Πέμπτη 9 Αυγούστου 2018

Η αντίσταση κατά την περίοδο '67-'74 και η έλλειψη αντίστασης σήμερα

Του Λεωνίδα Χρυσανθόπουλου*


Την εποχή της Χούντας μετά το πρώτο τρίμηνο η νεολαία κυρίως αλλά και οργανωμένες ομάδες ανθρώπων και προσωπικοτήτων άρχισαν την αντίσταση κατά της δικτατορίας. Δεν θα γίνει αναφορά εδώ όλων των αντιστασιακών οργανώσεων που υπήρχαν τότε αλλά μόνο στην φοιτητική αντίδραση η αντίσταση όπως την έζησε ο υπογράφων.

Μετά την 21η Απριλίου το βασικό πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ήταν η έλλειψη ενημέρωσης για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Βασικές πηγές πληροφόρησης ήταν οι Ελληνικές εκπομπές του BBC, της Deutsche Welle , των Παρισίων και της Μόσχας. Από τον Ελληνικό τύπο της εποχής μόνο η Εστία είχε ελαστική λογοκρισία και το ελεύθερο να γράφει για τις πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο. Άλλη πηγή ήταν ο Αμερικανικός σταθμός της Βάσης του Ελληνικού που ήταν συνδεδεμένος απ’ ευθείας με ραδιοφωνικούς σταθμούς στις ΗΠΑ.Η ελληνική τηλεόραση ΥΕΝΕΔ και ΕΙΡ (κατόπιν ΕΙΡΤ και από το 1975 και εντεύθεν ΕΡΤ) ήταν στην αρχή ακόμα και εξέπεμπαν με περιορισμένο ωράριο. Μάλιστα τα καλοκαίρια της Χούντας όλη η Αθήνα άκουγε το ΒΒC και την DW και η εναρκτήρια μουσική των εκπομπών αυτών ακουγόταν σε κάθε γειτονιά.

Η έλλειψη ενημέρωσης μας υποχρέωνε να μαζευόμαστε στο πανεπιστήμιο και μετά τα μαθήματα συγκεντρωνόμαστε σε σπίτια και συζητούσαμε για την κατάσταση και πώς θα αντιδρούσαμε. Οι πρώτες κινήσεις μας ήταν παιδικές, το γιουχάισμα της Χούντας όταν γινόταν η προβολή των Ελληνικών Επικαίρων στους κινηματογράφους. Όταν συνελήφθη ο Αλέκος Παναγούλης και παρουσιάσθηκε από τα Επίκαιρα σαν αδίστακτος τρομοκράτης, φωνάζαμε όλοι ήρωα και τον χειροκροτούσαμε με αποτέλεσμα να ανάψουν τα φώτα και να διακοπεί η προβολή της ταινίας και πολλές φορές γινόντουσαν συλλήψεις.

Η πρώτη μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση έγινε στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου την 3ην Νοεμβρίου του 1968. Ενημέρωση για την ώρα της κηδείας και το λαϊκό προσκύνημα της σωρού μας είχαν έρθει από τους ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Μια λαοθάλασσα πλημμύρισε την Αθήνα την ημέρα εκείνη με 1 εκατ. περίπου Έλληνες να φωνάζουν «114» και «Παπανδρέου». Μικροεπεισόδια σημειώθηκαν με συλλήψεις πολλών ατόμων.


Καθώς πέρναγε ο καιρός και άρχισαν οι συλλήψεις των καθηγητών μας -ο Μαγκάκης συνελήφθηκε καθώς εδίδασκε και αργότερα ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, γίναμε λίγο πιο τολμηροί με την διανομή προκηρύξεων εναντίον της Χούντας, προκηρύξεις που τυπώναμε στο τυπογραφείο του Πενταγώνου μια και είχαμε συναγωνιστές που κάνανε την θητεία τους εκεί και ανέλαβαν την εκτύπωση στην νυκτερινή βάρδια. Μετά κατέβηκε και το πουλί της 21ης Απριλίου από τον Λυκαβηττό, επιχείρηση αρκετά δύσκολη μιας και η χούντα είχε προσλάβει όλους τους ηδονοβλεψίες των Αθηνών για να αναφέρουν ύποπτες κινήσεις..

Μια απλή αναφορά είναι αυτή στην μικροαντίσταση που κάνανε οι φοιτητές τότε και που κατέληξε στην κατάληψη της Νομικής και του Πολυτεχνείου.

Ας πάμε τώρα να δούμε γιατί δεν υπάρχει η αντίδραση που θα έπρεπε στην καταστροφή της Ελλάδος που πραγματοποιείται σήμερα..

Με την εξαίρεση των μεγάλων διαδηλώσεων του ‘11 και του ‘12 που κατεστάλησαν βιαίως, έκτοτε δεν υπήρξε κάτι το ανάλογο.

Το 1967 είχαν καταργηθεί τα πολιτικά κόμματα. Τώρα υπάρχουν και ενεργούν σαν κόμματα δωσιλόγων. Η ύπαρξη των κομμάτων και η εναλλαγή τους στην εξουσία δημιουργούσε την ελπίδα σε πολλούς Έλληνες ότι κάτι μπορούσε να άλλαζε προς το καλύτερο. Μετά από τον βομβαρδισμό ψεμάτων που υπέστη ο Ελληνικό λαός, τώρα δεν εμπιστεύεται πλέον κανένα. Το μέγεθος του ψεύδους όλων των κομμάτων ξεπέρασε και αυτό της Χούντας.

Τώρα υπάρχει η κρατική προπαγάνδα που εκπέμπεται από όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς επί 24ωρου βάσεως και που έχει δημιουργήσει τον άνθρωπο θεατή που παρακολουθεί την καταστροφή της Ελλάδας σαν να βρίσκεται στο κινηματογράφο αντί να αντιστέκεται. Ο μέσος Έλληνας παρά την οικονομική καταστροφή που έχει υποστεί, έχει παύσει να σκέπτεται.

Δεν υπάρχει κανένα Κράτος που να αντιτίθεται στην καταστροφή της Ελλάδος και συνεπώς απουσιάζουν τηλεοπτικοί και διαδικτυακοί σταθμοί του εξωτερικού που θα μπορούσαν να δώσουν μια πιο αντικειμενική ενημέρωση. Βέβαια, ανάλογοι σταθμοί βρίθουν στην Ελλάδα αλλά παρακολουθούνται από ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού.

Υπάρχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία επιτρέπουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων. Αλλά δυστυχώς έχουν καθηλώσει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μέσα στα σπίτια τους, στους υπολογιστές τους, βρίζοντας συνήθως ο ένας τον άλλον αλλά και την κυβέρνηση. Με το βρίσιμο γίνεται μια εκτόνωση, οπότε ο υβρίζων ή ο εκφέρων αντίθετη άποψη θεωρεί ότι έκανε την αντιστασιακή του πράξη της ημέρας και τώρα μπορεί χωρίς τύψεις να παρακολουθήσει τηλεόραση.

Και μέσα σε όλο αυτό το χάος έχουν σχηματισθεί πολλά κόμματα, μέτωπα, οργανώσεις αντιμνημονιακές που δεν μπορούν να φτιάξουν ένα ενιαίο μέτωπο, γιατί ο καθένας θεωρεί ότι είναι καλύτερος από τον άλλον.

Την περίοδο 67-74 βρισκόμασταν μεταξύ μας σε ανθρώπινη επαφή, ξέραμε με ποιον μιλάμε. Σήμερα μιλάμε εν πολλοίς με φαντάσματα που ούτε γνωρίζουμε προσωπικά και που ίσως ποτέ να μη γνωρίσουμε.

Τι δέον γενέσθαι; Η ελαχιστοποίηση παρακολούθησης της ελληνικής τηλεόρασης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης θα ήταν ένα πρώτο βήμα προς την σωστή κατεύθυνση που θα βοηθούσε ίσως τον μέσο Έλληνα να παύσει να παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Ελλάδα και να αρχίσει να συμμετέχει δυναμικά για την ανατροπή. Ποτέ δεν είναι αργά.

*Ο Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος είναι Πρέσβης ε.τ.

Πηγή: dromosanoixtos.gr



Η Σφήκα: Επιλογές




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου