Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
«Τα δάση σχεδόν καθάρισαν απ’ αυτά τα βλαβερά όντα και δημιουργήθηκε χώρος για μία καλύτερη φύτρα» διατεινόταν στις αρχές του 18ου αιώνα ο κληρικός Κόττον Μάδερ, βασικός επίτροπος του «Κολεγιακού Σχολείου», σημερινό Πανεπιστήμιο του Γέιλ, που ιδρύθηκε απ’ τους αποικιοκράτες Βρετανούς στην περιοχή της αμερικανικής ηπείρου. Τα «βλαβερά όντα», που έπρεπε να αποδεκατιστούν, ήταν οι αυτόχθονες Ινδιάνοι! Χρειάστηκαν πάνω από δύο αιώνες για να επαναδιατυπωθεί ανάλογο αίσθημα μίσους δια της ρήσεως του Χαΐμ Βάιτσμαν, πρώτος Πρόεδρος του Ισραήλ: «Πρόκειται για μία θαυματουργή εκκαθάριση του εδάφους, η θαυματουργή απλούστευση του καθήκοντος του καθήκοντος του Ισραήλ», η «εκκαθάριση του εδάφους» αφορούσε στον διωγμό των αγροτών Παλαιστινίων απ’ τα χωριά τους.
Καθημερινές οι αναρτήσεις για τις συγκρούσεις Παλαιστίνης-Ισραήλ, ένας φόρος αίματος ατελεύτητος, σχετικά με τον οποίον τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και Δικτύωσης τηρούν σιγήν ιχθύος ή επιμέρους πυροτεχνηματική ενασχόληση. Οι Ισραηλινοί εμφανίζονται ως «λάτρεις του πραγματισμού» και δρουν ανεξέλεγκτα στηριζόμενοι στις πλάτες του Δυτικού Κόσμου και στο άλλοθι των θηριωδιών του ναζισμού εναντίον τους. Οι Παλαιστίνιοι έπειτα από μακροχρόνια στοχαστικότητα γύρω απ΄ την κατάστασή τους - τους απώτερους σκοπούς των Σιωνιστών - την οριοθέτηση της αντίστασής τους, στο λυκαυγές του 21ου αιώνα έρχονται να προσδιορίσουν πως ο Σιωνισμός είναι ένα εργαλείο για τη διαίρεση και την καθυπόταξη του αραβικού κόσμου, ώστε ο αγώνας τους να εμπεριέχει πλέον τα γονίδια του ηθικού χρέους.
Μετά από ενδελεχή και πολύμηνη μελέτη εμπεριστατωμένης βιβλιογραφίας, αποπειράται αυτό το κείμενο να κατανοήσει πως συνοψίζεται εν τέλει το «παλαιστινιακό πρόβλημα»:
Πηγές αποδεικνύουν πως οι Παλαιστίνιοι ζούσαν στα χωριά τους πριν ακόμη απ’ την εποχή του Χριστού και η πορεία τους μπορεί να χωριστεί σε τρεις μεγάλες ιστορικές περιόδους…
Ο όρος τζηλ φαλαστήν οριοθετεί τις γενιές, που διαπλάστηκαν στο Παλαιστινιακό έδαφος πριν τις επιβεβλημένες εδαφικές ανακατατάξεις και ήταν συνηθισμένες σε αυτοδιοικούμενα χωριά με τη συνείδησή τους βαθιά ριζωμένη στην κοινωνική αλληλεγγύη - στην αυτοπεποίθηση περί αυτάρκους επιβίωσης - αυτοθυσίας.
«Από αμνημονεύτων χρόνων, οι αγρότες της Παλαιστίνης αποτελούσαν τον βασικό πληθυσμό της περιοχής και την κύρια πηγή φόρων και στρατεύσιμων για διαδοχικά καθεστώτα Κατοχής: Ρωμαϊκό - Βυζαντινό - Αραβικό - Οθωμανικό - Βρετανικό» αναφέρει σε μελέτη του ο T. Asad. Ο Banfield ονοματοδότησε τον πολιτισμό τους «Ηθική οικογενειοκρατία» και τον αντιδιέστειλε στον πολιτισμό των χωριών της Νότιας Ιταλίας, τα οποία κινούνταν στην «Ηθικά αδιάφορη οικογενειοκρατία».
Το καλλιεργήσιμο έδαφος εκδήλωνε δύο τύπων σύσταση: το «σαχέλ» που αφορούσε στην παράκτια πεδιάδα, και το «τζεμπέλ», που αφορούσε στα λοφώδη σημεία. Τα πλούσια προσχωσιγενή εδάφη εκμεταλλεύονταν οι Εβραίοι αποικιστές. Οι Φελάχοι, αγρότες στην αραβική γλώσσα, και ο όρος συνιστούσε ταξικό προσδιορισμό και κληρονομική απασχόληση με τη γη, είχαν προσηλωμένη συνείδηση στο χωριό όσο κι αν προσπάθησαν μετέπειτα να την επικαλύψουν με την ενστάλαξη της εθνικότητας. Έχτιζαν τα χωριά τους σε υψίπεδα προς αμυντική οχύρωση και ίδρυαν συνοικισμούς στις πεδιάδες, τα «κιρμπέχ» που είχαν εύφορο έδαφος προς καλλιέργεια. Διοικούνταν κυρίως απ’ το Συμβούλιο, στο οποίο «παρακάθονταν αντιπρόσωποι από κάθε Οικογένεια και συμμετείχαν στις διεκπεραιώσεις των υποθέσεων του χωριού. Οι αξιωματικοί του χωριού ήταν ο Ιμάμης=ιεροκήρυκας και ο Μουχτάρ=Διοικητής, άμισθοι και οι δύο, κάτι που ενθάρρυνε την ανάληψη ευθύνης από ηθικής απόψεως επειδή προσέδιδε γόητρο αλτρουισμού αλλά αποθάρρυνε από οικονομικής απόψεως επειδή ο φέρων τον τίτλο όφειλε να προσφέρει όλα όσα είχε στην κοινότητα. Δεν υπήρχε ανισότητα παρά μικρή κι αυτή προερχόταν απ’ το γεγονός αν μία οικογένεια είχε περισσότερα μέλη, ώστε να εργάζονται περισσότερο. Υπήρχαν δύο Μουχτάρ, ένας απ’ τη Δυτική συνοικία - ένας απ’ την Ανατολική συνοικία, οι οποίοι εκλέγονταν απευθείας απ’ τους αγρότες. Μορφώνονταν ελάχιστα και πολύ αργά κατανόησαν πως ήταν απαραίτητη η πρόσβασή τους στη γνώση, ώστε να μην διαρραγεί η πολιτισμική - κοινωνική συνοχή τους.» όπως αναφέρει αυθεντική ιστορική μαρτυρία απ’ τα πρακτικά των κατοίκων που σώζονται. Τα χωριά δεν περιτειχίζονταν, «η αόρατη άμυνά τους ήταν η μαχητικότητά τους», καθώς ισχυρίζεται η Rosemary Sayigh, η οποία διεξήγαγε πολυετή έρευνα σχετικά με τη δομή της Κοινωνίας των Παλαιστινιακών χωριών. Η νομή του εδάφους στους κατοίκους του χωριού γινόταν με τη μορφή της «Μάσα», δεν υπήρχε ιδιοκτησία αλλά η κοινοτική γη αναδιανεμόταν περιοδικά, ώστε να έχουν όλοι ίση πρόσβαση στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις - στα βοσκοτόπια - στις εκτάσεις συγκέντρωσης ζώων προς εκμετάλλευση των προϊόντων που απέρρεαν απ΄ την εκτροφή τους μαλλί-γάλα. Η πατρογραμμική σύσταση της Οικογένειας αποτελούσε την παραγωγική και καταναλωτική μονάδα, ο ρόλος της γυναίκας ήταν υποτακτικός στην πατριαρχία και ταυτόχρονα πρωταγωνιστικός στη διαχείριση. Στα χωριά ήταν υποχρεωτική η κοινωνική αλληλεγγύη, που σήμαινε αναδιανομή των αγαθών, και διατηρούταν Συλλογικό Ταμείο, το οποίο χρησιμοποιούταν για ιατρικά έξοδα των κατοίκων ανεξαιρέτως και αργότερα για τη μόρφωση των αρσενικών παιδιών. Δεν έλειπαν οι βεντέτες για λόγους Τιμής και Γοήτρου, αλλά σε σπανιότερη ανίχνευση στα παλαιστινιακά χωριά απ’ όσο στην Υπόλοιπη Ανατολή, όπου η «χαμήσα»=κώδικας εκδίκησης και υπεύθυνη για την πληρωμή της «Ντίγια»=χρήμα ή φόνος ήταν ευρέως διαδεδομένη.
Πέρα απ’ τη συνοχή που παρείχε στους κατοίκους, το χωριό συνιστούσε συμφέρουσα διοικητική μονάδα προς φορολόγηση για τους επικυρίαρχους. Η δυσπραγία των Φελάχων οφειλόταν στην κλιματολογική δυσμένεια - στην ταξική υποτέλεια. Η αστική τάξη, αν και συρρικνωμένη αλλά κυρίως σιωνιστικής καταγωγής, εμφανίζεται ως πρωτουργός στην άλωση της εγχώριας Οικονομίας και μεταφορά της στην Καπιταλιστική πρακτική, με την εκούσια υπαγωγή της στο αποικιοκρατικό σύστημα διεκπεραιωτικής φορολόγησης με το επίπλαστο πρόσημο του σοσιαλιστικού τύπου.
Καμία κυριαρχία δεν προσπάθησε να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά τους, φιλοξενία - γενναιοδωρία - τήρηση του Λόγου - αφοσίωση στον σεβασμό των Αρχών τους - την πίστη στην ομαδική προσπάθεια. Κατά την Οθωμανική δυνάστευση διαπιστώνεται μεγαλύτερη ευελιξία λόγω κυρίως έλλειψης τοπικής γαιοκτημονικής αριστοκρατίας, η εσωτερική κοινωνικο-οικονομική διαφοροποίηση ήταν ελάχιστη ως σπάνια, το κάθε χωριό αντιπροσώπευε «μία οικογένεια από οικογένειες», όπως αναφέρει ημερολογιακό αρχείο αγνώστου. Οι Οθωμανοί διενεργούσαν ετήσιους ελέγχους-πλειστηριασμούς προς εκμίσθωση των φόρων σε πλειοδότες, οι οποίοι ήταν αστοί έμποροι, σε χρήμα απ’ τις συναλλαγές, οι οποίες εμφανίζονταν ελάχιστες, αφού το κάθε χωριό προέτασσε την αυτάρκειά του και όχι την εμπορευματοποίηση των παραγόμενων αγαθών και σε ανδρικό πληθυσμό προς εφοδιασμό του τούρκικου στρατού. Η οθωμανική καταπίεση κρινόταν σποραδική.
Έντονες αντιπαραθέσεις αρχίζουν με την έλευση της Βρετανικής κυριαρχίας, η οποία «στέκει αμέριστος αρωγός των Σιωνιστικών φιλοδοξιών», όπως διατείνεται ο A. W. Kayyali, και η E. A. Finn=σύζυγος Βρετανού Προξένου παρατηρεί στο βιβλίο της πως «οι νεοσύλλεκτοι στρατολογούνταν απ’ τα χωριά και μεταφέρονταν στο λιμάνι αλυσοδεμένοι». Επί Βρετανικής κατοχής ο στρατωνισμός των κατακτητών τελείται κοντά στα χωριά, με αποτέλεσμα να ασκούνται άμεσες πιέσεις φοροληστρικής τακτικής στις σοδειές. Οι Βρετανοί εισήγαγαν επίσης την τακτική ενδιάμεσης διάβρωσης των Μουχτάρ και Ιμάμη, τους επιφόρτισαν με ενεργό ρόλο στη συλλογή των φόρων των κατοίκων υπέρ των Βρετανών, και όταν οι κάτοικοι συσπειρώνονταν ως «μουτζαχιντήν»=αντάρτες, εφαρμοζόταν καθολική τιμωρία ενάντια στην ανταρσία του χωριού, το οποίο κατέστρεφαν Βρετανοί επιδρομείς. Να διευκρινιστεί πως ο όρος μουτζαχιντήν είχε τη βάση στο Τζιχάντ, που σημαίνει ιερός πόλεμος εναντίον του Ιμπεριαλισμού και κατά παράφραση ενάντια στους αλλόθρησκους, υιοθετείται απ’ την αντίσταση των Παλαιστινίων ενάντια στους Βρετανούς και των Αλγερινών ενάντια στους Γάλλους. Βρετανοί και Γάλλοι ναι μεν ήταν αλλόθρησκοι αλλά δεν έπαυαν κυρίως να είναι κατακτητές Ιμπεριαλιστές. Δόκιμο να αναφερθεί πως τα χωριά αν κι ενίοτε τελούσαν υπό έριδες, επειδή έκαστο ανέπτυσσε γλωσσικές ιδιομορφίες-πολύπλευρες μορφές ευφυΐας - ενδογαμική εθιμοτυπία - ξεχωριστή τελετουργική ταυτότητα, είχαν συνείδηση της όμοιας ταξικής τους θέσης και κατ’ εφαπτομένη συνενώνονταν μπροστά στην εξωτερική απειλή του Ιμπεριαλιστή.
Παράλληλα τα «Παιδιά του Ισραήλ», μέλη της εθνικό-θρησκευτικής ομάδας του Ιουδαϊσμού που είχαν σταθμεύσει για αρκετά χρόνια στην περιοχή της Παλαιστίνης ως πολύ μεταγενέστερος ωστόσο πληθυσμός, τελούσαν υπό ανεξέλεγκτη διασπορά λόγω των διώξεων που υπέστησαν απ’ τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στις αρχές του 20ου αιώνα «πάνω απ’ το 50% των Εβραίων, περίπου 7.000.000, ζούσαν περιορισμένοι στην Περιοχή Εγκατάστασης, που αντιστοιχούσε στα σημερινά κράτη της Λευκορωσίας - Ουκρανίας - Ανατολική Πολωνία. Με την επανάσταση στη Ρωσία και το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίων φεύγουν για τη Β. Αμερική και για τη Δ. Ευρώπη, με αποτέλεσμα στις ΗΠΑ ο εβραϊκός πληθυσμός από 250.000 να εκτοξευτεί σε 3 εκατομμύρια ενώ στη Βρετανία από 60.000 να αγγίξει τις 300.000» αναφέρει η Margaret Macmillan. Αυτή η δημογραφική πίεση προς τους δυτικόφρονες πολιτισμούς στάθηκε ευεπίφορη για την «κατασκευή ενός χώρου», ο οποίος θα δεχόταν, εκούσια ή ακούσια λίγο ανησυχούσε τις Μεγάλες Δυνάμεις, τα μέλη του Σιωνιστικού Κινήματος, το οποίο είχε πλέον εύρωστη σύσταση και υπό την ηγεμονία του Βάιτσμαν απαιτούσε ίδρυση Κράτους. Βιέννη - Παρίσι - Λονδίνο - Νέα Υόρκη - Βερολίνο ήθελαν πάση θυσία αποπομπή των Σιωνιστών απ’ το Ευρωπαϊκό-Αμερικανικό έδαφος, κι ενώ στην αρχή πρότειναν τη μεταφορά του νεότευκτου κρατικού μορφώματος στην Ουγκάντα, την οποία η Βρετανική Κυβέρνηση δεχόταν να παραχωρήσει, εν συνεχεία θεώρησαν γεωστρατηγικά βέλτιστη την περίπτωση της Παλαιστίνης, χώρος που θα συνιστούσε το «ασιατικό Βέλγιο των διαπραγματεύσεων στην Ανατολή, επιχείρημα λίαν λογικό, ώστε το Πολεμικό Γραφείο και το Φόρεϊν Όφις=Υπουργείο Εξωτερικών της Βρετανίας να συναινέσει» όπως καταγράφεται στα Αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρώπης. Αδόκιμο να παραλειφθεί η ρήση του Lloyd George=Υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, η οποία αναφέρει: «Η Βρετανία αντιμετώπιζε μεγάλη έλλειψη ακετόνης, υλικού απαραίτητου για την κατασκευή εκρηκτικών. Κατά τύχη, ο Βάιτσμαν (Χημικός) επεξεργαζόταν μία μέθοδο για τη μαζική παραγωγή της. Με μία γενναιόδωρη χειρονομία την πρόσφερε στους Βρετανούς, για τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου, χωρίς αμοιβή. Αυτή ήταν η απαρχή της περίφημης διακήρυξης για μια Εθνική Εστία για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη.»
Έπρεπε πάση θυσία να τεμαχιστεί η Οθωμανική επικράτεια κι αφού Γαλλία και Βρετανία έπρεπε να τελειώσουν την παρτίδα πάνω στη σκακιέρα των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ιστορικά θεμελιώνονται:
Παράλληλα θεσμοθετείται η Κοινωνία των Εθνών, Σύνδεσμος ο οποίος δεν διαθέτει ανεξάρτητη στρατιωτική δύναμη, ώστε να επιβάλλει κυρώσεις σε περίπτωση διαρραγής της «Ομαλής συναλλαγής των κρατών», που έφερε στο λάβαρό της, επειδή προφανώς δυνητικές κυρώσεις θα ποδηγετούσαν τα συμφέροντά τους.
Οι Δυνάμεις βρέθηκαν λοιπόν αντιμέτωπες με το δίλημμα, που η ίδιοι είχαν προκαλέσει, παγιδευμένοι μεταξύ Σιωνιστών και Αράβων, αλλά ακόμη και ο Φεϊζάλ εμφανιζόταν φίλα προσκείμενος στη σιωνιστική παρουσία στην Παλαιστίνη παρ’ όλο που ο Κορζόν=Υπεύθυνος του Φόρεϊν Όφις πριν τον Μπάλφουρ αναρωτιόταν: «Δεν μπορώ να συλλάβω χειρότερη σκλαβιά, στην οποία να μπορεί να υποβιβαστεί μία προοδευμένη κοινότητα. Το σιωνιστικό όραμα είναι παράλογο. Τι θα απογίνει ο λαός αυτής της χώρας;»
Σχηματίζεται ωσαύτως το Εβραϊκό Εθνικό Γραφείο, στα παρασκήνια του οποίου κινούν τα νήματα οι Σιωνιστές που «ισχυρίζονται πως μιλούν εξ ονόματος της τεράστιας πλειοψηφίας των Εβραίων», όπως αναφέρει η Margaret Macmillan κι έχει δίκιο επειδή η Εβραϊκή Θρησκεία δεν προτάσσει τη σύσταση Κράτους. Στην ουσία η Βρετανία διάλεγε προσεχτικά τον όρο «Εθνική εστία» για να σταθεί στο πλάι των Σιωνιστών, επειδή διακυβευόταν η μη κινητοποίηση ακόμη των ΗΠΑ στον Πόλεμο και της πυροδότησης αψιμαχίας με τη Ρωσία, για την οποία δεν έτρεφαν οι Εβραίοι θερμά αισθήματα για τις συνθήκες στην «Περιοχή Εγκατάστασης». Η «Εβραϊκή Λεγεώνα» λοιπόν, όταν άρχισε να κατευθύνεται προς καθυπόταξη της Ιερουσαλήμ, παρουσίαζε ισχύ-έπαρση - σιγουριά περιβεβλημένη απ’ την αρωγή των Βασιλικών Τυφεκιοφόρων, ειδικά στρατολογημένοι διοικητές απ’ το Σιωνιστικό κίνημα, το οποίο, αφού εγκατέστησε τη στρατιωτική Διοίκηση στην Παλαιστίνη άρχισε να προχωρεί σε αγορά εκτάσεων, πέραν του πλαισίου του όρου «χορηγικός», που κατά τον Weber αντιδιαστέλλει τον «συγκεντρωτικό κρατικό φεουδαλισμό» στον «κληρονομικό ευρωπαϊκό φεουδαλισμό» και τη στιγμή που όπως προαναφέρθηκε στην Παλαιστίνη οι κλήροι γης διανέμονταν ισόνομα και ενοποιούνταν στην ενιαία ιδιοκτησία των οικογενειών του χωριού. Το άρθρο 3 του καταστατικού του Εβραϊκού Εθνικού Γραφείου αναφέρει: «Η γη πρέπει να αποκτάται ως εβραϊκή ιδιοκτησία και να διατηρείται ως αναπαλλοτρίωτη»! και το φυλλάδιο με οδηγίες του Ισραηλινού πλέον Υπουργείου Παιδείας προς τους δασκάλους διατυπώνει: «έχει μεγάλη σημασία να ξέρει η νεολαία μας ότι, όταν επιστρέψαμε σ’ αυτή τη χώρα, δεν βρήκαμε εδώ κανένα άλλο έθνος και οπωσδήποτε κανένα έθνος που να έχει ζήσει εδώ επί εκατοντάδες χρόνια. Οι Άραβες που βρήκαμε ήρθαν λίγες δεκαετίες πριν από εμάς, ως φυγάδες που δραπέτευσαν απ’ την καταπιεστική εξουσία του Μεχμέτ Αλή στην Αίγυπτο»!! ΟD. Hirst ωστόσο στο έργο του «The Gunandthe Olive Branch» αναφέρει πως «Η μοναδική αλήθεια αυτού του μύθου είναι ότι ο Μεχμέτ Αλή εισέβαλε στην Παλαιστίνη στη δεκαετία του 1830 και μερικοί στρατιώτες του εγκαταστάθηκαν στις περιοχές της Γάζα και της Βηρσάβη» ενώ ο ίδιος Joseph Trumpeldor=Ιδρυτής του Σώματος ημιονηγών της Σιών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διατείνεται ανερυθρίαστα πως: «πρέπει να φτιάξουμε μία γενιά ανθρώπων, που να μην έχουν συμφέροντα και συνήθειες. Να φτιάξουμε σιδερένιες βέργες, μέταλλο που να μπορεί να σφυρηλατηθεί για να γίνει ο,τιδήποτε χρειάζεται η Εθνική Μηχανή»!!
Παρεπομένως απ’ το 1922 ως το 1945 ο εβραϊκός πληθυσμός της Παλαιστίνης εκτινάχτηκε από 83.790 σε 554.329. Το 28% της μετακίνησης αυτής οφειλόταν στη φυσική υποστήριξη προς το Σιωνιστικό Κίνημα και το 72% στους διωγμούς, καλυμμένους ή μη, απ’ το ευρωπαϊκό-αμερικανικό έδαφος. Οι Σιωνιστές άρχισαν να επιβάλουν το χρήμα ως μέσον συναλλαγής, ενώ οι Φελάχοι στα χωριά τους ήταν συνηθισμένοι να παράγουν τα τρόφιμά τους και να τα προσφέρουν στην συνολική αυτάρκειά τους. Σημειώνεται η παρείσφρηση του Τραπεζικού Συστήματος, το οποίο απαιτεί:
Σε μελέτη τους οι Johnson και Crosbie το 1930 καταγγέλλουν την ιλιγγιώδη υπέρ-χρέωση των χωριών ήδη απ’ την Οθωμανική Αυτοκρατορία με την επιβολή της δεκάτης επί της συγκομιδής και με επιτόκιο που άγγιζε το 200%, η οποία ωστόσο «διαιωνιζόταν αλλά δεν εγκυμονούσε κανένα κίνδυνο έξωσης». Το κύριο μέλημα του «εκδυτικισμού», που καθιερώνεται με τη Βρετανική κυριαρχία, είναι η περιθωριοποίηση του κολεκτιβισμού και κατ’ επέκταση η εμφάνιση κληρονομικής ιδιοκτησίας - η παγίωση ταξικής δομής δια μέσω νομικής δυνατότητας, έννοιες καθόλου εύληπτες για την αντίληψη των φελάχων, οι οποίοι «δεν κατανοούσαν τον όρο ατομικό δικαίωμα ιδιοκτησίας ή τίτλο κτηματολογίου. Απλώς ψυχανεμίζονταν πως κινδύνευαν χωρίς να προσδιορίζουν ακριβώς τον λόγο, και να εναντιώνονται μαζικά και πεισματικά ενάντια στον Κώδικα, που τους εξηγούσαν οι Σουγιούχ, πρόκριτοι-αστοί έμποροι, οι οποίοι παραπλάνησαν τους αγρότες σχετικά με το περιεχόμενο των Νόμων». Μέχρι και το 1930 παρατηρείται στην Έκθεση Hope-Simpson περνάει το μεγαλύτερο μέρος της γης στους Ολίγους, το 27,4% ανήκε στο 0,21% του πληθυσμού. Ο Granott, Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου, μαρτυρεί πως «το Ταμείο εφάρμοζε δύο αντιφατικές πολιτικές αγοράς γης, Συγκέντρωση και Διασπορά. Ο απώτερος στόχος ήταν η ενίσχυση των σποραδικών κατοικιών και μεταλλαγή τους σε οικισμό, ώστε να υπάρχει έρεισμα προβολής αξιώσεων επί των εκτάσεων».
Το 1936 συστήνεται η Αραβική Υψηλή Επιτροπή, ως αντίβαρο στο Εθνικό Εβραϊκό Γραφείο, με σκοπό να συνενώσει τις εξεγερτικές τάσεις των Φελάχων σε Εθνικό Κίνημα. Κατά την περίοδο 1936-1939 εκδηλώνεται η παρατεταμένη εξέγερση των Φελάχων, η συσπείρωση των οποίων αγγίζει περίπου τα 15.000 μέλη που μετέχουν στην αντί-Ιμπεριαλιστική πάλη, η οποία ωστόσο έρχεται αντιμέτωπη:
Οι Πρόκριτοι, Νουρί Σαΐντ του Ιράκ και Εμίρης Αµπντουλλάχ της Ιορδανίας, προσχώρησαν στις ορέξεις των Βρετανικών Αρχών προς καταστολή της εξέγερσης. Ακόμη και η Αραβική Υψηλή Επιτροπή υιοθέτησε τη Λευκή Βίβλο απ’ τους Νικητές το 1939, επειδή «οι έχοντες ένιωθαν μια κάποια υποχρέωση προς τους μη-έχοντες μόνο σε περίπτωση που κινδύνευαν τα ζωτικά τους συμφέροντα απ’ την ανυπακοή», αναφέρεται σε Ημερολόγιο.
5.000 Φελάχοι σκοτώθηκαν - 14.000 τραυματίστηκαν - το 1938 σύρθηκαν βιαίως στη Φυλακή 5.679, οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν τα επίσημα αρχεία των Βρετανικών Αρχών, χωρίς να υπολογίζονται οι απώλειες απ’ τις επιθέσεις των Σιωνιστικών παραστρατιωτικών Οργανώσεων. Όποιο χωριό πρόσφερε άσυλο σε «στασιαστές», ανατιναζόταν από αεροπορικές βομβαρδιστικές επιδρομές. Η επιμονή των Φελάχων να ανοικοδομούν το κάθε πληγέν χωριό, εξόργιζε τις Δυνάμεις και τον «Λευκό άποικο, ο οποίος δεν μπορούσε να κατανοήσει την αλληλεγγύη και τη συναισθηματική προσκόλληση στους ζωτικούς δεσμούς τους, απαλλαγμένους ακόμη και από εθνικιστικό αίσθημα, αφού η Παλαιστίνη ήταν τμήμα του βιλαετιού, διοικητική μονάδα του Οθωμανικού Συστήματος, της Δαμασκού μέχρι και το 1883. Είχαν δικό τους Κώδικα Δικαιοσύνης», δια στόματος Finn. Επιπροσθέτως η Saying αναφέρει πως «οι Παλαιστίνιοι δεν διέπονται από αντισημιτισμό δυτικού τύπου, επειδή δεν πίστευαν πως είχαν να μοιράσουν κάτι και το μόνο που τους απασχολούσε ήταν να παραμείνουν στα χωριά τους. Η αλλαγή στην ορολογία που χρησιμοποιούν, πρώτα τους αποκαλούν Εβραίους - μετά Ισραηλινούς - μετά Σιωνιστές, δεν αποτελεί παρά σημάδι μιας διαδικασίας πολιτικής ωρίμανσης, που την έθεσαν σε κίνηση η αποικιοκρατική επιθετικότητα κι απαλλοτρίωση. Οι Φελάχοι δεν εμφανίζουν ιστορικά εθνικιστική απόρριψη παρά αυθόρμητη βία, όταν βρίσκονται μπροστά στον αναίτιο γι’ αυτούς διωγμό τους».
Το 1945 ανακοινώνεται το Συνέδριο Εβραϊκής Γης στο Τελ Αβίβ, όπου κατατίθεται πως έχουν περιέλθει στην κατοχή του Εθνικού Εβραϊκού Γραφείου 1.765.000 ντουνούμ γης στην Παλαιστίνη, ντουνούμ συνιστά μονάδα μέτρησης ίση με 1 στρέμμα. Το μεγαλύτερο ωστόσο μέρος αυτής της γης αφορά «σε εκτάσεις, που είχαν κηρυχθεί απαγορευμένες προς πώληση απ’ τους Νόμους του 1940, ώστε να αποφευχθεί η διαίρεση της Παλαιστίνης σε ζώνες. Οι Νόμοι απαγόρευαν την πώληση σε μη Άραβες και αντιπροσώπευαν μία ένδειξη παραχώρησης στο Παλαιστινιακό Κίνημα, που δραστηριοποιούταν. Αλλά όταν μπήκαν σε εφαρμογή, το Σιωνιστικό Κίνημα είχε καταφέρει να δημιουργήσει μία παλαιστινιακή τάξη συνεργατών, τους λεγόμενους Σιμσάρ, δηλαδή Μεσίτες, μέσω των οποίων να παρακάμπτουν τη Νομοθεσία και να αγοράζουν γη σε απαγορευμένες ζώνες, χρησιμοποιώντας στρατηγήματα, όπως η πλαστογράφηση υποθηκών και οι εικονικές αγορές από ντόπια ανδρείκελα» αναφέρει η Rosemary Saying στη μελέτη της. (Νομίζω κάτι μας θυμίζει η περίπτωση με τα αυθαίρετα σε δασικές εκτάσεις!!) Το θέμα οριοθέτησης συνόρων ήταν έντονο, Σιωνιστές πίεζαν για «διεύρυνση συνόρων. Η οικονομική ανάπτυξη απαιτεί την προσάρτηση εδαφών ανατολικά του Ιορδάνη, που προσφέρονται για να δεχτούν και να υποστηρίξουν μαζική εβραϊκή εγκατάσταση. Το Νερό ήταν πάντα σημαντικός παράγοντας στη Μέση Ανατολή. Η Βρετανία υποστήριξε τον Βάιτσμαν για να περιορίσει τη Γαλλική επιρροή και για να προστατέψει τη σιδηροδρομική γραμμή που θα κατασκευαζόταν μεταξύ Μεσοποταμίας και Μεσογείου. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας διαμαρτυρήθηκε, με αποτέλεσμα να συμφωνηθεί η χρήση νερού των Παλαιστινίων απ’ τα πλεονάσματα της Συρίας. Οι Αμερικανοί Επίτροποι έμειναν προσωρινά αμέτοχοι, ενώ οι Ιταλοί ήδη απ’ το 1919 προσπαθούσαν να μπάσουν Ιεραποστόλους ντυμένους στρατιωτικούς για να ενισχύσουν τις αξιώσεις του Βατικανό επί των μειονοτήτων Χριστιανών στους Άγιους Τόπους» διασαφηνίζει η Margaret Macmillan.
Είναι ξεκάθαρη λοιπόν η περιθωριοποίηση της αγροτικής-εργατικής τάξης, των Φελάχων απ’ την περιοχή τους. Οι πόλεις είχαν ήδη ενστερνιστεί τον δυτικό τρόπο ζωής έχοντας ταυτοχρόνως απεμπολήσει τη συντεχνιακή αλληλεγγύη. Η Αραβική Ένωση Παλαιστινίων Εργατών συνιστά «εχθρό»:
«Το διακύβευμα ήταν να έχουμε αρκετούς αντιπροσώπους απ’ την εργατική τάξη, ώστε να ιδρύσουμε πολιτικό Κόμμα, επειδή διαπιστώναμε πως οι αναρριχώμενοι προέρχονταν από Κλάδους Γιατρών - Μηχανικών - Δικηγόρων κι έβαζαν όποιον μηχανισμό να εργάζεται για τα δικά τους συμφέροντα» αναφέρει συνδικαλιστικό στέλεχος στη Χάιφα. Αρχίζει η οργάνωση των Αγροτών, με πρώτη αναφορά τη Συνεργατική με τους Καπνοπαραγωγούς στη Γαλιλαία. Πολλές Ομάδες προσπάθησαν να καπηλευτούν την ταξική εξέγερση:
Τον Σεπτέμβρη του 1947 ο Σάμι Τάχα, ηγέτης της Αραβικής Ένωσης Παλαιστινίων Εργατών, δολοφονείται.
Στις 29 Νοεμβρίου 1947 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφασίζεται η Διχοτόμηση της Παλαιστίνης, την αραβική περιοχή και την εβραϊκή.
Στις 14 Μαΐου 1948 το Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο και το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Κογκρέσο διοργανώνουν μυστική συγκέντρωση στο μουσείο του Τελ Αβίβ, όπου ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν διαβάζει τη Διακήρυξη της ανεξαρτησίας της εβραϊκής περιοχής.
«Στο πλαίσιο μιας πρότασης για την ειρήνη και των καλών γειτονικών σχέσεων δίνουμε χέρι φιλίας σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους και τους καλούμε να δημιουργήσουν δεσμούς συνεργασίας και αλληλοβοηθείας με τον κυρίαρχο εβραϊκό λαό, που έχει εγκατασταθεί στη δική του γη» επισημαίνει η Διακήρυξη.
«Στην τελευταία φάση της η Βρετανική Διοίκηση με ξεκάθαρο ρόλο μαμμής του Σιωνιστικού κράτους αλλά με πρόσχημα την ουδέτερη διαιτησία, διαστρεβλώνει την ίδια την οντότητά της ως μονομερής καταπιεστής. Ο Σιωνισμός κατόρθωσε να εμφανιστεί ως εθνικό-απελευθερωτικό κίνημα και να κρύψει τον πραγματικό αποικιοκρατικό χαρακτήρα του. Παρά την αριθμητική υπεροχή των Παλαιστινίων, ο διαμελισμός τους ήταν λογικό επακόλουθο συστηματικής ανισότητας.» ισχυρίζεται η Rosemary Saying.
Την ίδια μέρα το νεοσύστατο κράτος τυγχάνει αναγνώρισης απ’ τις ΗΠΑ και μετά από δύο ημέρες απ’ τη Σοβιετική Ένωση. Το Ισραήλ αναγνωρίζεται από την Ελλάδα στις 15 Μαρτίου του 1949…
Συνεχίζεται..
Όλα τα άρθρα του συντάκτη για την ενότητα Οδοιπορικό στην Παλαιστίνη θα τα βρείτε ΕΔΩ
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
«Τα δάση σχεδόν καθάρισαν απ’ αυτά τα βλαβερά όντα και δημιουργήθηκε χώρος για μία καλύτερη φύτρα» διατεινόταν στις αρχές του 18ου αιώνα ο κληρικός Κόττον Μάδερ, βασικός επίτροπος του «Κολεγιακού Σχολείου», σημερινό Πανεπιστήμιο του Γέιλ, που ιδρύθηκε απ’ τους αποικιοκράτες Βρετανούς στην περιοχή της αμερικανικής ηπείρου. Τα «βλαβερά όντα», που έπρεπε να αποδεκατιστούν, ήταν οι αυτόχθονες Ινδιάνοι! Χρειάστηκαν πάνω από δύο αιώνες για να επαναδιατυπωθεί ανάλογο αίσθημα μίσους δια της ρήσεως του Χαΐμ Βάιτσμαν, πρώτος Πρόεδρος του Ισραήλ: «Πρόκειται για μία θαυματουργή εκκαθάριση του εδάφους, η θαυματουργή απλούστευση του καθήκοντος του καθήκοντος του Ισραήλ», η «εκκαθάριση του εδάφους» αφορούσε στον διωγμό των αγροτών Παλαιστινίων απ’ τα χωριά τους.
Καθημερινές οι αναρτήσεις για τις συγκρούσεις Παλαιστίνης-Ισραήλ, ένας φόρος αίματος ατελεύτητος, σχετικά με τον οποίον τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και Δικτύωσης τηρούν σιγήν ιχθύος ή επιμέρους πυροτεχνηματική ενασχόληση. Οι Ισραηλινοί εμφανίζονται ως «λάτρεις του πραγματισμού» και δρουν ανεξέλεγκτα στηριζόμενοι στις πλάτες του Δυτικού Κόσμου και στο άλλοθι των θηριωδιών του ναζισμού εναντίον τους. Οι Παλαιστίνιοι έπειτα από μακροχρόνια στοχαστικότητα γύρω απ΄ την κατάστασή τους - τους απώτερους σκοπούς των Σιωνιστών - την οριοθέτηση της αντίστασής τους, στο λυκαυγές του 21ου αιώνα έρχονται να προσδιορίσουν πως ο Σιωνισμός είναι ένα εργαλείο για τη διαίρεση και την καθυπόταξη του αραβικού κόσμου, ώστε ο αγώνας τους να εμπεριέχει πλέον τα γονίδια του ηθικού χρέους.
Μετά από ενδελεχή και πολύμηνη μελέτη εμπεριστατωμένης βιβλιογραφίας, αποπειράται αυτό το κείμενο να κατανοήσει πως συνοψίζεται εν τέλει το «παλαιστινιακό πρόβλημα»:
- ως μία «νομική περίπτωση μη αναγνώρισης του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος των Παλαιστινίων, επικαλούμενη ένα πλασματικό σύστημα διεθνούς Ηθικής, που βασίζεται στα συμφέροντα της Βιομηχανικής Δύσης» κατά την Rosemary Sayigh
- ως μία «ηθική υποχρέωση προς τον Σιωνισμό, που γλύτωσε απ’ την κόλαση του Χίτλερ» κατά τη Δήλωση Μπάλφουρ, η οποία ωστόσο παραβλέπει την ταυτόχρονη απαίτηση της θυσίας των Παλαιστινίων όταν ανακοινώνει πως: «ο Σιωνισμός είναι ριζωμένος σε μελλοντικές ανάγκες κι ελπίδες και η βαρύτητα αυτή είναι ανώτερη απ’ τις προκαταλήψεις των 700.000 Αράβων!!»
- ως ένας «ακαθόριστος αγώνας αντιστασιακού κινήματος» κατά τον Jean-Paul Sartre, ο οποίος μάχεται μεν κατά του Φασισμού, οι δεσμοί του με τα εβραϊκά μαχητικά στοιχεία τον εμποδίζουν δε να συμπεριλάβει τον Παλαιστινιακό λαό στην ευρύτερη εναντίωση σε μορφές αποικιοκρατίας
- ως «ιδιόκτητη Ιστορία, που εξωθεί τα υποζύγιά της σε απόμακρες και άγνωστες βοσκές» κατά τον Noam Chomsky, ο οποίος θεωρεί τον διωγμό μέρος της εκτεταμένης μεθόδευσης εξόδου των προσφύγων της μεταπολεμικής Ινδοκίνας - του Λιβάνου - του Σουέζ - της κοιλάδας του Ιορδάνη από δυτικές στρατιωτικές Δυνάμεις.
Πηγές αποδεικνύουν πως οι Παλαιστίνιοι ζούσαν στα χωριά τους πριν ακόμη απ’ την εποχή του Χριστού και η πορεία τους μπορεί να χωριστεί σε τρεις μεγάλες ιστορικές περιόδους…
Τζηλ φαλαστήν…
Ο όρος τζηλ φαλαστήν οριοθετεί τις γενιές, που διαπλάστηκαν στο Παλαιστινιακό έδαφος πριν τις επιβεβλημένες εδαφικές ανακατατάξεις και ήταν συνηθισμένες σε αυτοδιοικούμενα χωριά με τη συνείδησή τους βαθιά ριζωμένη στην κοινωνική αλληλεγγύη - στην αυτοπεποίθηση περί αυτάρκους επιβίωσης - αυτοθυσίας.
«Από αμνημονεύτων χρόνων, οι αγρότες της Παλαιστίνης αποτελούσαν τον βασικό πληθυσμό της περιοχής και την κύρια πηγή φόρων και στρατεύσιμων για διαδοχικά καθεστώτα Κατοχής: Ρωμαϊκό - Βυζαντινό - Αραβικό - Οθωμανικό - Βρετανικό» αναφέρει σε μελέτη του ο T. Asad. Ο Banfield ονοματοδότησε τον πολιτισμό τους «Ηθική οικογενειοκρατία» και τον αντιδιέστειλε στον πολιτισμό των χωριών της Νότιας Ιταλίας, τα οποία κινούνταν στην «Ηθικά αδιάφορη οικογενειοκρατία».
Το καλλιεργήσιμο έδαφος εκδήλωνε δύο τύπων σύσταση: το «σαχέλ» που αφορούσε στην παράκτια πεδιάδα, και το «τζεμπέλ», που αφορούσε στα λοφώδη σημεία. Τα πλούσια προσχωσιγενή εδάφη εκμεταλλεύονταν οι Εβραίοι αποικιστές. Οι Φελάχοι, αγρότες στην αραβική γλώσσα, και ο όρος συνιστούσε ταξικό προσδιορισμό και κληρονομική απασχόληση με τη γη, είχαν προσηλωμένη συνείδηση στο χωριό όσο κι αν προσπάθησαν μετέπειτα να την επικαλύψουν με την ενστάλαξη της εθνικότητας. Έχτιζαν τα χωριά τους σε υψίπεδα προς αμυντική οχύρωση και ίδρυαν συνοικισμούς στις πεδιάδες, τα «κιρμπέχ» που είχαν εύφορο έδαφος προς καλλιέργεια. Διοικούνταν κυρίως απ’ το Συμβούλιο, στο οποίο «παρακάθονταν αντιπρόσωποι από κάθε Οικογένεια και συμμετείχαν στις διεκπεραιώσεις των υποθέσεων του χωριού. Οι αξιωματικοί του χωριού ήταν ο Ιμάμης=ιεροκήρυκας και ο Μουχτάρ=Διοικητής, άμισθοι και οι δύο, κάτι που ενθάρρυνε την ανάληψη ευθύνης από ηθικής απόψεως επειδή προσέδιδε γόητρο αλτρουισμού αλλά αποθάρρυνε από οικονομικής απόψεως επειδή ο φέρων τον τίτλο όφειλε να προσφέρει όλα όσα είχε στην κοινότητα. Δεν υπήρχε ανισότητα παρά μικρή κι αυτή προερχόταν απ’ το γεγονός αν μία οικογένεια είχε περισσότερα μέλη, ώστε να εργάζονται περισσότερο. Υπήρχαν δύο Μουχτάρ, ένας απ’ τη Δυτική συνοικία - ένας απ’ την Ανατολική συνοικία, οι οποίοι εκλέγονταν απευθείας απ’ τους αγρότες. Μορφώνονταν ελάχιστα και πολύ αργά κατανόησαν πως ήταν απαραίτητη η πρόσβασή τους στη γνώση, ώστε να μην διαρραγεί η πολιτισμική - κοινωνική συνοχή τους.» όπως αναφέρει αυθεντική ιστορική μαρτυρία απ’ τα πρακτικά των κατοίκων που σώζονται. Τα χωριά δεν περιτειχίζονταν, «η αόρατη άμυνά τους ήταν η μαχητικότητά τους», καθώς ισχυρίζεται η Rosemary Sayigh, η οποία διεξήγαγε πολυετή έρευνα σχετικά με τη δομή της Κοινωνίας των Παλαιστινιακών χωριών. Η νομή του εδάφους στους κατοίκους του χωριού γινόταν με τη μορφή της «Μάσα», δεν υπήρχε ιδιοκτησία αλλά η κοινοτική γη αναδιανεμόταν περιοδικά, ώστε να έχουν όλοι ίση πρόσβαση στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις - στα βοσκοτόπια - στις εκτάσεις συγκέντρωσης ζώων προς εκμετάλλευση των προϊόντων που απέρρεαν απ΄ την εκτροφή τους μαλλί-γάλα. Η πατρογραμμική σύσταση της Οικογένειας αποτελούσε την παραγωγική και καταναλωτική μονάδα, ο ρόλος της γυναίκας ήταν υποτακτικός στην πατριαρχία και ταυτόχρονα πρωταγωνιστικός στη διαχείριση. Στα χωριά ήταν υποχρεωτική η κοινωνική αλληλεγγύη, που σήμαινε αναδιανομή των αγαθών, και διατηρούταν Συλλογικό Ταμείο, το οποίο χρησιμοποιούταν για ιατρικά έξοδα των κατοίκων ανεξαιρέτως και αργότερα για τη μόρφωση των αρσενικών παιδιών. Δεν έλειπαν οι βεντέτες για λόγους Τιμής και Γοήτρου, αλλά σε σπανιότερη ανίχνευση στα παλαιστινιακά χωριά απ’ όσο στην Υπόλοιπη Ανατολή, όπου η «χαμήσα»=κώδικας εκδίκησης και υπεύθυνη για την πληρωμή της «Ντίγια»=χρήμα ή φόνος ήταν ευρέως διαδεδομένη.
Πέρα απ’ τη συνοχή που παρείχε στους κατοίκους, το χωριό συνιστούσε συμφέρουσα διοικητική μονάδα προς φορολόγηση για τους επικυρίαρχους. Η δυσπραγία των Φελάχων οφειλόταν στην κλιματολογική δυσμένεια - στην ταξική υποτέλεια. Η αστική τάξη, αν και συρρικνωμένη αλλά κυρίως σιωνιστικής καταγωγής, εμφανίζεται ως πρωτουργός στην άλωση της εγχώριας Οικονομίας και μεταφορά της στην Καπιταλιστική πρακτική, με την εκούσια υπαγωγή της στο αποικιοκρατικό σύστημα διεκπεραιωτικής φορολόγησης με το επίπλαστο πρόσημο του σοσιαλιστικού τύπου.
Καμία κυριαρχία δεν προσπάθησε να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά τους, φιλοξενία - γενναιοδωρία - τήρηση του Λόγου - αφοσίωση στον σεβασμό των Αρχών τους - την πίστη στην ομαδική προσπάθεια. Κατά την Οθωμανική δυνάστευση διαπιστώνεται μεγαλύτερη ευελιξία λόγω κυρίως έλλειψης τοπικής γαιοκτημονικής αριστοκρατίας, η εσωτερική κοινωνικο-οικονομική διαφοροποίηση ήταν ελάχιστη ως σπάνια, το κάθε χωριό αντιπροσώπευε «μία οικογένεια από οικογένειες», όπως αναφέρει ημερολογιακό αρχείο αγνώστου. Οι Οθωμανοί διενεργούσαν ετήσιους ελέγχους-πλειστηριασμούς προς εκμίσθωση των φόρων σε πλειοδότες, οι οποίοι ήταν αστοί έμποροι, σε χρήμα απ’ τις συναλλαγές, οι οποίες εμφανίζονταν ελάχιστες, αφού το κάθε χωριό προέτασσε την αυτάρκειά του και όχι την εμπορευματοποίηση των παραγόμενων αγαθών και σε ανδρικό πληθυσμό προς εφοδιασμό του τούρκικου στρατού. Η οθωμανική καταπίεση κρινόταν σποραδική.
Έντονες αντιπαραθέσεις αρχίζουν με την έλευση της Βρετανικής κυριαρχίας, η οποία «στέκει αμέριστος αρωγός των Σιωνιστικών φιλοδοξιών», όπως διατείνεται ο A. W. Kayyali, και η E. A. Finn=σύζυγος Βρετανού Προξένου παρατηρεί στο βιβλίο της πως «οι νεοσύλλεκτοι στρατολογούνταν απ’ τα χωριά και μεταφέρονταν στο λιμάνι αλυσοδεμένοι». Επί Βρετανικής κατοχής ο στρατωνισμός των κατακτητών τελείται κοντά στα χωριά, με αποτέλεσμα να ασκούνται άμεσες πιέσεις φοροληστρικής τακτικής στις σοδειές. Οι Βρετανοί εισήγαγαν επίσης την τακτική ενδιάμεσης διάβρωσης των Μουχτάρ και Ιμάμη, τους επιφόρτισαν με ενεργό ρόλο στη συλλογή των φόρων των κατοίκων υπέρ των Βρετανών, και όταν οι κάτοικοι συσπειρώνονταν ως «μουτζαχιντήν»=αντάρτες, εφαρμοζόταν καθολική τιμωρία ενάντια στην ανταρσία του χωριού, το οποίο κατέστρεφαν Βρετανοί επιδρομείς. Να διευκρινιστεί πως ο όρος μουτζαχιντήν είχε τη βάση στο Τζιχάντ, που σημαίνει ιερός πόλεμος εναντίον του Ιμπεριαλισμού και κατά παράφραση ενάντια στους αλλόθρησκους, υιοθετείται απ’ την αντίσταση των Παλαιστινίων ενάντια στους Βρετανούς και των Αλγερινών ενάντια στους Γάλλους. Βρετανοί και Γάλλοι ναι μεν ήταν αλλόθρησκοι αλλά δεν έπαυαν κυρίως να είναι κατακτητές Ιμπεριαλιστές. Δόκιμο να αναφερθεί πως τα χωριά αν κι ενίοτε τελούσαν υπό έριδες, επειδή έκαστο ανέπτυσσε γλωσσικές ιδιομορφίες-πολύπλευρες μορφές ευφυΐας - ενδογαμική εθιμοτυπία - ξεχωριστή τελετουργική ταυτότητα, είχαν συνείδηση της όμοιας ταξικής τους θέσης και κατ’ εφαπτομένη συνενώνονταν μπροστά στην εξωτερική απειλή του Ιμπεριαλιστή.
Παράλληλα τα «Παιδιά του Ισραήλ», μέλη της εθνικό-θρησκευτικής ομάδας του Ιουδαϊσμού που είχαν σταθμεύσει για αρκετά χρόνια στην περιοχή της Παλαιστίνης ως πολύ μεταγενέστερος ωστόσο πληθυσμός, τελούσαν υπό ανεξέλεγκτη διασπορά λόγω των διώξεων που υπέστησαν απ’ τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στις αρχές του 20ου αιώνα «πάνω απ’ το 50% των Εβραίων, περίπου 7.000.000, ζούσαν περιορισμένοι στην Περιοχή Εγκατάστασης, που αντιστοιχούσε στα σημερινά κράτη της Λευκορωσίας - Ουκρανίας - Ανατολική Πολωνία. Με την επανάσταση στη Ρωσία και το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίων φεύγουν για τη Β. Αμερική και για τη Δ. Ευρώπη, με αποτέλεσμα στις ΗΠΑ ο εβραϊκός πληθυσμός από 250.000 να εκτοξευτεί σε 3 εκατομμύρια ενώ στη Βρετανία από 60.000 να αγγίξει τις 300.000» αναφέρει η Margaret Macmillan. Αυτή η δημογραφική πίεση προς τους δυτικόφρονες πολιτισμούς στάθηκε ευεπίφορη για την «κατασκευή ενός χώρου», ο οποίος θα δεχόταν, εκούσια ή ακούσια λίγο ανησυχούσε τις Μεγάλες Δυνάμεις, τα μέλη του Σιωνιστικού Κινήματος, το οποίο είχε πλέον εύρωστη σύσταση και υπό την ηγεμονία του Βάιτσμαν απαιτούσε ίδρυση Κράτους. Βιέννη - Παρίσι - Λονδίνο - Νέα Υόρκη - Βερολίνο ήθελαν πάση θυσία αποπομπή των Σιωνιστών απ’ το Ευρωπαϊκό-Αμερικανικό έδαφος, κι ενώ στην αρχή πρότειναν τη μεταφορά του νεότευκτου κρατικού μορφώματος στην Ουγκάντα, την οποία η Βρετανική Κυβέρνηση δεχόταν να παραχωρήσει, εν συνεχεία θεώρησαν γεωστρατηγικά βέλτιστη την περίπτωση της Παλαιστίνης, χώρος που θα συνιστούσε το «ασιατικό Βέλγιο των διαπραγματεύσεων στην Ανατολή, επιχείρημα λίαν λογικό, ώστε το Πολεμικό Γραφείο και το Φόρεϊν Όφις=Υπουργείο Εξωτερικών της Βρετανίας να συναινέσει» όπως καταγράφεται στα Αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρώπης. Αδόκιμο να παραλειφθεί η ρήση του Lloyd George=Υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, η οποία αναφέρει: «Η Βρετανία αντιμετώπιζε μεγάλη έλλειψη ακετόνης, υλικού απαραίτητου για την κατασκευή εκρηκτικών. Κατά τύχη, ο Βάιτσμαν (Χημικός) επεξεργαζόταν μία μέθοδο για τη μαζική παραγωγή της. Με μία γενναιόδωρη χειρονομία την πρόσφερε στους Βρετανούς, για τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου, χωρίς αμοιβή. Αυτή ήταν η απαρχή της περίφημης διακήρυξης για μια Εθνική Εστία για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη.»
Έπρεπε πάση θυσία να τεμαχιστεί η Οθωμανική επικράτεια κι αφού Γαλλία και Βρετανία έπρεπε να τελειώσουν την παρτίδα πάνω στη σκακιέρα των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ιστορικά θεμελιώνονται:
- τον Μάη του 1916 συνάπτεται το Μυστικό Σύμφωνο «Sykes–Picot», Διπλωμάτες Γαλλίας-Βρετανίας, το οποίο ορίζει τις σφαίρες επιρροής των Δυνάμεων στην Ανατολή και το οποίο χαίρει υποστήριξης των Ρώσων. Με το Σύμφωνο η Παλαιστίνη τίθεται υπό ειδικό καθεστώς διεθνούς κηδεμονίας.
- παράλληλα η «συμφωνία Cambon-Grey» συναινεί στην παράκαμψη θρησκευτικών διαχωρισμών-εθνοτήτων με πρόταγμα τις συνομοσπονδίες αραβικών Κρατών, αρκεί αυτές να υπόκεινται στη σκέπη των Γάλλων, Συρία-Λίβανος-Κιλικία και των Βρετανών, Κουβέιτ-Μεσοποταμία-Ιράκ, την οποία Συμφωνία χαιρετίζει και η Ιταλία.
- η Διακήρυξη Μπάλφουρ τον Νοέμβριο του 2017, η οποία καθησυχάζει τον λόρδο Ρότσιλντ κάπως έτσι: «Η Κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος αντιμετωπίζει ευνοϊκά την εγκατάσταση στην Παλαιστίνη μιας Εθνικής Εστίας».
- η Ιερουσαλήμ εκπορθείται απ’ τα στρατεύματα του Άλενμπι, Βρετανός στρατηγός, τον Δεκέμβρη του 1917.
- το καλοκαίρι του 1918, με την έγκριση της Βρετανικής Κυβέρνησης, οι Σιωνιστές αγόρασαν μία έκταση σε λόφο της Ιερουσαλήμ και, παρουσία των Άλενμπι - Ανώτερων Διοικητών των Συμμάχων, ο Βάιτσμαν θέτει τη θεμέλιο λίθο του Εβραϊκού Πανεπιστημίου.
- τον Απρίλιο του 1920, τα κοιτάσματα πετρελαίου δηλώνουν ήδη το μήλον μίας επιτακτικής έριδος σηματοδοτώντας εκ νέου ανακατατάξεις με τις χώρες Συρία-Λίβανο να παραμένουν υπό τις φτερούγες της Γαλλίας ενώ Ιορδανία-Ιράκ βρίσκουν ακούσια καταφύγιο στον μάρσιπο της Βρετανίας.
Παράλληλα θεσμοθετείται η Κοινωνία των Εθνών, Σύνδεσμος ο οποίος δεν διαθέτει ανεξάρτητη στρατιωτική δύναμη, ώστε να επιβάλλει κυρώσεις σε περίπτωση διαρραγής της «Ομαλής συναλλαγής των κρατών», που έφερε στο λάβαρό της, επειδή προφανώς δυνητικές κυρώσεις θα ποδηγετούσαν τα συμφέροντά τους.
Οι Δυνάμεις βρέθηκαν λοιπόν αντιμέτωπες με το δίλημμα, που η ίδιοι είχαν προκαλέσει, παγιδευμένοι μεταξύ Σιωνιστών και Αράβων, αλλά ακόμη και ο Φεϊζάλ εμφανιζόταν φίλα προσκείμενος στη σιωνιστική παρουσία στην Παλαιστίνη παρ’ όλο που ο Κορζόν=Υπεύθυνος του Φόρεϊν Όφις πριν τον Μπάλφουρ αναρωτιόταν: «Δεν μπορώ να συλλάβω χειρότερη σκλαβιά, στην οποία να μπορεί να υποβιβαστεί μία προοδευμένη κοινότητα. Το σιωνιστικό όραμα είναι παράλογο. Τι θα απογίνει ο λαός αυτής της χώρας;»
Σχηματίζεται ωσαύτως το Εβραϊκό Εθνικό Γραφείο, στα παρασκήνια του οποίου κινούν τα νήματα οι Σιωνιστές που «ισχυρίζονται πως μιλούν εξ ονόματος της τεράστιας πλειοψηφίας των Εβραίων», όπως αναφέρει η Margaret Macmillan κι έχει δίκιο επειδή η Εβραϊκή Θρησκεία δεν προτάσσει τη σύσταση Κράτους. Στην ουσία η Βρετανία διάλεγε προσεχτικά τον όρο «Εθνική εστία» για να σταθεί στο πλάι των Σιωνιστών, επειδή διακυβευόταν η μη κινητοποίηση ακόμη των ΗΠΑ στον Πόλεμο και της πυροδότησης αψιμαχίας με τη Ρωσία, για την οποία δεν έτρεφαν οι Εβραίοι θερμά αισθήματα για τις συνθήκες στην «Περιοχή Εγκατάστασης». Η «Εβραϊκή Λεγεώνα» λοιπόν, όταν άρχισε να κατευθύνεται προς καθυπόταξη της Ιερουσαλήμ, παρουσίαζε ισχύ-έπαρση - σιγουριά περιβεβλημένη απ’ την αρωγή των Βασιλικών Τυφεκιοφόρων, ειδικά στρατολογημένοι διοικητές απ’ το Σιωνιστικό κίνημα, το οποίο, αφού εγκατέστησε τη στρατιωτική Διοίκηση στην Παλαιστίνη άρχισε να προχωρεί σε αγορά εκτάσεων, πέραν του πλαισίου του όρου «χορηγικός», που κατά τον Weber αντιδιαστέλλει τον «συγκεντρωτικό κρατικό φεουδαλισμό» στον «κληρονομικό ευρωπαϊκό φεουδαλισμό» και τη στιγμή που όπως προαναφέρθηκε στην Παλαιστίνη οι κλήροι γης διανέμονταν ισόνομα και ενοποιούνταν στην ενιαία ιδιοκτησία των οικογενειών του χωριού. Το άρθρο 3 του καταστατικού του Εβραϊκού Εθνικού Γραφείου αναφέρει: «Η γη πρέπει να αποκτάται ως εβραϊκή ιδιοκτησία και να διατηρείται ως αναπαλλοτρίωτη»! και το φυλλάδιο με οδηγίες του Ισραηλινού πλέον Υπουργείου Παιδείας προς τους δασκάλους διατυπώνει: «έχει μεγάλη σημασία να ξέρει η νεολαία μας ότι, όταν επιστρέψαμε σ’ αυτή τη χώρα, δεν βρήκαμε εδώ κανένα άλλο έθνος και οπωσδήποτε κανένα έθνος που να έχει ζήσει εδώ επί εκατοντάδες χρόνια. Οι Άραβες που βρήκαμε ήρθαν λίγες δεκαετίες πριν από εμάς, ως φυγάδες που δραπέτευσαν απ’ την καταπιεστική εξουσία του Μεχμέτ Αλή στην Αίγυπτο»!! ΟD. Hirst ωστόσο στο έργο του «The Gunandthe Olive Branch» αναφέρει πως «Η μοναδική αλήθεια αυτού του μύθου είναι ότι ο Μεχμέτ Αλή εισέβαλε στην Παλαιστίνη στη δεκαετία του 1830 και μερικοί στρατιώτες του εγκαταστάθηκαν στις περιοχές της Γάζα και της Βηρσάβη» ενώ ο ίδιος Joseph Trumpeldor=Ιδρυτής του Σώματος ημιονηγών της Σιών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διατείνεται ανερυθρίαστα πως: «πρέπει να φτιάξουμε μία γενιά ανθρώπων, που να μην έχουν συμφέροντα και συνήθειες. Να φτιάξουμε σιδερένιες βέργες, μέταλλο που να μπορεί να σφυρηλατηθεί για να γίνει ο,τιδήποτε χρειάζεται η Εθνική Μηχανή»!!
Παρεπομένως απ’ το 1922 ως το 1945 ο εβραϊκός πληθυσμός της Παλαιστίνης εκτινάχτηκε από 83.790 σε 554.329. Το 28% της μετακίνησης αυτής οφειλόταν στη φυσική υποστήριξη προς το Σιωνιστικό Κίνημα και το 72% στους διωγμούς, καλυμμένους ή μη, απ’ το ευρωπαϊκό-αμερικανικό έδαφος. Οι Σιωνιστές άρχισαν να επιβάλουν το χρήμα ως μέσον συναλλαγής, ενώ οι Φελάχοι στα χωριά τους ήταν συνηθισμένοι να παράγουν τα τρόφιμά τους και να τα προσφέρουν στην συνολική αυτάρκειά τους. Σημειώνεται η παρείσφρηση του Τραπεζικού Συστήματος, το οποίο απαιτεί:
- την ύπαρξη Γαιοκτημονικής Τάξης, η οποία διαμένει στα αστικά κέντρα και απασχολεί εργάτες για την καλλιέργεια των κτημάτων.
- την πρόσληψη των Μουχτάρ στον Δημόσιο Κορπορατισμό, που δημιουργεί ο Δυτικός καπιταλισμός, ώστε να τους καθιστά διεκπεραιωτές του, αφού συνεργάζονται με τους φορομισθωτές προς συλλογή των φόρων κι έλεγχο της σοδειάς.
- την προσφορά εργασίας, Αστυνομία-Κληρικοί-Δημόσιοι Υπάλληλοι, στις Βρετανικές εγκαταστάσεις.
- την ενθάρρυνση αποικιακών επενδύσεων, που σήμαινε αυτόματη συρρίκνωση των εκτάσεων των χωριών, στα οποία διαπιστώθηκε «ξαφνικός συνωστισμός 229,7%» σύμφωνα με τη μελέτη Saying.
Σε μελέτη τους οι Johnson και Crosbie το 1930 καταγγέλλουν την ιλιγγιώδη υπέρ-χρέωση των χωριών ήδη απ’ την Οθωμανική Αυτοκρατορία με την επιβολή της δεκάτης επί της συγκομιδής και με επιτόκιο που άγγιζε το 200%, η οποία ωστόσο «διαιωνιζόταν αλλά δεν εγκυμονούσε κανένα κίνδυνο έξωσης». Το κύριο μέλημα του «εκδυτικισμού», που καθιερώνεται με τη Βρετανική κυριαρχία, είναι η περιθωριοποίηση του κολεκτιβισμού και κατ’ επέκταση η εμφάνιση κληρονομικής ιδιοκτησίας - η παγίωση ταξικής δομής δια μέσω νομικής δυνατότητας, έννοιες καθόλου εύληπτες για την αντίληψη των φελάχων, οι οποίοι «δεν κατανοούσαν τον όρο ατομικό δικαίωμα ιδιοκτησίας ή τίτλο κτηματολογίου. Απλώς ψυχανεμίζονταν πως κινδύνευαν χωρίς να προσδιορίζουν ακριβώς τον λόγο, και να εναντιώνονται μαζικά και πεισματικά ενάντια στον Κώδικα, που τους εξηγούσαν οι Σουγιούχ, πρόκριτοι-αστοί έμποροι, οι οποίοι παραπλάνησαν τους αγρότες σχετικά με το περιεχόμενο των Νόμων». Μέχρι και το 1930 παρατηρείται στην Έκθεση Hope-Simpson περνάει το μεγαλύτερο μέρος της γης στους Ολίγους, το 27,4% ανήκε στο 0,21% του πληθυσμού. Ο Granott, Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου, μαρτυρεί πως «το Ταμείο εφάρμοζε δύο αντιφατικές πολιτικές αγοράς γης, Συγκέντρωση και Διασπορά. Ο απώτερος στόχος ήταν η ενίσχυση των σποραδικών κατοικιών και μεταλλαγή τους σε οικισμό, ώστε να υπάρχει έρεισμα προβολής αξιώσεων επί των εκτάσεων».
Το 1936 συστήνεται η Αραβική Υψηλή Επιτροπή, ως αντίβαρο στο Εθνικό Εβραϊκό Γραφείο, με σκοπό να συνενώσει τις εξεγερτικές τάσεις των Φελάχων σε Εθνικό Κίνημα. Κατά την περίοδο 1936-1939 εκδηλώνεται η παρατεταμένη εξέγερση των Φελάχων, η συσπείρωση των οποίων αγγίζει περίπου τα 15.000 μέλη που μετέχουν στην αντί-Ιμπεριαλιστική πάλη, η οποία ωστόσο έρχεται αντιμέτωπη:
- με τις Βρετανικές Δυνάμεις που εξ’ αρχής θεωρούσαν τα Χωριά «αδόμητες μη εβραϊκές κοινότητες»
- με τις Σιωνιστικές παραστρατιωτικές Οργανώσεις, που είχαν ενδυναμωθεί κι εξελιχθεί πέραν του εμβρυικού σταδίου
- με δοσιλογική στάση της Αστικής Τάξης, οι οποίοι συγχρωτίζονταν με τη Βρετανική Αρχή κι εμφάνιζαν ροπή προς τη «δημοκρατική σταθεροποίηση» που πρέσβευε η Ευρώπη
Οι Πρόκριτοι, Νουρί Σαΐντ του Ιράκ και Εμίρης Αµπντουλλάχ της Ιορδανίας, προσχώρησαν στις ορέξεις των Βρετανικών Αρχών προς καταστολή της εξέγερσης. Ακόμη και η Αραβική Υψηλή Επιτροπή υιοθέτησε τη Λευκή Βίβλο απ’ τους Νικητές το 1939, επειδή «οι έχοντες ένιωθαν μια κάποια υποχρέωση προς τους μη-έχοντες μόνο σε περίπτωση που κινδύνευαν τα ζωτικά τους συμφέροντα απ’ την ανυπακοή», αναφέρεται σε Ημερολόγιο.
5.000 Φελάχοι σκοτώθηκαν - 14.000 τραυματίστηκαν - το 1938 σύρθηκαν βιαίως στη Φυλακή 5.679, οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν τα επίσημα αρχεία των Βρετανικών Αρχών, χωρίς να υπολογίζονται οι απώλειες απ’ τις επιθέσεις των Σιωνιστικών παραστρατιωτικών Οργανώσεων. Όποιο χωριό πρόσφερε άσυλο σε «στασιαστές», ανατιναζόταν από αεροπορικές βομβαρδιστικές επιδρομές. Η επιμονή των Φελάχων να ανοικοδομούν το κάθε πληγέν χωριό, εξόργιζε τις Δυνάμεις και τον «Λευκό άποικο, ο οποίος δεν μπορούσε να κατανοήσει την αλληλεγγύη και τη συναισθηματική προσκόλληση στους ζωτικούς δεσμούς τους, απαλλαγμένους ακόμη και από εθνικιστικό αίσθημα, αφού η Παλαιστίνη ήταν τμήμα του βιλαετιού, διοικητική μονάδα του Οθωμανικού Συστήματος, της Δαμασκού μέχρι και το 1883. Είχαν δικό τους Κώδικα Δικαιοσύνης», δια στόματος Finn. Επιπροσθέτως η Saying αναφέρει πως «οι Παλαιστίνιοι δεν διέπονται από αντισημιτισμό δυτικού τύπου, επειδή δεν πίστευαν πως είχαν να μοιράσουν κάτι και το μόνο που τους απασχολούσε ήταν να παραμείνουν στα χωριά τους. Η αλλαγή στην ορολογία που χρησιμοποιούν, πρώτα τους αποκαλούν Εβραίους - μετά Ισραηλινούς - μετά Σιωνιστές, δεν αποτελεί παρά σημάδι μιας διαδικασίας πολιτικής ωρίμανσης, που την έθεσαν σε κίνηση η αποικιοκρατική επιθετικότητα κι απαλλοτρίωση. Οι Φελάχοι δεν εμφανίζουν ιστορικά εθνικιστική απόρριψη παρά αυθόρμητη βία, όταν βρίσκονται μπροστά στον αναίτιο γι’ αυτούς διωγμό τους».
Το 1945 ανακοινώνεται το Συνέδριο Εβραϊκής Γης στο Τελ Αβίβ, όπου κατατίθεται πως έχουν περιέλθει στην κατοχή του Εθνικού Εβραϊκού Γραφείου 1.765.000 ντουνούμ γης στην Παλαιστίνη, ντουνούμ συνιστά μονάδα μέτρησης ίση με 1 στρέμμα. Το μεγαλύτερο ωστόσο μέρος αυτής της γης αφορά «σε εκτάσεις, που είχαν κηρυχθεί απαγορευμένες προς πώληση απ’ τους Νόμους του 1940, ώστε να αποφευχθεί η διαίρεση της Παλαιστίνης σε ζώνες. Οι Νόμοι απαγόρευαν την πώληση σε μη Άραβες και αντιπροσώπευαν μία ένδειξη παραχώρησης στο Παλαιστινιακό Κίνημα, που δραστηριοποιούταν. Αλλά όταν μπήκαν σε εφαρμογή, το Σιωνιστικό Κίνημα είχε καταφέρει να δημιουργήσει μία παλαιστινιακή τάξη συνεργατών, τους λεγόμενους Σιμσάρ, δηλαδή Μεσίτες, μέσω των οποίων να παρακάμπτουν τη Νομοθεσία και να αγοράζουν γη σε απαγορευμένες ζώνες, χρησιμοποιώντας στρατηγήματα, όπως η πλαστογράφηση υποθηκών και οι εικονικές αγορές από ντόπια ανδρείκελα» αναφέρει η Rosemary Saying στη μελέτη της. (Νομίζω κάτι μας θυμίζει η περίπτωση με τα αυθαίρετα σε δασικές εκτάσεις!!) Το θέμα οριοθέτησης συνόρων ήταν έντονο, Σιωνιστές πίεζαν για «διεύρυνση συνόρων. Η οικονομική ανάπτυξη απαιτεί την προσάρτηση εδαφών ανατολικά του Ιορδάνη, που προσφέρονται για να δεχτούν και να υποστηρίξουν μαζική εβραϊκή εγκατάσταση. Το Νερό ήταν πάντα σημαντικός παράγοντας στη Μέση Ανατολή. Η Βρετανία υποστήριξε τον Βάιτσμαν για να περιορίσει τη Γαλλική επιρροή και για να προστατέψει τη σιδηροδρομική γραμμή που θα κατασκευαζόταν μεταξύ Μεσοποταμίας και Μεσογείου. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας διαμαρτυρήθηκε, με αποτέλεσμα να συμφωνηθεί η χρήση νερού των Παλαιστινίων απ’ τα πλεονάσματα της Συρίας. Οι Αμερικανοί Επίτροποι έμειναν προσωρινά αμέτοχοι, ενώ οι Ιταλοί ήδη απ’ το 1919 προσπαθούσαν να μπάσουν Ιεραποστόλους ντυμένους στρατιωτικούς για να ενισχύσουν τις αξιώσεις του Βατικανό επί των μειονοτήτων Χριστιανών στους Άγιους Τόπους» διασαφηνίζει η Margaret Macmillan.
Είναι ξεκάθαρη λοιπόν η περιθωριοποίηση της αγροτικής-εργατικής τάξης, των Φελάχων απ’ την περιοχή τους. Οι πόλεις είχαν ήδη ενστερνιστεί τον δυτικό τρόπο ζωής έχοντας ταυτοχρόνως απεμπολήσει τη συντεχνιακή αλληλεγγύη. Η Αραβική Ένωση Παλαιστινίων Εργατών συνιστά «εχθρό»:
- για τη Χισταντρούτ=Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Παλαιστίνης, η οποία υποβοηθούμενη απ’ τις Βρετανικές Αρχές απομόνωνε τους Άραβες εργάτες και προωθούσε τους Εβραίους
- για την Αραβική Υψηλή Επιτροπή, η οποία ήθελε να ενσωματώσει το Εργατικό Κίνημα στο Εθνικιστικό
- για το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο με ηγέτη τον Μισέλ Μιτρί διεκδικούσε τον συνδικαλιστικό σφετερισμό των δράσεων του Κινήματος.
«Το διακύβευμα ήταν να έχουμε αρκετούς αντιπροσώπους απ’ την εργατική τάξη, ώστε να ιδρύσουμε πολιτικό Κόμμα, επειδή διαπιστώναμε πως οι αναρριχώμενοι προέρχονταν από Κλάδους Γιατρών - Μηχανικών - Δικηγόρων κι έβαζαν όποιον μηχανισμό να εργάζεται για τα δικά τους συμφέροντα» αναφέρει συνδικαλιστικό στέλεχος στη Χάιφα. Αρχίζει η οργάνωση των Αγροτών, με πρώτη αναφορά τη Συνεργατική με τους Καπνοπαραγωγούς στη Γαλιλαία. Πολλές Ομάδες προσπάθησαν να καπηλευτούν την ταξική εξέγερση:
- Οι «Μετζλισιγήν» και οι «Μοαριντήν», που εστίαζαν στη Θρησκεία καταδεικνύοντας τους Εβραίους ως άθεους.
- Το Κομμουνιστικό Κόμμα, του οποίου τα περισσότερα μέλη ήταν Εβραίοι. «Έπρεπε να δοθεί προτεραιότητα στην αποφυλάκιση των ικανών Στελεχών και όχι στη βελτίωση των μισθών» αναφέρει με οξυδέρκεια δάσκαλος απ’ τη Γιάφα στο Ημερολόγιο.
Τον Σεπτέμβρη του 1947 ο Σάμι Τάχα, ηγέτης της Αραβικής Ένωσης Παλαιστινίων Εργατών, δολοφονείται.
Στις 29 Νοεμβρίου 1947 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφασίζεται η Διχοτόμηση της Παλαιστίνης, την αραβική περιοχή και την εβραϊκή.
Στις 14 Μαΐου 1948 το Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο και το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Κογκρέσο διοργανώνουν μυστική συγκέντρωση στο μουσείο του Τελ Αβίβ, όπου ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν διαβάζει τη Διακήρυξη της ανεξαρτησίας της εβραϊκής περιοχής.
«Στο πλαίσιο μιας πρότασης για την ειρήνη και των καλών γειτονικών σχέσεων δίνουμε χέρι φιλίας σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους και τους καλούμε να δημιουργήσουν δεσμούς συνεργασίας και αλληλοβοηθείας με τον κυρίαρχο εβραϊκό λαό, που έχει εγκατασταθεί στη δική του γη» επισημαίνει η Διακήρυξη.
«Στην τελευταία φάση της η Βρετανική Διοίκηση με ξεκάθαρο ρόλο μαμμής του Σιωνιστικού κράτους αλλά με πρόσχημα την ουδέτερη διαιτησία, διαστρεβλώνει την ίδια την οντότητά της ως μονομερής καταπιεστής. Ο Σιωνισμός κατόρθωσε να εμφανιστεί ως εθνικό-απελευθερωτικό κίνημα και να κρύψει τον πραγματικό αποικιοκρατικό χαρακτήρα του. Παρά την αριθμητική υπεροχή των Παλαιστινίων, ο διαμελισμός τους ήταν λογικό επακόλουθο συστηματικής ανισότητας.» ισχυρίζεται η Rosemary Saying.
Την ίδια μέρα το νεοσύστατο κράτος τυγχάνει αναγνώρισης απ’ τις ΗΠΑ και μετά από δύο ημέρες απ’ τη Σοβιετική Ένωση. Το Ισραήλ αναγνωρίζεται από την Ελλάδα στις 15 Μαρτίου του 1949…
Συνεχίζεται..
Όλα τα άρθρα του συντάκτη για την ενότητα Οδοιπορικό στην Παλαιστίνη θα τα βρείτε ΕΔΩ
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου