Γιάννα Κουκά
Περιμένουν στις ακτές. Κουνούν λευκά πανιά. Να παρηγορηθούν οι βρεγμένοι. Πως πια κείνοι οι στριμωγμένοι στα δουλεμπορικά άγγιξαν στεριά.
Στεγνά ρούχα βάζουν γρήγορα και σπίτια ανοίγουν ή «φτιάχνουν» να μπουν της γης οι κολασμένοι.
Άλλοτε έχουν τηλέφωνο που χτυπά τα ξημερώματα. Ναυάγιο. Έχουμε ναυάγιο. Γρήγορα, όλοι στο λιμάνι.
Συγκεντρώνουν φάρμακα, αντιβιώσεις, αντιπυρετικά, πάνες και τρόφιμα. Πιπίλες και μπιμπερό για τα μωρά. Αντικουνουπικά και αντιψειρικά. Μπάρες δημητριακών και χυμούς. Νεκροσακούλες και γάζες. «Χρειάζονται νεκροσακούλες οι διασώστες. Έχουμε ελλείψεις…» Παπούτσια και σακ-βουαγιάζ. Τσάι. Τους αρέσει το τσάι. Δεν ξεχνούν, πως χοιρινό δεν τρώνε. Κοτόπουλο να φτιάξεις. Καρότσια, χρειάζονται καρότσια.
Χαρτιά μαζεύουν κι αιτήσεις συμπληρώνουν για πρόσφυγες οι αλληλέγγυοι. Διαβατήρια. Κέντρα υποδοχής. Έχει σπασμούς. Χτυπιέται κάτω. Ουρλιάζει. Ωχ Θε μου, πως ουρλιάζει. Όχι, μοιάζει με επιληπτική κρίση μα δεν είναι. Όχι, όχι, είναι κρίση πανικού. Γιατρός, ένας γιατρός… Σβήνει.
Οι αλληλέγγυοι.
Ακούνε γέλια κι οδυρμούς. Και δράματα και τραύματα. Κι ιστορίες πολέμου. Τις βόμβες και τους βιασμούς, τις φυλακές και τα κυνηγητά πια έμαθαν καλά.
Ένας έπεσε σ’ ένα ποτάμι να σωθεί και μια άλλη δεν απέφυγε το βιασμό της στα 14. Κάποια της έφαγε για τα καλά, δε γλίτωσε το ξύλο κι ένας έχασε τη μάνα στο ναυάγιο. Στα 15 ασυνόδευτος ήρθε κείνος ο νεαρός που μια βαλίτσα του έλειπε για το ταξίδι.
Οι αλληλέγγυοι δεν πιστεύουν στις όμορφες ρομαντικές θεωρίες και στα εύκολα λόγια του κόσμου. Άκουσαν, είδαν, ένοιωσαν τη βαρβαρότητα κι όλη τη σκληρότητα τούτου εδώ του κόσμου μέσα από τα μάτια των προσφύγων.
Κι αν ποτέ ζητήσεις απ’ τους αλληλέγγυους ένα ποίημα να σου πουν, χωρίς δισταγμό θ’ απαγγείλουν κείνα τα λόγια του Αμπντουλάχ: «Έκλεισα τα 18. Είμαι πια με άσυλο στη Σουηδία. Έβγαλα ταυτότητα. Επιτέλους έβγαλα ταυτότητα. Μπορώ να ταξιδέψω όπου θέλω. Σαν λέφτερος μπορώ να ταξιδέψω όπου θέλω. Θέλω να πάω πίσω στη Συρία… Όχι σαν λέφτερος. Λέφτερος. Κάποια μέρα, εκεί πίσω να πάω »
Οι αλληλέγγυοι ελπίζουν. Παλεύουν για την ελευθερία. Όλων. Δεν λυγάνε. Αγωνίζονται. Για κείνους τους λεφτερους που επιστρέφουν με την ταυτότητά τους μια μέρα στη Συρία.
Πηγή: artinews.gr
Γιάννα Κουκά: Σχετικά με τον συντάκτη
Περιμένουν στις ακτές. Κουνούν λευκά πανιά. Να παρηγορηθούν οι βρεγμένοι. Πως πια κείνοι οι στριμωγμένοι στα δουλεμπορικά άγγιξαν στεριά.
Στεγνά ρούχα βάζουν γρήγορα και σπίτια ανοίγουν ή «φτιάχνουν» να μπουν της γης οι κολασμένοι.
Άλλοτε έχουν τηλέφωνο που χτυπά τα ξημερώματα. Ναυάγιο. Έχουμε ναυάγιο. Γρήγορα, όλοι στο λιμάνι.
Συγκεντρώνουν φάρμακα, αντιβιώσεις, αντιπυρετικά, πάνες και τρόφιμα. Πιπίλες και μπιμπερό για τα μωρά. Αντικουνουπικά και αντιψειρικά. Μπάρες δημητριακών και χυμούς. Νεκροσακούλες και γάζες. «Χρειάζονται νεκροσακούλες οι διασώστες. Έχουμε ελλείψεις…» Παπούτσια και σακ-βουαγιάζ. Τσάι. Τους αρέσει το τσάι. Δεν ξεχνούν, πως χοιρινό δεν τρώνε. Κοτόπουλο να φτιάξεις. Καρότσια, χρειάζονται καρότσια.
Χαρτιά μαζεύουν κι αιτήσεις συμπληρώνουν για πρόσφυγες οι αλληλέγγυοι. Διαβατήρια. Κέντρα υποδοχής. Έχει σπασμούς. Χτυπιέται κάτω. Ουρλιάζει. Ωχ Θε μου, πως ουρλιάζει. Όχι, μοιάζει με επιληπτική κρίση μα δεν είναι. Όχι, όχι, είναι κρίση πανικού. Γιατρός, ένας γιατρός… Σβήνει.
Οι αλληλέγγυοι.
Ακούνε γέλια κι οδυρμούς. Και δράματα και τραύματα. Κι ιστορίες πολέμου. Τις βόμβες και τους βιασμούς, τις φυλακές και τα κυνηγητά πια έμαθαν καλά.
Ένας έπεσε σ’ ένα ποτάμι να σωθεί και μια άλλη δεν απέφυγε το βιασμό της στα 14. Κάποια της έφαγε για τα καλά, δε γλίτωσε το ξύλο κι ένας έχασε τη μάνα στο ναυάγιο. Στα 15 ασυνόδευτος ήρθε κείνος ο νεαρός που μια βαλίτσα του έλειπε για το ταξίδι.
Οι αλληλέγγυοι δεν πιστεύουν στις όμορφες ρομαντικές θεωρίες και στα εύκολα λόγια του κόσμου. Άκουσαν, είδαν, ένοιωσαν τη βαρβαρότητα κι όλη τη σκληρότητα τούτου εδώ του κόσμου μέσα από τα μάτια των προσφύγων.
Κι αν ποτέ ζητήσεις απ’ τους αλληλέγγυους ένα ποίημα να σου πουν, χωρίς δισταγμό θ’ απαγγείλουν κείνα τα λόγια του Αμπντουλάχ: «Έκλεισα τα 18. Είμαι πια με άσυλο στη Σουηδία. Έβγαλα ταυτότητα. Επιτέλους έβγαλα ταυτότητα. Μπορώ να ταξιδέψω όπου θέλω. Σαν λέφτερος μπορώ να ταξιδέψω όπου θέλω. Θέλω να πάω πίσω στη Συρία… Όχι σαν λέφτερος. Λέφτερος. Κάποια μέρα, εκεί πίσω να πάω »
Οι αλληλέγγυοι ελπίζουν. Παλεύουν για την ελευθερία. Όλων. Δεν λυγάνε. Αγωνίζονται. Για κείνους τους λεφτερους που επιστρέφουν με την ταυτότητά τους μια μέρα στη Συρία.
Πηγή: artinews.gr
Γιάννα Κουκά: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου