Γιάννα Κουκά
Και την 5η του Ιούλη έκλαψα και την 6η του Ιούλη έκλαψα κι Αύγουστο έκλαψα και Σεπτέμβρη και Φλεβάρη έκλαψα.
Έκλαψα για τους απλήρωτους λογαριασμούς μου, που στερέωνα με μαγνητάκια στο ψυγείο μου και τις φορές που δεν έβγαιναν τα λεφτά όσο κι αν τα μετρούσα για να πληρωθεί το δάνειο του σπιτιού και για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας που είδα τις ζωές των άλλων στην τηλεόραση και στα σόσιαλ τα μιντια να καταστρέφονται και για τα ματ που δεν έφυγαν έκλαψα και για τις συλλήψεις αλληλέγγυων έκλαψα.
Και για τη σύνταξη της μάνας μου και της γιαγιάς μου έκλαψα, πάνω απ’ όλα για της γιαγιάς μου τη σύνταξη έκλαψα και την στεναχώρια της έκλαψα, που πια δεν μπορούσε να με χαρτζηλικώνει έκλαψα και πως δεν άνοιγε το κλιματιστικό να ζεσταθεί έκλαψα για να μην έρθει πολύ η ΔΕΗ έκλαψα και για τον άνεργο ξάδελφό μου έκλαψα και για τους άστεγους έκλαψα που ένας χώρος δεν φτιάχτηκε για αυτούς και για τους αυτόχειρες εξαιτίας της φτώχειας τους έκλαψα.
Και για τα παιδιά μου έκλαψα, όλες τις φορές που μου ζήτησαν κάτι και δεν μπορούσα να τους το προσφέρω και για εκείνες τις φορές που τα φροντιστήρια ασήκωτα ήταν και πάλι δεν έβγαινε ο μήνας έκλαψα και για τον μισθό μου έκλαψα, που μισθός πείνας είναι και για τις διακοπές που δεν πάω έκλαψα και που στο νησί μου κατεβαίνω μια φορά το χρόνο με τα εισιτήρια πληρωμένα από τη μάνα και για την αδελφή μου έκλαψα που μετά από είκοσι χρόνια δουλειάς, είναι ευχαριστημένη με το παρτ τάιμ που δουλεύει.
Και για τους πρόσφυγες έκλαψα, για τις υπηρεσίες ασύλου που καθυστερούν και τα κλειστά σύνορα που προκάλεσαν πνιγμούς, θανάτους, δολοφονίες προκάλεσαν, τα κωλοχοτσποτ σας έκλαψα και τις συνθήκες διαβίωσής που τους προσφέρονται, τα παγωμένα φαγητά, τα φίδια στους καταυλισμούς, τα ποντίκια στα κοντέινερς, τις Μόριες, τις Λέρους και τις ΒΙΑΛ, τις σκηνές μέσα στο χιόνι και τα λιοπύρια τα καλοκαίρια και για τις επισκέψεις ηγετών που φυλακίζουν ελεύθερους πολίτες, δάσκαλους, δημοσιογράφους, ποιητές και συγγραφείς κι εσύ υποδέχεσαι και για άλλα πολλά έκλαψα.
Μη μου λες εμένα για κλάμα ρε συ. Μη μου μιλάς εμένα για κλάμα.
*Στην φωτογραφία, παιδί, εκτοπισμένο, μόνο, έρημο, παιδί εγκλωβισμένο στον πόλεμο, παιδί καταδικασμένο σε θανατική ποινή, εξαιτίας των κλειστών συνόρων και συμφωνιών.
Γιάννα Κουκά: Σχετικά με τον συντάκτη
Και την 5η του Ιούλη έκλαψα και την 6η του Ιούλη έκλαψα κι Αύγουστο έκλαψα και Σεπτέμβρη και Φλεβάρη έκλαψα.
Έκλαψα για τους απλήρωτους λογαριασμούς μου, που στερέωνα με μαγνητάκια στο ψυγείο μου και τις φορές που δεν έβγαιναν τα λεφτά όσο κι αν τα μετρούσα για να πληρωθεί το δάνειο του σπιτιού και για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας που είδα τις ζωές των άλλων στην τηλεόραση και στα σόσιαλ τα μιντια να καταστρέφονται και για τα ματ που δεν έφυγαν έκλαψα και για τις συλλήψεις αλληλέγγυων έκλαψα.
Και για τη σύνταξη της μάνας μου και της γιαγιάς μου έκλαψα, πάνω απ’ όλα για της γιαγιάς μου τη σύνταξη έκλαψα και την στεναχώρια της έκλαψα, που πια δεν μπορούσε να με χαρτζηλικώνει έκλαψα και πως δεν άνοιγε το κλιματιστικό να ζεσταθεί έκλαψα για να μην έρθει πολύ η ΔΕΗ έκλαψα και για τον άνεργο ξάδελφό μου έκλαψα και για τους άστεγους έκλαψα που ένας χώρος δεν φτιάχτηκε για αυτούς και για τους αυτόχειρες εξαιτίας της φτώχειας τους έκλαψα.
Και για τα παιδιά μου έκλαψα, όλες τις φορές που μου ζήτησαν κάτι και δεν μπορούσα να τους το προσφέρω και για εκείνες τις φορές που τα φροντιστήρια ασήκωτα ήταν και πάλι δεν έβγαινε ο μήνας έκλαψα και για τον μισθό μου έκλαψα, που μισθός πείνας είναι και για τις διακοπές που δεν πάω έκλαψα και που στο νησί μου κατεβαίνω μια φορά το χρόνο με τα εισιτήρια πληρωμένα από τη μάνα και για την αδελφή μου έκλαψα που μετά από είκοσι χρόνια δουλειάς, είναι ευχαριστημένη με το παρτ τάιμ που δουλεύει.
Και για τους πρόσφυγες έκλαψα, για τις υπηρεσίες ασύλου που καθυστερούν και τα κλειστά σύνορα που προκάλεσαν πνιγμούς, θανάτους, δολοφονίες προκάλεσαν, τα κωλοχοτσποτ σας έκλαψα και τις συνθήκες διαβίωσής που τους προσφέρονται, τα παγωμένα φαγητά, τα φίδια στους καταυλισμούς, τα ποντίκια στα κοντέινερς, τις Μόριες, τις Λέρους και τις ΒΙΑΛ, τις σκηνές μέσα στο χιόνι και τα λιοπύρια τα καλοκαίρια και για τις επισκέψεις ηγετών που φυλακίζουν ελεύθερους πολίτες, δάσκαλους, δημοσιογράφους, ποιητές και συγγραφείς κι εσύ υποδέχεσαι και για άλλα πολλά έκλαψα.
Μη μου λες εμένα για κλάμα ρε συ. Μη μου μιλάς εμένα για κλάμα.
*Στην φωτογραφία, παιδί, εκτοπισμένο, μόνο, έρημο, παιδί εγκλωβισμένο στον πόλεμο, παιδί καταδικασμένο σε θανατική ποινή, εξαιτίας των κλειστών συνόρων και συμφωνιών.
Γιάννα Κουκά: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου