Ιάσονας Κάντας
Στεκόταν εκεί… Τα χέρια του έτρεμαν, προσπαθώντας να στηριχθούν σε ένα κομμάτι μέταλλο. Δυο αδηφάγες, νευρικές οδικές αρτηρίες έδιναν στον σφυγμό της φλέβας του έναν ρυθμό ξέφρενο. Δεν τον λυπήθηκε το Τραμ. Πέρασε μπροστά του, στα δύο μόλις μέτρα, κάνοντας το τσιμέντο και τα δόντια του να τρίξουν σε μια συχνότητα ανατριχιαστική. Το φανάρι κόκκινο. Δεν τον ενοχλούσε. Το πράσινο ήταν το πραγματικό πρόβλημα. Η άδεια να διασχίσει καθέτως τον δρόμο και την ύπαρξή του. Δεν υπήρχε χρόνος. Οι ρόδες, η άσφαλτος, τα καυσαέρια… Όλα μια απειλή. Ο «Γρηγόρης» δεν ήξερε από αυτά. Άχρονος και άοσμος έδινε στους πεζούς ένα έναυσμα μονότονο και τους το στερούσε ράθυμα, μονότονα, προκαθορισμένα. Σχετικός ο χρόνος. Ο δικός του, είχε συμπυκνωθεί στο λευκό των ματιών του. Αποσβολωμένα, μια στο τραμ και μια στον δρόμο.
Δεν ήταν ο φόβος του που έκοβε τον αέρα μα η απελπισμένη του κραυγή για ένα χέρι. Μια παλάμη να μη φοβηθεί να λερωθεί. Ένα βλέμμα να μην ξεχάσει να τον κοιτάξει. Μια φτέρνα να πατήσει για χάρη του το φρένο. Οι αυλακώσεις στα αυτιά του σε υπερένταση. Πάλλονταν. Σαν σκυλί κοκαλωμένο στην πόρτα που έκλεισε πίσω του το αφεντικό.
«Προσοχή Τραμ! Σύνταγμα. Στάση. Άφιξη σε 2’. Πράσινο. Κόκκινο. Πορτοκαλί. Ο καφές περνάει βιαστικά, σε ρυθμούς delivery, το μηχανάκι κορνάρει. Hop on, hop off. Αξιοθέατα σε τιμή ευκαιρίας. 10 ευρώ η βόλτα. 50 ο έρωτας. Πόσα η μοναξιά του; Τα λάστιχα αλλάζουν στο πεζοδρόμιο και τα σκυλιά πεθαίνουν σε κλουβιά με εφημερίδες σαν γόβες σε τιμή ευκαιρίας. Περιποίηση, λούσιμο, trimming για τα μούσια της ματαιοδοξίας σας. Μεταχειρισμένη ελευθερία σε δύο ρόδες και σε 24 δόσεις. Δύο χιλιάρικα και κάτι. Ένα βλέμμα αφ’ υψηλού. «Αν τα ‘χεις δώστα, αλλιώς προχώρα». Κάνε μας τη χάρη. Έχουμε κι άλλες δουλειές. Το φορτηγό μόλις ξεφόρτωσε νέα αγαθά. Απευθείας παράδοση εξ Ιαπωνίας. Αυθεντικά. Το χαρμάνι αυτό σου το ‘δωσε ένας 10χρονος Μάγια. Πάντοτε με δικαιοσύνη. Τετραψήφιος κωδικός να δίνει τον ρυθμό σε μια πενταμελή ορχήστρα σιωπής κι αναμονής. Τάδε του μηνός μπήκαν οι συντάξεις. Δείνα του μηνός το επίδομα. Επιστρέψατε άμεσα τα λεφτά σας! Τώρα πια δεν χρειάζεται ούτε καν φάκελος.»
Μια διασταύρωση σε οργασμό κι αυτός να στέκει εκεί ευνουχισμένος. Τραβούσε σαν σφουγγάρι κάθε λογής βλέμμα αποστροφής. Οι φιλεύσπλαχνοι του κόσμου μας του χάριζαν απλόχερα την περιέργειά τους. Πάντα προσπερνώντας, πάντα τρέχοντας, πάντα πηγαίνοντας στα σοβαρότερα, στα μεγαλύτερα προβλήματα αυτού του κόσμου. Η Μεσόγειος πνίγεται απ’ την απανθρωπιά. Πώς να ισορροπήσουν τη φρίκη, δίνοντας απλά το χέρι τους σε έναν μόνο άνθρωπο; Δεν αρκεί. Δεν έχουν χρόνο για αυτό. Δεν θα αφήσει αποτύπωμα να ανταποκριθεί στην (αυτό)προσδοκία τους. Κι αυτός εκεί… Δεν ήθελε κουβέντες. Δεν είχε τίποτα να εξηγήσει. Το βύσμα της σύνδεσής του είχε ξεχαρβαλωθεί. Μόνιμα και αμετάκλητα. Αδίστακτα, σαν το διαρκές «πήγαινε-έλα» του τραμ.
Μια βλάβη το βλέμμα του στην κανονικότητά σας. Ένας ειδεχθής τρεμάμενος κλόουν ενάντια στη σοβαρότητά σας. Μια στάση στον πανικό σας. Μια όχληση σαν όλες τις άλλες. «Μα κανείς»; Είκοσι μέτρα μέχρι απέναντι. Είκοσι μέτρα απόγνωσης. Τα πόδια του έμοιαζαν να δίνουν μια από τις τελευταίες τους μάχες. Τα γόνατα ακολουθούσαν την κίνηση των δαχτύλων του. Σαν να σιγοτραγουδούσαν ένα δικό τους τραγούδι. Μισή πατούσα μπρος και τρεις πίσω. Δυο γραμμές του τραμ τον χώριζαν από τον θάνατο ή τη ζωή.
Κάτι σαν επιθανάτιος ρόγχος, σαν άλαλη κραυγή, με έκανε να γυρίσω το βλέμμα μου. Μια να μου δείχνει τον δρόμο, μια να κοιτά το χέρι μου. Με έπιασε αγκαζέ. Μια τον δρόμο και μια το χέρι μου. Τα χείλη μου συσπάστηκαν. Μια τον δρόμο και μια το χέρι μου. Αγκαζέ. Πορτοκαλί. Πράσινο κι ο δρόμος πίσω μας. Ένα βλέμμα λευκό.
«Καλή δύναμη, να μη φοβάστε». Ήταν το μόνο που άντεξα να πω…
Πηγή: enfo.gr
Ιάσονας Κάντας: Σχετικά με τον Συντάκτη
Στεκόταν εκεί… Τα χέρια του έτρεμαν, προσπαθώντας να στηριχθούν σε ένα κομμάτι μέταλλο. Δυο αδηφάγες, νευρικές οδικές αρτηρίες έδιναν στον σφυγμό της φλέβας του έναν ρυθμό ξέφρενο. Δεν τον λυπήθηκε το Τραμ. Πέρασε μπροστά του, στα δύο μόλις μέτρα, κάνοντας το τσιμέντο και τα δόντια του να τρίξουν σε μια συχνότητα ανατριχιαστική. Το φανάρι κόκκινο. Δεν τον ενοχλούσε. Το πράσινο ήταν το πραγματικό πρόβλημα. Η άδεια να διασχίσει καθέτως τον δρόμο και την ύπαρξή του. Δεν υπήρχε χρόνος. Οι ρόδες, η άσφαλτος, τα καυσαέρια… Όλα μια απειλή. Ο «Γρηγόρης» δεν ήξερε από αυτά. Άχρονος και άοσμος έδινε στους πεζούς ένα έναυσμα μονότονο και τους το στερούσε ράθυμα, μονότονα, προκαθορισμένα. Σχετικός ο χρόνος. Ο δικός του, είχε συμπυκνωθεί στο λευκό των ματιών του. Αποσβολωμένα, μια στο τραμ και μια στον δρόμο.
Δεν ήταν ο φόβος του που έκοβε τον αέρα μα η απελπισμένη του κραυγή για ένα χέρι. Μια παλάμη να μη φοβηθεί να λερωθεί. Ένα βλέμμα να μην ξεχάσει να τον κοιτάξει. Μια φτέρνα να πατήσει για χάρη του το φρένο. Οι αυλακώσεις στα αυτιά του σε υπερένταση. Πάλλονταν. Σαν σκυλί κοκαλωμένο στην πόρτα που έκλεισε πίσω του το αφεντικό.
«Προσοχή Τραμ! Σύνταγμα. Στάση. Άφιξη σε 2’. Πράσινο. Κόκκινο. Πορτοκαλί. Ο καφές περνάει βιαστικά, σε ρυθμούς delivery, το μηχανάκι κορνάρει. Hop on, hop off. Αξιοθέατα σε τιμή ευκαιρίας. 10 ευρώ η βόλτα. 50 ο έρωτας. Πόσα η μοναξιά του; Τα λάστιχα αλλάζουν στο πεζοδρόμιο και τα σκυλιά πεθαίνουν σε κλουβιά με εφημερίδες σαν γόβες σε τιμή ευκαιρίας. Περιποίηση, λούσιμο, trimming για τα μούσια της ματαιοδοξίας σας. Μεταχειρισμένη ελευθερία σε δύο ρόδες και σε 24 δόσεις. Δύο χιλιάρικα και κάτι. Ένα βλέμμα αφ’ υψηλού. «Αν τα ‘χεις δώστα, αλλιώς προχώρα». Κάνε μας τη χάρη. Έχουμε κι άλλες δουλειές. Το φορτηγό μόλις ξεφόρτωσε νέα αγαθά. Απευθείας παράδοση εξ Ιαπωνίας. Αυθεντικά. Το χαρμάνι αυτό σου το ‘δωσε ένας 10χρονος Μάγια. Πάντοτε με δικαιοσύνη. Τετραψήφιος κωδικός να δίνει τον ρυθμό σε μια πενταμελή ορχήστρα σιωπής κι αναμονής. Τάδε του μηνός μπήκαν οι συντάξεις. Δείνα του μηνός το επίδομα. Επιστρέψατε άμεσα τα λεφτά σας! Τώρα πια δεν χρειάζεται ούτε καν φάκελος.»
Μια διασταύρωση σε οργασμό κι αυτός να στέκει εκεί ευνουχισμένος. Τραβούσε σαν σφουγγάρι κάθε λογής βλέμμα αποστροφής. Οι φιλεύσπλαχνοι του κόσμου μας του χάριζαν απλόχερα την περιέργειά τους. Πάντα προσπερνώντας, πάντα τρέχοντας, πάντα πηγαίνοντας στα σοβαρότερα, στα μεγαλύτερα προβλήματα αυτού του κόσμου. Η Μεσόγειος πνίγεται απ’ την απανθρωπιά. Πώς να ισορροπήσουν τη φρίκη, δίνοντας απλά το χέρι τους σε έναν μόνο άνθρωπο; Δεν αρκεί. Δεν έχουν χρόνο για αυτό. Δεν θα αφήσει αποτύπωμα να ανταποκριθεί στην (αυτό)προσδοκία τους. Κι αυτός εκεί… Δεν ήθελε κουβέντες. Δεν είχε τίποτα να εξηγήσει. Το βύσμα της σύνδεσής του είχε ξεχαρβαλωθεί. Μόνιμα και αμετάκλητα. Αδίστακτα, σαν το διαρκές «πήγαινε-έλα» του τραμ.
Μια βλάβη το βλέμμα του στην κανονικότητά σας. Ένας ειδεχθής τρεμάμενος κλόουν ενάντια στη σοβαρότητά σας. Μια στάση στον πανικό σας. Μια όχληση σαν όλες τις άλλες. «Μα κανείς»; Είκοσι μέτρα μέχρι απέναντι. Είκοσι μέτρα απόγνωσης. Τα πόδια του έμοιαζαν να δίνουν μια από τις τελευταίες τους μάχες. Τα γόνατα ακολουθούσαν την κίνηση των δαχτύλων του. Σαν να σιγοτραγουδούσαν ένα δικό τους τραγούδι. Μισή πατούσα μπρος και τρεις πίσω. Δυο γραμμές του τραμ τον χώριζαν από τον θάνατο ή τη ζωή.
Κάτι σαν επιθανάτιος ρόγχος, σαν άλαλη κραυγή, με έκανε να γυρίσω το βλέμμα μου. Μια να μου δείχνει τον δρόμο, μια να κοιτά το χέρι μου. Με έπιασε αγκαζέ. Μια τον δρόμο και μια το χέρι μου. Τα χείλη μου συσπάστηκαν. Μια τον δρόμο και μια το χέρι μου. Αγκαζέ. Πορτοκαλί. Πράσινο κι ο δρόμος πίσω μας. Ένα βλέμμα λευκό.
«Καλή δύναμη, να μη φοβάστε». Ήταν το μόνο που άντεξα να πω…
Πηγή: enfo.gr
Ιάσονας Κάντας: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου