Στέφανος Μαντζαρίδης
Ε λοιπόν όχι, η εργασία δεν απελευθερώνει! Τουλάχιστον όχι με τη μορφή αυτήν, όχι όταν μετατρέπεται σε σκλαβιά και καταναγκαστικά έργα εν τω μέσω απειλών και στυγνών εκβιασμών...
Η εργασία είναι μέσο για να ζει καλύτερα ο άνθρωπος, να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, να εξασφαλίζει μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Είναι δικαίωμα και όχι μέσο εξάρτησης...
Μετά λοιπόν από τις συντονισμένες προσπάθειες νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιάς στην Αυστρία, ψηφίστηκε, παρά τις θυελλώδεις αντιδράσεις, το νομοσχέδιο που δίνει τη δυνατότητα στην εργοδοσία να απασχολεί τους εργαζομένους τέσσερις ολόκληρες ώρες πέρα από το 8ωρο που με τόσες θυσίες και αίμα είχε κατακτηθεί. Μέσα, λοιπόν, στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης στήνεται έτσι ένα νέο τεράστιο στρατόπεδο εργασίας στα πρότυπα εκείνων που μεγαλούργησαν στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου παγκοσμίου Πολέμου, νομικά κατοχυρωμένο και ''δημοκρατικά'' αποφασισμένο...
Με το πρόσχημα λοιπόν της ''συναινετικής'' απασχόλησης δώδεκα ωρών ημερησίως, μπορεί πια το κάθε αφεντικό να χρησιμοποιεί απολύτως νόμιμα τους εργαζομένους στην επιχείρηση του για μισό εικοσιτετράωρο! Και μέσα στις δώδεκα ώρες που περισσεύουν, που μόνο δώδεκα δεν είναι αν συνυπολογίσουμε τις μετακινήσεις από και προς τον χώρο εργασίας, θα πρέπει ο εργαζόμενος να βρει τον τρόπο να καταφέρει να χωρέσει ξεκούραση, χρόνο με την οικογένεια του, ψυχαγωγία...
Αλλά για ποια συναίνεση θα μπορούσαμε να μιλήσουμε όταν είναι γνωστό τοις πάσι πως με πρόσχημα την τεχνηέντως κατασκευασμένη οικονομική κρίση ο κάθε εργαζόμενος δέχεται καθημερινά απειλές για απόλυση, ελαστικό ωράριο, μαύρη εργασία; Ποιος στην εποχή μας θα τολμούσε να ορθώσει το ανάστημα του και να πει όχι στις παραπάνω ώρες εργασίας δίχως να βρεθεί την επόμενη ημέρα κιόλας στην ουρά του Ταμείου Ανεργίας;
Αν υπάρχει κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να κατηγορήσει κάποιος τους νεοφιλελεύθερους είναι η απόλυτη συνέπεια που δείχνουν στην υπεράσπιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Σε αγαστή συνεργασία πάντα, μη ξεχνιόμαστε, με την ακροδεξιά, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή στην ιστορία που να μην είχαν σαν σημαία και ευαγγέλιο τους την καταστρατήγηση κάθε εργασιακού δικαιώματος των εργαζομένων και την αύξηση του υπερκέρδους του μεγάλου κεφαλαίου...
Λένε πως στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, έτσι και τώρα. Ο μόνος που χαίρεται στην οικονομική κρίση που έχει ρημάξει τις ζωές μας εδώ και μια δεκαετία δεν είναι άλλος από το μεγάλο κεφάλαιο και τους κολαούζους του...
Ετοιμάσου λοιπόν να θεσμοθετηθεί και νομικά αυτό που βιώνεις εδώ και τόσο καιρό στην εργασία σου και στη ζωή σου στα βουβά και στα κλεφτά. Να μετατραπείς και επίσημα σε ένα αναλώσιμο γρανάζι που δεν ενδιαφέρεται κανένας απολύτως γι αυτό στη μηχανή παραγωγής του υπερκέρδους των ισχυρών αυτού του κόσμου.
Η Αυστρία έδειξε ήδη τον δρόμο...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Ε λοιπόν όχι, η εργασία δεν απελευθερώνει! Τουλάχιστον όχι με τη μορφή αυτήν, όχι όταν μετατρέπεται σε σκλαβιά και καταναγκαστικά έργα εν τω μέσω απειλών και στυγνών εκβιασμών...
Η εργασία είναι μέσο για να ζει καλύτερα ο άνθρωπος, να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, να εξασφαλίζει μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Είναι δικαίωμα και όχι μέσο εξάρτησης...
Μετά λοιπόν από τις συντονισμένες προσπάθειες νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιάς στην Αυστρία, ψηφίστηκε, παρά τις θυελλώδεις αντιδράσεις, το νομοσχέδιο που δίνει τη δυνατότητα στην εργοδοσία να απασχολεί τους εργαζομένους τέσσερις ολόκληρες ώρες πέρα από το 8ωρο που με τόσες θυσίες και αίμα είχε κατακτηθεί. Μέσα, λοιπόν, στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης στήνεται έτσι ένα νέο τεράστιο στρατόπεδο εργασίας στα πρότυπα εκείνων που μεγαλούργησαν στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου παγκοσμίου Πολέμου, νομικά κατοχυρωμένο και ''δημοκρατικά'' αποφασισμένο...
Με το πρόσχημα λοιπόν της ''συναινετικής'' απασχόλησης δώδεκα ωρών ημερησίως, μπορεί πια το κάθε αφεντικό να χρησιμοποιεί απολύτως νόμιμα τους εργαζομένους στην επιχείρηση του για μισό εικοσιτετράωρο! Και μέσα στις δώδεκα ώρες που περισσεύουν, που μόνο δώδεκα δεν είναι αν συνυπολογίσουμε τις μετακινήσεις από και προς τον χώρο εργασίας, θα πρέπει ο εργαζόμενος να βρει τον τρόπο να καταφέρει να χωρέσει ξεκούραση, χρόνο με την οικογένεια του, ψυχαγωγία...
Αλλά για ποια συναίνεση θα μπορούσαμε να μιλήσουμε όταν είναι γνωστό τοις πάσι πως με πρόσχημα την τεχνηέντως κατασκευασμένη οικονομική κρίση ο κάθε εργαζόμενος δέχεται καθημερινά απειλές για απόλυση, ελαστικό ωράριο, μαύρη εργασία; Ποιος στην εποχή μας θα τολμούσε να ορθώσει το ανάστημα του και να πει όχι στις παραπάνω ώρες εργασίας δίχως να βρεθεί την επόμενη ημέρα κιόλας στην ουρά του Ταμείου Ανεργίας;
Αν υπάρχει κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να κατηγορήσει κάποιος τους νεοφιλελεύθερους είναι η απόλυτη συνέπεια που δείχνουν στην υπεράσπιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Σε αγαστή συνεργασία πάντα, μη ξεχνιόμαστε, με την ακροδεξιά, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή στην ιστορία που να μην είχαν σαν σημαία και ευαγγέλιο τους την καταστρατήγηση κάθε εργασιακού δικαιώματος των εργαζομένων και την αύξηση του υπερκέρδους του μεγάλου κεφαλαίου...
Λένε πως στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, έτσι και τώρα. Ο μόνος που χαίρεται στην οικονομική κρίση που έχει ρημάξει τις ζωές μας εδώ και μια δεκαετία δεν είναι άλλος από το μεγάλο κεφάλαιο και τους κολαούζους του...
Ετοιμάσου λοιπόν να θεσμοθετηθεί και νομικά αυτό που βιώνεις εδώ και τόσο καιρό στην εργασία σου και στη ζωή σου στα βουβά και στα κλεφτά. Να μετατραπείς και επίσημα σε ένα αναλώσιμο γρανάζι που δεν ενδιαφέρεται κανένας απολύτως γι αυτό στη μηχανή παραγωγής του υπερκέρδους των ισχυρών αυτού του κόσμου.
Η Αυστρία έδειξε ήδη τον δρόμο...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου