχετίζονται με τους τόπους στους οποίους οι άνθρωποι έζησαν και ζουν, μεγάλωσαν, ψαρεύουν, βοσκούν τα ζώα τους, ασκούν οποιαδήποτε δραστηριότητα. Αυτά μπορεί να φαίνονται αρκετά «ξεπερασμένα» σε όσους συνεδριάζουν στη Βουλή, συχνάζουν και πίνουν τον καφέ τους στα παρακείμενα ξενοδοχεία, αλλά αποτελούν την πραγματικότητα για έναν πληθυσμό που νιώθει και είναι ξεχασμένος, αλλά παραμένει υπαρκτός και ζωντανός.
Ποιες είναι όμως οι επιδιώξεις της Άγκυρας; Γιατί δηλώνει ότι είναι δικά της, όχι μόνο τα Ίμια, αλλά εκατοντάδες βραχονησίδες και νησιά, πολλές δεκάδες μίλια μακριά από τα θαλάσσια σύνορά της;
Η Τουρκία, ειδικά μετά το επεισόδιο του 1996, προχώρησε στο «γκριζάρισμα» του μισού, ουσιαστικά, Αιγαίου. Η τακτική της είναι να αμφισβητεί οτιδήποτε δεν δηλώνεται σαφώς, σύμφωνα με την ίδια, στη συνθήκη της Λωζάννης.
Επειδή οι συνθήκες, όπως είναι λογικό, δεν αναφέρουν ονομαστικά καθένα από τα χιλιάδες νησάκια του Αιγαίου, αλλά ορίζουν τα βασικά νησιωτικά συμπλέγματα, η Άγκυρα ισχυρίζεται ότι όλα αυτά τα νησιά και νησίδες είναι αμφισβητούμενα και δεν αναγνωρίζει την ελληνική κυριαρχία σε αυτά, αφού πιθανά ανήκουν ακόμα στη σημερινή διάδοχο της… Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλαδή στην ίδια. Ακόμα κι αν βρίσκονται –και υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις– στο κέντρο του Αιγαίου ή δίπλα στα παράλια της Κρήτης.
Για παράδειγμα, το σύμπλεγμα των νησιών Φούρνοι περιλαμβάνει εκτός από τους Φούρνους, τη Θύμαινα, και ακόμα 25 περίπου μικρότερα νησάκια, μεταξύ των οποίων οι νήσοι Μικρός και Μεγάλος Ανθρωποφάς που ήρθαν πρόσφατα στην επικαιρότητα. Στη συνθήκη της Λωζάννης αναφέρεται σαφώς το νησιωτικό σύμπλεγμα Φούρνοι, ωστόσο οι Τούρκοι δέχονται ότι είναι ελληνικό μόνο το ομώνυμο νησί και αμφισβητούν τα δεκάδες νησάκια που ανήκουν σε αυτό, δίπλα στην Ικαρία και δεκάδες μίλια φυσικά μακριά από τα τουρκικά παράλια.
Άλλα νησιωτικά συμπλέγματα που αμφισβητεί η Άγκυρα, πέρα από αυτό των Φούρνων στο βορειοανατολικό Αιγαίο, είναι: Στο κεντρικό Αιγαίο, οι βραχονησίδες Καλόγεροι. Στο ανατολικό Αιγαίο, το σύμπλεγμα Αντίψαρων και Βενέτικου. Στο νότιο Αιγαίο, τα συμπλέγματα των νησιών Αρκοί, του Αγαθονησίου, του Φαρμακονησίου, τηε Β/Α Νισύρου, των νησιών Λέβιθας και Κίναρου, της Ν/Α Αστυπάλαιας και της Β/Δ Κάρπαθου. Τέλος, ένα σύμπλεγμα νησιών του Κρητικού Πελάγους (Αυγονήσι, Δίας, Πεταλίδι, Παξιμάδι, Διονυσάδες κ.λπ.).
Φυσικά, η Τουρκία δεν αμφισβητεί χωρίς λόγο και αιτία την κυριαρχία σε αυτά τα νησιά. Εκείνο που επιδιώκει, είναι η συνολική αμφισβήτηση του στάτους στο Αιγαίο. Σκοπός της, ουσιαστικά, δεν είναι άλλος από την επέκταση της κυριαρχίας της μέχρι τον 25ο Μεσημβρινό που χωρίζει το Αιγαίο Πέλαγος στη μέση.
Επεκτείνοντας την κυριαρχία της στα νησιωτικά αυτά συμπλέγματα, θέλει να δει μεγάλα νησιά να περικλείνονται ντεφάκτο μέσα στη δική της ζώνη κυριαρχίας. Δημιουργώντας τετελεσμένα σιγά-σιγά, ή και πιο βίαια, θέλει να δει τελικά το Αιγαίο χωρισμένο στη μέση.
Βεβαίως, φεύγοντας από το Αιγαίο, δεν πρέπει να ξεχνάμε το σύμπλεγμα Καστελλόριζου ή Μεγίστης που αποτελείται από 14 νησιά και είναι το ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Με NAVTEX, συνεχείς δηλώσεις και παρενοχλήσεις, η Άγκυρα δεν σταματά ποτέ να αμφισβητεί κι αυτή την περιοχή, αφού θα ήταν προτιμότερο για τα συμφέροντά της (ΑΟΖ κ.λπ.) είτε να εξαφανιστεί από τον χάρτη, είτε να τουρκοποιηθεί κι αυτή.
Αφού λοιπόν στην πράξη αμφισβητηθεί μέχρι τέλους και καταστεί κενό γράμμα η συνθήκη της Λωζάννης, θα έρθει η ώρα –σύμφωνα με την Άγκυρα– να καθαρογραφτεί ξανά από την αρχή. Κάνοντας πραγματικά σύνορα, τα «σύνορα της καρδιάς μας» που μνημονεύει τακτικά ο Ταγίπ Ερντογάν.
Αυτή η στρατηγική είναι που θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη και την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Είναι πραγματικά κρίσιμο να αποτραπούν με κάθε τρόπο αυτοί οι επιθετικοί σχεδιασμοί.
Το γεγονός είναι γνωστό. Τρεις νεαροί από τους Φούρνους δήλωσαν ότι σήκωσαν πέντε ελληνικές σημαίες σε νησάκια του ομώνυμου νησιωτικού συμπλέγματος.
Ο Γιλντιρίμ δήλωσε ότι η ακτοφυλακή κατέβασε μια σημαία από «αμφισβητούμενη» νησίδα, ενώ ο Τσαβούσογλου ανέφερε ότι την υποστολή πραγματοποίησαν κομάντος. Η ελληνική πλευρά διέψευσε τους ισχυρισμούς αυτούς.
Οι Φούρνοι είναι νησιωτικό σύμπλεγμα, αρκετά μακριά από τις τουρκικές ακτές, νοτιοδυτικά της Σάμου και δίπλα στην Ικαρία. Πάνω από 1.000 άνθρωποι κατοικούν εκεί, οι πιο πολλοί στο νησί Φούρνοι και λίγο περισσότεροι από 100 στο δεύτερο μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος, τη Θύμαινα.
Την ενέργεια των τριών νεαρών, καταδίκασαν με μεγάλη επιθετικότητα πολιτικοί από τον κυβερνητικό χώρο και όχι μόνο. Βουλευτής είπε ότι δεν μπορείς να βάζεις τη σημαία με τον καφέ στο χέρι, άλλος ότι η ενέργεια είναι ντροπιαστική, ενώ πολλοί τόνισαν ότι εξωτερική πολιτική κάνει το κράτος και οι θεσμοί, και όχι οι ιδιώτες.
Καταρχάς, να πούμε ότι το «κράτος» οι ίδιοι το έφεραν σε σημείο, όχι εξωτερική, αλλά ούτε εσωτερική πολιτική να μην δικαιούται να κάνει χωρίς να έχει έξωθεν έγκριση. Ούτε διευθυντής σε σχολείο δεν μπορεί να διοριστεί χωρίς το ΟΚ της Τρόικας. Αλλά ας το προσπεράσουμε αυτό.
Εκείνο που δεν μπορεί να προσπεραστεί είναι ότι μιλάμε για ελληνικά νησιά. Τι ακριβώς εννοούν όσοι αναφέρονται στο ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει εξωτερική πολιτική; Από πού κι ως πού είναι θέμα «εξωτερικής πολιτικής» το αν θα κυματίζει μια ελληνική σημαία μέσα στην επικράτεια της χώρας;
Αν το πρόβλημα είναι ότι βάζοντας μια σημαία, πρέπει και να μπορείς να την υπερασπιστείς, όπως είπαν αρκετοί πιο «πονηροί», να το συζητήσουμε. Αυτό όμως, άλλα θέματα εγείρει, όπως καταλαβαίνει ο καθένας. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα για όσους κατακρίνουν με σφοδρότητα την ενέργεια ή μήπως πρόκειται για υποκρισία;
Στην πραγματικότητα, οι αντιδράσεις προς τους τρεις Φουρνιώτες κρύβουν μια βαθύτερη αντίληψη. Αυτό φανερώνεται από την επιθετικότητα όσων αντέδρασαν, διαφορετικά ακόμα και τα λόγια κριτικής θα λέγονταν σε άλλο τόνο. Προπάντων, όσοι τα εκφέρουν θα ξεκινούσαν εκφράζοντας την οργή τους για τους πραγματικούς προβοκάτορες της περιοχής, αυτούς δηλαδή που δηλώνουν ότι, με κομάντος ή με ακτοφύλακες, θα κατεβάζουν σημαίες που δεν τους αρέσουν μέσα στην ελληνική επικράτεια.
Η αντίληψη που υποκρύπτεται, είναι ότι η Τουρκία θα προβεί σε επιθέσεις αν κάποιος την προκαλέσει. Αντίθετα, αν είμαστε «φρόνιμοι», θα αποφύγουμε το κακό. Το πρόβλημα με αυτή την αντίληψη είναι δομικό και βασίζεται στη σκέψη ότι η υποχωρητικότητα μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη, ενώ μια πιο αποφασιστική στάση μπορεί να φέρει τον πόλεμο.
Το αντίθετο όμως ισχύει. Η όξυνση είναι στρατηγική επιλογή της Άγκυρας. Κλιμακώνεται διαρκώς παρά τις συνεχείς υποχωρήσεις και ίσα-ίσα, σε ευθεία αναλογία με αυτές. Τα «θερμότερα» επεισόδια θα έρθουν όποτε εκτιμήσουν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή και όχι όταν «προκληθούν». Το φρόνημα του λαού είναι η αποτελεσματικότερη ασπίδα για την ειρήνη και την ανεξαρτησία.
Πηγή: e-dromos.gr
Γιώργος Παπαϊωάννου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Τι δείχνουν οι τελευταίες τουρκικές προκλήσεις και πού αποσκοπούν οι σχεδιασμοί της Άγκυρας
Δεν περνάει πλέον καμιά σχεδόν μέρα χωρίς να σημειωθεί ένα επεισόδιο στο Αιγαίο, να γίνει μια προκλητική δήλωση από κάποιον εκπρόσωπο της Άγκυρας, ή να αμφισβητηθεί η κυριαρχία ενός νησιού.
Την προπερασμένη βδομάδα είχαμε τη συντριβή του Μιράζ και τον τραγικό θάνατο του πιλότου Γ. Μπαλταδώρου, ενώ άλλοι δυο Έλληνες αξιωματικοί (Κουκλατζής, Μητρετώδης) εξακολουθούν και βρίσκονται για δύο σχεδόν μήνες φυλακισμένοι στην Αδριανούπολη χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες.
Αυτή η βδομάδα, ξεκίνησε με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Γιλντιρίμ ότι η ακτοφυλακή της Τουρκίας κατέβασε ελληνική σημαία από νησί «αμφισβητούμενης» κυριαρχίας. Και συνεχίστηκε, με την επίσημη δήλωση του τουρκικού ΥΠΕΞ ότι «οι βράχοι των Ιμίων, τα χωρικά τους ύδατα και ο εναέριος χώρος τους είναι αποκλειστικά υπό την τουρκική κυριαρχία».
Σε νέα φάση
Καθένας πλέον καταλαβαίνει ότι έχουμε μπει σε μια νέα φάση που δεν χαρακτηρίζεται απλώς από ορισμένες λεκτικές προκλήσεις στο πλαίσιο της συνήθους τουρκικής πολιτικής. Διανύουμε, έχουμε μπει για τα καλά δηλαδή, σε φάση διαρκούς προσπάθειας έμπρακτης αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας.
Στο εσωτερικό της Τουρκίας, είναι καθημερινή η προετοιμασία της κοινής γνώμης για μια ένοπλη αναμέτρηση με την Ελλάδα. Προς τη χώρα μας, οι προκλητικές δηλώσεις και ενέργειες είναι συνεχείς και κλιμακώνονται μέρα με τη μέρα.
Στην Ελλάδα, οι αποκοιμιστικές δηλώσεις του προηγούμενου διαστήματος, ότι ο Ερντογάν απλώς «μπλοφάρει», ότι όλα γίνονται για εσωτερική κατανάλωση, ότι δεν αντέχει ένα δεύτερο μέτωπο στα δυτικά του σύνορα, ότι η Δύση θα «τραβήξει το αυτί» της απείθαρχης Άγκυρας, πλέον δεν πείθουν κανέναν. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που έχουν οδηγηθεί σχεδόν σε απόσυρση.
Την ίδια στιγμή, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ δηλώνει: «Υπάρχουν, ως γνωστόν, διαφορές μεταξύ των δύο χωρών. Καλώ την Τουρκία και την Ελλάδα να λύσουν τις διαφορές τους σε πνεύμα καλής γειτονίας και στο πλαίσιο διμερών συναντήσεων (…) Δεν θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο να εισέλθει το ΝΑΤΟ στα συγκεκριμένα θέματα, που προκαλούν προβλήματα τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπιστούν από την Ελλάδα και την Τουρκία».
Από τη μεριά του, πάντως, ο Έλληνας αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Φ. Κουβέλης δείχνει να εμμένει στη φιλολογία του προηγούμενου διαστήματος. Προσπαθώντας να διασκεδάσει τις προηγούμενες δηλώσεις τους περί «ακήρυχτου πολέμου», αντέγραψε σχεδόν κατά λέξη όσα είχε πει παλιότερα ο Αμερικανός πρέσβης, ότι δηλαδή δεν φοβάται θερμό επεισόδιο με επιλογή της Άγκυρας, αλλά μόνο ως «ατύχημα».
Ανησυχία και «επιθέσεις»
 |
| Ένα τμήμα του Αιγαίου, ανατολικά από τον 25ο Μεσημβρινό. Σε κύκλο, οι Φούρνοι |
Η πραγματικότητα είναι ότι ο ελληνικός λαός είναι πολύ ανήσυχος μπροστά στις εξελίξεις που σημειώνονται. Μπορεί το προηγούμενο διάστημα, αρκετοί να συμμερίζονταν τις προσπάθειες εφησυχασμού των πολιτικών. Είναι λογικό απέναντι σε μια δύσκολη κατάσταση που ο καθένας τείνει να «ξορκίσει». Σήμερα, όμως, η «άρνηση» έχει δώσει, σε μεγάλο βαθμό, τη θέση της στην ανησυχία και την αγωνία, αφού όλοι βλέπουν την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας να εκτυλίσσεται σχεδιασμένα.
Ιδιαίτερα στις ακριτικές περιοχές, στα νησιά που βρίσκονται στο επίκεντρο των εξελίξεων, η ανησυχία είναι έντονη. Μαζί με αυτήν, αναπτύσσεται και μια πατριωτική στάση. Αυτή εκφράζεται με διάφορους τρόπους και βασίζεται στην ισχυρή βούληση των ανθρώπων να μη χαθεί ελληνικό έδαφος, να μην παραδοθεί κυριαρχία.
Στα νησιά, αυτά δεν είναι σκέτα «συνθήματα» αλλά σχετίζονται με τους τόπους στους οποίους οι άνθρωποι έζησαν και ζουν, μεγάλωσαν, ψαρεύουν, βοσκούν τα ζώα τους, ασκούν οποιαδήποτε δραστηριότητα. Αυτά μπορεί να φαίνονται αρκετά «ξεπερασμένα» σε όσους συνεδριάζουν στη Βουλή, συχνάζουν και πίνουν τον καφέ τους στα παρακείμενα ξενοδοχεία, αλλά αποτελούν την πραγματικότητα για έναν πληθυσμό που νιώθει και είναι ξεχασμένος, αλλά παραμένει υπαρκτός και ζωντανός.
Συνολική αμφισβήτηση
Ποιες είναι όμως οι επιδιώξεις της Άγκυρας; Γιατί δηλώνει ότι είναι δικά της, όχι μόνο τα Ίμια, αλλά εκατοντάδες βραχονησίδες και νησιά, πολλές δεκάδες μίλια μακριά από τα θαλάσσια σύνορά της;
Η Τουρκία, ειδικά μετά το επεισόδιο του 1996, προχώρησε στο «γκριζάρισμα» του μισού, ουσιαστικά, Αιγαίου. Η τακτική της είναι να αμφισβητεί οτιδήποτε δεν δηλώνεται σαφώς, σύμφωνα με την ίδια, στη συνθήκη της Λωζάννης.
Επειδή οι συνθήκες, όπως είναι λογικό, δεν αναφέρουν ονομαστικά καθένα από τα χιλιάδες νησάκια του Αιγαίου, αλλά ορίζουν τα βασικά νησιωτικά συμπλέγματα, η Άγκυρα ισχυρίζεται ότι όλα αυτά τα νησιά και νησίδες είναι αμφισβητούμενα και δεν αναγνωρίζει την ελληνική κυριαρχία σε αυτά, αφού πιθανά ανήκουν ακόμα στη σημερινή διάδοχο της… Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλαδή στην ίδια. Ακόμα κι αν βρίσκονται –και υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις– στο κέντρο του Αιγαίου ή δίπλα στα παράλια της Κρήτης.
Για παράδειγμα, το σύμπλεγμα των νησιών Φούρνοι περιλαμβάνει εκτός από τους Φούρνους, τη Θύμαινα, και ακόμα 25 περίπου μικρότερα νησάκια, μεταξύ των οποίων οι νήσοι Μικρός και Μεγάλος Ανθρωποφάς που ήρθαν πρόσφατα στην επικαιρότητα. Στη συνθήκη της Λωζάννης αναφέρεται σαφώς το νησιωτικό σύμπλεγμα Φούρνοι, ωστόσο οι Τούρκοι δέχονται ότι είναι ελληνικό μόνο το ομώνυμο νησί και αμφισβητούν τα δεκάδες νησάκια που ανήκουν σε αυτό, δίπλα στην Ικαρία και δεκάδες μίλια φυσικά μακριά από τα τουρκικά παράλια.
Άλλα νησιωτικά συμπλέγματα που αμφισβητεί η Άγκυρα, πέρα από αυτό των Φούρνων στο βορειοανατολικό Αιγαίο, είναι: Στο κεντρικό Αιγαίο, οι βραχονησίδες Καλόγεροι. Στο ανατολικό Αιγαίο, το σύμπλεγμα Αντίψαρων και Βενέτικου. Στο νότιο Αιγαίο, τα συμπλέγματα των νησιών Αρκοί, του Αγαθονησίου, του Φαρμακονησίου, τηε Β/Α Νισύρου, των νησιών Λέβιθας και Κίναρου, της Ν/Α Αστυπάλαιας και της Β/Δ Κάρπαθου. Τέλος, ένα σύμπλεγμα νησιών του Κρητικού Πελάγους (Αυγονήσι, Δίας, Πεταλίδι, Παξιμάδι, Διονυσάδες κ.λπ.).
Φυσικά, η Τουρκία δεν αμφισβητεί χωρίς λόγο και αιτία την κυριαρχία σε αυτά τα νησιά. Εκείνο που επιδιώκει, είναι η συνολική αμφισβήτηση του στάτους στο Αιγαίο. Σκοπός της, ουσιαστικά, δεν είναι άλλος από την επέκταση της κυριαρχίας της μέχρι τον 25ο Μεσημβρινό που χωρίζει το Αιγαίο Πέλαγος στη μέση.
Επεκτείνοντας την κυριαρχία της στα νησιωτικά αυτά συμπλέγματα, θέλει να δει μεγάλα νησιά να περικλείνονται ντεφάκτο μέσα στη δική της ζώνη κυριαρχίας. Δημιουργώντας τετελεσμένα σιγά-σιγά, ή και πιο βίαια, θέλει να δει τελικά το Αιγαίο χωρισμένο στη μέση.
Βεβαίως, φεύγοντας από το Αιγαίο, δεν πρέπει να ξεχνάμε το σύμπλεγμα Καστελλόριζου ή Μεγίστης που αποτελείται από 14 νησιά και είναι το ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Με NAVTEX, συνεχείς δηλώσεις και παρενοχλήσεις, η Άγκυρα δεν σταματά ποτέ να αμφισβητεί κι αυτή την περιοχή, αφού θα ήταν προτιμότερο για τα συμφέροντά της (ΑΟΖ κ.λπ.) είτε να εξαφανιστεί από τον χάρτη, είτε να τουρκοποιηθεί κι αυτή.
Αφού λοιπόν στην πράξη αμφισβητηθεί μέχρι τέλους και καταστεί κενό γράμμα η συνθήκη της Λωζάννης, θα έρθει η ώρα –σύμφωνα με την Άγκυρα– να καθαρογραφτεί ξανά από την αρχή. Κάνοντας πραγματικά σύνορα, τα «σύνορα της καρδιάς μας» που μνημονεύει τακτικά ο Ταγίπ Ερντογάν.
Αυτή η στρατηγική είναι που θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη και την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Είναι πραγματικά κρίσιμο να αποτραπούν με κάθε τρόπο αυτοί οι επιθετικοί σχεδιασμοί.
Φρόνημα ή… φρόνιμα;
 |
| Το νησιωτικό σύμπλεγμα Φούρνων Ικαρίας ή Κορσεών. Νοτιοανατολικά, τα νησάκια Μικρός και Μεγάλος Ανθρωποφάς που ήρθαν αυτή τη βδομάδα στην επικαιρότητα |
Το γεγονός είναι γνωστό. Τρεις νεαροί από τους Φούρνους δήλωσαν ότι σήκωσαν πέντε ελληνικές σημαίες σε νησάκια του ομώνυμου νησιωτικού συμπλέγματος.
Ο Γιλντιρίμ δήλωσε ότι η ακτοφυλακή κατέβασε μια σημαία από «αμφισβητούμενη» νησίδα, ενώ ο Τσαβούσογλου ανέφερε ότι την υποστολή πραγματοποίησαν κομάντος. Η ελληνική πλευρά διέψευσε τους ισχυρισμούς αυτούς.
Οι Φούρνοι είναι νησιωτικό σύμπλεγμα, αρκετά μακριά από τις τουρκικές ακτές, νοτιοδυτικά της Σάμου και δίπλα στην Ικαρία. Πάνω από 1.000 άνθρωποι κατοικούν εκεί, οι πιο πολλοί στο νησί Φούρνοι και λίγο περισσότεροι από 100 στο δεύτερο μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος, τη Θύμαινα.
Την ενέργεια των τριών νεαρών, καταδίκασαν με μεγάλη επιθετικότητα πολιτικοί από τον κυβερνητικό χώρο και όχι μόνο. Βουλευτής είπε ότι δεν μπορείς να βάζεις τη σημαία με τον καφέ στο χέρι, άλλος ότι η ενέργεια είναι ντροπιαστική, ενώ πολλοί τόνισαν ότι εξωτερική πολιτική κάνει το κράτος και οι θεσμοί, και όχι οι ιδιώτες.
Καταρχάς, να πούμε ότι το «κράτος» οι ίδιοι το έφεραν σε σημείο, όχι εξωτερική, αλλά ούτε εσωτερική πολιτική να μην δικαιούται να κάνει χωρίς να έχει έξωθεν έγκριση. Ούτε διευθυντής σε σχολείο δεν μπορεί να διοριστεί χωρίς το ΟΚ της Τρόικας. Αλλά ας το προσπεράσουμε αυτό.
Εκείνο που δεν μπορεί να προσπεραστεί είναι ότι μιλάμε για ελληνικά νησιά. Τι ακριβώς εννοούν όσοι αναφέρονται στο ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει εξωτερική πολιτική; Από πού κι ως πού είναι θέμα «εξωτερικής πολιτικής» το αν θα κυματίζει μια ελληνική σημαία μέσα στην επικράτεια της χώρας;
Αν το πρόβλημα είναι ότι βάζοντας μια σημαία, πρέπει και να μπορείς να την υπερασπιστείς, όπως είπαν αρκετοί πιο «πονηροί», να το συζητήσουμε. Αυτό όμως, άλλα θέματα εγείρει, όπως καταλαβαίνει ο καθένας. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα για όσους κατακρίνουν με σφοδρότητα την ενέργεια ή μήπως πρόκειται για υποκρισία;
Στην πραγματικότητα, οι αντιδράσεις προς τους τρεις Φουρνιώτες κρύβουν μια βαθύτερη αντίληψη. Αυτό φανερώνεται από την επιθετικότητα όσων αντέδρασαν, διαφορετικά ακόμα και τα λόγια κριτικής θα λέγονταν σε άλλο τόνο. Προπάντων, όσοι τα εκφέρουν θα ξεκινούσαν εκφράζοντας την οργή τους για τους πραγματικούς προβοκάτορες της περιοχής, αυτούς δηλαδή που δηλώνουν ότι, με κομάντος ή με ακτοφύλακες, θα κατεβάζουν σημαίες που δεν τους αρέσουν μέσα στην ελληνική επικράτεια.
Η αντίληψη που υποκρύπτεται, είναι ότι η Τουρκία θα προβεί σε επιθέσεις αν κάποιος την προκαλέσει. Αντίθετα, αν είμαστε «φρόνιμοι», θα αποφύγουμε το κακό. Το πρόβλημα με αυτή την αντίληψη είναι δομικό και βασίζεται στη σκέψη ότι η υποχωρητικότητα μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη, ενώ μια πιο αποφασιστική στάση μπορεί να φέρει τον πόλεμο.
Το αντίθετο όμως ισχύει. Η όξυνση είναι στρατηγική επιλογή της Άγκυρας. Κλιμακώνεται διαρκώς παρά τις συνεχείς υποχωρήσεις και ίσα-ίσα, σε ευθεία αναλογία με αυτές. Τα «θερμότερα» επεισόδια θα έρθουν όποτε εκτιμήσουν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή και όχι όταν «προκληθούν». Το φρόνημα του λαού είναι η αποτελεσματικότερη ασπίδα για την ειρήνη και την ανεξαρτησία.
Πηγή: e-dromos.gr
Γιώργος Παπαϊωάννου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου