Ζωή Χατζημωυσιάδου
«Είναι δύσκολο να γράφεις για το τίποτε» μου λέει ένας ηλικιωμένος καθώς περνάει από δίπλα μου, χωρίς να με κοιτάξει καν. «Μα δεν γράφω για το τίποτα!» του αποκρίνομαι βαδίζοντας γρηγορότερα για να τον προφτάσω. Άδικα λαχάνιασα, είχε εξαφανιστεί. Επιστρέφω στη σκηνή μου, βγάζω από το φορητό ψυγείο όλων των ειδών τα αναψυκτικά και τα τοποθετώ με προσοχή στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι. Έπειτα, τακτοποιώ τα πιάτα και προσέχω να βάλω το πιρούνι στα αριστερά και το μαχαίρι στα δεξιά οριζόντια. Κόβω την σαλάτα, σερβίρω το κέικ που έφτιαξα με τα ολόδικά μου χέρια και διπλοτσεκάρω αν βρίσκονται όλα στην θέση τους. Κάθομαι και περιμένω την παρέα μου να έρθει. Τους βλέπω από μακριά και σηκώνομαι για να τους καλωσορίσω. Έχουμε κανονίσει να πάμε για κάμπινγκ – γι’ άλλη μια φορά άργησαν. Για να μην σπαταλώ τον χρόνο μου έκανα μόνη μου τις ετοιμασίες. Περίμενα τα παιδιά να στήσουν τις σκηνές τους και ξεκινήσαμε να ψήνουμε. Τα κρέατα τα φύλαγε ο Ιωακείμ. Τα ψήσαμε και –επιτέλους– αρχίσαμε να τρώμε. Η Ιφιγένεια έβαλε δυνατή μουσική από το αμάξι και όλοι χαμογελαστοί τραγουδούσαμε. «Ζωή, υπέροχο κέικ» Φωνάζει η Ισιδώρα και συμφωνούν όλοι. Έκανα πως δεν έδωσα σημασία, αγκαλιάζω τον Ιγνάτιο και του λέω «Άντε να δούμε ποιος θα τραγουδήσει πιο δυνατά το ρεφρέν από τον Πυροσβεστήρα».
Το τοπίο μαυρίζει, η μουσική σταματάει, όλοι με κοιτάνε και ο Ιγνάτιος μου λέει «Μα αυτό δεν είναι το όνειρό σου». Συνεχίζουν ο καθένας ξεχωριστά «Δεν είναι το όνειρό σου… Δεν είναι δικό σου αυτό το όνειρο… Δεν ανήκεις σε αυτό». Ξυπνάω ιδρωμένη, φοβισμένη και θυμωμένη. Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ στον καθρέφτη να αντικρίσω τον εαυτό μου, και δεν τον βλέπω. Επιστρέφω στο κρεβάτι. Με ορθάνοιχτα μάτια ψιθυρίζω «Όλα καλά, όλα καλά». Και αυτό μέχρι να δω το θηρίο να ανοίγει αργά, σχεδόν βασανιστικά, την πόρτα του δωματίου μου. Πλησιάζει, και εγώ δεν μπορώ να ανασάνω, δεν έχω την δύναμη να το πολεμήσω. «Φύγε, γιατί ήρθες πάλι; Δεν σε θέλω. Δεν σε θέλω. Φύγε». Μάταια φωνάζω, έχουμε πλέον απόσταση αναπνοής και με κοιτάζει σαν λιοντάρι έτοιμο να καταβροχθίσει το θήραμα του. Μόνο μια επιλογή μου απομένει.
Μετατρέπω τον εαυτό μου σε θεατή. Και τώρα βρίσκομαι στην γωνία του δωματίου βλέποντας μια σκηνή από κάποια ταινία δράματος-θρίλερ. Η κοπέλα και το θηρίο στέκονται ακίνητοι. Ξαφνικά μια κυρία μπαίνει μέσα στο δωμάτιο «Μικρή μου ακόμα δεν κοιμήθηκες; Είναι αργά. Έλα να σε νανουρίσω». Χαϊδεύει με τα δάχτυλά της τα μαλλιά της μικρής και της σιγοτραγουδάει. Κοιμάται, και φεύγει. Περνάει λίγη ώρα. Το κορίτσι μοιάζει τόσο γαλήνιο και ύστερα σηκώνεται ανοίγει την πόρτα και βλέπει τη φίλη της, την Ίριδα. Οι δύο κοπέλες συζητάνε για πολλές ώρες τις φετινές τους διακοπές. Ύστερα από το πολύ μπλα μπλα καταλήγουν να πάνε στην Ικαρία. Περνάει η ώρα και αποχαιρετιούνται. Χαμογελαστή πάλι ξαπλώνει στο κρεβάτι της. Έως ότου ακούει έναν εκνευριστικό ήχο από το τζάμι. Ανοίγει το παράθυρο. Είναι ο Ίναχος ο οποίος της τραγουδάει το τραγούδι του Βαμβακάρη «Χαράματα η ώρα τρεις». Μιλάνε λίγο και φεύγει.
Πολλοί την επισκέφτηκαν εκείνη την νύχτα. Ο παππούς και η γιαγιά της, μία φοιτητική της παρέα, ο πρώτος έρωτας της ζωής της, ο μπαμπάς της, η αδελφή της κι άλλοι που ούτε καν τους θυμάμαι. Ξανά η σκηνή με το θηρίο. «Μα καλά αυτό εμφανίστηκε πριν» συλλογίζομαι και πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου το θηρίο βρίσκεται πάλι πάνω μου. Δεν είμαι θεατής. Και μου μένουν μονάχα λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να δώσει ένα τέλος σε όλο αυτό. «Ποια να είναι άραγε η τελευταία μου σκέψη;» σκέφτομαι. Και λέω στον εαυτό μου: Μια στιγμή που την θυμάσαι μόνο εσύ είναι σαν να μην υπήρξε. Και αν –λέω αν- ο εαυτός μου είναι ένα σύνολο στιγμών και εμπειριών, οφείλω να φτάσω στην φρικτή συνειδητοποίηση, πως δεν υπάρχω. Και αν δεν υπάρχω το θηρίο δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα. Αν όμως δεν υπάρχω εγώ, το θηρίο πως υπάρχει; Και αν μη τι άλλο, ποιον πολεμά; Πράγμα που με αναγκάζει να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα: Το θηρίο, είμαι εγώ. Εγώ που γράφω για το τίποτα.
Πηγή: ixnilasies.blogspot
Ζωή Χατζημωυσιάδου: Σχετικά με τον Συντάκτη
«Είναι δύσκολο να γράφεις για το τίποτε» μου λέει ένας ηλικιωμένος καθώς περνάει από δίπλα μου, χωρίς να με κοιτάξει καν. «Μα δεν γράφω για το τίποτα!» του αποκρίνομαι βαδίζοντας γρηγορότερα για να τον προφτάσω. Άδικα λαχάνιασα, είχε εξαφανιστεί. Επιστρέφω στη σκηνή μου, βγάζω από το φορητό ψυγείο όλων των ειδών τα αναψυκτικά και τα τοποθετώ με προσοχή στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι. Έπειτα, τακτοποιώ τα πιάτα και προσέχω να βάλω το πιρούνι στα αριστερά και το μαχαίρι στα δεξιά οριζόντια. Κόβω την σαλάτα, σερβίρω το κέικ που έφτιαξα με τα ολόδικά μου χέρια και διπλοτσεκάρω αν βρίσκονται όλα στην θέση τους. Κάθομαι και περιμένω την παρέα μου να έρθει. Τους βλέπω από μακριά και σηκώνομαι για να τους καλωσορίσω. Έχουμε κανονίσει να πάμε για κάμπινγκ – γι’ άλλη μια φορά άργησαν. Για να μην σπαταλώ τον χρόνο μου έκανα μόνη μου τις ετοιμασίες. Περίμενα τα παιδιά να στήσουν τις σκηνές τους και ξεκινήσαμε να ψήνουμε. Τα κρέατα τα φύλαγε ο Ιωακείμ. Τα ψήσαμε και –επιτέλους– αρχίσαμε να τρώμε. Η Ιφιγένεια έβαλε δυνατή μουσική από το αμάξι και όλοι χαμογελαστοί τραγουδούσαμε. «Ζωή, υπέροχο κέικ» Φωνάζει η Ισιδώρα και συμφωνούν όλοι. Έκανα πως δεν έδωσα σημασία, αγκαλιάζω τον Ιγνάτιο και του λέω «Άντε να δούμε ποιος θα τραγουδήσει πιο δυνατά το ρεφρέν από τον Πυροσβεστήρα».
Το τοπίο μαυρίζει, η μουσική σταματάει, όλοι με κοιτάνε και ο Ιγνάτιος μου λέει «Μα αυτό δεν είναι το όνειρό σου». Συνεχίζουν ο καθένας ξεχωριστά «Δεν είναι το όνειρό σου… Δεν είναι δικό σου αυτό το όνειρο… Δεν ανήκεις σε αυτό». Ξυπνάω ιδρωμένη, φοβισμένη και θυμωμένη. Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ στον καθρέφτη να αντικρίσω τον εαυτό μου, και δεν τον βλέπω. Επιστρέφω στο κρεβάτι. Με ορθάνοιχτα μάτια ψιθυρίζω «Όλα καλά, όλα καλά». Και αυτό μέχρι να δω το θηρίο να ανοίγει αργά, σχεδόν βασανιστικά, την πόρτα του δωματίου μου. Πλησιάζει, και εγώ δεν μπορώ να ανασάνω, δεν έχω την δύναμη να το πολεμήσω. «Φύγε, γιατί ήρθες πάλι; Δεν σε θέλω. Δεν σε θέλω. Φύγε». Μάταια φωνάζω, έχουμε πλέον απόσταση αναπνοής και με κοιτάζει σαν λιοντάρι έτοιμο να καταβροχθίσει το θήραμα του. Μόνο μια επιλογή μου απομένει.
Μετατρέπω τον εαυτό μου σε θεατή. Και τώρα βρίσκομαι στην γωνία του δωματίου βλέποντας μια σκηνή από κάποια ταινία δράματος-θρίλερ. Η κοπέλα και το θηρίο στέκονται ακίνητοι. Ξαφνικά μια κυρία μπαίνει μέσα στο δωμάτιο «Μικρή μου ακόμα δεν κοιμήθηκες; Είναι αργά. Έλα να σε νανουρίσω». Χαϊδεύει με τα δάχτυλά της τα μαλλιά της μικρής και της σιγοτραγουδάει. Κοιμάται, και φεύγει. Περνάει λίγη ώρα. Το κορίτσι μοιάζει τόσο γαλήνιο και ύστερα σηκώνεται ανοίγει την πόρτα και βλέπει τη φίλη της, την Ίριδα. Οι δύο κοπέλες συζητάνε για πολλές ώρες τις φετινές τους διακοπές. Ύστερα από το πολύ μπλα μπλα καταλήγουν να πάνε στην Ικαρία. Περνάει η ώρα και αποχαιρετιούνται. Χαμογελαστή πάλι ξαπλώνει στο κρεβάτι της. Έως ότου ακούει έναν εκνευριστικό ήχο από το τζάμι. Ανοίγει το παράθυρο. Είναι ο Ίναχος ο οποίος της τραγουδάει το τραγούδι του Βαμβακάρη «Χαράματα η ώρα τρεις». Μιλάνε λίγο και φεύγει.
Πολλοί την επισκέφτηκαν εκείνη την νύχτα. Ο παππούς και η γιαγιά της, μία φοιτητική της παρέα, ο πρώτος έρωτας της ζωής της, ο μπαμπάς της, η αδελφή της κι άλλοι που ούτε καν τους θυμάμαι. Ξανά η σκηνή με το θηρίο. «Μα καλά αυτό εμφανίστηκε πριν» συλλογίζομαι και πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου το θηρίο βρίσκεται πάλι πάνω μου. Δεν είμαι θεατής. Και μου μένουν μονάχα λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να δώσει ένα τέλος σε όλο αυτό. «Ποια να είναι άραγε η τελευταία μου σκέψη;» σκέφτομαι. Και λέω στον εαυτό μου: Μια στιγμή που την θυμάσαι μόνο εσύ είναι σαν να μην υπήρξε. Και αν –λέω αν- ο εαυτός μου είναι ένα σύνολο στιγμών και εμπειριών, οφείλω να φτάσω στην φρικτή συνειδητοποίηση, πως δεν υπάρχω. Και αν δεν υπάρχω το θηρίο δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα. Αν όμως δεν υπάρχω εγώ, το θηρίο πως υπάρχει; Και αν μη τι άλλο, ποιον πολεμά; Πράγμα που με αναγκάζει να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα: Το θηρίο, είμαι εγώ. Εγώ που γράφω για το τίποτα.
Πηγή: ixnilasies.blogspot
Ζωή Χατζημωυσιάδου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου