Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Η πυρκαγιά ξέσπασε.
Περίπου 50 νεκροί και καμιά διακοσαριά τραυματίες. Μικροί αριθμοί, έχουμε συνηθίσει σε μεγαλύτερα!
Κάτι χιλιάδες στρέμματα καμένου δάσους. Μπορούμε από αύριο να προβούμε σε αναδάσωση, είτε με ύφος ανέμελο ηθικής ικανοποίησης είτε με οργάνωση σε απευθείας ανάθεση επιχειρηματικών βλέψεων!
Οι φήμες οργιάζουν για συντονισμένες ενέργειες επιχειρηματικών σχεδιασμών, οι οποίες θα ήθελαν απρόσκοπτη αδειοδότηση προς πραγματοποίηση γεωτρήσεων στα Γεράνια Όρη για εξόρυξη και εκμετάλλευση βωξίτη.
Προσήχθη κι ένας ύποπτος. Θα προσαχθούν σίγουρα κι άλλοι. Θα προσαχθούν όλοι οι ύποπτοι αλλά ποτέ οι αληθινά Υπεύθυνοι.
Θρήνος και οδυρμοί στο écran.
Άλλο ένα επεισόδιο του ίδιου έργου, το οποίο θα επιτύχει λίγο περισσότερη επιμήκυνση της προβολής του, ένεκα του απρόσμενου.
Ό,τι έγινε το 2007 σε επανάληψη. Στον θώκο η Νέα Δημοκρατία τότε, που σήμερα το παίζει θιγμένη και νοιάζεται για τον λαό. Στον θώκο η ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σήμερα που λυπάται και νοιάζεται κι αυτή για τον λαό. Ποιος είναι ο λαός δεν μας είπαν ποτέ.
Με βρίσκετε αρκετά ειρωνική ή ίσως κυνική;
Δεν υπάρχει πλέον το ον «Άνθρωπος», υπάρχει ο ανθρωπάκος που κυβερνιέται απ’ τη δίψα του για Εξουσία, απαράβλητο αίσθημα το οποίο «επιτρέπει» τα πάντα.
Η διατροφική αλυσίδα υφίσταται και το ένα ζώο τρώει το άλλο για να επιβιώσει.
Ένα σαρκοβόρο στη ζούγκλα είναι θηρευτής στο πλαίσιο ωστόσο του ανεκτού ή του επιτρεπτού, πράγμα που σημαίνει θα επιτεθεί και ίσως να χρειαστεί να σκοτώσει κι ένα ομοειδές σε περιπτώσεις προσωρινής αψιμαχίας. Χαρακτηρίζεται όμως απ’ το αίσθημα της αυτοκυριαρχίας, κάτι που λειτουργεί ως τροχοπέδη στην αυτοκαταστροφή του είδους του. Στον άνθρωπο δεν ανιχνεύτηκαν ποτέ ανάλογοι μηχανισμοί. Εν αρχή είχε παγιωμένη την επίγνωση της αδυναμίας του. Το πρόβλημα εμφανίζεται, όταν «εκκινεί το έλλογο», το οποίο απέληξε σε πληθώρα τεχνητών όπλων και μέσα μαζικού αφανισμού, ενσυνείδητο προκαθορισμό δηλαδή της αυτοεξόντωσής του.
Οι ωμότητες σε καθημερινή βάση έχουν προκαλέσει ανοσία. Χρησιμοποιούμε την είδηση σαν είδηση και απεργαζόμαστε με κλαυθμούς την αποκτήνωσή μας, χωρίς αποδεδειγμένες προσπάθειες αποφυγής του μοιραίου.
Δεν υποτιμώ καθόλου τη φωτιά, τις προθέσεις των «εμπνευστών» της, την ταλαιπωρία των άμεσα πληγέντων.
Υποτιμώ ωστόσο τα εξαρτημένα αντανακλαστικά του Ανθρώπου.
Γύρω μία Έρημος και η Σιωπή να τρανώνει μέρα τη μέρα, και ίσως να είμαι και ο μόνος γραφιάς που χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό πρόσωπο χωρίς να εξαιρεί τον εαυτό του, επειδή και το «προφίλ του επαναστάτη» απεργάζεται εν τέλει την ίδια την αντίδραση σήμερα.
Εδώ και χρόνια ο Ιδιωτικός Τομέας, στον οποίο εργάζομαι απ’ την ηλικία των 18 ετών, στενάζει. Ένα ξέφραγο αμπέλι, στο οποίο ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Συζητούσα τις προάλλες με μία κοπέλα, η οποία έμεινε έγκυος και ετοιμάζεται η εργοδοσία να την απολύσει. Η Επιχείρηση, μία συνομάδωση στην ουσία «αεριτζήδων» που κάνουν τις δηλώσεις στους αγρότες, όχι επειδή θέλουν το καλό τους βέβαια αλλά για να ελέγξουν τις καλλιέργειες δια μέσω των επιδοτήσεων και να τις εντάξουν στο διεθνές πλαίσιο ανταγωνισμού, όχι μόνο θα την απολύσει αλλά θα είναι και νομικά καλυμμένη, αφού η πρόσληψη ήταν σε τρίμηνη-δοκιμαστική βάση. Δεν έχει αλλάξει τίποτα απ’ την προμνημονιακή περίοδο του 1995, όπου γέννησα εγώ τον γιο μου. Στις 20 ημέρες με ανάγκασε ο τότε εργοδότης στο Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών να επιστρέψω στην εργασία υπό την απειλή της αντικατάστασής μου με κάποιον άλλον, «ουδείς αναντικατάστατος» γαρ! Χιλιάδες πεταμένοι στο πηγάδι του καπιταλιστικού κρεσέντο.
Πριν λίγους μήνες εργάστηκα σε τηλεφωνικό κέντρο, απ’ το οποίο απελύθην λόγω «μη προσαρμοστικότητας», η οποία είναι η διεκδίκηση ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Στο τηλεφωνικό κέντρο ο κάθε υπάλληλος παρακολουθείται και ηχογραφείται ακόμη και η ανάσα του κατά την κλήση. Είναι υποχρεωμένος να «κάνει πωλήσεις πακέτων τηλεφωνίας» για να είναι παραγωγικός λέγοντας διάφορα ψέματα βέβαια.
Το 50% των προσφερόμενων θέσεων εργασίας αφορά σε προώθηση εμπορευμάτων κι υπηρεσιών, που σημαίνει ο απασχολούμενος αμείβεται εάν κι εφόσον καταφέρει να στοχεύσει στο προβλεπόμενο όριο των πωλήσεων που του αναλογεί, ώστε να κρίνεται «παραγωγικός» απ’ την Εταιρεία, διαφορετικά θα δει την πόρτα της απόλυσης χωρίς βέβαια καμία προειδοποίηση, συνήθως δια μέσω SMS ή κλήσης τηλεφωνικής αν τον «εκτιμούν» λίγο παραπάνω. Επ ουδενί δεν πρόκειται για εργασία μία ανάλογη ενασχόληση, τουναντίον για δυνάστευση και ο όρος χρησιμοποιείται με συνείδηση και ουχί χαριτολογώντας ή υπερβάλλοντας. Είναι σαν να βρίσκεται ο εργαζόμενος σε γιάφκα του Άουσβιτς, όπου οι Ναζί=Ομαδάρχες και Προϊστάμενοι χτυπούν το καμουτσίκι εξαντλώντας τον υφέρποντα φασισμό τους κι αλίμονο αν δεν «πέτυχες την πώληση»! Ο εργαζόμενος καλείται να αποδείξει την Ανηθικότητα ή την Ηθική του σε όλο της το μεγαλείο, αφού είτε θα επιτύχει την πώληση αποφεύγοντας αναφορά στα «ψιλά γράμματα» ανταγωνιζόμενος ταυτοχρόνως τον συν-προλετάριο συνάδελφό του, είτε θα κάνει ελάχιστες πωλήσεις στέκοντας στο ύψος της ειλικρίνειάς του κι αρνούμενος να «φαγωθεί» με τον διπλανό του για ψωροδεκάρες, κι αναλόγως θα παραμείνει ενεργός ή θα επανέρθει σε κατάσταση ανεργίας.
Ένα μεγάλο ποσοστό μηχανών αναζήτησης εργασίας, στο οποίο εγγράφεσαι για να λαμβάνεις ειδοποιήσεις στο ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο, ζητούν μηνιαία συνδρομή, ώστε να προωθούν το δημιουργημένο προφίλ σου ή να μπορείς να εκδηλώνεις ενδιαφέρον σε αγγελίες που τυχόν ενδιαφέρουν. Διαφορετικά ο υποψήφιος, που στην τελική δεν είναι καν υποψήφιος, αφού έχει αποκλειστεί απ’ την επικοινωνία με την δυνητική εργοδοσία, βαυκαλίζεται πως έχει πρόσβαση σε διάθεση αγγελιών! Είναι όπως τα «προγράμματα ασφάλισης και περίθαλψης» που διαφημίζουν οι Ιδιωτικές Ασφαλιστικές για ανέργους. Μα άνεργος σημαίνει «δεν έχω εργασία, παρεπομένως ούτε εισόδημα»!
Πάρα πολλές επιχειρήσεις έχουν επίσης αναθέσει την εύρεση υπαλληλικού-εργατικού προσωπικού σε διαμεσολαβούσες εταιρείες, οι οποίες λειτουργούν ως «μαστροποί» του ανθρώπινου δυναμικού ανά τον Κόσμο, αφού ο δυνητικός ενδιαφερόμενος λαμβάνει ένα συμφωνητικό που καλείται να υπογράψει με τον διαχειριστή της ενδιάμεσης «εκπόρνευσης», διότι πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις ανάλογες κινήσεις. Δόκιμο να διευκρινιστεί πως ο υπογράφων-υπογράφουσα=εργαζόμενος-εργαζόμενη δημιουργεί «σχέση εργασίας» με μία ανώνυμη Εταιρεία, η οποία εδρεύει στο Μπελίζ κι εκπροσωπείται από μία θυγατρική στο Λουξεμβούργο και της οποίας τα συμφέροντα στην Ελλάδα διεκπεραιώνονται από επιχειρηματία σ’ ένα «καταγάλανο» νησί της Μεσογείου! Όλοι μαζί αυτοί, επιφανείς αλλά άγνωστοι επιχειρηματίες με καλυμμένο προσωπείο, τύφλα να ‘χουν οι «κουκουλοφόροι» που για όλα μας φταίνε, υποχρεώνουν τον υποψήφιο απασχολούμενο να πληρώσει κι από πάνω, σε περίπτωση που δεν αποδειχτεί άξιος στην εργασία για την οποία κλήθηκε, ποιος θα κρίνει βέβαια αν όντως είσαι άξιος-αξιόλογος-ακαμάτης ή όποια άλλη ρετσινιά δεκτή εδώ που φτάσαμε, δεν χρειάζεται να επεξηγήσουμε κατά την ταπεινή άποψή μου.
Προχωρούμε για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Βασανισμοί καθημερινά στις Φυλακές. Και να σκεφτούμε πως η Παγκόσμια Διακήρυξη ψηφίστηκε το 1948 στις ΗΠΑ και το 1975 στην Ελλάδα, στη διακειμενικότητα της οποίας διασαφηνίζονται επακριβώς οι ενέργειες που θεωρούνται ως βασανισμοί, ώστε να αποφεύγονται οι παρανοήσεις. Παρ’ όλα αυτά δεκάδες χιλιάδες αντιφρονούντες καταβροχθίζονται στα κελιά της «εξουσιαστικής αράχνης». Με την Πρόοδο της Φυσιολογίας και της Ιατρικής προσδιορίζονται οι ζώνες ευαισθησίας και αντοχής, ώστε τα ευρήματα να χρησιμοποιούνται στη μεθοδολογική φαρέτρα των Βασανιστών. Οι κανονισμοί γίνονται πιο αυστηροί σχετικά με τη μεθοδολογία του εκάστοτε καταναγκασμού, όπως οι σωματικές κακώσεις-τις παρεμβάσεις του επόπτη, μία δικονομική ολότητα που σχεδιάστηκε από την πείρα των αιώνων για να εφαρμόζεται όλο και πιο εξελιγμένα, με όλο και περισσότερες προδιαγραφές. Συνεχείς καταγγελίες απ’ τις σελίδες των κρατουμένων, άνθρωποι τσουβαλιασμένοι στα βρόχια της άδικης και γραφειοκρατικής Δικαιοσύνης, με τους κρατικούς λειτουργούς-φύλακες-γιατρούς να ποιούν την νήσσαν-να παραπέμπουν απ’ τον Άννα στον Καϊάφα, αρκεί να έχουμε μια δημόσια θεσούλα σ’ αυτή τη ζωή να μας εξασφαλίζει την ειδεχθή ασφάλειά μας εις βάρος των άλλων. «Η Οικονομική, Επιστημονική ανάπτυξη δεν συμπορεύεται με τον εξανθρωπσιμό» όπως εύστοχα διατείνεται ο κύριος Σιμόπουλος.
Εγκλήματα-Εγκλήματα-Εγκλήματα
Δουλεία-Γενοκτονίες-Διακρίσεις-Βιασμοί-Δολοφονίες απ’ άκρη εις άκρον του Πλανήτη:
Γύρισε κανείς να ενδιαφερθεί;; Που είναι η Δικαιοσύνη και οι φληναφούντες της;; Που είναι οι Πολιτικοί κι οι πολιτικάντηδές τους;;
Πότε νιώσαμε την ενοχή μας εμείς οι απλοί Πολίτες και να κοιτάξουμε τον εαυτούλη μας κατά πρόσωπο στον καθρέφτη;;
Ρίξτε μια ματιά τριγύρω. Άλλοι συνεχίζουν να πηγαίνουν τις διακοπές τους κι άλλοι δεν έχουν να φάνε. Κι έχω διατυπώσει ήδη πως είμαι πλέον πεπεισμένη πως τα «κοινωνικά ήθη» διαμορφώνονται απ’ το εκάστοτε πολιτικό-οικονομικό πλαίσιο, το οποίο θεσπίζει τα νομικά υποστυλώματά του και στρατολογεί τα ανθρώπινα δεκανίκια του.
Συνακόλουθα κινούμαστε μέσα σε κλοιό ανισοτήτων, όσο κι αν επιθυμούν οι ψευδοεπιστήμες Κοινωνιολογίας-Ψυχολογίας και οι Δυνάμεις καταστολής να μας πείσουν πως όλα συνιστούν «επιλογές» του ατόμου, κατάφωρη κατάχρηση εξουσίας και μόνο η διατύπωση αυτών των τεχνασμάτων με απροκάλυπτο στόχο την κατασίγαση των αντιρρήσεων. Ας κοιτάξουμε γύρω μας: Χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται σε απόγνωση-χιλιάδες άνθρωποι σε φυλακές για μικροαδικήματα τη στιγμή που μεγαλοκαρχαρίες της Ολιγαρχίας είναι έξω.
Πέρα απ’ τους ελάχιστους της Ολιγαρχίας ωστόσο που κυβερνούν υπάρχουν χιλιάδες ενδιάμεσοι: η Τράπεζα δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι, τα Υπουργεία δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι, οι πρεσβείες δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι και με τη σειρά όλοι μας, τουτέστιν διεκπεραιωτές αυτής της σαθρότητας. Βρήκαμε έναν κόσμο ψεύτικο και σάπιο και δεν κάναμε τίποτα για να τον αλλάξουμε, είτε μπορούμε να το δούμε είτε όχι και το απενοχοποιητικό «κάνω τη δουλειά μου» είναι επονείδιστο και μόνο που το επικαλούμαστε. Και κρίνουμε ως καλούς ή κακούς τους ανθρώπους αψήφιστα.
Ο Μάρκ Τουέιν διατεινόταν πως «ο σοσιαλισμός απέτυχε γιατί χτίστηκε όχι πάνω στην αγάπη για τους φτωχούς, αλλά κυρίως πάνω στο μίσος για τους πλούσιους». Πράγματι επειδή οι «Πλούσιοι και οι ορντινάντσες των πλουσίων» με την απάνθρωπη συμπεριφορά και τον πλεονεκτικό εγωκεντρισμό τους κατάφεραν την «απ-ανθρωποποίηση» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην βρίσκει επιστροφή η εγγενής «ανθρωπιά» στις ρίζες της.
Η «καλοσύνη», η «ευσπλαχνία», η «μισανθρωπία» συνιστούν μείζον πολιτικό ζήτημα. Η δομή των ανισοτήτων επιτάσσει την «μισανθρωπία», η οποία καλλιεργείται απ’ την υποκριτική Κοινωνία. Συνακόλουθα είναι πανεύκολο να εμφανίζονται ως «καλοί» οι άνθρωποι που δεν έχουν πληγεί καθόλου στη ζωή τους ή έστω ελάχιστα ενώ ως «κακοί» όσοι έχουν χάσει τα πάντα. Να λάβουμε υπ’ όψιν ωστόσο πως ο μη-πτοημένος και κατ’ εφαπτομένη «καλός» δεν έχει έρθει ποτέ σε αντιπαράθεση σοβαρή με την Εξουσία ή έρχεται τόσο-όσο, ώστε να μην χρειάζεται να ταράξει τα πυρηνικά στεγανά της ασφάλειάς του. Ο αντί-εξουσιαστής, ο αντιδραστικός, ο επαναστάτης έχει παίξει στη ρουλέτα κι έχει χάσει την ζωή του.
Κοινωνία δεν είναι μία αφηρημένη έννοια αλλά η ομαδοποιημένη ανθρωπότητα, τα μέλη της οποίας καθορίζουν το αποδεκτό και το απορριπτέο.
Όχι! Δεν πενθούμε απ’ την ασφάλεια του σαλονιού μας. Η διαχρονική πρακτική της εξουσίας στηρίζεται σε γερά δεκανίκια. Ο καθένας θέλει να φαίνεται αφοριστικός-δίκαιος και δεν αναλογίζεται με πόσα βήματα υποστήριξε αυτό το άθλιο καθεστώς.
Κατηγορήθηκα όταν ξεκαθάρισα την κάθετη εναντίωσή μου προς τον Δημόσιο Τομέα με τον τρόπο που αυτός έχει δομηθεί, διότι:
Τι κοινό μπορεί να έχει ένας υπάλληλος-εργάτης του ιδιωτικού Τομέα, ο οποίος σήμερα είναι ξεκρέμαστος μ’ έναν υπάλληλο του Δημοσίου Τομέα, ο οποίος εγκολπώθηκε για τον εαυτό του όλα τα προνόμια που μπορούσαν ν’ απορρεύσουν;; Ένας πατέρας έχει άδικο όταν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά του, διότι τα διδάσκει την ανηθικότητα. Αν υποθέσουμε πως το κράτος είναι ο γονιός διαπότισε με ανηθικότητα τα τέκνα του αλλά και τα τέκνα δεν θέλουν να δουν ποτέ τις ευθύνες τους.
Τι κοινό μπορεί να έχει ένας άνεργος με τον προύχοντα της πόλης του; Με ενοχλεί η πώληση της ΔΕΗ αλλά και πριν άλλοι είχαν πρόσβαση στα προνόμια της Επιχείρησης.
Όχι! Δεν πενθούμε. Απλώς μέσα στη ραστώνη μας κατατρυχόμαστε απ’ την αναμονή του επείγοντος, να συμβεί κάτι για να δημαγωγήσουμε.
Κι ας υπάρξουν παραιτήσεις, έρχονται πίσω τόσοι χαμένοι και τόσοι βασανισμένοι;;
Κι ας υπάρξουν αναρτήσεις έρχονται πίσω τόσοι που αυτοκτόνησαν, επειδή βίωσαν τον απόλυτο παραγκωνισμό τους μέσα στην Κοινωνική μέγγενη;;
Έχουμε σκεφτεί το μίσος που τρέφουν οι νεαρές ηλικίες, το οποίο εκτονώνεται με διάφορους τρόπους κι ενίοτε καταστροφικούς;;
Κάποια γνωστή μου είπε πως ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος. Μακάρι να θύμωναν οι αδικημένοι γενικότερα, επειδή με το «Σώπα μη μιλάς» δεν κερδίζεται τίποτα. Όσα περισσότερα ανέχεται κάποιος λογίζεται ως δεδομένος και δεν θα γίνει ποτέ αντιληπτή η ευγένειά του ούτε έστω σε διαπροσωπικό επίπεδο σχέσεων.
Όλα είναι θέμα χρήματος-επικυριαρχίας-εξουσίας-βολέματος.
Με τον τρόπο που έχει δομηθεί αυτό το μόρφωμα που αυτοαποκαλείται Κράτος, φυσική απόρροια είναι η διαφθορά και το ανθρώπινο γένος θα βρίσκεται σε συνεχή εμφύλιο με τον εαυτό του.
Προς το παρόν την πολυπόθητη αλλαγή οι Θνητοί στο εγχώριο πλαίσιο στηρίζουν στις ομοιότητες του Κούλη με τον Mr. Beanή στην κληρονομική «καλοσύνη» του Μπακογιάννη. Κι έχουμε βέβαια καιρό μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά του Κούλη και του Τσίπρα! Ένας απέραντος βάλτος κατάντησε η Γη με την πράσινη-γλοιώδη πέτσα της να χτίζει τα θύματά της ζωντανά αφήνοντάς τους ελεύθερο μόνο το κεφάλι κι επιβάλλοντάς τους αναγκαστική λήψη τροφής για να διαιωνίζει την ηδονή που προέρχεται απ΄ τη Δυστυχία…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Η πυρκαγιά ξέσπασε.
Περίπου 50 νεκροί και καμιά διακοσαριά τραυματίες. Μικροί αριθμοί, έχουμε συνηθίσει σε μεγαλύτερα!
Κάτι χιλιάδες στρέμματα καμένου δάσους. Μπορούμε από αύριο να προβούμε σε αναδάσωση, είτε με ύφος ανέμελο ηθικής ικανοποίησης είτε με οργάνωση σε απευθείας ανάθεση επιχειρηματικών βλέψεων!
Οι φήμες οργιάζουν για συντονισμένες ενέργειες επιχειρηματικών σχεδιασμών, οι οποίες θα ήθελαν απρόσκοπτη αδειοδότηση προς πραγματοποίηση γεωτρήσεων στα Γεράνια Όρη για εξόρυξη και εκμετάλλευση βωξίτη.
Προσήχθη κι ένας ύποπτος. Θα προσαχθούν σίγουρα κι άλλοι. Θα προσαχθούν όλοι οι ύποπτοι αλλά ποτέ οι αληθινά Υπεύθυνοι.
Θρήνος και οδυρμοί στο écran.
Άλλο ένα επεισόδιο του ίδιου έργου, το οποίο θα επιτύχει λίγο περισσότερη επιμήκυνση της προβολής του, ένεκα του απρόσμενου.
Ό,τι έγινε το 2007 σε επανάληψη. Στον θώκο η Νέα Δημοκρατία τότε, που σήμερα το παίζει θιγμένη και νοιάζεται για τον λαό. Στον θώκο η ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σήμερα που λυπάται και νοιάζεται κι αυτή για τον λαό. Ποιος είναι ο λαός δεν μας είπαν ποτέ.
Με βρίσκετε αρκετά ειρωνική ή ίσως κυνική;
Δεν υπάρχει πλέον το ον «Άνθρωπος», υπάρχει ο ανθρωπάκος που κυβερνιέται απ’ τη δίψα του για Εξουσία, απαράβλητο αίσθημα το οποίο «επιτρέπει» τα πάντα.
Η διατροφική αλυσίδα υφίσταται και το ένα ζώο τρώει το άλλο για να επιβιώσει.
Ένα σαρκοβόρο στη ζούγκλα είναι θηρευτής στο πλαίσιο ωστόσο του ανεκτού ή του επιτρεπτού, πράγμα που σημαίνει θα επιτεθεί και ίσως να χρειαστεί να σκοτώσει κι ένα ομοειδές σε περιπτώσεις προσωρινής αψιμαχίας. Χαρακτηρίζεται όμως απ’ το αίσθημα της αυτοκυριαρχίας, κάτι που λειτουργεί ως τροχοπέδη στην αυτοκαταστροφή του είδους του. Στον άνθρωπο δεν ανιχνεύτηκαν ποτέ ανάλογοι μηχανισμοί. Εν αρχή είχε παγιωμένη την επίγνωση της αδυναμίας του. Το πρόβλημα εμφανίζεται, όταν «εκκινεί το έλλογο», το οποίο απέληξε σε πληθώρα τεχνητών όπλων και μέσα μαζικού αφανισμού, ενσυνείδητο προκαθορισμό δηλαδή της αυτοεξόντωσής του.
Οι ωμότητες σε καθημερινή βάση έχουν προκαλέσει ανοσία. Χρησιμοποιούμε την είδηση σαν είδηση και απεργαζόμαστε με κλαυθμούς την αποκτήνωσή μας, χωρίς αποδεδειγμένες προσπάθειες αποφυγής του μοιραίου.
Δεν υποτιμώ καθόλου τη φωτιά, τις προθέσεις των «εμπνευστών» της, την ταλαιπωρία των άμεσα πληγέντων.
Υποτιμώ ωστόσο τα εξαρτημένα αντανακλαστικά του Ανθρώπου.
Γύρω μία Έρημος και η Σιωπή να τρανώνει μέρα τη μέρα, και ίσως να είμαι και ο μόνος γραφιάς που χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό πρόσωπο χωρίς να εξαιρεί τον εαυτό του, επειδή και το «προφίλ του επαναστάτη» απεργάζεται εν τέλει την ίδια την αντίδραση σήμερα.
Εδώ και χρόνια ο Ιδιωτικός Τομέας, στον οποίο εργάζομαι απ’ την ηλικία των 18 ετών, στενάζει. Ένα ξέφραγο αμπέλι, στο οποίο ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Συζητούσα τις προάλλες με μία κοπέλα, η οποία έμεινε έγκυος και ετοιμάζεται η εργοδοσία να την απολύσει. Η Επιχείρηση, μία συνομάδωση στην ουσία «αεριτζήδων» που κάνουν τις δηλώσεις στους αγρότες, όχι επειδή θέλουν το καλό τους βέβαια αλλά για να ελέγξουν τις καλλιέργειες δια μέσω των επιδοτήσεων και να τις εντάξουν στο διεθνές πλαίσιο ανταγωνισμού, όχι μόνο θα την απολύσει αλλά θα είναι και νομικά καλυμμένη, αφού η πρόσληψη ήταν σε τρίμηνη-δοκιμαστική βάση. Δεν έχει αλλάξει τίποτα απ’ την προμνημονιακή περίοδο του 1995, όπου γέννησα εγώ τον γιο μου. Στις 20 ημέρες με ανάγκασε ο τότε εργοδότης στο Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών να επιστρέψω στην εργασία υπό την απειλή της αντικατάστασής μου με κάποιον άλλον, «ουδείς αναντικατάστατος» γαρ! Χιλιάδες πεταμένοι στο πηγάδι του καπιταλιστικού κρεσέντο.
Πριν λίγους μήνες εργάστηκα σε τηλεφωνικό κέντρο, απ’ το οποίο απελύθην λόγω «μη προσαρμοστικότητας», η οποία είναι η διεκδίκηση ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Στο τηλεφωνικό κέντρο ο κάθε υπάλληλος παρακολουθείται και ηχογραφείται ακόμη και η ανάσα του κατά την κλήση. Είναι υποχρεωμένος να «κάνει πωλήσεις πακέτων τηλεφωνίας» για να είναι παραγωγικός λέγοντας διάφορα ψέματα βέβαια.
Το 50% των προσφερόμενων θέσεων εργασίας αφορά σε προώθηση εμπορευμάτων κι υπηρεσιών, που σημαίνει ο απασχολούμενος αμείβεται εάν κι εφόσον καταφέρει να στοχεύσει στο προβλεπόμενο όριο των πωλήσεων που του αναλογεί, ώστε να κρίνεται «παραγωγικός» απ’ την Εταιρεία, διαφορετικά θα δει την πόρτα της απόλυσης χωρίς βέβαια καμία προειδοποίηση, συνήθως δια μέσω SMS ή κλήσης τηλεφωνικής αν τον «εκτιμούν» λίγο παραπάνω. Επ ουδενί δεν πρόκειται για εργασία μία ανάλογη ενασχόληση, τουναντίον για δυνάστευση και ο όρος χρησιμοποιείται με συνείδηση και ουχί χαριτολογώντας ή υπερβάλλοντας. Είναι σαν να βρίσκεται ο εργαζόμενος σε γιάφκα του Άουσβιτς, όπου οι Ναζί=Ομαδάρχες και Προϊστάμενοι χτυπούν το καμουτσίκι εξαντλώντας τον υφέρποντα φασισμό τους κι αλίμονο αν δεν «πέτυχες την πώληση»! Ο εργαζόμενος καλείται να αποδείξει την Ανηθικότητα ή την Ηθική του σε όλο της το μεγαλείο, αφού είτε θα επιτύχει την πώληση αποφεύγοντας αναφορά στα «ψιλά γράμματα» ανταγωνιζόμενος ταυτοχρόνως τον συν-προλετάριο συνάδελφό του, είτε θα κάνει ελάχιστες πωλήσεις στέκοντας στο ύψος της ειλικρίνειάς του κι αρνούμενος να «φαγωθεί» με τον διπλανό του για ψωροδεκάρες, κι αναλόγως θα παραμείνει ενεργός ή θα επανέρθει σε κατάσταση ανεργίας.
Ένα μεγάλο ποσοστό μηχανών αναζήτησης εργασίας, στο οποίο εγγράφεσαι για να λαμβάνεις ειδοποιήσεις στο ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο, ζητούν μηνιαία συνδρομή, ώστε να προωθούν το δημιουργημένο προφίλ σου ή να μπορείς να εκδηλώνεις ενδιαφέρον σε αγγελίες που τυχόν ενδιαφέρουν. Διαφορετικά ο υποψήφιος, που στην τελική δεν είναι καν υποψήφιος, αφού έχει αποκλειστεί απ’ την επικοινωνία με την δυνητική εργοδοσία, βαυκαλίζεται πως έχει πρόσβαση σε διάθεση αγγελιών! Είναι όπως τα «προγράμματα ασφάλισης και περίθαλψης» που διαφημίζουν οι Ιδιωτικές Ασφαλιστικές για ανέργους. Μα άνεργος σημαίνει «δεν έχω εργασία, παρεπομένως ούτε εισόδημα»!
Πάρα πολλές επιχειρήσεις έχουν επίσης αναθέσει την εύρεση υπαλληλικού-εργατικού προσωπικού σε διαμεσολαβούσες εταιρείες, οι οποίες λειτουργούν ως «μαστροποί» του ανθρώπινου δυναμικού ανά τον Κόσμο, αφού ο δυνητικός ενδιαφερόμενος λαμβάνει ένα συμφωνητικό που καλείται να υπογράψει με τον διαχειριστή της ενδιάμεσης «εκπόρνευσης», διότι πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις ανάλογες κινήσεις. Δόκιμο να διευκρινιστεί πως ο υπογράφων-υπογράφουσα=εργαζόμενος-εργαζόμενη δημιουργεί «σχέση εργασίας» με μία ανώνυμη Εταιρεία, η οποία εδρεύει στο Μπελίζ κι εκπροσωπείται από μία θυγατρική στο Λουξεμβούργο και της οποίας τα συμφέροντα στην Ελλάδα διεκπεραιώνονται από επιχειρηματία σ’ ένα «καταγάλανο» νησί της Μεσογείου! Όλοι μαζί αυτοί, επιφανείς αλλά άγνωστοι επιχειρηματίες με καλυμμένο προσωπείο, τύφλα να ‘χουν οι «κουκουλοφόροι» που για όλα μας φταίνε, υποχρεώνουν τον υποψήφιο απασχολούμενο να πληρώσει κι από πάνω, σε περίπτωση που δεν αποδειχτεί άξιος στην εργασία για την οποία κλήθηκε, ποιος θα κρίνει βέβαια αν όντως είσαι άξιος-αξιόλογος-ακαμάτης ή όποια άλλη ρετσινιά δεκτή εδώ που φτάσαμε, δεν χρειάζεται να επεξηγήσουμε κατά την ταπεινή άποψή μου.
Προχωρούμε για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Βασανισμοί καθημερινά στις Φυλακές. Και να σκεφτούμε πως η Παγκόσμια Διακήρυξη ψηφίστηκε το 1948 στις ΗΠΑ και το 1975 στην Ελλάδα, στη διακειμενικότητα της οποίας διασαφηνίζονται επακριβώς οι ενέργειες που θεωρούνται ως βασανισμοί, ώστε να αποφεύγονται οι παρανοήσεις. Παρ’ όλα αυτά δεκάδες χιλιάδες αντιφρονούντες καταβροχθίζονται στα κελιά της «εξουσιαστικής αράχνης». Με την Πρόοδο της Φυσιολογίας και της Ιατρικής προσδιορίζονται οι ζώνες ευαισθησίας και αντοχής, ώστε τα ευρήματα να χρησιμοποιούνται στη μεθοδολογική φαρέτρα των Βασανιστών. Οι κανονισμοί γίνονται πιο αυστηροί σχετικά με τη μεθοδολογία του εκάστοτε καταναγκασμού, όπως οι σωματικές κακώσεις-τις παρεμβάσεις του επόπτη, μία δικονομική ολότητα που σχεδιάστηκε από την πείρα των αιώνων για να εφαρμόζεται όλο και πιο εξελιγμένα, με όλο και περισσότερες προδιαγραφές. Συνεχείς καταγγελίες απ’ τις σελίδες των κρατουμένων, άνθρωποι τσουβαλιασμένοι στα βρόχια της άδικης και γραφειοκρατικής Δικαιοσύνης, με τους κρατικούς λειτουργούς-φύλακες-γιατρούς να ποιούν την νήσσαν-να παραπέμπουν απ’ τον Άννα στον Καϊάφα, αρκεί να έχουμε μια δημόσια θεσούλα σ’ αυτή τη ζωή να μας εξασφαλίζει την ειδεχθή ασφάλειά μας εις βάρος των άλλων. «Η Οικονομική, Επιστημονική ανάπτυξη δεν συμπορεύεται με τον εξανθρωπσιμό» όπως εύστοχα διατείνεται ο κύριος Σιμόπουλος.
Εγκλήματα-Εγκλήματα-Εγκλήματα
Δουλεία-Γενοκτονίες-Διακρίσεις-Βιασμοί-Δολοφονίες απ’ άκρη εις άκρον του Πλανήτη:
- Πολεμικές συρράξεις και η λυσσαλέα βούληση αχρήστευσης του ηττημένου. Οι Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν απ’ τη Γη τους για το συμφέρον. Στη Συρία-στο Αφγανιστάν-στη Σομαλία μαίνονται οι εκρήξεις για το συμφέρον.
- Αιματηρές τελετουργίες και εξευμενιστικές θυσίες στον θρησκευτικό βωμό. Τα Θρησκευτικά δόγματα ανέκαθεν «απεχθάνονται το αίμα». Συνεπώς αναθέτουν τις διώξεις εργολαβικά, όταν νιώθουν ν’ απειλούνται τα α υλικά προνόμιά τους-η κοσμική τους Εξουσία-η πνευματική και ψυχική επιρροή τους.
- Οι μυήσεις των Νέων με εθελοντικούς βασανισμούς σε Τάγματα-Ταξιαρχίες-Οργανώσεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στοχοποιούνται νεαρές ηλικίες προς προσηλυτισμό ένεκα του μειωμένου κριτηρίου εκτίμησης και της αυθόρμητης ροπής προς τον κίνδυνο ή τον πειραματισμό. Μυήσεις επιπρόσθετες σε Κοινωνική ηθοπλαστικότητα δια μέσω καθιερωμένων ακρωτηριασμών των αναπαραγωγικών οργάνων αγοριών και κοριτσιών.
- Πειράματα σε εργαστήρια και ιδρύματα κράτησης, όλα με παράνομη αθέτηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθεριών περί της αρνήσεως των εμπλεκομένων. Επιστημονικοί λόγοι που επικροτούν τους πειραματισμούς και μπορούν να προκαλέσουν βασανιστικό θάνατο-παραμορφώσεις-αναπηρίες. Φυλακές και Πανεπιστημιακές Σχολές Ιατρικής συνιστούν τα εκκολαπτήρια των νέων δοκιμασιών με τη σφραγίδα των επιφανών Διευθυντών τους, όλοι χαίρουν άκρας εκτίμησης στο κοινωνικό γίγνεσθαι
- Τα οικοτροφεία του τρόμου για τα ανήλικα, όπως το πρόσφατο παράδειγμα στον Πειραιά. Χρειάστηκαν τόσες αναφορές για να πειστεί εν τέλει ο Συνήγορος του Πολίτη να δράσει, κι ας μην ξεχνάμε τη δημόσια δήλωση του Μόσχου πως «διατηρούσε φιλικές σχέσεις» με τον Υπεύθυνο του οικοτροφείου. Άλλοι γραβατωμένοι κι έγκριτοι υπεράνω πάσης υποψίας για το «αδαές!!» κοινωνικό υπόβαθρο, τόσο σαθρό στην δόμησή του. Για να φτάσει να δικαστεί κατά την υπεργηρία του και μετά από εγκληματικές ασέλγειες εις βάρος ανηλίκων κατά συρροή.
Γύρισε κανείς να ενδιαφερθεί;; Που είναι η Δικαιοσύνη και οι φληναφούντες της;; Που είναι οι Πολιτικοί κι οι πολιτικάντηδές τους;;
Πότε νιώσαμε την ενοχή μας εμείς οι απλοί Πολίτες και να κοιτάξουμε τον εαυτούλη μας κατά πρόσωπο στον καθρέφτη;;
Ρίξτε μια ματιά τριγύρω. Άλλοι συνεχίζουν να πηγαίνουν τις διακοπές τους κι άλλοι δεν έχουν να φάνε. Κι έχω διατυπώσει ήδη πως είμαι πλέον πεπεισμένη πως τα «κοινωνικά ήθη» διαμορφώνονται απ’ το εκάστοτε πολιτικό-οικονομικό πλαίσιο, το οποίο θεσπίζει τα νομικά υποστυλώματά του και στρατολογεί τα ανθρώπινα δεκανίκια του.
Συνακόλουθα κινούμαστε μέσα σε κλοιό ανισοτήτων, όσο κι αν επιθυμούν οι ψευδοεπιστήμες Κοινωνιολογίας-Ψυχολογίας και οι Δυνάμεις καταστολής να μας πείσουν πως όλα συνιστούν «επιλογές» του ατόμου, κατάφωρη κατάχρηση εξουσίας και μόνο η διατύπωση αυτών των τεχνασμάτων με απροκάλυπτο στόχο την κατασίγαση των αντιρρήσεων. Ας κοιτάξουμε γύρω μας: Χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται σε απόγνωση-χιλιάδες άνθρωποι σε φυλακές για μικροαδικήματα τη στιγμή που μεγαλοκαρχαρίες της Ολιγαρχίας είναι έξω.
Πέρα απ’ τους ελάχιστους της Ολιγαρχίας ωστόσο που κυβερνούν υπάρχουν χιλιάδες ενδιάμεσοι: η Τράπεζα δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι, τα Υπουργεία δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι, οι πρεσβείες δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι και με τη σειρά όλοι μας, τουτέστιν διεκπεραιωτές αυτής της σαθρότητας. Βρήκαμε έναν κόσμο ψεύτικο και σάπιο και δεν κάναμε τίποτα για να τον αλλάξουμε, είτε μπορούμε να το δούμε είτε όχι και το απενοχοποιητικό «κάνω τη δουλειά μου» είναι επονείδιστο και μόνο που το επικαλούμαστε. Και κρίνουμε ως καλούς ή κακούς τους ανθρώπους αψήφιστα.
Ο Μάρκ Τουέιν διατεινόταν πως «ο σοσιαλισμός απέτυχε γιατί χτίστηκε όχι πάνω στην αγάπη για τους φτωχούς, αλλά κυρίως πάνω στο μίσος για τους πλούσιους». Πράγματι επειδή οι «Πλούσιοι και οι ορντινάντσες των πλουσίων» με την απάνθρωπη συμπεριφορά και τον πλεονεκτικό εγωκεντρισμό τους κατάφεραν την «απ-ανθρωποποίηση» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην βρίσκει επιστροφή η εγγενής «ανθρωπιά» στις ρίζες της.
Η «καλοσύνη», η «ευσπλαχνία», η «μισανθρωπία» συνιστούν μείζον πολιτικό ζήτημα. Η δομή των ανισοτήτων επιτάσσει την «μισανθρωπία», η οποία καλλιεργείται απ’ την υποκριτική Κοινωνία. Συνακόλουθα είναι πανεύκολο να εμφανίζονται ως «καλοί» οι άνθρωποι που δεν έχουν πληγεί καθόλου στη ζωή τους ή έστω ελάχιστα ενώ ως «κακοί» όσοι έχουν χάσει τα πάντα. Να λάβουμε υπ’ όψιν ωστόσο πως ο μη-πτοημένος και κατ’ εφαπτομένη «καλός» δεν έχει έρθει ποτέ σε αντιπαράθεση σοβαρή με την Εξουσία ή έρχεται τόσο-όσο, ώστε να μην χρειάζεται να ταράξει τα πυρηνικά στεγανά της ασφάλειάς του. Ο αντί-εξουσιαστής, ο αντιδραστικός, ο επαναστάτης έχει παίξει στη ρουλέτα κι έχει χάσει την ζωή του.
Κοινωνία δεν είναι μία αφηρημένη έννοια αλλά η ομαδοποιημένη ανθρωπότητα, τα μέλη της οποίας καθορίζουν το αποδεκτό και το απορριπτέο.
Όχι! Δεν πενθούμε απ’ την ασφάλεια του σαλονιού μας. Η διαχρονική πρακτική της εξουσίας στηρίζεται σε γερά δεκανίκια. Ο καθένας θέλει να φαίνεται αφοριστικός-δίκαιος και δεν αναλογίζεται με πόσα βήματα υποστήριξε αυτό το άθλιο καθεστώς.
Κατηγορήθηκα όταν ξεκαθάρισα την κάθετη εναντίωσή μου προς τον Δημόσιο Τομέα με τον τρόπο που αυτός έχει δομηθεί, διότι:
- Άλλο σύσταση δημόσιου κορβανά, στον οποίο έχουν πρόσβαση τα ενεργούμενα της Αστοκρατίας με προοπτική τις διεκπεραιώσεις της καταπιεστικής επικυριαρχίας της, η οποία καταλήγει σε κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, αφού ορίζονται Πολίτες Α’ και Β’ κατηγορίας με διαφορετικά δικαιώματα-υποχρεώσεις.
- Άλλο σύσταση αυτόνομων συλλογικοτήτων ανά την επικράτεια, οι οποίες αποτελούμενες από ισότιμες ομάδες Πολιτών εργάζονται-διαχειρίζονται τον δημόσιο πλούτο με προοπτική τον διαμοιρασμό των αγαθών και την υπαγωγή όλων σε ίδια προνόμια-υποχρεώσεις. Σε αυτή την περίπτωση οι κοινωνικές ισορροπίες θα μπορούσαν να αντλούν την ευρέως δημόσια διάστασή τους δια της τήρησης κοινωνικών συμβολαίων.
Τι κοινό μπορεί να έχει ένας υπάλληλος-εργάτης του ιδιωτικού Τομέα, ο οποίος σήμερα είναι ξεκρέμαστος μ’ έναν υπάλληλο του Δημοσίου Τομέα, ο οποίος εγκολπώθηκε για τον εαυτό του όλα τα προνόμια που μπορούσαν ν’ απορρεύσουν;; Ένας πατέρας έχει άδικο όταν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά του, διότι τα διδάσκει την ανηθικότητα. Αν υποθέσουμε πως το κράτος είναι ο γονιός διαπότισε με ανηθικότητα τα τέκνα του αλλά και τα τέκνα δεν θέλουν να δουν ποτέ τις ευθύνες τους.
Τι κοινό μπορεί να έχει ένας άνεργος με τον προύχοντα της πόλης του; Με ενοχλεί η πώληση της ΔΕΗ αλλά και πριν άλλοι είχαν πρόσβαση στα προνόμια της Επιχείρησης.
Όχι! Δεν πενθούμε. Απλώς μέσα στη ραστώνη μας κατατρυχόμαστε απ’ την αναμονή του επείγοντος, να συμβεί κάτι για να δημαγωγήσουμε.
Κι ας υπάρξουν παραιτήσεις, έρχονται πίσω τόσοι χαμένοι και τόσοι βασανισμένοι;;
Κι ας υπάρξουν αναρτήσεις έρχονται πίσω τόσοι που αυτοκτόνησαν, επειδή βίωσαν τον απόλυτο παραγκωνισμό τους μέσα στην Κοινωνική μέγγενη;;
Έχουμε σκεφτεί το μίσος που τρέφουν οι νεαρές ηλικίες, το οποίο εκτονώνεται με διάφορους τρόπους κι ενίοτε καταστροφικούς;;
Κάποια γνωστή μου είπε πως ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος. Μακάρι να θύμωναν οι αδικημένοι γενικότερα, επειδή με το «Σώπα μη μιλάς» δεν κερδίζεται τίποτα. Όσα περισσότερα ανέχεται κάποιος λογίζεται ως δεδομένος και δεν θα γίνει ποτέ αντιληπτή η ευγένειά του ούτε έστω σε διαπροσωπικό επίπεδο σχέσεων.
Όλα είναι θέμα χρήματος-επικυριαρχίας-εξουσίας-βολέματος.
Με τον τρόπο που έχει δομηθεί αυτό το μόρφωμα που αυτοαποκαλείται Κράτος, φυσική απόρροια είναι η διαφθορά και το ανθρώπινο γένος θα βρίσκεται σε συνεχή εμφύλιο με τον εαυτό του.
Προς το παρόν την πολυπόθητη αλλαγή οι Θνητοί στο εγχώριο πλαίσιο στηρίζουν στις ομοιότητες του Κούλη με τον Mr. Beanή στην κληρονομική «καλοσύνη» του Μπακογιάννη. Κι έχουμε βέβαια καιρό μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά του Κούλη και του Τσίπρα! Ένας απέραντος βάλτος κατάντησε η Γη με την πράσινη-γλοιώδη πέτσα της να χτίζει τα θύματά της ζωντανά αφήνοντάς τους ελεύθερο μόνο το κεφάλι κι επιβάλλοντάς τους αναγκαστική λήψη τροφής για να διαιωνίζει την ηδονή που προέρχεται απ΄ τη Δυστυχία…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου