Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Μέσα στον πανικό από πολιτικές πρωτοβουλίες της πλάκας που παίρνονται σε όλη την Ελλάδα και το συνεχιζόμενο παραλογισμό της ψευτοδιαίρεσης γειτόνων ανάμεσα σε αριστερούς και όλους τους άλλους, στριφογυρνάει πολύ συχνά στο μυαλό μου η Εξέγερση του Πάσχα στο Δουβλίνο τον Απρίλη του 1916.
Εκεί, για όποιον δεν γνωρίζει, τρεις ιρλανδικές οργανώσεις, οι εθνικιστές Ιρλανδοί Εθελοντές, ο κομμουνιστικός Στρατός των Πολιτών και το φεμινιστικό Συμβούλιο των Γυναικών της Ιρλανδίας, πήραν τα όπλα ενάντια στη βρετανική αποικιοκρατία, δείχνοντας για πρώτη φορά στη Δύση πως μπορεί να εξεγερθεί ένας λαός ενάντια στην τυραννία όταν λειτουργεί -στο μέτρο του δυνατού- ενωμένος.
Αξίζει κανείς να μελετήσει αυτήν την αφήγηση η οποία έχει περάσει στα παραλειπόμενα της ιστορίας των επαναστάσεων. Εκεί βρήκαν το τέλος τους τόσο ο εθνικιστής ηγέτης Πιρς όσο και ο κομμουνιστής ηγέτης Κόνολι κάτω από τις σφαίρες των αφεντικών. Οι ιδέες όμως είναι αλεξίσφαιρες.
Για τον Κόνολι μόνο να αναφερθεί πως ήταν αυτός που είπε όμορφα πράγματα με κύριο το:
«εάν απομακρύνετε, αύριο, το Βρετανικό στρατό και υψώσετε την πράσινη σημαία πάνω στο κάστρο του Δουβλίνου, μέχρι να οργανώσετε μία σοσιαλιστική δημοκρατία, όλες οι προσπάθειες σας θα είναι μάταιες. Η Αγγλία θα εξακολουθεί να σας κυβερνά μέσω των καπιταλιστών της, μέσω των γαιοκτημόνων της, μέσω των επενδυτών της και μέσα από το σύνολο των εμπορικών και ατομιστικών οργάνων που έχει φυτέψει σε αυτή τη χώρα».
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Μέσα στον πανικό από πολιτικές πρωτοβουλίες της πλάκας που παίρνονται σε όλη την Ελλάδα και το συνεχιζόμενο παραλογισμό της ψευτοδιαίρεσης γειτόνων ανάμεσα σε αριστερούς και όλους τους άλλους, στριφογυρνάει πολύ συχνά στο μυαλό μου η Εξέγερση του Πάσχα στο Δουβλίνο τον Απρίλη του 1916.
Εκεί, για όποιον δεν γνωρίζει, τρεις ιρλανδικές οργανώσεις, οι εθνικιστές Ιρλανδοί Εθελοντές, ο κομμουνιστικός Στρατός των Πολιτών και το φεμινιστικό Συμβούλιο των Γυναικών της Ιρλανδίας, πήραν τα όπλα ενάντια στη βρετανική αποικιοκρατία, δείχνοντας για πρώτη φορά στη Δύση πως μπορεί να εξεγερθεί ένας λαός ενάντια στην τυραννία όταν λειτουργεί -στο μέτρο του δυνατού- ενωμένος.
Αξίζει κανείς να μελετήσει αυτήν την αφήγηση η οποία έχει περάσει στα παραλειπόμενα της ιστορίας των επαναστάσεων. Εκεί βρήκαν το τέλος τους τόσο ο εθνικιστής ηγέτης Πιρς όσο και ο κομμουνιστής ηγέτης Κόνολι κάτω από τις σφαίρες των αφεντικών. Οι ιδέες όμως είναι αλεξίσφαιρες.
Για τον Κόνολι μόνο να αναφερθεί πως ήταν αυτός που είπε όμορφα πράγματα με κύριο το:
«εάν απομακρύνετε, αύριο, το Βρετανικό στρατό και υψώσετε την πράσινη σημαία πάνω στο κάστρο του Δουβλίνου, μέχρι να οργανώσετε μία σοσιαλιστική δημοκρατία, όλες οι προσπάθειες σας θα είναι μάταιες. Η Αγγλία θα εξακολουθεί να σας κυβερνά μέσω των καπιταλιστών της, μέσω των γαιοκτημόνων της, μέσω των επενδυτών της και μέσα από το σύνολο των εμπορικών και ατομιστικών οργάνων που έχει φυτέψει σε αυτή τη χώρα».
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου