Σπύρος Παναγιώτου
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην ίδια βδομάδα, βάζει ανεξίτηλα την υπογραφή της σε δύο αποφάσεις που θα σημαδέψουν για χρόνια την ιστορία του τόπου αλλά και της Βαλκανικής. Υπογράφει τη διαρκή επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας, την παραχώρηση και των τελευταίων ψηγμάτων πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας οδηγώντας τη χώρα και τους πολίτες της σε ακόμα μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση.
Την ίδια στιγμή προσυπογράφει μια συμφωνία που όχι μόνο δεν λύνει κανένα πρόβλημα αλλά προσθέτει εύφλεκτο υλικό στην ήδη ασταθή «πυριτιδαποθήκη» που συνιστά η Βαλκανική βυθισμένη στο Νατοϊκό σχέδιο στρατιωτικής περικύκλωσης και οικονομικής ασφυξίας της Ρωσίας.
Οι επιλογές αυτές, σε πλήρη αντίθεση όχι μόνο με τα συμφέροντα αλλά και τη θέληση της πλειοψηφίας των πολιτών της χώρας, θα ήταν αρκετές για να στιγματίσουν για πάντα τους κυβερνητικούς ιθύνοντες. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Και οι δύο κυβερνητικές αποφάσεις βαρύνονται διαπερνιούνται από μια βαθειά περιφρόνηση της θέλησης του λαού και χαρακτηρίζονται από ένα τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας. Στην περίπτωση των μνημονίων η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία δεσμεύει τη χώρα με μέτρα και αποφάσεις ως το 2050 και βάλε, δηλαδή για περίοδο μεγαλύτερη της εντολής που έχει πάρει. Στην περίπτωση της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ, όχι μόνο δεν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία που εισηγείται την πρόταση, οι ΑΝΕΛ ως κυβερνητικός εταίρος επίσημα διαφωνεί, αλλά καταστρατηγείται και αυτό ακόμα το δικαίωμα της Βουλής να αποφασίσει έγκαιρα για την προτεινόμενη συμφωνία. Πρόκειται για ένα συνταγματικό πραξικόπημα γύρω από το οποίο το επίσημο πολιτικό προσωπικό σιωπά εκκωφαντικά. Σιωπά όχι μπροστά στο κυβερνητικό τέχνασμα. Σιωπά μπροστά στην εντολή ΗΠΑ και Γερμανίας να λυθεί άμεσα, σύμφωνα με τις επιδιώξεις τους, το πρόβλημα του ονόματος της γειτονικής χώρας. Τα όσα γελοία λέγονται και θα λεχθούν στη Βουλή, με αφορμή την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, όχι μόνο δεν ακυρώνουν το πραξικόπημα αλλά το νομιμοποιούν. Ποτέ η χώρα δεν είχε κατρακυλήσει σε τόσο επικίνδυνα και χαμηλά σκαλοπάτια.
Η συμφωνία των πρωθυπουργών Ελλάδας και ΠΓΔΜ προβλέπει την εξής διαδικασία και αμοιβαίες δεσμεύσεις για να τεθεί σε ισχύ και να υπογραφεί την ερχόμενη Κυριακή από τους Τσίπρα και Ζάεφ.
Η ΠΓΔΜ θα καταθέσει τη συμφωνία στη Βουλή για κύρωση και θα γνωστοποιήσει στην Ελλάδα την απόφασή της. Ακολούθως η Ελλάδα υποχρεώνεται να αποστείλει επιστολή αποδοχής ένταξης στο ΝΑΤΟ και έναρξης των διαπραγματεύσεων για ένταξη στην Ε.Ε.
Μετά την επιστολή της Ελλάδας η ΠΓΔΜ θα αποφασίσει αν θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα και στις συνταγματικές τροποποιήσεις ως το τέλος του 2018.
Μόλις ολοκληρωθούν οι διεργασίες αυτές η Ελλάδα θα επικυρώσει με απόφαση της Βουλής την συμφωνία.
Υπάρχει ένα ερώτημα. Γιατί η Ελλάδα στερείται του δικαιώματος να κρίνει τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ πριν την επιστολή αποδοχής ένταξης των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε.; Γιατί αποκλείεται η δυνατότητα, όχι μόνο να αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα για τη συμφωνία, αλλά ακόμα και αυτή η μνημονιακή Βουλή που αποτελεί υπόδειγμα υποταγής στις εντολές του δυτικού παράγοντα;
Το λογικό θα ήταν οι λαοί ή έστω τα Κοινοβούλια των δύο χωρών να αποφασίσουν για τη συμφωνία και τις δεσμεύσεις που απορρέουν από αυτή και να διατηρήσουν το δικαίωμα, με την υιοθέτηση αυστηρών ρητρών, επανάκρισης της συμφωνίας αν κάποια από τις δύο πλευρές υπαναχωρήσει. Αυτό το στοιχειώδες δικαίωμα στερείται από την Ελλάδα.
Με υπόδειξη και απαίτηση ΗΠΑ και Γερμανίας η κυβερνητική μειοψηφία παρακάμπτει την Βουλή, παραδίδει όλα τα διπλωματικά όπλα που διαθέτει και αποδέχεται την ένταξη της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. χωρίς δυνατότητα απάντησης στην περίπτωση που η γειτονική χώρα απορρίψει, με δημοψήφισμα ή αλλαγή του εσωτερικού πολιτικού συσχετισμού, τα συμφωνηθέντα. Τότε, όταν και αν κλιθεί η ελληνική Βουλή να αποφασίσει σχετικά, θα έχει ήδη αποφασισθεί στο Συμβούλιο του ΝΑΤΟ η ένταξη της ΠΓΔΜ ως οριστική πράξη. Ίσως ακόμα να έχει αρχίσει ο κύκλος κυρώσεων της Νατοϊκής απόφασης από τα Κοινοβούλια των χωρών-μελών της. Θα είναι δυνατό τότε να γίνουν δεκτές οι ελληνικές ενστάσεις; Θα τις κάνουν αποδεκτές οι ΗΠΑ που μεθόδευσαν τις μέχρι τώρα αποφάσεις; Όχι βέβαια. Αντίθετα η όποια ελληνική ένσταση θα αντιμετωπίσει ισχυρή αντίδραση από χώρες, και όχι μόνο της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, μέλη του ΝΑΤΟ (για παράδειγμα Τουρκία, Αλβανία, Μαυροβούνιο) που θα συμπτύξουν ισχυρό μέτωπο αντίδρασης σε κάθε ενδεχόμενη «υπαναχώρηση» της Ελλάδας.
Με τη μεθόδευση που επιβλήθηκε στη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ ουσιαστικά αφαιρέθηκε κάθε δυνατότητα της χώρας να αμυνθεί έναντι της μη τήρησης των συμφωνηθέντων, καταργήθηκε το δικαίωμα στο δημοψήφισμα, καταστρατηγείται η δυνατότητα της Βουλής να αποφασίσει για τη συμφωνία και υποχρεώνεται η Ελλάδα να δεσμευτεί στη γραμμή Τσίπρα-Κοτζιά και ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας συμπληρώνει τα όσα εμπρηστικά για την σταθερότητα της περιοχής περιλαμβάνει η συμφωνία.
Η υιοθέτηση, και από την ελληνική πλευρά, του ονόματος «Βόρεια Μακεδονία» αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να υποστηρίξει κάποιος στο μέλλον ότι υπάρχει η «γεωγραφική περιοχή Νότια Μακεδονία» αναπόσπαστο κομμάτι του μοναδικού διεθνούς αναγνωρισμένου κράτους με το συνθετικό όνομα «Μακεδονία». Με αυτό τον τρόπο νομιμοποιείται και κάθε πιθανό μελλοντικό σχέδιο ή αίτημα «ένωσης» του κεντρικού κράτους με τις χωρισμένες και κατεχόμενες «περιοχές» του.
Είναι περιοριστικό να διερωτάται (και να καθησυχάζει) κάποιος με τη βεβαιότητα ότι η αδύναμη «Βόρεια Μακεδονία» δεν μπορεί να επιβάλλει τέτοιες επιλογές. Και βέβαια δεν μπορεί. Δεν μπορεί από μόνη της. Μπορεί όμως με τη βοήθεια και καθοδήγηση της Τουρκίας, της Αλβανίας και του μουσουλμανικού τόξου που εγκαθιδρύεται σταδιακά και σταθερά στα Βαλκάνια. Μπορεί στο πλαίσιο μιας συνολικής επαναχάραξης των συνόρων της Βαλκανικής υπό Νατοϊκό σχεδιασμό. Όλα δείχνουν ότι αυτό είναι το πιθανό ενδεχόμενο στην περιοχή. Και η Ελλάδα σπεύδει όχι μόνο να δώσει περισσότερο έδαφος στο ΝΑΤΟ αλλά να προχωρήσει σε μια συμφωνία που «νομιμοποιεί» τα μελλοντικά ενδεχόμενα.
Έτσι δίπλα στο «Βόρεια Μακεδονία» αποδέχεται ως εθνικότητα, ιθαγένεια και γλώσσα των πολιτών της ΠΓΔΜ τη «μακεδονική» γεγονός που εν δυνάμει τροφοδοτεί τους αλυτρωτισμούς και αφήνει ανοικτή κάθε μελλοντική πρόθεση ακύρωσης στην πράξη κάθε συμφωνίας για την ονομασία και την «έναντι όλων» χρήση της.
Στην πραγματικότητα η Ελλάδα θα έπρεπε και θα μπορούσε σε αυτήν τη συγκυρία να επιδιώξει μια λύση στο όνομα, την ιθαγένεια και τη γλώσσα που θα εξασφάλιζε με τρόπο απόλυτο και πλήρη την ακύρωση κάθε δυνατότητας αξιοποίησης του αλυτρωτισμού και του εθνικισμού. Μια τέτοια στάση θα ήταν σύμφωνη όχι μόνο με την Ιστορία και τη θέληση του ελληνικού λαού αλλά και θα υπηρετούσε, στον βαθμό που αναλογεί στη χώρα, και την υπόθεση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή. Έναντι αυτού του στόχου ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να καταθέσει τα διπλωματικά του όπλα και να κάνει αποδεκτή την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ πριν εξασφαλίσει την απαλοιφή κάθε εθνικιστικής και αλυτρωτικής διεκδίκησης. Μετά την αποδοχή της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ δεν θα υπάρχει οδός επιστροφής.
Σοβαρά προβλήματα για την ενιαία χρήση του νέου ονόματος έναντι όλων θα υπάρξουν καθώς σε ορισμένες περιπτώσεις προβλέπεται μεγαλύτερη περίοδος, μια «τεχνική» και μια «πολιτική», έως και πέντε χρόνων για την άρση όλων των δυσκολιών. Αντίθετα άμεσα ενεργοποιούνται όλες οι προβλέψεις του διεθνούς Δικαίου περί «περίκλειστου κράτους» που επιτρέπει στη γειτονική χώρα ανεμπόδιστη χρήση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης έως και αξιοποίηση ΑΟΖ στο Αιγαίο.
Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ δεν λύνει κανένα θέμα ανάμεσα στις δύο χώρες, δεν εξασφαλίζει την ειρήνη και την ευημερία, δεν σταθεροποιεί τα ταραγμένα Βαλκάνια. Αντίθετα ανοίγει τον δρόμο στο ΝΑΤΟ και συμβάλλει στην όξυνση των ανταγωνισμών ΗΠΑ και Ρωσίας αποθρασύνοντας «μικρούς εθνικισμούς», ούτως ώστε να παίξουν ρόλο καταλύτη σε σχέδια γενικευμένης αναδιάρθρωσης της περιοχής.
Ιδρυτικά μέλη (4 /4/1949)
Βέλγιο, Καναδάς, Δανία, Γαλλία (αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος το 1966 και επανεντάχτηκε το 2009), Ισλανδία (δεν έχει τακτικό στρατό), Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ.
Χώρες-μέλη μετά την ίδρυση
Τουρκία (18/2/1952), Ελλάδα (18/2/1952. Η Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος την περίοδο 1974-1980 λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο), Γερμανία (9/5/1955 ως Δυτική Γερμανία), Ισπανία (30/5/1982)
Χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ
12/3/1999: Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία 29/3/2004: Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία 1/4/2009: Αλβανία, Κροατία 5/6/2017: Μαυροβούνιο
Στο άρθρο 1 παρ. 3 δηλώνεται ξεκάθαρα η «μακεδονική» ιθαγένεια και
γλώσσα των γειτόνων. Αυτά με τις παρενθέσεις και τους αστερίσκους είναι
αστειότητες και ένα φύλλο συκής ανίκανο να κρύψει το τι κερδίσαμε. Αν οι
γείτονες δέχονταν επισήμως τη σλαβική τους ρίζα, θα δέχονταν και την
ονομασία «σλαβομακεδονική» για τη γλώσσα και την ιθαγένειά τους
(τουλάχιστον), όπου καμία θρυλούμενη αλβανική αντίδραση δεν μπορεί να
υπάρξει. […]
Κλείνω υπενθυμίζοντας ένα ανάλογο περιστατικό ονοματοδοσίας σε Νατοϊκό περιβάλλον. Το 1952 Ελλάδα και Τουρκία μπήκαν στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, εκκινώντας μια περίοδο διμερούς «φιλίας» και προσέγγισης. Κάπου εκεί στα μέλια, σιωπηλά συναινέσαμε να ονομάζεται τουρκική η μειονότητα στη Θράκη, με αποτέλεσμα ο επί Παπάγου Γενικός Διοικητής της Φεσσόπουλος να διατάξει (28-1-1954) την αντικατάσταση όλων των όρων «μουσουλμανικό» με τη λέξη «τουρκικό» στις επιγραφές μειονοτικών σχολείων, κοινοτήτων κτλ. Βεβαίως τα επίχειρα δεν άργησαν: ο Κυπριακός Αγώνας πυροδότησε τον διωγμό των Ελλήνων της Πόλης, σε ενάμιση μόλις χρόνο, κι άντε μετά να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Τώρα που επισήμως παραχωρούμε όνομα όχι σε μειονότητα αλλά σε κρατική οντότητα και ανύπαρκτη εθνότητα, σε ποιαν ανάκληση θα μπορούμε αύριο να ελπίζουμε;
Κώστας Καραΐσκος Παράταξη Πολιτών Σπάρτακος, Κομοτηνή, 14/6/2018
Πηγή: e-dromos.gr
Σπύρος Παναγιώτου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ παράγοντας διαρκούς αστάθειας στα Βαλκάνια
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην ίδια βδομάδα, βάζει ανεξίτηλα την υπογραφή της σε δύο αποφάσεις που θα σημαδέψουν για χρόνια την ιστορία του τόπου αλλά και της Βαλκανικής. Υπογράφει τη διαρκή επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας, την παραχώρηση και των τελευταίων ψηγμάτων πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας οδηγώντας τη χώρα και τους πολίτες της σε ακόμα μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση.
Την ίδια στιγμή προσυπογράφει μια συμφωνία που όχι μόνο δεν λύνει κανένα πρόβλημα αλλά προσθέτει εύφλεκτο υλικό στην ήδη ασταθή «πυριτιδαποθήκη» που συνιστά η Βαλκανική βυθισμένη στο Νατοϊκό σχέδιο στρατιωτικής περικύκλωσης και οικονομικής ασφυξίας της Ρωσίας.
Οι επιλογές αυτές, σε πλήρη αντίθεση όχι μόνο με τα συμφέροντα αλλά και τη θέληση της πλειοψηφίας των πολιτών της χώρας, θα ήταν αρκετές για να στιγματίσουν για πάντα τους κυβερνητικούς ιθύνοντες. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Και οι δύο κυβερνητικές αποφάσεις βαρύνονται διαπερνιούνται από μια βαθειά περιφρόνηση της θέλησης του λαού και χαρακτηρίζονται από ένα τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας. Στην περίπτωση των μνημονίων η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία δεσμεύει τη χώρα με μέτρα και αποφάσεις ως το 2050 και βάλε, δηλαδή για περίοδο μεγαλύτερη της εντολής που έχει πάρει. Στην περίπτωση της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ, όχι μόνο δεν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία που εισηγείται την πρόταση, οι ΑΝΕΛ ως κυβερνητικός εταίρος επίσημα διαφωνεί, αλλά καταστρατηγείται και αυτό ακόμα το δικαίωμα της Βουλής να αποφασίσει έγκαιρα για την προτεινόμενη συμφωνία. Πρόκειται για ένα συνταγματικό πραξικόπημα γύρω από το οποίο το επίσημο πολιτικό προσωπικό σιωπά εκκωφαντικά. Σιωπά όχι μπροστά στο κυβερνητικό τέχνασμα. Σιωπά μπροστά στην εντολή ΗΠΑ και Γερμανίας να λυθεί άμεσα, σύμφωνα με τις επιδιώξεις τους, το πρόβλημα του ονόματος της γειτονικής χώρας. Τα όσα γελοία λέγονται και θα λεχθούν στη Βουλή, με αφορμή την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, όχι μόνο δεν ακυρώνουν το πραξικόπημα αλλά το νομιμοποιούν. Ποτέ η χώρα δεν είχε κατρακυλήσει σε τόσο επικίνδυνα και χαμηλά σκαλοπάτια.
Νομιμοφανές πραξικόπημα
Η συμφωνία των πρωθυπουργών Ελλάδας και ΠΓΔΜ προβλέπει την εξής διαδικασία και αμοιβαίες δεσμεύσεις για να τεθεί σε ισχύ και να υπογραφεί την ερχόμενη Κυριακή από τους Τσίπρα και Ζάεφ.
Η ΠΓΔΜ θα καταθέσει τη συμφωνία στη Βουλή για κύρωση και θα γνωστοποιήσει στην Ελλάδα την απόφασή της. Ακολούθως η Ελλάδα υποχρεώνεται να αποστείλει επιστολή αποδοχής ένταξης στο ΝΑΤΟ και έναρξης των διαπραγματεύσεων για ένταξη στην Ε.Ε.
Μετά την επιστολή της Ελλάδας η ΠΓΔΜ θα αποφασίσει αν θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα και στις συνταγματικές τροποποιήσεις ως το τέλος του 2018.
Μόλις ολοκληρωθούν οι διεργασίες αυτές η Ελλάδα θα επικυρώσει με απόφαση της Βουλής την συμφωνία.
Υπάρχει ένα ερώτημα. Γιατί η Ελλάδα στερείται του δικαιώματος να κρίνει τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ πριν την επιστολή αποδοχής ένταξης των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε.; Γιατί αποκλείεται η δυνατότητα, όχι μόνο να αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα για τη συμφωνία, αλλά ακόμα και αυτή η μνημονιακή Βουλή που αποτελεί υπόδειγμα υποταγής στις εντολές του δυτικού παράγοντα;
Το λογικό θα ήταν οι λαοί ή έστω τα Κοινοβούλια των δύο χωρών να αποφασίσουν για τη συμφωνία και τις δεσμεύσεις που απορρέουν από αυτή και να διατηρήσουν το δικαίωμα, με την υιοθέτηση αυστηρών ρητρών, επανάκρισης της συμφωνίας αν κάποια από τις δύο πλευρές υπαναχωρήσει. Αυτό το στοιχειώδες δικαίωμα στερείται από την Ελλάδα.
Με υπόδειξη και απαίτηση ΗΠΑ και Γερμανίας η κυβερνητική μειοψηφία παρακάμπτει την Βουλή, παραδίδει όλα τα διπλωματικά όπλα που διαθέτει και αποδέχεται την ένταξη της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. χωρίς δυνατότητα απάντησης στην περίπτωση που η γειτονική χώρα απορρίψει, με δημοψήφισμα ή αλλαγή του εσωτερικού πολιτικού συσχετισμού, τα συμφωνηθέντα. Τότε, όταν και αν κλιθεί η ελληνική Βουλή να αποφασίσει σχετικά, θα έχει ήδη αποφασισθεί στο Συμβούλιο του ΝΑΤΟ η ένταξη της ΠΓΔΜ ως οριστική πράξη. Ίσως ακόμα να έχει αρχίσει ο κύκλος κυρώσεων της Νατοϊκής απόφασης από τα Κοινοβούλια των χωρών-μελών της. Θα είναι δυνατό τότε να γίνουν δεκτές οι ελληνικές ενστάσεις; Θα τις κάνουν αποδεκτές οι ΗΠΑ που μεθόδευσαν τις μέχρι τώρα αποφάσεις; Όχι βέβαια. Αντίθετα η όποια ελληνική ένσταση θα αντιμετωπίσει ισχυρή αντίδραση από χώρες, και όχι μόνο της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, μέλη του ΝΑΤΟ (για παράδειγμα Τουρκία, Αλβανία, Μαυροβούνιο) που θα συμπτύξουν ισχυρό μέτωπο αντίδρασης σε κάθε ενδεχόμενη «υπαναχώρηση» της Ελλάδας.
Με τη μεθόδευση που επιβλήθηκε στη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ ουσιαστικά αφαιρέθηκε κάθε δυνατότητα της χώρας να αμυνθεί έναντι της μη τήρησης των συμφωνηθέντων, καταργήθηκε το δικαίωμα στο δημοψήφισμα, καταστρατηγείται η δυνατότητα της Βουλής να αποφασίσει για τη συμφωνία και υποχρεώνεται η Ελλάδα να δεσμευτεί στη γραμμή Τσίπρα-Κοτζιά και ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας συμπληρώνει τα όσα εμπρηστικά για την σταθερότητα της περιοχής περιλαμβάνει η συμφωνία.
Δικαίωση του εθνικισμού και αλυτρωτισμού
Οι Τσίπρας-Κοτζιάς πανηγυρίζουν ότι πέτυχαν μια συμφωνία που εξασφαλίζει την χρήση του σύνθετου ονόματος «Βόρεια Μακεδονία» έναντι όλων, που προβλέπει συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και εξασφαλίζει τη χώρα από κάθε αναφορά σε αλυτρωτισμούς. Πρόκειται για καθαρή απάτη.Η υιοθέτηση, και από την ελληνική πλευρά, του ονόματος «Βόρεια Μακεδονία» αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να υποστηρίξει κάποιος στο μέλλον ότι υπάρχει η «γεωγραφική περιοχή Νότια Μακεδονία» αναπόσπαστο κομμάτι του μοναδικού διεθνούς αναγνωρισμένου κράτους με το συνθετικό όνομα «Μακεδονία». Με αυτό τον τρόπο νομιμοποιείται και κάθε πιθανό μελλοντικό σχέδιο ή αίτημα «ένωσης» του κεντρικού κράτους με τις χωρισμένες και κατεχόμενες «περιοχές» του.
Είναι περιοριστικό να διερωτάται (και να καθησυχάζει) κάποιος με τη βεβαιότητα ότι η αδύναμη «Βόρεια Μακεδονία» δεν μπορεί να επιβάλλει τέτοιες επιλογές. Και βέβαια δεν μπορεί. Δεν μπορεί από μόνη της. Μπορεί όμως με τη βοήθεια και καθοδήγηση της Τουρκίας, της Αλβανίας και του μουσουλμανικού τόξου που εγκαθιδρύεται σταδιακά και σταθερά στα Βαλκάνια. Μπορεί στο πλαίσιο μιας συνολικής επαναχάραξης των συνόρων της Βαλκανικής υπό Νατοϊκό σχεδιασμό. Όλα δείχνουν ότι αυτό είναι το πιθανό ενδεχόμενο στην περιοχή. Και η Ελλάδα σπεύδει όχι μόνο να δώσει περισσότερο έδαφος στο ΝΑΤΟ αλλά να προχωρήσει σε μια συμφωνία που «νομιμοποιεί» τα μελλοντικά ενδεχόμενα.
Έτσι δίπλα στο «Βόρεια Μακεδονία» αποδέχεται ως εθνικότητα, ιθαγένεια και γλώσσα των πολιτών της ΠΓΔΜ τη «μακεδονική» γεγονός που εν δυνάμει τροφοδοτεί τους αλυτρωτισμούς και αφήνει ανοικτή κάθε μελλοντική πρόθεση ακύρωσης στην πράξη κάθε συμφωνίας για την ονομασία και την «έναντι όλων» χρήση της.
Στην πραγματικότητα η Ελλάδα θα έπρεπε και θα μπορούσε σε αυτήν τη συγκυρία να επιδιώξει μια λύση στο όνομα, την ιθαγένεια και τη γλώσσα που θα εξασφάλιζε με τρόπο απόλυτο και πλήρη την ακύρωση κάθε δυνατότητας αξιοποίησης του αλυτρωτισμού και του εθνικισμού. Μια τέτοια στάση θα ήταν σύμφωνη όχι μόνο με την Ιστορία και τη θέληση του ελληνικού λαού αλλά και θα υπηρετούσε, στον βαθμό που αναλογεί στη χώρα, και την υπόθεση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή. Έναντι αυτού του στόχου ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να καταθέσει τα διπλωματικά του όπλα και να κάνει αποδεκτή την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ πριν εξασφαλίσει την απαλοιφή κάθε εθνικιστικής και αλυτρωτικής διεκδίκησης. Μετά την αποδοχή της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ δεν θα υπάρχει οδός επιστροφής.
Σοβαρά προβλήματα για την ενιαία χρήση του νέου ονόματος έναντι όλων θα υπάρξουν καθώς σε ορισμένες περιπτώσεις προβλέπεται μεγαλύτερη περίοδος, μια «τεχνική» και μια «πολιτική», έως και πέντε χρόνων για την άρση όλων των δυσκολιών. Αντίθετα άμεσα ενεργοποιούνται όλες οι προβλέψεις του διεθνούς Δικαίου περί «περίκλειστου κράτους» που επιτρέπει στη γειτονική χώρα ανεμπόδιστη χρήση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης έως και αξιοποίηση ΑΟΖ στο Αιγαίο.
Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ δεν λύνει κανένα θέμα ανάμεσα στις δύο χώρες, δεν εξασφαλίζει την ειρήνη και την ευημερία, δεν σταθεροποιεί τα ταραγμένα Βαλκάνια. Αντίθετα ανοίγει τον δρόμο στο ΝΑΤΟ και συμβάλλει στην όξυνση των ανταγωνισμών ΗΠΑ και Ρωσίας αποθρασύνοντας «μικρούς εθνικισμούς», ούτως ώστε να παίξουν ρόλο καταλύτη σε σχέδια γενικευμένης αναδιάρθρωσης της περιοχής.
Τα μέλη του ΝΑΤΟ
Ιδρυτικά μέλη (4 /4/1949)Βέλγιο, Καναδάς, Δανία, Γαλλία (αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος το 1966 και επανεντάχτηκε το 2009), Ισλανδία (δεν έχει τακτικό στρατό), Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ.
Χώρες-μέλη μετά την ίδρυση
Τουρκία (18/2/1952), Ελλάδα (18/2/1952. Η Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος την περίοδο 1974-1980 λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο), Γερμανία (9/5/1955 ως Δυτική Γερμανία), Ισπανία (30/5/1982)
Χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ
12/3/1999: Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία 29/3/2004: Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία 1/4/2009: Αλβανία, Κροατία 5/6/2017: Μαυροβούνιο
Φύλλα συκής και ανακλήσεις…
Στο άρθρο 1 παρ. 3 δηλώνεται ξεκάθαρα η «μακεδονική» ιθαγένεια και
γλώσσα των γειτόνων. Αυτά με τις παρενθέσεις και τους αστερίσκους είναι
αστειότητες και ένα φύλλο συκής ανίκανο να κρύψει το τι κερδίσαμε. Αν οι
γείτονες δέχονταν επισήμως τη σλαβική τους ρίζα, θα δέχονταν και την
ονομασία «σλαβομακεδονική» για τη γλώσσα και την ιθαγένειά τους
(τουλάχιστον), όπου καμία θρυλούμενη αλβανική αντίδραση δεν μπορεί να
υπάρξει. […]Κλείνω υπενθυμίζοντας ένα ανάλογο περιστατικό ονοματοδοσίας σε Νατοϊκό περιβάλλον. Το 1952 Ελλάδα και Τουρκία μπήκαν στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, εκκινώντας μια περίοδο διμερούς «φιλίας» και προσέγγισης. Κάπου εκεί στα μέλια, σιωπηλά συναινέσαμε να ονομάζεται τουρκική η μειονότητα στη Θράκη, με αποτέλεσμα ο επί Παπάγου Γενικός Διοικητής της Φεσσόπουλος να διατάξει (28-1-1954) την αντικατάσταση όλων των όρων «μουσουλμανικό» με τη λέξη «τουρκικό» στις επιγραφές μειονοτικών σχολείων, κοινοτήτων κτλ. Βεβαίως τα επίχειρα δεν άργησαν: ο Κυπριακός Αγώνας πυροδότησε τον διωγμό των Ελλήνων της Πόλης, σε ενάμιση μόλις χρόνο, κι άντε μετά να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Τώρα που επισήμως παραχωρούμε όνομα όχι σε μειονότητα αλλά σε κρατική οντότητα και ανύπαρκτη εθνότητα, σε ποιαν ανάκληση θα μπορούμε αύριο να ελπίζουμε;
Κώστας Καραΐσκος Παράταξη Πολιτών Σπάρτακος, Κομοτηνή, 14/6/2018
Πηγή: e-dromos.gr
Σπύρος Παναγιώτου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου