Κυριακή Μπεϊόγλου
Ο ξένος στο μπαρ κάνει με το χέρι του μια συγκεκριμένη επαναλαμβανόμενη κίνηση, σαν να λέει «πολύ, πάρα πολύ». Είναι ο τρόπος του να συνοψίσει σε μια χειρονομία τόνους χρήματος που κυκλοφορούσαν παλιότερα και που ο κάθε τολμηρός καιροσκόπος θα μπορούσε να διεκδικήσει. Μαύρη αγορά, γυναίκες, σύνορα, κόσμοι που βλέπουμε μόνο σε αστυνομικές ταινίες.
Κόσμοι που κατέρρεαν από τη διαφθορά ανάμεσα στα σύνορα μιας ηπείρου, που, όσο γηραιά κι αν θεωρείται, τα τελευταία τριάντα χρόνια κακογέρασε. «Εγώ ξέρω, αλλά δεν μιλάω» μας λέει με μια υποτιθέμενη μετριοφροσύνη, έχοντας συνείδηση πως έχει κερδίσει το ενδιαφέρον μας. Είναι Σέρβος αλλά επιμένει να συστήνεται Γιουγκοσλάβος. Εχει αποκτήσει όμως εδώ και χρόνια -άγνωστο πώς- την ελληνική υπηκοότητα.
Η εξυπνάδα του, λέει, ήταν πως πριν από τον τελευταίο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία έφυγε από τη χώρα του. Δεν έμεινε να δει τα ερείπια, την παρακμή, τον αλληλοσπαραγμό και σαν καλός ποντικός του υπόκοσμου εγκατέλειψε από τους πρώτους το πλοίο που βυθιζόταν.
Πρέπει να κατάλαβε πως αυτή τη φορά το παράκανε, γιατί, χωρίς να πούμε κάτι, ανεπαίσθητα τα σώματά μας του γύρισαν την πλάτη ψάχνοντας μια κάποια προστασία από έναν άνθρωπο που αποστρέφονται. Γέλασε με ένα προκλητικό ύφος. «Μα ξυπνήστε, αυτό έκαναν και κάνουν οι περισσότεροι, εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις! Για δείτε το σκάνδαλο με τα φάρμακα των καρκινοπαθών!» Νομίζω πως ακόμα κι αν δεν φάνηκε, ο άθλιος εκείνος τύπος κατάφερε να αγγίξει την πιο ευαίσθητη χορδή μας.
Γιατί καλά, πες ότι χωνεύουμε σκάνδαλα και σκάνδαλα τόσα χρόνια, αυτό το τελευταίο είναι αδύνατον να το καταπιούμε δίχως θυμό. Οταν μάλιστα έχουμε χάσει τόσους αγαπημένους ανθρώπους από την κακιά αρρώστια. Σηκωθήκαμε και φύγαμε από το μπαρ ρίχνοντάς του το πιο ψυχρό μας βλέμμα. Μας έριξε κι αυτός ένα ειρωνικό κοίταγμα γεμάτο περιφρόνηση, κουνώντας το κεφάλι του και υπονοώντας «πόσο κορόιδα!»
Η κακή συναναστροφή δημιουργεί στο σώμα τις ίδιες επιπτώσεις που δημιουργεί ένα χαλασμένο φαγητό. Παθαίνεις δηλητηρίαση, δηλαδή. Εμείς για ένα ποτό βγήκαμε, αλλά επειδή η... δημοκρατία των μπαρ επιτάσσει να μην αρνηθείς κουβέντα σε άνθρωπο μοναχό βρεθήκαμε με «οξεία δηλητηρίαση». Κι ήρθε κι αυτή η βροχή από το πουθενά… Χοντρές και μεμονωμένες σταγόνες, προάγγελοι μιας πιο έντονης βροχής, πιτσιλούσαν τα ήδη σκυμμένα κεφάλια μας.
Σαν να νιώθαμε εμείς ντροπή που ένας τέτοιος τύπος του υπόκοσμου είχε κάτι τόσο θλιβερό να προσάψει στην κοινωνία μας. «Τουλάχιστον τους πιάσανε» είπαμε και λίγο έτσι παρηγορηθήκαμε. Υστερα κάποιος από την παρέα θυμήθηκε τον Ρήγα Φεραίο και εκείνο το «ο σκοπός όπου απ’ αρχής κόσμου οι άνθρωποι εσυμμαζώχθησαν από τα δάση την πρώτην φοράν, διά να κατοικήσουν όλοι μαζί, κτίζοντες χώρας και πόλεις είναι διά να συμβοηθώνται και να ζώσιν ευτυχισμένοι, και όχι να συναντιτρωγότανται ή να ρουφά το αίμα τους ένας». Και ύστερα προβληματισμένοι «εσυμμαζωχθήκαμε» ο καθένας σπίτι του, λέγοντας μια βιαστική καληνύχτα και δίχως να κοιταχτούμε στα μάτια.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Ο ξένος στο μπαρ κάνει με το χέρι του μια συγκεκριμένη επαναλαμβανόμενη κίνηση, σαν να λέει «πολύ, πάρα πολύ». Είναι ο τρόπος του να συνοψίσει σε μια χειρονομία τόνους χρήματος που κυκλοφορούσαν παλιότερα και που ο κάθε τολμηρός καιροσκόπος θα μπορούσε να διεκδικήσει. Μαύρη αγορά, γυναίκες, σύνορα, κόσμοι που βλέπουμε μόνο σε αστυνομικές ταινίες.
Κόσμοι που κατέρρεαν από τη διαφθορά ανάμεσα στα σύνορα μιας ηπείρου, που, όσο γηραιά κι αν θεωρείται, τα τελευταία τριάντα χρόνια κακογέρασε. «Εγώ ξέρω, αλλά δεν μιλάω» μας λέει με μια υποτιθέμενη μετριοφροσύνη, έχοντας συνείδηση πως έχει κερδίσει το ενδιαφέρον μας. Είναι Σέρβος αλλά επιμένει να συστήνεται Γιουγκοσλάβος. Εχει αποκτήσει όμως εδώ και χρόνια -άγνωστο πώς- την ελληνική υπηκοότητα.
Η εξυπνάδα του, λέει, ήταν πως πριν από τον τελευταίο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία έφυγε από τη χώρα του. Δεν έμεινε να δει τα ερείπια, την παρακμή, τον αλληλοσπαραγμό και σαν καλός ποντικός του υπόκοσμου εγκατέλειψε από τους πρώτους το πλοίο που βυθιζόταν.
Πρέπει να κατάλαβε πως αυτή τη φορά το παράκανε, γιατί, χωρίς να πούμε κάτι, ανεπαίσθητα τα σώματά μας του γύρισαν την πλάτη ψάχνοντας μια κάποια προστασία από έναν άνθρωπο που αποστρέφονται. Γέλασε με ένα προκλητικό ύφος. «Μα ξυπνήστε, αυτό έκαναν και κάνουν οι περισσότεροι, εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις! Για δείτε το σκάνδαλο με τα φάρμακα των καρκινοπαθών!» Νομίζω πως ακόμα κι αν δεν φάνηκε, ο άθλιος εκείνος τύπος κατάφερε να αγγίξει την πιο ευαίσθητη χορδή μας.
Γιατί καλά, πες ότι χωνεύουμε σκάνδαλα και σκάνδαλα τόσα χρόνια, αυτό το τελευταίο είναι αδύνατον να το καταπιούμε δίχως θυμό. Οταν μάλιστα έχουμε χάσει τόσους αγαπημένους ανθρώπους από την κακιά αρρώστια. Σηκωθήκαμε και φύγαμε από το μπαρ ρίχνοντάς του το πιο ψυχρό μας βλέμμα. Μας έριξε κι αυτός ένα ειρωνικό κοίταγμα γεμάτο περιφρόνηση, κουνώντας το κεφάλι του και υπονοώντας «πόσο κορόιδα!»
Η κακή συναναστροφή δημιουργεί στο σώμα τις ίδιες επιπτώσεις που δημιουργεί ένα χαλασμένο φαγητό. Παθαίνεις δηλητηρίαση, δηλαδή. Εμείς για ένα ποτό βγήκαμε, αλλά επειδή η... δημοκρατία των μπαρ επιτάσσει να μην αρνηθείς κουβέντα σε άνθρωπο μοναχό βρεθήκαμε με «οξεία δηλητηρίαση». Κι ήρθε κι αυτή η βροχή από το πουθενά… Χοντρές και μεμονωμένες σταγόνες, προάγγελοι μιας πιο έντονης βροχής, πιτσιλούσαν τα ήδη σκυμμένα κεφάλια μας.
Σαν να νιώθαμε εμείς ντροπή που ένας τέτοιος τύπος του υπόκοσμου είχε κάτι τόσο θλιβερό να προσάψει στην κοινωνία μας. «Τουλάχιστον τους πιάσανε» είπαμε και λίγο έτσι παρηγορηθήκαμε. Υστερα κάποιος από την παρέα θυμήθηκε τον Ρήγα Φεραίο και εκείνο το «ο σκοπός όπου απ’ αρχής κόσμου οι άνθρωποι εσυμμαζώχθησαν από τα δάση την πρώτην φοράν, διά να κατοικήσουν όλοι μαζί, κτίζοντες χώρας και πόλεις είναι διά να συμβοηθώνται και να ζώσιν ευτυχισμένοι, και όχι να συναντιτρωγότανται ή να ρουφά το αίμα τους ένας». Και ύστερα προβληματισμένοι «εσυμμαζωχθήκαμε» ο καθένας σπίτι του, λέγοντας μια βιαστική καληνύχτα και δίχως να κοιταχτούμε στα μάτια.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου