Στέφανος Μαντζαρίδης
Γεννιέσαι και παίρνεις την πρώτη σου ανάσα πίσω από ένα κάγκελο. Ένα σκουριασμένο από τα δάκρυα αιώνων κάγκελο που χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο, την ελευθερία από τα κάτεργα. Μεγαλώνεις στα χαλάσματα ενός ξεχασμένου από την ανθρωπότητα κόσμου υπό τον ήχο των εκρήξεων που σου σου ξεριζώνουν κάθε μέρα, κάθε ώρα, τη δύσμοιρη ψυχή σου...
Τεντώνεις όσο πιο πολύ μπορείς το κορμί σου, σηκώνεσαι στα ακροδάχτυλα σου μπας και καταφέρεις ν' αντικρίσεις τις αχτίδες του ήλιου, μάταια όμως. Το σκοτάδι σκεπάζει τα πάντα γύρω σου...
Γεννήθηκες, βλέπεις, μεσα σ' ένα ατέλειωτο σκοτάδι. Μεγαλώνεις μέσα του κι είναι βέβαιο πως θα πεθάνεις κάτω απ' τη σκιά του, δίχως να νιώσεις ποτέ τον ήλιο να φωτίζει τον δρόμο σου...
Κλείνεις τα μάτια σου και παλεύεις να φανταστείς πως είναι ο κόσμος γύρω σου. Πως είναι να ξυπνάς το πρωί και να πηγαίνεις στο σχολείο δίχως να φοβάσαι πως δεν θα γυρίσεις πίσω. Πως είναι να ταξιδεύεις, να χαίρεσαι, να μαθαίνεις καινούρια πράγματα ν' ανακαλύπτεις την ομορφιά γύρω σου. Πως είναι να παίζεις με τους φίλους σου ανέμελα. Πως είναι να μην πεθαίνουν κάθε μέρα εκείνοι που αγαπάς.
Κλείνεις τα μάτια κι ονειρεύεσαι πως είναι να είσαι παιδί...
Κάθε μέρα που περνάει, νιώθεις τον φόβο να παραλύει κάθε σου κύτταρο. Τρέμεις σύγκορμος. Κάθε στιγμή νομίζεις πως είναι κι η τελευταία σου. Πως μαζί με την κάθε σου ανάσα, φεύγει κι ένα κομμάτι της ψυχής σου. Και πως σύντομα δεν θα σου έχει απομείνει άλλη...
Σε άλλα νέα, οι κάτοικοι στο βόρειο Ημισφαίριο προετοιμάζονται πυρετωδώς για να γεμίσουν τις παραλίες καθώς το καλοκαίρι ξεκίνησε ενώ στην Παλαιστίνη σήμερα είναι απλά Δευτέρα...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Γεννιέσαι και παίρνεις την πρώτη σου ανάσα πίσω από ένα κάγκελο. Ένα σκουριασμένο από τα δάκρυα αιώνων κάγκελο που χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο, την ελευθερία από τα κάτεργα. Μεγαλώνεις στα χαλάσματα ενός ξεχασμένου από την ανθρωπότητα κόσμου υπό τον ήχο των εκρήξεων που σου σου ξεριζώνουν κάθε μέρα, κάθε ώρα, τη δύσμοιρη ψυχή σου...
Τεντώνεις όσο πιο πολύ μπορείς το κορμί σου, σηκώνεσαι στα ακροδάχτυλα σου μπας και καταφέρεις ν' αντικρίσεις τις αχτίδες του ήλιου, μάταια όμως. Το σκοτάδι σκεπάζει τα πάντα γύρω σου...
Γεννήθηκες, βλέπεις, μεσα σ' ένα ατέλειωτο σκοτάδι. Μεγαλώνεις μέσα του κι είναι βέβαιο πως θα πεθάνεις κάτω απ' τη σκιά του, δίχως να νιώσεις ποτέ τον ήλιο να φωτίζει τον δρόμο σου...
Κλείνεις τα μάτια σου και παλεύεις να φανταστείς πως είναι ο κόσμος γύρω σου. Πως είναι να ξυπνάς το πρωί και να πηγαίνεις στο σχολείο δίχως να φοβάσαι πως δεν θα γυρίσεις πίσω. Πως είναι να ταξιδεύεις, να χαίρεσαι, να μαθαίνεις καινούρια πράγματα ν' ανακαλύπτεις την ομορφιά γύρω σου. Πως είναι να παίζεις με τους φίλους σου ανέμελα. Πως είναι να μην πεθαίνουν κάθε μέρα εκείνοι που αγαπάς.
Κλείνεις τα μάτια κι ονειρεύεσαι πως είναι να είσαι παιδί...
Κάθε μέρα που περνάει, νιώθεις τον φόβο να παραλύει κάθε σου κύτταρο. Τρέμεις σύγκορμος. Κάθε στιγμή νομίζεις πως είναι κι η τελευταία σου. Πως μαζί με την κάθε σου ανάσα, φεύγει κι ένα κομμάτι της ψυχής σου. Και πως σύντομα δεν θα σου έχει απομείνει άλλη...
Σε άλλα νέα, οι κάτοικοι στο βόρειο Ημισφαίριο προετοιμάζονται πυρετωδώς για να γεμίσουν τις παραλίες καθώς το καλοκαίρι ξεκίνησε ενώ στην Παλαιστίνη σήμερα είναι απλά Δευτέρα...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου