Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Έναρξη εξετάσεων λοιπόν.
Διευθυντές συντάσσουν επιστολές προς νουθέτηση των γονέων ν’ αγαπούν τα παιδιά τους.
Δάσκαλοι προβαίνουν σε προπόσεις για επιτυχή αποτελέσματα.
Γονείς αλυχτούν ν’ απολαύσουν καρπούς προς επίρρωση του γοήτρου τους.
Θρησκείες διοργανώνουν λιτανείες μη και βρέξει «φώτιση».
Στα social media αναρτώνται βαρύγδουπα περί ελευθερίας επιλογών-μόρφωσης-βούλησης και περί άδολης αγάπης-ευσπλαχνίας.
Αγωνιούντες απλώς που κραυγάζουν κοινοτοπίες προς διαφύλαξη μιας «ασυνήθιστης και γελοίας σκέψης πως κάποιος ξένος τους χαϊδεύει τρυφερά», αφού όσο πολυσχιδέστερα εμφανίζονται τα ευχολόγια, τόσο η καταπίεση ευδοκιμεί για τον απλό λόγο πως οι ευχόμενοι δεν αναλαμβάνουν την πρακτική ευθύνη για την τροποποίηση της σύστασης του εκπαιδευτικού κυττάρου και κατ’ επέκταση του κοινωνικού ιστού.
Το Εκπαιδευτικό Σύστημα έχει περιέλθει σε θέση δεινή, αφού θυμίζει χάρτη σεισμικής ζώνωσης. Ένα πεδίο βολής φτηνό, όπου θα βγάλουν τα απωθημένα τους γονείς κι εκπαιδευτές, με τους νεανίες να τρέχουν εξοντωμένοι ανάμεσα στις ναπάλμ. Ο θρίαμβος του κάθε νέου είναι αιματηρός και μην βιαστεί ο αναγνώστης να φωνασκήσει «τα αγαθά κόποις κτώνται», γνωμικό το οποίο ασπάζομαι υπέρ το δέον.
Δια μέσω του παραγκωνισμού της ευγενούς άμιλλας με επιστημική τροπικότητα και του εξοργιστικού ανταγωνισμού στον αντίποδα να ελλοχεύει την αυτό-διοίκηση του ανθρώπινου πνεύματος, οι όροι κατάρτιση κι επιμόρφωση αποτελούν υπάλληλες έννοιες, επειδή η πρώτη συνιστά στην ουσία μέρος της ευρύτητας της δεύτερης. Δόκιμο να διαχωριστεί η θέση μου σε αυτό το σημείο: Άλλο ένα Πανεπιστήμιο επιμορφωτικού χαρακτήρα, στο οποίο οφείλουν να έχουν πρόσβαση όλοι. Άλλο Πανεπιστήμιο εξειδικευτικού χαρακτήρα, στο οποίο οφείλουν να έχουν πρόσβαση με αυστηρά κριτήρια οι ικανοί με ροπή προς τον ανάλογο τομέα.
Η επιμόρφωση συνιστά ένα πολύπλευρο σχήμα εντρυφήσεως σε ιδανικά αναφορικά με την προσεχτική παρατήρηση-ενδελεχή ανάλυση διάφορων μελετών προς διαμόρφωση εμπεριστατωμένης γνώμης σχετικά με το παγκόσμιο γίγνεσθαι, κάτι στο οποίο επιδίδονται όλο και λιγότερα άτομα τις τελευταίες δεκαετίες. Κατ’ εφαπτομένη πρόσω ολοταχώς για την κατάρτιση, η οποία κρίνεται μεν ως αναγκαία αλλά ούσα συρρικνωμένη στον βασικό ρόλο της επαγγελματικής αποκαταστάσεως, η οποία με τη σειρά της δεν επαληθεύεται στο Ελλαδιστάν του 2018, δεν δύναται να ανταποκριθεί στον πρωταρχικό της στόχο.
Ο νεανίας παλινδρομεί ακουσίως πάνω σε μέγγενη της αρτηριοσκλήρωσης συγκεκριμένων συμπεριφορών:
Όλοι λοιπόν εκείνοι που «συμπάσχουν» για τους υποψηφίους, έχουν ήδη αποδείξει αφ’ ενός την ανικανότητά τους για μεταλλαγή του συστήματος Παιδείας σε ισότιμο κόμβο που θα δέχεται τους νέους σύμφωνα με την κλίση και όχι «τσουβαλιάζοντάς» τους στη χοάνη του «μέσου ανθρώπου» και αφ’ ετέρου τις «τεράστιες προσπάθειες» που έχουν καταβάλλει, ώστε να επιτυγχάνεται περίπλοκη μεταστροφή της ανθρώπινης δομής με δικτατορική εσωστρέφεια και συμβιβαστική εξωστρέφεια.
Τέλος να επισημανθεί η αναλγησία, αφού τα ευχολόγια προέρχονται ως επί τω πλείστων από συγκεκριμένες συντεχνιακές ομαδούλες μικροαστών Υπαλλήλων, οι οποίοι αφού κράτησαν τη μερίδα του λέοντος για τον εαυτό τους όσον αφορά στη νομή των ωφελειών που απέρρευσαν απ’ τον κρατικό κορβανά κατά την μεταπολιτευτική περίοδο, στην ουσία κατέστησαν τα Πανεπιστήμια χωνευτήρια μελλοντικών σκλάβων ή μεταναστών. Όλοι αυτοί οι έφηβοι θα εξοντώθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου ανήθικη αποστήθιση για να «ανοίξουν τα φτερά» τους μετά το πέρας των πολυπόθητων σπουδών για τις στρατιωτικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις εργαζομένων, αφού οι αμοιβές είναι χαμηλότερες από κάθε επίπεδο διαβίωσης - η εργασία αμιγώς ιεραρχημένη - η επιτήρηση με προσβλητική συμπεριφορά, μοντέλο το οποίο εξαπλώνεται σιγά-σιγά και στην ελληνική επικράτεια, μετά την υπαγωγή της στη «Βαλκανιοποίηση των Μεσογειακών Χωρών». Η χλαίνη προσωρινότητας, αφού οι συμβάσεις υπογράφονται διμερώς αλλά ακυρώνονται μονομερώς, ενέχει αγχωτική ανασφάλεια και διαιώνιση της αστάθειας.
Πριν λίγες ημέρες έλαβα στο messengerαπό πρώην μαθήτριά μου, η οποία αναγκάστηκε να εργαστεί στην Αγγλία, μήνυμα ανακούφισης:
«επιτέλους κλείνω βαλίτσες κι έρχομαι Ελλάδα. Αυτό βέβαια είναι επαγγελματική αυτοκτονία αλλά δεν πήγαινε άλλο».
Εθνικόφρων δεν είμαι και έχω γράψει κείμενα πολλά ενάντια ανάλογων ιδεολογημάτων. Αυτές ωστόσο οι ρήσεις της νέας συνιστούν απάντηση ηχηρή σε όσους προεξοφλούν τη «χαρά» του καθενός που φεύγει.
«Είναι κάθε φορά που ο μικροαστισμός έκανε χρήση των ιδιαίτερων προνομίων του. Κι έτρεξε να πάρει τη συνταξούλα του στα πενήντα για να βολέψει τα γεράματά του και ταυτοχρόνως ώθησε το παιδί του στην μετανάστευση εμφυσώντας του την Ιδεοληψία του Πολίτη του Κόσμου. Εκάστη Κοινωνία θηρεύει τους διακανονισμούς της, οι οποίοι να την προάγουν και να εξασφαλίζουν την αποφυγή της προσβολής του παγιωμένου ιστού της, διότι ούτως ή άλλως Πολίτης του Κόσμου γεννιέσαι δεν γίνεσαι» όπως έχω αναφέρει σε παλαιότερο κείμενο.
Ο μύθος των Εξετάσεων είναι αμφίσημος καθώς παραπέμπει σε φαντασιώσεις ή σε βαθύτερες αλήθειες, που υπερβαίνουν και τις επιστημονικές πραγματικότητες. Κι ας καταλάβουμε οι γονείς πως τα παιδιά μας δεν μας εκφράζουν πάντα αυτό που σκέφτονται, από φόβο-υπόληψη-σεβασμό, λίγη σημασία έχει.
Χθες έλαβα άλλο ένα μήνυμα στο messenger από άλλη πρώην μαθήτριά μου, η οποία διαγωνίζεται ως υποψήφια στις πανελλαδικές από αύριο:
«Με τρομάζει ο Κόσμος των ενηλίκων. Με αηδιάζει η υποκρισία τους…»
Όταν βγαίνει απ’ τα χείλη δεκαοχτάχρονων τέτοιος μαρασμός, το μόνο που οφείλουμε όλοι μας είναι Ενός λεπτού ΣΙΓΗ…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Έναρξη εξετάσεων λοιπόν.
Διευθυντές συντάσσουν επιστολές προς νουθέτηση των γονέων ν’ αγαπούν τα παιδιά τους.
Δάσκαλοι προβαίνουν σε προπόσεις για επιτυχή αποτελέσματα.
Γονείς αλυχτούν ν’ απολαύσουν καρπούς προς επίρρωση του γοήτρου τους.
Θρησκείες διοργανώνουν λιτανείες μη και βρέξει «φώτιση».
Στα social media αναρτώνται βαρύγδουπα περί ελευθερίας επιλογών-μόρφωσης-βούλησης και περί άδολης αγάπης-ευσπλαχνίας.
Αγωνιούντες απλώς που κραυγάζουν κοινοτοπίες προς διαφύλαξη μιας «ασυνήθιστης και γελοίας σκέψης πως κάποιος ξένος τους χαϊδεύει τρυφερά», αφού όσο πολυσχιδέστερα εμφανίζονται τα ευχολόγια, τόσο η καταπίεση ευδοκιμεί για τον απλό λόγο πως οι ευχόμενοι δεν αναλαμβάνουν την πρακτική ευθύνη για την τροποποίηση της σύστασης του εκπαιδευτικού κυττάρου και κατ’ επέκταση του κοινωνικού ιστού.
Το Εκπαιδευτικό Σύστημα έχει περιέλθει σε θέση δεινή, αφού θυμίζει χάρτη σεισμικής ζώνωσης. Ένα πεδίο βολής φτηνό, όπου θα βγάλουν τα απωθημένα τους γονείς κι εκπαιδευτές, με τους νεανίες να τρέχουν εξοντωμένοι ανάμεσα στις ναπάλμ. Ο θρίαμβος του κάθε νέου είναι αιματηρός και μην βιαστεί ο αναγνώστης να φωνασκήσει «τα αγαθά κόποις κτώνται», γνωμικό το οποίο ασπάζομαι υπέρ το δέον.
Δια μέσω του παραγκωνισμού της ευγενούς άμιλλας με επιστημική τροπικότητα και του εξοργιστικού ανταγωνισμού στον αντίποδα να ελλοχεύει την αυτό-διοίκηση του ανθρώπινου πνεύματος, οι όροι κατάρτιση κι επιμόρφωση αποτελούν υπάλληλες έννοιες, επειδή η πρώτη συνιστά στην ουσία μέρος της ευρύτητας της δεύτερης. Δόκιμο να διαχωριστεί η θέση μου σε αυτό το σημείο: Άλλο ένα Πανεπιστήμιο επιμορφωτικού χαρακτήρα, στο οποίο οφείλουν να έχουν πρόσβαση όλοι. Άλλο Πανεπιστήμιο εξειδικευτικού χαρακτήρα, στο οποίο οφείλουν να έχουν πρόσβαση με αυστηρά κριτήρια οι ικανοί με ροπή προς τον ανάλογο τομέα.
Η επιμόρφωση συνιστά ένα πολύπλευρο σχήμα εντρυφήσεως σε ιδανικά αναφορικά με την προσεχτική παρατήρηση-ενδελεχή ανάλυση διάφορων μελετών προς διαμόρφωση εμπεριστατωμένης γνώμης σχετικά με το παγκόσμιο γίγνεσθαι, κάτι στο οποίο επιδίδονται όλο και λιγότερα άτομα τις τελευταίες δεκαετίες. Κατ’ εφαπτομένη πρόσω ολοταχώς για την κατάρτιση, η οποία κρίνεται μεν ως αναγκαία αλλά ούσα συρρικνωμένη στον βασικό ρόλο της επαγγελματικής αποκαταστάσεως, η οποία με τη σειρά της δεν επαληθεύεται στο Ελλαδιστάν του 2018, δεν δύναται να ανταποκριθεί στον πρωταρχικό της στόχο.
Ο νεανίας παλινδρομεί ακουσίως πάνω σε μέγγενη της αρτηριοσκλήρωσης συγκεκριμένων συμπεριφορών:
- τα συμπλέγματα του γονέα, ο οποίος φαντάζεται το παιδί σαν προέκτασή του, ουκ ολίγα τα παραδείγματα φοιτητών «δεύτερης γενιάς» ο Γιατρός ή ο Δικηγόρος ή ο Μηχανικός ετοιμάζει τον διάδοχό του που θα κληρονομήσει το γραφείο και την πελατεία του. Όταν επιλέγει καθηγητή του δημοσίου να κάνει ιδιαίτερα στο σπίτι το απόγευμα, με στόχο τη βαθμοθηρία, κι ως εκ τούτου δύο δεινά έπονται: Ο καθηγητής του Δημοσίου αυτό-αλλοτριώθηκε διότι ακυρώνει την ίδια του τη δουλειά-γνώση στο ομαδικό σχολείο για να θηρεύσει τους υποψηφίους πελάτες το απόγευμα. Η σήψη διαποτίζει και τον νεανία, ο οποίος πείθεται πως ο γονιός του με ικανότητες «από μηχανής Θεού» θα επιλύσει την κάθε δυσκολία και θα ανοίξει πάραυτα κάθε δίαυλο. Και όταν βέβαια το βλαστάρι δεν πετύχει στις εξετάσεις αλλά επειδή έχει χρήμα θα πληρώσει τις σπουδές του στο Εξωτερικό. Και στην περίπτωση που πετύχει,επειδή έχει χρήμα,μπορεί πάλι να επιλέξει το εξωτερικό για τις σπουδές του γόνου, επειδή «οι σπουδές στο Εξωτερικό είναι καλύτερες» αλλά στην ουσία βαυκαλίζεται περί της ανωτερότητάς του. Να μην ξεχάσω σαφώς ν’ αναφέρω τις περιπτώσεις που ο ίδιος ο γονιός πληρώνει τα μεταπτυχιακά του, διότι αρκεί μία μικρή πλοήγηση στο διαδίκτυο για να διαπιστώσουμε πως το Καποδιστριακό απαιτεί καταβολή διδάκτρων περίπου 2500 ευρώ. Το ΕΑΠ απαιτεί περίπου 600-700 ευρώ ανά διδακτική ενότητα.
- την αδιαφορία του δασκάλου στο Δημόσιο Σχολείο εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, πάντα υπάρχουν φωτεινοί άνθρωποι για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα, ο οποίος δεν έχει κίνητρο, καθώς διατείνεται, λόγω του χαμηλού μισθολογίου να ασκήσει το επάγγελμα ενώ στην ουσία απλώς δεν είχε ποτέ μεράκι επί του θέματος, ώστε να αναγάγει σε λειτούργημα την ενασχόλησή του. Τώρα δε που πήγε κι ο κάθε πικραμένος στο ΑΣΠΑΙΤΕ, «όλοι οι καλοί στον Άγιο Παντελεήμονα»! Στην ουσία υφαίνει κι αυτός το πλέγμα της βόλεψής του ή του δικού του πελατολογίου. Έχοντας εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα διδάσκοντας τη γαλλική γλώσσα, μετά λόγου γνώσεως μπορώ να καταθέσω πως ακόμη και σε καιρό των «παχιών αγελάδων» τη μερίδα του λέοντος στα ιδιαίτερα την είχε ο δάσκαλος του Δημοσίου, για τον απλό λόγο πως είχε άμεση επαφή με το εν δυνάμει πελατολόγιο.Όταν δεν κάνει απεργία μπροστά στην καταστρατήγηση της Παιδείας, γιατί λέει θα χάσει το μεροκάματο, λες και ο ιδιωτικός Τομέας που σφαγιάστηκε εν μία νυκτί δεν εξαθλιώνεται λόγω έλλειψης μεροκάματου, αλλά προτρέπει τους μαθητικούς-φοιτητικούς συλλόγους να κάνουν καταλήψεις. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Προτάσσει το πρόσχημα της αρωγής στους αγώνες των νέων αλλά δεν χάνει ούτε μία τρίχα απ’ την κεφαλή του. Είναι αυτός ο δάσκαλος του Δημοσίου που δεν θέλει την αξιολόγησή του, με την οποία σαφώς και διαφωνώ αν πρόκειται να τελεστεί με κομματικά κριτήρια, βάκιλος σαπίλας στην Ελλάδα ανέκαθεν, αλλά συμφωνώ αν πρόκειται να διενεργηθεί με σοβαρά κριτήρια αρτιότητας του διδάσκοντος. Όπως και σε όλα τα επαγγέλματα, δεν κάνουμε όλοι για όλα.
- του Φροντιστή στα Κέντρα Παραπαιδείας, ο οποίος κόπτεται για τα θετικά αποτελέσματα, τα οποία θα εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του Κέντρου την επόμενη χρονιά αλλά και την δική του θέση σε αυτό, διότι στον Ιδιωτικό Τομέα όλα είναι θέμα στόχων. Την Παραπαιδεία δημιούργησε και συνδαυλίζει συνεχώς ο ίδιος κρατικός μηχανισμός προς διεύρυνση του κομματικού πελατολογίου του. Κατ’ αρχάς μειώθηκαν οι βάσεις, και η κουτσή Μαριώ περνούσε στο Πανεπιστήμιο. Εν συνεχεία εφόσον δεν μπορούσε να απορροφήσει τον καλπαζόντως αυξανόμενο αριθμό τελειόφοιτων, έπρεπε να μηχανευτεί μία δίαυλο επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους του, ώστε να είμαστε όλοι αγαπημένοι κι ευχαριστημένοι. Για κομματικούς λόγους-ψηφοθηρία άνοιγε κι ένα Ίδρυμα ή παράρτημα Ιδρύματος στην επαρχιακή Επικράτεια. Το αλισβερίσι εξυπηρετούσε τους πάντες. Η παραμεθόριος αποκτούσε πρόσβαση στην «Ανάπτυξη», εξ ου και η έξαρση της ανοικοδόμησης προς στέγαση του φοιτητόκοσμου. Με επιεική δανεισμό ανεγείρονταν η μία πολυκατοικία πίσω απ’ την άλλη, η αγορά θα υποδεχόταν το χρήμα, το οποίο περνούσε απ’ τα καφέ-τα εστιατόρια-τα μισθώματα. Επιπροσθέτως κρατικός μηχανισμός σημαίνει και το σύνολο, το οποίο τον υποστηρίζει.
Όλοι λοιπόν εκείνοι που «συμπάσχουν» για τους υποψηφίους, έχουν ήδη αποδείξει αφ’ ενός την ανικανότητά τους για μεταλλαγή του συστήματος Παιδείας σε ισότιμο κόμβο που θα δέχεται τους νέους σύμφωνα με την κλίση και όχι «τσουβαλιάζοντάς» τους στη χοάνη του «μέσου ανθρώπου» και αφ’ ετέρου τις «τεράστιες προσπάθειες» που έχουν καταβάλλει, ώστε να επιτυγχάνεται περίπλοκη μεταστροφή της ανθρώπινης δομής με δικτατορική εσωστρέφεια και συμβιβαστική εξωστρέφεια.
Τέλος να επισημανθεί η αναλγησία, αφού τα ευχολόγια προέρχονται ως επί τω πλείστων από συγκεκριμένες συντεχνιακές ομαδούλες μικροαστών Υπαλλήλων, οι οποίοι αφού κράτησαν τη μερίδα του λέοντος για τον εαυτό τους όσον αφορά στη νομή των ωφελειών που απέρρευσαν απ’ τον κρατικό κορβανά κατά την μεταπολιτευτική περίοδο, στην ουσία κατέστησαν τα Πανεπιστήμια χωνευτήρια μελλοντικών σκλάβων ή μεταναστών. Όλοι αυτοί οι έφηβοι θα εξοντώθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου ανήθικη αποστήθιση για να «ανοίξουν τα φτερά» τους μετά το πέρας των πολυπόθητων σπουδών για τις στρατιωτικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις εργαζομένων, αφού οι αμοιβές είναι χαμηλότερες από κάθε επίπεδο διαβίωσης - η εργασία αμιγώς ιεραρχημένη - η επιτήρηση με προσβλητική συμπεριφορά, μοντέλο το οποίο εξαπλώνεται σιγά-σιγά και στην ελληνική επικράτεια, μετά την υπαγωγή της στη «Βαλκανιοποίηση των Μεσογειακών Χωρών». Η χλαίνη προσωρινότητας, αφού οι συμβάσεις υπογράφονται διμερώς αλλά ακυρώνονται μονομερώς, ενέχει αγχωτική ανασφάλεια και διαιώνιση της αστάθειας.
Πριν λίγες ημέρες έλαβα στο messengerαπό πρώην μαθήτριά μου, η οποία αναγκάστηκε να εργαστεί στην Αγγλία, μήνυμα ανακούφισης:
«επιτέλους κλείνω βαλίτσες κι έρχομαι Ελλάδα. Αυτό βέβαια είναι επαγγελματική αυτοκτονία αλλά δεν πήγαινε άλλο».
Εθνικόφρων δεν είμαι και έχω γράψει κείμενα πολλά ενάντια ανάλογων ιδεολογημάτων. Αυτές ωστόσο οι ρήσεις της νέας συνιστούν απάντηση ηχηρή σε όσους προεξοφλούν τη «χαρά» του καθενός που φεύγει.
«Είναι κάθε φορά που ο μικροαστισμός έκανε χρήση των ιδιαίτερων προνομίων του. Κι έτρεξε να πάρει τη συνταξούλα του στα πενήντα για να βολέψει τα γεράματά του και ταυτοχρόνως ώθησε το παιδί του στην μετανάστευση εμφυσώντας του την Ιδεοληψία του Πολίτη του Κόσμου. Εκάστη Κοινωνία θηρεύει τους διακανονισμούς της, οι οποίοι να την προάγουν και να εξασφαλίζουν την αποφυγή της προσβολής του παγιωμένου ιστού της, διότι ούτως ή άλλως Πολίτης του Κόσμου γεννιέσαι δεν γίνεσαι» όπως έχω αναφέρει σε παλαιότερο κείμενο.
Ο μύθος των Εξετάσεων είναι αμφίσημος καθώς παραπέμπει σε φαντασιώσεις ή σε βαθύτερες αλήθειες, που υπερβαίνουν και τις επιστημονικές πραγματικότητες. Κι ας καταλάβουμε οι γονείς πως τα παιδιά μας δεν μας εκφράζουν πάντα αυτό που σκέφτονται, από φόβο-υπόληψη-σεβασμό, λίγη σημασία έχει.
Χθες έλαβα άλλο ένα μήνυμα στο messenger από άλλη πρώην μαθήτριά μου, η οποία διαγωνίζεται ως υποψήφια στις πανελλαδικές από αύριο:
«Με τρομάζει ο Κόσμος των ενηλίκων. Με αηδιάζει η υποκρισία τους…»
Όταν βγαίνει απ’ τα χείλη δεκαοχτάχρονων τέτοιος μαρασμός, το μόνο που οφείλουμε όλοι μας είναι Ενός λεπτού ΣΙΓΗ…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου