Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Το παρόν άρθρο έρχεται να σχολιάσει το άρθρο του «Ριζοσπάστη» της Τρίτης με τίτλο «Ίλιντεν, αλυτρωτισμός και λαθροχειρία».
Εκεί, συνεχίζοντας μια στάση του ΚΚΕ η οποία δεν είναι καινούρια αλλά εκφράστηκε από το 1992, επί της ουσίας αμφισβητεί την εθνογένεση η οποία έχει συντελεσθεί στην περιοχή από την επανάσταση του Ίλιντεν. Σε αυτή του τη θέση το σημερινό ΚΚΕ δεν στέκεται μόνο του, αλλά ενισχύεται από εξωκοινοβουλευτικές ομάδες του «πατριωτικού» χώρου των οποίων πολλά στελέχη «κατάγονται» πολιτικά από το ΚΚΕ εκείνης της περιόδου.
Αυτή η θέση θα καταδείξω πως είναι προβληματική για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο εξαρτά τη γέννηση των εθνών από προϋποθέσεις του τρέχοντος διεθνούς δικαίου, διεθνούς νομοθεσίας, διεθνούς νομολογίας & διεθνούς εθίμου και με αυτόν τον τρόπο συγχέει την έννοια του Έθνους με την έννοια του Κράτους.
Η δημιουργία των κρατών διέπεται από τους ως άνω κανόνες. Η γέννηση των εθνών κατά την άποψη μου, είναι δικαίωμα το οποίο βασίζεται στις Γενικές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου, τα Φυσικά Δίκαια που έλεγαν οι ρομαντικοί, την κοινή αίσθηση δηλαδή περί δικαίου της ευρύτερης ανθρωπότητας.
Αν δεν ήταν έτσι, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο νομικό συμπέρασμα πως η ύπαρξη και άλλων υποκειμένων Δικαίου πλην των Νομικών Προσώπων θα μπορούσε να διέπεται από νομικές προϋποθέσεις, δηλαδή με απλά λόγια εγώ που γράφω ή εσείς που με διαβάζετε θα έπρεπε πιθανώς να πάρουμε την άδεια από κάπου για να γεννηθούμε.
Ο καθένας κατανοεί πως ένα τέτοιο σκεπτικό θα άλλαζε πέραν πάσης αναγνωρίσεως την ίδια την ουσία του τρόπου με τον όποιο η ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται την έννοια του Δικαίου και ασφαλώς θα μιλούσαμε για έναν εφιάλτη ελέγχου δίχως τέλος.
Δεύτερον, η άρνηση της εθνικοαπελευθερωτικής διάστασης ενός ένοπλου ξεσηκωμού ενός λαού ή πολλών λαών ενάντια στην τυραννία ενός ξένου λαού, ανοίγει διάπλατα την πόρτα για αμφισβητήσεις των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων και στη δική μας χώρα με τα γνωστά ιδεολογήματα περί Αλβανών Σουλιωτών, Υδραίων και Σπετσιωτών κτλ.
Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας λέγοντας πως ένας τέτοιας μορφής ξεσηκωμός δεν μπορεί να πετύχει παρά μόνο αν συνδέει διαλεκτικά το εθνικοαπελευθερωτικό με το ταξικό στοιχείο. Το παράδειγμα της Καταλονίας όπου έλειπε το ταξικό στοιχείο ή του δικού μας δημοψηφίσματος όπου έλειπε το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο είναι αποκαλυπτικά των περιορισμών που θέτει η κάθε προσέγγιση από μόνη της.
Είναι αποκαλυπτικό πως οι υποστηρικτές αυτής της προσέγγισης (όχι μόνο το ΚΚΕ) συνεχίζουν κάνοντας υποδείξεις περί αλλαγών στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας ρίχνοντας νερό στο μύλο των εθνικιστών των Σκοπίων οι οποίοι κατηγορούν εμάς για εθνικισμό!
Στο μυαλό μου τουλάχιστον, είναι εντελώς ξεκάθαρο πως το θέμα της εθνογένεσης με το θέμα της ονομασίας είναι δύο θέματα εντελώς ξεχωριστά και ασύνδετα.
Με απλά λόγια ένα κομμάτι του πληθυσμού του γειτονικού κρατιδίου όντως αποτελεί ξεχωριστό έθνος. Μακεδόνες δεν είναι. Και αποτελεί ιστορικό, νομικό και διπλωματικό δικαίωμα της Ελλάδος να μην τους αναγνωρίσει ως τέτοιους μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία εάν έτσι το επιθυμεί.
Όσον αφορά το ζήτημα του αλυτρωτισμού, η ειρήνη και η σταθερότητα δεν εξαρτάται από τα Συντάγματα, ειδικά αδύναμων και αποτυχημένων κρατών, δημιουργημάτων του ιμπεριαλισμού. Την ειρήνη την κάνουν οι λαοί.
Για εμένα το όραμα του Ρήγα για μια Βαλκανική με ομοσπονδιακά, αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Το παρόν άρθρο έρχεται να σχολιάσει το άρθρο του «Ριζοσπάστη» της Τρίτης με τίτλο «Ίλιντεν, αλυτρωτισμός και λαθροχειρία».
Εκεί, συνεχίζοντας μια στάση του ΚΚΕ η οποία δεν είναι καινούρια αλλά εκφράστηκε από το 1992, επί της ουσίας αμφισβητεί την εθνογένεση η οποία έχει συντελεσθεί στην περιοχή από την επανάσταση του Ίλιντεν. Σε αυτή του τη θέση το σημερινό ΚΚΕ δεν στέκεται μόνο του, αλλά ενισχύεται από εξωκοινοβουλευτικές ομάδες του «πατριωτικού» χώρου των οποίων πολλά στελέχη «κατάγονται» πολιτικά από το ΚΚΕ εκείνης της περιόδου.
Αυτή η θέση θα καταδείξω πως είναι προβληματική για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο εξαρτά τη γέννηση των εθνών από προϋποθέσεις του τρέχοντος διεθνούς δικαίου, διεθνούς νομοθεσίας, διεθνούς νομολογίας & διεθνούς εθίμου και με αυτόν τον τρόπο συγχέει την έννοια του Έθνους με την έννοια του Κράτους.
Η δημιουργία των κρατών διέπεται από τους ως άνω κανόνες. Η γέννηση των εθνών κατά την άποψη μου, είναι δικαίωμα το οποίο βασίζεται στις Γενικές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου, τα Φυσικά Δίκαια που έλεγαν οι ρομαντικοί, την κοινή αίσθηση δηλαδή περί δικαίου της ευρύτερης ανθρωπότητας.
Αν δεν ήταν έτσι, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο νομικό συμπέρασμα πως η ύπαρξη και άλλων υποκειμένων Δικαίου πλην των Νομικών Προσώπων θα μπορούσε να διέπεται από νομικές προϋποθέσεις, δηλαδή με απλά λόγια εγώ που γράφω ή εσείς που με διαβάζετε θα έπρεπε πιθανώς να πάρουμε την άδεια από κάπου για να γεννηθούμε.
Ο καθένας κατανοεί πως ένα τέτοιο σκεπτικό θα άλλαζε πέραν πάσης αναγνωρίσεως την ίδια την ουσία του τρόπου με τον όποιο η ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται την έννοια του Δικαίου και ασφαλώς θα μιλούσαμε για έναν εφιάλτη ελέγχου δίχως τέλος.
Δεύτερον, η άρνηση της εθνικοαπελευθερωτικής διάστασης ενός ένοπλου ξεσηκωμού ενός λαού ή πολλών λαών ενάντια στην τυραννία ενός ξένου λαού, ανοίγει διάπλατα την πόρτα για αμφισβητήσεις των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων και στη δική μας χώρα με τα γνωστά ιδεολογήματα περί Αλβανών Σουλιωτών, Υδραίων και Σπετσιωτών κτλ.
Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας λέγοντας πως ένας τέτοιας μορφής ξεσηκωμός δεν μπορεί να πετύχει παρά μόνο αν συνδέει διαλεκτικά το εθνικοαπελευθερωτικό με το ταξικό στοιχείο. Το παράδειγμα της Καταλονίας όπου έλειπε το ταξικό στοιχείο ή του δικού μας δημοψηφίσματος όπου έλειπε το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο είναι αποκαλυπτικά των περιορισμών που θέτει η κάθε προσέγγιση από μόνη της.
Είναι αποκαλυπτικό πως οι υποστηρικτές αυτής της προσέγγισης (όχι μόνο το ΚΚΕ) συνεχίζουν κάνοντας υποδείξεις περί αλλαγών στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας ρίχνοντας νερό στο μύλο των εθνικιστών των Σκοπίων οι οποίοι κατηγορούν εμάς για εθνικισμό!
Στο μυαλό μου τουλάχιστον, είναι εντελώς ξεκάθαρο πως το θέμα της εθνογένεσης με το θέμα της ονομασίας είναι δύο θέματα εντελώς ξεχωριστά και ασύνδετα.
Με απλά λόγια ένα κομμάτι του πληθυσμού του γειτονικού κρατιδίου όντως αποτελεί ξεχωριστό έθνος. Μακεδόνες δεν είναι. Και αποτελεί ιστορικό, νομικό και διπλωματικό δικαίωμα της Ελλάδος να μην τους αναγνωρίσει ως τέτοιους μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία εάν έτσι το επιθυμεί.
Όσον αφορά το ζήτημα του αλυτρωτισμού, η ειρήνη και η σταθερότητα δεν εξαρτάται από τα Συντάγματα, ειδικά αδύναμων και αποτυχημένων κρατών, δημιουργημάτων του ιμπεριαλισμού. Την ειρήνη την κάνουν οι λαοί.
Για εμένα το όραμα του Ρήγα για μια Βαλκανική με ομοσπονδιακά, αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου