Στέφανος Μαντζαρίδης
Η δική μου Θεσσαλονίκη είναι ένα καράβι με πολύχρωμα κατάρτια που αρμενίζει στα πολύχρωμα νερά της διαφορετικότητας. Ανοίγει τη τεράστια αγκαλιά της και κλείνει μέσα της όλους εκείνους που πετάχτηκαν σαν απορρίμματα στα σκουπίδια της ζωής. Αδιαφορεί για τη γλώσσα που μιλάς, δεν δίνει δεκάρα για τον θεό που πιστεύεις, αδυνατεί να ξεχωρίσει τους ανθρώπους από το χρώμα ή τις ιδέες τους...
Η δική μου Θεσσαλονίκη δεν θα χωρούσε στα κούφια κεφάλια που συνωστίζονται κάθε Κυριακή πρωί στη Μητρόπολη για ν' ακούσουν τον εμετό που ξερνάει το στόμα εκείνου που είναι ότι πιο σάπιο και φασιστικό πάτησε ποτέ το πόδι του στα χώματα της. Ούτε θα στεκόταν ποτέ της εκείνη τη μαύρη μέρα της 25ης Μαρτίου του '44 γύρω γύρω από την πλατεία για να χαζέψει χαιρέκακα τους Εβραίους που ξεκινούσαν το μακρύ τους τους ταξίδι δίχως γυρισμό τρίβοντας τα χέρια της από προσμονή για ν' αρπάξει την περιουσία τους...
Η δική μου Θεσσαλονίκη συχνάζει στα δεκάδες αυτοσχέδια στούντιο ηχογράφησης του κέντρου της πόλης, παρέα με νεαρά παιδιά που γράφουν μελωδίες και στίχους για τα όνειρα τους. Μυρίζει άρωμα Ανατολής και Δύσης, γεύεται νοστιμιές με παράξενα ονόματα που έφεραν μαζί τους οι κατατρεγμένοι στα στενοσόκακα της, καθαρίζει τη σκέψη της με το λυτρωτικό φύσημα του Βαρδάρη...
Η δική μου Θεσσαλονίκη δεν θα πετούσε δεμένο χειροπόδαρα με μια σφαίρα στο κεφάλι τον Πολκ ούτε θ΄ανέβαινε στο τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη Δεν μισεί το ''ξένο'', το ''διαφορετικό'' από εκείνην, το ''άλλο''. Δεν θα προσπαθούσε ποτέ της, παρέα μ' ένα τσούρμο τυφλωμένους φασίστες, να λιντσάρει ένα 80χρονο άνθρωπο επειδή διαφωνεί πολιτικά μαζί του, ούτε και θα κατασκεύαζε ψεύτικες ειδήσεις για να δικαιολογήσει την πράξη της ξεσηκώνοντας τους αφελείς που πιστεύουν ότι τους σερβίρουν...
Η δική μου Θεσσαλονίκη γελάει, πονάει, δακρύζει, ερωτεύεται, μοιράζεται. Μα κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ χάνεται... Λησμονιέται, σβήνει. Γίνεται μια ανάμνηση που από τη μια σου γλυκαίνει την ψυχή κι από την άλλη σου τη μαυρίζει...
Η δική σου;
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Η δική μου Θεσσαλονίκη είναι ένα καράβι με πολύχρωμα κατάρτια που αρμενίζει στα πολύχρωμα νερά της διαφορετικότητας. Ανοίγει τη τεράστια αγκαλιά της και κλείνει μέσα της όλους εκείνους που πετάχτηκαν σαν απορρίμματα στα σκουπίδια της ζωής. Αδιαφορεί για τη γλώσσα που μιλάς, δεν δίνει δεκάρα για τον θεό που πιστεύεις, αδυνατεί να ξεχωρίσει τους ανθρώπους από το χρώμα ή τις ιδέες τους...
Η δική μου Θεσσαλονίκη δεν θα χωρούσε στα κούφια κεφάλια που συνωστίζονται κάθε Κυριακή πρωί στη Μητρόπολη για ν' ακούσουν τον εμετό που ξερνάει το στόμα εκείνου που είναι ότι πιο σάπιο και φασιστικό πάτησε ποτέ το πόδι του στα χώματα της. Ούτε θα στεκόταν ποτέ της εκείνη τη μαύρη μέρα της 25ης Μαρτίου του '44 γύρω γύρω από την πλατεία για να χαζέψει χαιρέκακα τους Εβραίους που ξεκινούσαν το μακρύ τους τους ταξίδι δίχως γυρισμό τρίβοντας τα χέρια της από προσμονή για ν' αρπάξει την περιουσία τους...
Η δική μου Θεσσαλονίκη συχνάζει στα δεκάδες αυτοσχέδια στούντιο ηχογράφησης του κέντρου της πόλης, παρέα με νεαρά παιδιά που γράφουν μελωδίες και στίχους για τα όνειρα τους. Μυρίζει άρωμα Ανατολής και Δύσης, γεύεται νοστιμιές με παράξενα ονόματα που έφεραν μαζί τους οι κατατρεγμένοι στα στενοσόκακα της, καθαρίζει τη σκέψη της με το λυτρωτικό φύσημα του Βαρδάρη...
Η δική μου Θεσσαλονίκη δεν θα πετούσε δεμένο χειροπόδαρα με μια σφαίρα στο κεφάλι τον Πολκ ούτε θ΄ανέβαινε στο τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη Δεν μισεί το ''ξένο'', το ''διαφορετικό'' από εκείνην, το ''άλλο''. Δεν θα προσπαθούσε ποτέ της, παρέα μ' ένα τσούρμο τυφλωμένους φασίστες, να λιντσάρει ένα 80χρονο άνθρωπο επειδή διαφωνεί πολιτικά μαζί του, ούτε και θα κατασκεύαζε ψεύτικες ειδήσεις για να δικαιολογήσει την πράξη της ξεσηκώνοντας τους αφελείς που πιστεύουν ότι τους σερβίρουν...
Η δική μου Θεσσαλονίκη γελάει, πονάει, δακρύζει, ερωτεύεται, μοιράζεται. Μα κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ χάνεται... Λησμονιέται, σβήνει. Γίνεται μια ανάμνηση που από τη μια σου γλυκαίνει την ψυχή κι από την άλλη σου τη μαυρίζει...
Η δική σου;
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου