Του Ηλία Αλεξανδρή
Καλοκαίρι του 1978.
Μια νεαρή όμορφή γυναίκα στα 29 της κλαίει γοερά ντυμένη στα μαύρα. Κρατά στην αγκαλιά της τον μεγαλύτερο γιό της και σιγομουρμουρίζει «θα τα καταφέρουμε! Θέλω να είσαι δυνατός κι εσύ και τα αδέρφια σου».
Ο πατέρας χάθηκε την ώρα που δούλευε πάνω στην προσπάθεια για το μεροκάματο, για την οικογένεια. Κι η μάνα μόνη πια με τρία παιδιά ψάχνει την δύναμη να σταθεί στα πόδια της και να συνεχίσει.
Γιατί έτσι είναι η Μάνα! Πρώτα Μάνα και μετά γυναίκα που έχασε τον άντρα της ζωής της στην καλύτερη ίσως στιγμή, νέο, όμορφο και δυνατό.
Τα παιδιά της είναι μικρά –είναι πάντα τα μικρά της– και την χρειάζονται περισσότερο από ποτέ. Και η αγάπη της για τα παιδιά της είναι πιο δυνατή από κάθε είδους πόνο.
Δούλεψε σε εργοστάσια, σε ταβέρνες, πολλές φορές έκανε δύο δουλειές αλλά ποτέ δε έσκυψε το κεφάλι.
Ούτε όταν οι μηχανή της παρέσυρε το χέρι και της ξέσκισε τους τένοντες την ώρα που δούλευε, και οι γιατροί της έλεγαν ότι το χέρι δεν θα ξαναλειτουργήσει. Είπε στον γιατρό «έχω μικρά παιδιά πρέπει να τα μεγαλώσω. Αυτό το χέρι είναι το ψωμί μας και θα γίνει καλά !». Και όντως αυτό το χέρι έγιανε και οι γιατροί μιλούσανε για θαύμα, την ώρα που η μάνα χαμογελούσε και κοιτούσε ψηλά στον ουρανό λέγοντας συνέχεια «σε ευχαριστώ».
Δεν παραπονέθηκε ούτε κι όταν αναγκαζόταν να μαγειρεύει ή να πλένει για τα παιδιά της μέσα στην νύχτα γιατί δεν προλάβαινε με τις δύο δουλειές που έκανε.
Τα παιδιά της έπρεπε να συνεχίσουν το σχολείο, να μάθουν τα γράμματα που την εμπόδισαν να μάθει, οι δικοί της γονείς και η φτώχεια.
Στο σχολείο που πήγαινε για να μάθει πως πάνε τα παιδιά της ρωτούσε πρώτα «είναι καλά παιδιά;» και μετά αφού έπαιρνε τις απαντήσεις που ζητούσε ρωτούσε και για τα μαθήματα.
Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα ζεστό πιάτο φαΐ και πολλές συμβουλές για αγάπη, ομόνοια, εντιμότητα και ήθος, ήταν πάντα ο χρόνος που περνούσε με τα παιδιά της.
Να μεγαλώσουν σωστά, να ζήσουν καλύτερα, σε ένα καλύτερο κόσμο που και αυτά θα φτιάξουν.
Η Μάνα που μαθαίνει την αγάπη, την δικαιοσύνη και την εντιμότητα στα παιδιά της, και την ίδια ώρα βάζει τα θεμέλια για έναν καλύτερο κόσμο για όλους.
Η Μάνα που μαθαίνει τι σημαίνει συγχώρεση, ευθύνη, κατανόηση, συνεννόηση και μαζί αυτοθυσία. Που γίνεται παράδειγμα για τα παιδιά της και αγνοεί τον ηρωισμό της μέσα στον καθημερινό αγώνα για να τα προλάβει όλα, για να τα καταφέρει.
Η γυναίκα μάνα, η μάνα γυναίκα, οι μανάδες όλου του κόσμου κρατούν στα χέρια το μέλλον αυτού του κόσμου, κρατώντας στις αγκαλιές τους τα μωρά τους, μαθαίνοντας πρώτες την ζωή στα παιδιά τους.
Αυτές οι μανάδες, καθημερινές αφανείς ηρωίδες γιορτάζουν κάθε μέρα, κάθε φορά «που τα καταφέρνουν» για τα παιδιά τους, κάθε φορά που τα καταφέρνουν τα παιδιά τους.
Αυτές οι μανάδες που φέρνουν ένα μικρό πλάσμα στον κόσμο μας και έχουν την δύναμη να το μετατρέψουν σε ΑΝΘΡΩΠΟ.
Σε αυτές τις μανάδες που χρωστάμε όλοι μας ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και μαζί όλη την αγάπη μας και τον αγώνα μας για να γίνει ο κόσμος που θα μεγαλώσουν τα σημερινά και αυριανά παιδιά τους σε ένα καλύτερο κόσμο, χωρίς εμπόδια, χωρίς πολέμους, πιο δίκαιο, πιο ανθρώπινο, πιο δημοκρατικό.
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Ηλίας Αλεξανδρής: Σχετικά με τον συντάκτη
Καλοκαίρι του 1978.
Μια νεαρή όμορφή γυναίκα στα 29 της κλαίει γοερά ντυμένη στα μαύρα. Κρατά στην αγκαλιά της τον μεγαλύτερο γιό της και σιγομουρμουρίζει «θα τα καταφέρουμε! Θέλω να είσαι δυνατός κι εσύ και τα αδέρφια σου».
Ο πατέρας χάθηκε την ώρα που δούλευε πάνω στην προσπάθεια για το μεροκάματο, για την οικογένεια. Κι η μάνα μόνη πια με τρία παιδιά ψάχνει την δύναμη να σταθεί στα πόδια της και να συνεχίσει.
Γιατί έτσι είναι η Μάνα! Πρώτα Μάνα και μετά γυναίκα που έχασε τον άντρα της ζωής της στην καλύτερη ίσως στιγμή, νέο, όμορφο και δυνατό.
Τα παιδιά της είναι μικρά –είναι πάντα τα μικρά της– και την χρειάζονται περισσότερο από ποτέ. Και η αγάπη της για τα παιδιά της είναι πιο δυνατή από κάθε είδους πόνο.
Δούλεψε σε εργοστάσια, σε ταβέρνες, πολλές φορές έκανε δύο δουλειές αλλά ποτέ δε έσκυψε το κεφάλι.
Ούτε όταν οι μηχανή της παρέσυρε το χέρι και της ξέσκισε τους τένοντες την ώρα που δούλευε, και οι γιατροί της έλεγαν ότι το χέρι δεν θα ξαναλειτουργήσει. Είπε στον γιατρό «έχω μικρά παιδιά πρέπει να τα μεγαλώσω. Αυτό το χέρι είναι το ψωμί μας και θα γίνει καλά !». Και όντως αυτό το χέρι έγιανε και οι γιατροί μιλούσανε για θαύμα, την ώρα που η μάνα χαμογελούσε και κοιτούσε ψηλά στον ουρανό λέγοντας συνέχεια «σε ευχαριστώ».
Δεν παραπονέθηκε ούτε κι όταν αναγκαζόταν να μαγειρεύει ή να πλένει για τα παιδιά της μέσα στην νύχτα γιατί δεν προλάβαινε με τις δύο δουλειές που έκανε.
Τα παιδιά της έπρεπε να συνεχίσουν το σχολείο, να μάθουν τα γράμματα που την εμπόδισαν να μάθει, οι δικοί της γονείς και η φτώχεια.
Στο σχολείο που πήγαινε για να μάθει πως πάνε τα παιδιά της ρωτούσε πρώτα «είναι καλά παιδιά;» και μετά αφού έπαιρνε τις απαντήσεις που ζητούσε ρωτούσε και για τα μαθήματα.
Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα ζεστό πιάτο φαΐ και πολλές συμβουλές για αγάπη, ομόνοια, εντιμότητα και ήθος, ήταν πάντα ο χρόνος που περνούσε με τα παιδιά της.
Να μεγαλώσουν σωστά, να ζήσουν καλύτερα, σε ένα καλύτερο κόσμο που και αυτά θα φτιάξουν.
Η Μάνα που μαθαίνει την αγάπη, την δικαιοσύνη και την εντιμότητα στα παιδιά της, και την ίδια ώρα βάζει τα θεμέλια για έναν καλύτερο κόσμο για όλους.
Η Μάνα που μαθαίνει τι σημαίνει συγχώρεση, ευθύνη, κατανόηση, συνεννόηση και μαζί αυτοθυσία. Που γίνεται παράδειγμα για τα παιδιά της και αγνοεί τον ηρωισμό της μέσα στον καθημερινό αγώνα για να τα προλάβει όλα, για να τα καταφέρει.
Η γυναίκα μάνα, η μάνα γυναίκα, οι μανάδες όλου του κόσμου κρατούν στα χέρια το μέλλον αυτού του κόσμου, κρατώντας στις αγκαλιές τους τα μωρά τους, μαθαίνοντας πρώτες την ζωή στα παιδιά τους.
Αυτές οι μανάδες, καθημερινές αφανείς ηρωίδες γιορτάζουν κάθε μέρα, κάθε φορά «που τα καταφέρνουν» για τα παιδιά τους, κάθε φορά που τα καταφέρνουν τα παιδιά τους.
Αυτές οι μανάδες που φέρνουν ένα μικρό πλάσμα στον κόσμο μας και έχουν την δύναμη να το μετατρέψουν σε ΑΝΘΡΩΠΟ.
Σε αυτές τις μανάδες που χρωστάμε όλοι μας ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και μαζί όλη την αγάπη μας και τον αγώνα μας για να γίνει ο κόσμος που θα μεγαλώσουν τα σημερινά και αυριανά παιδιά τους σε ένα καλύτερο κόσμο, χωρίς εμπόδια, χωρίς πολέμους, πιο δίκαιο, πιο ανθρώπινο, πιο δημοκρατικό.
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Ηλίας Αλεξανδρής: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου