Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Σκέφτομαι ώρες-ώρες πως κινούνται οι άνθρωποι μέσα στο χρόνο και νιώθω την ανατριχίλα του δρόμου που απλώνεται μπροστά, καμπυλώνει, γυρίζει, ξαναβρίσκεται στην αρχή και ξεκινά και πάλι ξανά και ξανά χωρίς τέλος.
Ο μικρός άνθρωπος θα ‘πρεπε να χάνεται μέσα στο χάος, αλλά τελικά δε χάνεται γιατί αυτός είναι το χάος, αυτός είναι ο δρόμος, το τέλος και η αρχή. Και γι’ αυτό ξαναγυρνάει και ξαναρχίζει και ψάχνει.
Τις ώρες που νιώθω το λάδι μου να σώνεται, είναι η μνήμη που ξαναφορτώνει τα οκτάνια. Είναι ο ζωντανός ψίθυρος της αίσθησης των ανθρώπων μετά από ανθρώπους, μετά από ανθρώπους, μετά από ανθρώπους μέχρι τον τελικό παρατηρητή που τους κουβαλά όλους στη πλάτη και τους πάει μαζί.
Είναι μια μνήμη που δεν έχει καμία σχέση με εμβατήρια και με συρτάκια.
Απλά είναι.
Ένας άνθρωπος μπορεί να λυγίσει. Πολλοί μαζί είναι ακατανίκητοι, ειδικά όταν οι προηγούμενοι βρίσκονται έξω από την ακτίνα βολής της εξουσίας.
Γι’ αυτό οι λαοί θα επικρατήσουν.
Υ.Γ. Ο εικονιζόμενος είναι ο προπάππους μου, Γεννάδιος Θεουπόλεως.
Τη χρησιμοποίησα γιατί είναι η μόνη διασωθείσα σε ψηφιακή μορφή φωτογραφία ανθρώπου μου, από εξώφυλλο βιβλίου το οποίο είναι ούτως ή άλλως εκτός κυκλοφορίας.
Επίσης δεν έχω καμία σχέση με την Ήπειρο, απλά γουστάρω φάση.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Σκέφτομαι ώρες-ώρες πως κινούνται οι άνθρωποι μέσα στο χρόνο και νιώθω την ανατριχίλα του δρόμου που απλώνεται μπροστά, καμπυλώνει, γυρίζει, ξαναβρίσκεται στην αρχή και ξεκινά και πάλι ξανά και ξανά χωρίς τέλος.
Ο μικρός άνθρωπος θα ‘πρεπε να χάνεται μέσα στο χάος, αλλά τελικά δε χάνεται γιατί αυτός είναι το χάος, αυτός είναι ο δρόμος, το τέλος και η αρχή. Και γι’ αυτό ξαναγυρνάει και ξαναρχίζει και ψάχνει.
Τις ώρες που νιώθω το λάδι μου να σώνεται, είναι η μνήμη που ξαναφορτώνει τα οκτάνια. Είναι ο ζωντανός ψίθυρος της αίσθησης των ανθρώπων μετά από ανθρώπους, μετά από ανθρώπους, μετά από ανθρώπους μέχρι τον τελικό παρατηρητή που τους κουβαλά όλους στη πλάτη και τους πάει μαζί.
Είναι μια μνήμη που δεν έχει καμία σχέση με εμβατήρια και με συρτάκια.
Απλά είναι.
Ένας άνθρωπος μπορεί να λυγίσει. Πολλοί μαζί είναι ακατανίκητοι, ειδικά όταν οι προηγούμενοι βρίσκονται έξω από την ακτίνα βολής της εξουσίας.
Γι’ αυτό οι λαοί θα επικρατήσουν.
Υ.Γ. Ο εικονιζόμενος είναι ο προπάππους μου, Γεννάδιος Θεουπόλεως.
Τη χρησιμοποίησα γιατί είναι η μόνη διασωθείσα σε ψηφιακή μορφή φωτογραφία ανθρώπου μου, από εξώφυλλο βιβλίου το οποίο είναι ούτως ή άλλως εκτός κυκλοφορίας.
Επίσης δεν έχω καμία σχέση με την Ήπειρο, απλά γουστάρω φάση.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου